a wick without candle [open ~]

Vanaf zijn hielen naar zijn tenen en weer terug naar zijn tenen wipte hij vooruit, achteruit, weer vooruit, weer achteruit, perfect in zijn onbalans. Warme wind woei door warrige haren. Er blies rook en as in zijn gezicht, alsof er nog niet genoeg op zijn gezicht zat aan smeer en vuil.
Zijn vingertopjes trokken over het puimsteen wat hij beklom, dan weer gefascineerd, dan weer geïrriteerd; het lag er maar aan of hij net bijna was gevallen of niet. In kleine etappes werkte de man zich naarboven, naar de top van de vulkaan waar hij op de rand zou gaan staan en naar beneden zou kijken om te zien wat erin lag, of het zo warm was als een pasgesmeed zwaard of dat het koud en zwart en hard was. Hij hoopte het een en hij hoopte het ander want de warmte zou mooi zijn, warmte was altijd mooi, maar als het zwart en koud was dan zou de vulkaan niet opnieuw vuur uitspuwen zoals hij jaren, jaren geleden gedaan had volgens zijn dode moedertje.

Zijn achterste plofte neer op wortels die door het puimsteen woekerden, hij had genoeg voor nu, voor vandaag. Onder de boom waar hij zat kon hij vuur maken en kaarten leggen en kijken waar hij morgen heen ging en daarna zou hij misschien zelfs een keer slapen, want dat was zeldzaam voor Socks de smid, slapen.
Handen wandelden naar de velen zakken over zijn lichaam en trokken er spaanders uit, zwavelstokjes en zelfs een aantal takken. Genoeg om een vuur mee te starten zonder dat hij op hoefde te staan en hout moest halen.
De expertise van de smid werd zichtbaar toen hij het vuur in een haal ontstak, alsof hij een magiër was in plaats van een mens. Zijn getatoeëerde grijns werd groter toen de vlammen aan de spaanders likten, aan het hout. Hij greep naar achteren, trok een dode tak of twee van de eenzame boom op de vulkaanhelling en stak ze bij de vlammen.

[open UwU]