Euhm. Hi? [sage!]

Haar stappen sloom, haar ogen half dicht. Ze moest binnen twee dagen bloed hebben of ze zou het echt begeven. Ze haatte het, nooit had ze er ook maar aan gedacht om vampier te worden. Toch was het allemaal haar eigen schuld. Ontkennen kon ze het wel, het had alleen geen zin. Dingen gebeuren nu eenmaal. Ze was dom geweest en daar voor moest ze nu deze prijs betalen. Van dieren dronk ze niet, ze werd dan meteen niet lekker. Mensen en wezens waren dus de enige oplossingen. Echter werkte deze meestal ook niet mee. Plotseling drong de geur van vers bloed haar neus binnen. Als een speer rende het meisje op de geur af. Vlak bij de grootste boom van Alivar zat een jongen, hij was zijn wond aan het schoon maken met water. Voor een gewelddadige beroving had ze niet genoeg energie meer over. Dan maar op een andere manier, hij was uiteindelijk toch van haar leeftijd. Voorzichtig ging ze achter een boom staan. "Hallo?" Zei de jongen nog, het was duidelijk dat hij haar had opgemerkt. Plotseling keken ze elkaar recht in de ogen. Sage had geluk dat ze een lange tijd niets had gedronken. Daar door waren haar ogen veel minder fel rood, eerder roze of heel licht rood. Daar door kon ze wel even volhouden dat ze geen vampier was. "Hoi," begon ze voorzichtig. Haar toon klonk een klein beetje verlegen, al was dit alleen maar goed geacteerd. "Gaat het een beetje?" Vroeg Sage doelend op de wond van de jongen.

De jongen met de zelfde haarkleur als zij keek naar zijn bloedende arm. "Ja, ja, niets aan de hand," zei hij nadat hij zich weer naar haar wendde. "Euhm, ik ben Kirito, trouwens." Stelde hij zich aan haar voor. Rustig zette Sage een stap op zij zodat ze naast de boom stond. Haar hand gleed soepel door haar zwarte haren, op die manier gingen deze wat beter uit haar gezicht. "Sage," zei ze op een rustige toon. Het verlegen toontje in haar stem was ondertussen al weer aardig verdwenen. Dat hield ze dan ook nooit lang vol. De licht bloedende wond op de arm van de jongen trok haar aandacht weer. Dat deed bloed altijd als je een vampier was. Echter deed Sage haar best om het niet te veel op te laten vallen. Met langzame stappen liep ze in de richting van de jongen. Haar zwarte haren waaide sierlijk achter haar aan. Een paar meter voor Kirito ging ze naast de rivier zitten. Haar ogen gleden over de blauwe goed die het water leek af te geven.

OOC: Nee niet gezien maar wat hij zegt ken ik wel

Sage keek weer op toen de jongen geïrriteerd zuchtte en nog eens wat meer water over zijn arm gooide. "Damn..." Hoorde ze hem nog zachtjes mompelen voor hij een stuk van zijn shirt afscheurde en er om heen bond. Kirito stond op en wankelde meteen een beetje op en neer. Eigenlijk wel een grappig gezicht, Sage moest moeite doen om geen geluid te maken. Als ze nu zou gaan lachen was alles meteen verpest. Weer knielde de jongen naar het water en vulde deze keer zijn drinkfles. Blijkbaar was hij niet erg spraakzaam, eerder erg verlegen. Dat zou het niet bepaalt sneller laten gaan met haar plannetje. Geruisloos stond Sage op en ging vlak naast Kirito op haar knieën zitten. "Wat is er eigenlijk gebeurt?"

Zijn antwoord beviel haar niet zo. Onverschillig had hij zijn schouders opgehaald en; "Aangevallen door wolven," gezegd. Ergens vond ze het wel interessant iemand die super voorzichtig was zou dat niet gebeuren, nee dan moest je toch al wel iets hebben gedaan. Of gewoon heel dicht in de buurt zijn gekomen. "Waarom ga je geen spraakzame mensen zoeken?" Dit verbaasde Sage, ze werd nooit afgewezen. Echter had ze al snel door aan de blik van de jongen dat dát niet helemaal de bedoeling was. "Stille wateren hebben diepe gronden weet je. Ik hou ook niet zo van die mensen die de hele tijd praten."

Eindelijk iets positiefs, Kirito glimlachte. "Verwacht je dat van mij?" Vroeg hij terwijl hij haar aan keek. Sage haalde haar schouders op bij een liefelijk lachje. "Nee, ik zit niet in een tribe. Ik ben niet zo'n... mensen persoon. Mocht je dat nog niet door hebben gehad." Vertelde de jongen aan haar. Sage was eerlijk gezegd dat hij nu eindelijk eens een beetje open was. Dan was het in ieder geval veel leuker. "En jij? Zit jij in een tribe?" Vroeg hij vervolgens aan haar. Even dacht Sage na, hoe moest ze dat nou weer uitleggen. Ze kon moeilijk gaan vertellen dat ze een vampier was en daarom niet echt geliefd was. "Ik hou er niet van om dingen te moeten, nee dus," zei ze de jongen. Een lieve lach verscheen op haar gezicht. Ook al zou ze niet krijgen waar ze voor was, het was in ieder geval leuk om een gesprek te hebben met iemand. Weer werd ze afgeleid door het bloed, deze keer omdat het door zijn shirt heen kwam. "Uhm... je..." zei ze voorzichtig terwijl ze naar zijn arm wees.

OOC: Ja ja weet ik en doe ik wel hoor maar hij moet ook wel een beetje meewerken *hint hint*

"Als je dingen zou moeten denk ik ook dat je het verkeerd ziet. In tribe's ben je er toch juist voor elkaar? Dus dan valt het woord 'moeten' denk ik al weg. Maar ik weet er niets van." Verklaarde de jongen, ergens had hij ook wel een punt, dat moest ze hem nageven. Een straaltje bloed kwam ondertussen onder het shirt uit en liep langs zijn arm naar beneden. "Shit!" Kirito wikkelde het stuk bebloedde stof van zijn arm. Zijn arm hing nu in de rivier, langzaam kleurde het water er omheen ook rood. "Er komt nu niet toevallig een briljant idee in je op zodat ik stop met bloeden?" Vroeg hij plotseling aan haar. "Uhm..." Sage beet zachtjes op haar lip, wat nu? Het zwartharige meisje sprong op en keek in het rond. Er was hier niet bepaalt iets dat bloedingen stopte... Sage zuchtte en scheurde beide mauwen van haar bloesje. Deze scheurde ze ieder in de lengte een keer door zodat er twee lange lappen stof ontstonden. Bijna tegen hem aan ging Sage op haar hurken zitten. Voorzichtig begeleide ze zijn arm uit het water. "Blijf zitten ik ga wat proberen." Een van de twee lappen stof bond ze extreem strak boven de wond, deze zou de bloedvaten afknellen. Hierna duwde ze de twee stukken huid zo dicht mogelijk bij elkaar zodat er maar een klein spleetje ontstond. Hier om heen bond ze het andere stuk stof, strak genoeg om de huid op zijn plaats te houden. "De bovenste mag je niet te lang laten zitten, tenzij je je arm kwijt wil," zei Sage liefelijk. Aan weer een eindje van hem vandaan gaan zitten in plaats van half tegen hem aan dacht ze even niet aan.

"Bedankt, volgens mij heb je mijn leven gered. Nou ja, mijn arm dan." Bedankte Kirito haar met een glimlach, zachtjes lachte Sage kort. Het was eerder giechelen. Sage was blij dat hij in ieder geval niets zei over dat ze zo dicht op hem zat, dat kwam haar goed uit. "Als ik iets voor jou kan doen moet je het zeggen he." Sage knikte kort, beloftes waren belangrijk voor haar. Ze kon er dan ook niet tegen als mensen hun beloftes braken, zelf kwam ze deze ook altijd na. No matter what. "Daar hou ik je aan," zei ze met een vriendelijke glimlach. Oké wat nu? Stap twee dan maar, anders zou ze straks bevriend met hem worden in plaats van wat bloed te pakken te krijgen. "Weet je, soms is het wel leuk om te praten met aardige mensen, de meeste zijn altijd zo gemeen..."

"Hmm, heb ik nu iets gezegd waar ik spijt van ga krijgen?" Grinnikte de jongen vervolgens. Iets wat uitdagend keek Sage hem aan, "Misschien wel ja." Het zwartharige meisje was bijzonder blij dat Kirito eindelijk wat minder stijfjes en saai over kwam. Langzaam maak zeker opende hij zich steeds iets meer naar haar toe. "Nawh, ben je nu zielig?" Zei hij met een licht sarcastische ondertoon, maar wel nog steeds vriendelijk. "Jup," zei Sage met een vermakelijke glimlach op haar gezicht.  "Nee maar je hebt gelijk. Het is fijn inderdaad. Ik heb lang niet meer een echt gesprek gehad. Er zijn niet veel mensen die de tijd nemen en wachten tot ik uit mijn schulp kruip." Grinnikte de zwartharige jongen. "Geloof ik best, het duurt ook best een tijdje," lachte ze vriendelijk naar hem. Het was meer dan waar, gelukkig had ze momenteel genoeg geduld daar voor. "Het is lang geleden dat ik zo'n gezellig gesprek heb gehad..." zei Sage zachtjes.

"Uh, ja... Sorry," verontschuldigde de jongen zich. Sage schudde licht met haar hoofd dat het niet nodig was. Dat was eigenlijk al wel weer typisch dat verlegen gedrag dat hij eerder ook liet zien. Sage hoopte dat hij niet weer terug op slot zou gaan. Kirito liet zich languit in het gras vallen, net als zij eerder had gedaan. Het leek er op dat het gewoon goed was. Gelukkig. "Je bent aardig." Verbaast maar ook gevleid keek Sage hem aan, dit had ze niet zomaar van hem verwacht. Ze was er blij om dat hij eindelijk zo open tegen haar deed. "Je hebt het misschien niet door maar jij ook hoor," zei ze met een licht grappende toon.

OOC: Ik wil ze straks een beetje laten klojo'en met elkaar en dat Sage dan vergeet wat haar plan was X'D

"Hoe moet ik dat door hebben dan?" Grinnikte de jongen, echter zag Sage in zijn ogen dat er iets veranderde. "Wacht, dat was sarcastisch, of niet." Ze had nu de neiging om een facepalm te doen, het was alleen misschien een beter plan om dat niet te doen. Kirito liet zich weer achterover in het gras vallen. "Natuurlijk niet sukkel!" Riep ze misschien iets te hard en half lachend. Nu moest het eigenlijk wel duidelijk zijn dat het geen sarcasme was. Met een simpel hupje stond Sage op, ze werd het op haar hurken zitten een beetje zat. Na twee stappen stond ze naast hem en ging ook in het gras liggen. "Heb je familie of ben je zomaar alleen op de wereld?"