They sat I'm nuts {Open}

"Het is zo groot.." Stamelde ze ontzet. Het meisje staarde tussen de takken omhoog, maar nog kon ze de top niet zien. Hij steeg op tot tussen de wolken en zijn enorme takken overdekten een groot stuk van dit bos. Arely zette een paar stappen richting de stam en legde haar hand op de ruwe stam van de boom. Ze zou bijna vergeten waarom ze hier was; eten. De boerderij begon langzaam zijn voorraden te verliezen, en Arely wilde haar bezoek aan de stad het liefste zo lang mogelijk uitstellen. Haar ogen vernauwde zich toen ze een noot vond. Als ze nou een steen zou gooien zou hij misschien vallen.. Het meisje pakte een ronde kei en gooide hem. Hij was raak, maar de noot bleef na de heftige schudding gewoon handen. De kei was ook verdwenen.
Arely staarde naar voren, keek toen naar de boomstronk en vervolgens naar haar handen. Ze zette haar voet op een uitstekende bult in de stam en greep met haar rechterhand een andere vast. Snel keek ze even omhoog, gewoon om even in te schatten of het zou lukken.

Een zwarte wolf lag ergens in het bos bij een stuikje te slapen. Hij had de grote boom allang bekeken en had nu zijn plekje gemaakt vlak naast de struik. Een streepje zonlicht liep over zijn zwarte rug heen, die hem daar wat opwarmde. Kisumi vond het lekker voelen en zuchtte nog een keer terwijl hij zich verder liet zakken in slaap.
"Het is zo groot.." hoorde hij toen opeens. Zijn oren waren overeind geschoten om het geluid te vangen en een van zijn ogen deed hij open. Er stond een meisje verderop bij de boom te kijken, die inderdaad er groot was. 'Een juiste constatering meisje, één punt voor jou.' dacht hij bij zichzelf terwijl hij keek naar wat ze allemaal deed bij de boom. Blijkbaar had ze iets gevonden in de boom, want al snel deed ze een poging om te klimmen. Dat was iets wat Kisumi wel interessant vond. Hij opende beide ogen en kwam wat moeizaam op zijn poten. Toen hij uitgestrekt was en eindelijk zich op een afstandje van het klimmende meisje zittend weer had neergezet zag hij pas wat ze aan het halen was. Een noot die in de boom hing. Wauw, was dat zo boeiend geweest?

Haar rugzak, gevuld met paddestoelen, noten en bessen, trok ze even recht. Ze zette zich snel af, zocht een plek waar ze haar rechtervoet kon neerzetten en plaatste deze vervolgens in een kuiltje. Langzaam klom ze naar de onderste tak, die een meter of drie boven de grond hing. De bast schuurde onder haar vingers en schaafde haar knie open. Het was ruw, maar gelukkig niet glad. Daardoor kwam ze in één keer boven, na een minuut of vijf, dat wel. Met een diepe zucht greep ze met beide armen de tak vast, slingerde haar been eroverheen en keek even naar beneden, waar ze plots een zwarte wolf zag zitten. Langzaam schuifelde ze naar voren, de wolf goed in de gaten houdend. Haar hand sloot zich om de noot, trok hem naar zich toe. Het takje waarmee hij aan de boom was geketend brak af en even bekeek Arely het steenharde schild voor ze het in haar rugzak liet glijden. Ze keek op, slaakte een verrukt kreetje toen ze zag dat er meer noten hingen, en kroop snel naar voren.

Het duurde lang voordat ze überhaupt de noot had bereikt, maar goed dat mocht ook wel in zo'n grote boom. Ze trok de noot los van de tak, en die liet ze in haar rugzak glijden. Maar er waren meer noten en die moesten ook geplukt worden, althans dat zou ze vast gedacht hebben toen ze verder ging. Maar toen ving iets anders de aandacht van Kisumi. Een geur van hert die zijn neus binnen dronk. Snel kwam hij overeind en draaide hij zich om. Zijn blauwe ogen zochten de omgeving af om te kijken waar het vandaan kwam, maar toen hij het eindelijk had gevonden zag hij het beest al op hem afstormen. Omdat hij dit niet verwacht had verstijfde hij van de schrik en ramde het beest hem volop.
Wow, oké. Dat was niet de bedoeling geweest. Toen Kisumi overeind was gekomen zag hij dat het ging om een redelijk groot mannetjes hert die zich nu weer klaarmaakte om op hem af te rennen. Zijn zwarte poten reageerde snel en hij duwde zich aan de kant en draaide om hem heen zodat het beest tegen de boom aan knalde. Nu pas zag hij dat het hert rode ogen had, dat verklaarde meteen voor hem waarom hij zo aangevallen was. Een demoon had bezit genomen van het beest en eventjes voelde hij medelijden met hem. Toen liet Kisumi zijn staart zwiepen en wierp zich met gespreide kaken op het beest af om hem te verwonden. Het ging niet even makkelijk, want zodra hij zich had vastgebeten werd hij alweer afgeschud en gleed hij over de grond heen. Een beetje hulp van het notenmeisje zou hij waarderen.

Tientallen noten hingen in de bomen, en Arely wist niet hoe snel ze bij haar hemeltje moest komen moest komen. Stapels noten verdwenen in haar rugzak en één keer probeerde ze het harde jasje open te breken, wat natuurlijk niet lukte. Ze was behoorlijk opgewonden en kon nergens anders aan denken aan hoelang ze met deze voorraad zou kunnen, wat ze er mee zou maken enzovoort. Ze had niet eens oog voor de omgeving, waar een groot mannetjeshert op de wolf was afgestormd. Verdwaasd keek ze naar beneden toen ze een zwak piepje hoorde.
Bloedrode ogen. Een opgewonden gevoel rees op in haar borst, ze wist dat het van de demoon in haar lichaam kwam, en niet van haar. Ze kwam namelijk bijna nooit andere bezeten wezens tegen.
Arely.. Je bent zo lelijk.. Daar was hij, die stem die haar deed huiveren tot op het bot. Het is maar goed dat je zo afgelegen woont, anders zouden al je vrienden een hartverzakking krijgen.. Ik.. Ik heb geen vrienden.. Shit, nou ging ze erin mee. De demoon wilde haar lichaam overnemen, samen met de ander deze arme wolf van zijn leven beroven. Maar Arely was niet in de stemming om zwakheid te tonen. Oh ja.. Dat was ik even vergeten, want vroeger had je ze wel. Vrienden.. Als in trance pakte ze de boog die al de hele tijd op haar rug had gehangen, pakte na wat gerammel een dolk uit haar tas en richtte deze langzaam op het hert. Deze gooide net de wolf van zich af, en schraapte met zijn hoef over de grond. Net als stieren voor gevechten doen. Ze hebben je allemaal achtergelaten. Weet je waarom?
Ze spande haar boog..
Omdat je het niet waard bent te leven.
En liet los.
Met een zacht fluitje schoot de dolk richting het hert, en raakte hem op de onderkant van zijn keel. Het wezen draaide zich naar haar om, en zijn knalrode ogen kruiste haar blik.

~Hoezo vergeten -_-
Sorry voor de late reactie :3