Levitate [open]

Het was gelukkig herfst geworden. Kay had het niet zo op de zomer. Te veel hitte. Ze hadden nieuwe prooi nodig en Buster liet zijn pleegkind voor het eerst mee komen. Wel moest ze op zijn rug blijven en dat deed ze dan ook braafjes. Voor haar leeftijd was ze een ontzettend kleine dreumes. Kay kwam net aan de 1 meter met haar lengte. Dus had Buster een grote witte leeuw geen moeite om Kaytje te dragen. Met donderende poot geroffel verlieten de het noordenen trokken naar het zuid / oostelijkere gebieden waar nog volop prooien rond liepen. Kay hield zich stevig vast aan de lange weelderige manen. Ze kreeg halverwegen de reis dorst en tikte Buster op zijn schoft. Die wist metteen wat het meisje bedoelde en rende richting de watervallen. Toen zijn snelheid afnam en het gedreun van zijn poten minder werden zag Kay een figuur staan. Ze werd lichtjes bang wat Buster voelde, aar rook dat het geen demon was. Hij stapte rustig verder en Kay probeerde haar nerveuzeteit te bedwingen, want dit was een van de nog weinige ontmoetingen met andere mensen of rassen.

Hij hield de spreuk al stukken langer voor dan een jaar geleden, ja, Merle ging echt met sprongen vooruit. Nog even en hij zou de belangrijkste sjamaan-spreuken die zijn oude docent hem onderwezen had foutloos uit kunnen voeren. Genezing, voorspelling, bescherming. Hij zou iedereen kunnen helpen. Dus liet hij met een tevreden lach zijn spreuk weer los, rolde met zijn schouders om de spanning eraf te halen. En toen viel zijn blik op een leeuw. Hij schrok, richtte defensief zijn staf op de leeuw en stapte achteruit. Toen zag hij het meisje, klein, hij schatte haar zo’n jaar of 9. ‘Uhm, hallo daar,’ sprak hij vriendelijk, zachtjes. Hij boog iets voorover, om minder agressief over te komen en stak zijn hand rustig omhoog, in een gebaar wat duidelijk moest maken dat hij geen kwaad in de zin had. ‘Ben je in orde?’

Natuurlijk waren niet alle dieren slecht en het feit dat ze behoorlijk kalm op de leeuwenrug zat was een goed teken. Maar als levens op het spel stond nam hij liever het zekere voor het onzekere.

Toen de jongen schrok en in een verdedigende houding aan nam voelde Kay de rugharen van Buster overeind komen te staan. De leeuw brulde waarschuwend, maar bleef staan zoals hij stond. Kay dook iets ineen, maar durfte zef nog niets te ondernemen. Buster had het meisje al haar hele leven beschermt. Troost zoekend streelde ze de lange vacht van haar pleegvader. Toen de jongen h aar in het oog kreeg rechten Kay haar rug. Oh jee, nu moest ze wel reageren. Haar normale bleke huid werd vuur rood. ‘Ja h.. hoor. Prim.. a hi..er.‘ ineens kreeg Kay het warm en koud te gelijk. Plankenkoorts kon je het ook wel noemen. Buster zag dat de jonge man van houding veranderde en bromde zachtjes tegen Kay.. Ze schrok en keek naar het hoofd van de leeuw. ‘Weet je het zeker Pap?‘ vroeh Kay schuwter en verlegen te gelijk. Buster legde zich neer en bromde opnieuw. Ze moest mensen en andere rassen leren kennen en hun manieren. Kay gleed van zijn rug en streelde de leeuw zijn kop nog even voor zij zich omdraaide. ‘Euhm... Ik ben Kay en dit is Buster mijn pleegvader.‘ stelde ze zichzelf nog met een kop als vuur voor van verlegenheid en haar ogen dwaalde over het gelaat van de jongen. Kay wist dat Buster de boel scherp in het oog hield en duwde haar eens flink in haar rug dat ze door moest lopen, maar het meisje was menselijk contact niet echt gewent, maar een branderige nieuwshierigheid was onder een verlegen vlaag goed in haar ogen te lezen.

Het meisje sprak bijna alsof ze een asthma aanval had, of in ieder geval met horten en stoten. Maar gelukkig was alles goed. Prima, zoals zij het uitdrukte. Merle kon er niets aan doen, hij glimlachte breder. Dit meisje was gewoon ontzettend schattig, met haar vuurrode wangen. ''Hey, je hoeft niet bang te zijn,'' stelde hij haar -hopelijk- gerust.

Merle strekte zijn rug weer, leunde nonchalant half op zijn lange houten staf. ''Aangenaam, Kay en Buster, ik ben Merle.'' Hij reikte haar de hand, al wist hij niet zeker of ze dat zou snappen. Het leek er immers op dat dit meisje geen echte wetenschap had van sociale omgang. ''Zijn jullie op reis?'' De leeuw vond hij nog steeds een beetje eng, zo'n imposant beest zou hij slechts met heel veel geluk aankunnen nu, als er iets verkeerd ging. Maar hij vertrouwde erop dat Kay de waarheid sprak, dat dit allemaal prima zou gaan. En anders had hij een massa aan water achter zich.

Het was toch nog vreemd om hier zo tegenover een vreemde te staan. Kay voelde zich niet op haar gemak, maar werd getroost door de wetenschap dat Buster in de buurt was. De vorige keer had ze het lange ijd zonder haar pleegvader moeten doen. De jongen stelde zich voor als Merle. Kay schuifelde wat naar voren toen Merle zijn hand naar haar uit stak, maar het pakken durfte ze nog niet. Kennelijk was hij een magier zoals hij zijn houten staf bleef vasthouden. Kay bleef ruim een meter of twee bij hem uit de buurt. ‘Aangenaam Mer... le.‘ zei Kay heel verlegen en keek hem ook zo aan. Ze wist zich nog geen houding te geven bij vreemde, maar voelde zich al rustiger worden doordat Merle ook ontspande. Toen hij vroeg of zij en haar pleegvader op reis waren schudden ze haar hoofd waardoor haar lange elven oren heen en weer wiebbelde. ‘Nee we zijn eigenlijk op jacht.‘ gelukkig zakte haar verlegenheid ook waardoor haar spraak ten goede kwam. Ze had haar eerste jacht nu, maar Buster was hier gestopt en misschien met een goede reden?

Het kostte redelijk veel moeite om het meisje te verstaan. Haar stemgeluid was zacht, stotterend en verlegen. De waterval was bulderend, stortte een oneindige vloed aan water naar beneden. Tja, zie daar maar eens bovenuit te komen. Toch kon hij het achtergrondgeluid van de water redelijk filteren, zo zeer was hij er aan gewend nu, na er een middagje doorgebracht te hebben. En met wat improvisatie en liplezen kon hij toch wel duidelijkheid verkrijgen over haar boodschap.

''Op jacht? Hmm, een eindje naar het zuiden bevond zich gisteren een grote kudde waterbuffels.'' Zelf was Merle geen vervent vleeseter, maar het was natuurlijk wel een belangrijke voedselbron, makkelijker verkrijgbaar dan enkel planten en noten in de winter. ''Je hoeft niet bang te zijn, ik kom alleen wat dichterbij zodat ik je beter kan verstaan.'' Dat verduidelijkte hij even voordat hij kalm een klein beetje naderbij kwam, zijn hele houding vriendelijk, kalm als kabbelend water.

Het kwam doordat ze verlegen was, maar ook omdat ze niemand anders dan Buster had om mee te praten. Die hoorde zelfs haar zachte stem. Maar daarmee kwam Kay zo moeilijk boven het vallende geluidd van de waterval uit. Toen de jongen door kreeg dat ze op jacht waren vertelde deze over wat hij gezien had. Buster stond meteen op waardoor Kay hem smekend aan keek. Ze wilde dol graag zelf een prooi vangen, maar Kay wilde ook puur uit kinderlijke nieuwschierigheid meer van deze jongen weten. Ze was ook bang voor Merle en wilde heel heel graag rechts omkeert omkeert regelrecht naar haar pleegvader rennen, maar iets weer hield haar. Kay keek toe hoe Buster tussen de struiken vrdween en voelde tranen in haar oogjes prikken, maar ze bedwong ze zonder enige moeite. Toch zat er niets anders op dan haar tijd met Merle te verbrengen, maar Kay voede dat iets op hen loerde, maar wie of wat het was, was Kay een raadsel voorlopig dan...

Het was nogal vreemd dat het beest hem begreep, of dat leek tenminste zo. De leeuw met witte manen draaide zich namelijk om en verdween richting het zuiden. Nou eh.. Doei? Merle voelde zich nogal verantwoordelijk voor het kleine meisje nu haar 'pleegvader' weg was, maar het kleine kind leek hem niet bepaald te vertrouwen. Ach ze hoefte hem ook niet fantastisch te vinden, als ze maar veilig bleef en niet per ongeluk in het water kukelde of iets dergelijks.

Merle besloot maar gewoon te gaan zitten, tegen een boomwortel aan waardoor hij haast een rugleuning had. Hij viste een droog stukje naanbrood uit z'n zak en propte dat in zijn mond. Magie oefening kostte behoorlijk wat energie als je veel spreuken achter elkaar uitvoerde. ''Dus, Kay, hoe oud ben jij? Ik ben zeventien.'' God, hij was niet goed met kleine kinderen.

ze was nog steeds wat van de kaart, maar Merle leek niet echt een slecht persoon te zijn anders had Buster haar niet alleen met hem gelaten. Kay voelde zich zo eenzaam, maar Merle leek ook niet echt op zijn gemak te zijn. Hij begon wat brood naar binnen te werken toen de jongen eenmaal zat tegen een boomwortel. Haar maag draaide zich om toen ze dat rook. Lichterlijke nieuwschierigheid liet haar dichter naar Merle toe lopen. Het rook lekker. Over het algemeen at Kay enkel wat Buster ook at op kruiden na die ze ergens vond. Die had Buster haar natuurlijk aangewezen. Toen Merle vroeg hoe oud ze was keek ze pas weer naar hem. 'Ik ben 13, wat ben jij aan het eten?' vroeg Kay nieuwschierig op het einde en haar stem nam iets aan kracht toe. Kennelijk hoorde je harder te praten met andere rassen dan met dieren...

De kruimeltjes van zijn kleine beetje eten veegde hij van zijn schoot af met secure, kalme bewegingen. Hij likte langs zijn lippen om die te bevochtigen, probeerde de balans te vinden tussen vragen stellen en zelf dingen vertellen, tussen praten en stil zijn. Hij wilde het kleine meisje niet overweldigen, ze was immers pas 13 en duidelijk niet al te wereldwijs. ''Het heet naan-brood, droog, maar voedzaam en makkelijk te bewaren.'' Ja, Merle maakte zijn voedsel grotendeels zelf, waardoor hij er totaal veel over wist. Hij opende zijn tas en viste er een rond, plat brood uit, iets groter dan zijn hand. ''Wil je het proberen?'' vroeg hij, het brood in tweeën brekend en haar een deel aanbiedend. Natuurlijk leerden ouders hun kinderen om geen snoepjes van vreemden te accepteren, maar hij voelde zich toch verplicht het aan te bieden.

De kruimeltjes die tijdens het eten eraf gevallen waren veegde Merle er met zorg af. Rustige bewegingen alsof het water zich ontdeed van takjes en blaadjes die van de bomen erin gevallen waren. Zo spiegelglad was Kay nu ook met zo nu e dan een lichte rimpeling erin wat haar nieuwschierige vragen symboliseerde. Ze hoorde wat de jongen zei. Naan-brood. Brood? wat was het? Allerlij vragen begonnen haar tee overspoelenn en Kay kwam puur uit nieuwschierigheid dichterbij en zag hoe Merle een rond stuk uit pakte en vroeg of zij het wilde proberen. Ze wist niet wat ze moest verwachten. Voorzichtig pakte ze het aan en voelde gelijk al dat de buitenste laag hard aanvoelde, maar zodra ze erin kneep het toch iets mee veerde en zachter was dan je op het eerst zou denken te voelen. Kay had gezien dat Merle ervan gegeten had dus was het, het proberen aard en brak ze van het brood een stukje af en stopte die in haar mond. Het proefte vreemd en droog zoals Merle al had gezegt. Toch kauwde ze er rustig op en slikte het daarna door. In vergelijking met vlees had brood niet veel smaak, maar toch had het zijn eigen karakter. Van haar verlegenhei was niets meer te merken. ‘Hoe maak je dit?‘ vroeg ze oprecht nieuwschierig en ging vlak voor Merle zitten. ‘Het smaakt anders dan ik gewent ben. Wat zit er allemaal in?‘ voor haar doen storte ze een regen aan vragen over Merle uit. Ze kon haar nieuwschierigheid niet bedwingen, maar daardoor kwam een lichte glimlach op haar lipjes wat vreemde zelden zagen.

Hij was geen top kok, maar een aantal basis dingen kon hij wel. Vis klaarmaken was zijn specialiteit, gevolgd door een groentencurry, waarbij naan geserveerd werd. Het was voedzaam, dus dat was sowieso handig als je in de groei was zoals Merle. En ook Kay zou met voldoende voedingsstoffen nog flink de lucht in schieten over een jaartje of twee. Dat ze hem nu vragen begon te stellen was een goed teken. ''Het is brood, dus gemaakt van bloem. Dat krijg je door graankorrels te malen met twee stenen, heel hard. Weet je wat graan is?'' Hij keek haar even onderzoekend aan, besefte toen dat zijn mond droog was en dat voor haar waarschijnlijk ook gold. Kijk, nou kon je opstaan en naar het water toe lopen, maar je kon het ook andersom doen. Hij legde zijn hand op zijn staf, die licht opgloeide. ''Subvolo,'' sprak hij zelfverzekerd en een straal water slingerde omhoog, naar hen toe kronkelend. Hij pakte een bekertje, waar hij het water in leidde en goot het achterover. ''Water?'' vroeg hij vervolgens aan zijn kleine metgezel.

Bloem? Graan? Kay had alleen verstand van de meeste dieren die zij vaak zag. Die Buster vaak hun grot insleepte. Zoals baby mamoeten, jonge nog ongetrainde sabeltandtijgers of herten. Ze was erg benieuwd naar wat Merle nog meer te vertellen had en hing bijna aan zijn lippen terwijl ze net brood op at. Het was voor haar smaakpapillen eens lekker om iets anders te eten dan dat ze gewent was. Kay schudden heftig haar hoofd toen hij vroeg of ze wist wat graan was. 'Nee ik heb geen verstand van welke planten dan ook behalve sommige helende kruiden waar Buster mee aan komt zetten.' zei ze naar waarheid en kroop nog iets dichterbij. Ze wilde meer weten! Toen zijn hand naar de staf die naast Merle lag ging en hij er een woord bij zei wist ze meteen dat Merle een magier moest zijn. Een straal water ging naar een beker die hij vast hield. Zelf was ze nog niet zo geweldig met haar sturing, maar haar pleegvader dwong haar elke dag te trainen en ze werd steeds beter. 'Die beker heb ik niet nodig.' zei Kay met een kleine glimlach en wiebbelde even met haar vingertjes en nog een straaltje water maakte verschillende kronkelingen en bochtjes voor het haar bereikte. Ze dronk van de straal zonder het in een bekertje te laten lopen tot ze genoeg had en het was de bedoeling dat het weer terug in het meertje ging, maar het schoot iets te hard weg en ketste tegen de boom waar Merle bij zat. 'Oh sorry, sorry, sorry!' riep ze verontschuldigend en sloeg haar handjes voor haar gezicht.

XD

'Nee ik heb geen verstand van welke planten dan ook behalve sommige helende kruiden waar Buster mee aan komt zetten.' Oh, geneeskunde! Dat was zijn vak, zijn specialiteit. Wat leuk. Hij begon Kay steeds meer als een gesprekspartner te zien, naast een klein meisje wat hij beschermen moest. Zijn glimlach werd breder. ''Granen zijn korrels, die aan lange goudgele planten groeien. Je kan ze ook zelf zaaien, dan heb je in de herfst een heleboel eten om te oogsten.'' Er waren ook genoeg plekken waar je wilde granen kon vinden, als je wist waar je moest zoeken.

Tot zijn grote plezier was Kay ook een water magiër, al was zij een bender, gezien ze geen staf gebruikte om de energie effectiever te geleiden. Toen hij een flinke plens water in zijn gezicht kreeg lachtte hij uitbundig. Met een veeg maakte hij zijn gezicht wat droger en gooide zijn nu natte haren naar achteren. ''Haha, geen probleem, Kay. Ik kan wel tegen een drupje water,'' stelde hij haar gerust. ''Maar over helende kruiden gesproken, ik doe dat zelf ook. Ik maak er ehh, mengsels en zalfjes mee, of thee.'' Hij keek haar trots en enthousiast aan. Ja, ze hadden best veel gemeen, de kleine bender en de jongvolwassen wizard.

Ze schaamde zich zo! Kay kon wel door de grond zakken van schaamte, maar Merle leek het helemaal niet er te vinden. Wat wilde Kay toch graag dat Buster er nu was dan was ze in zijn lange prachige zachte manen gekropen. Merle lachte dat was voor het eerst dat ze iemand had horen lachen. Ze liet haar handen zakken, maar hem aan kijken durfte ze nog niet. Haar benders krachten sloegen nergens op en giingen vaak mis. Zo had ze de prooi al eens ingevroren, maar kreeg het niet meer ontdooit. Ze ontwek zijn blik. Maar Merle vertelde trots wat hij met de helende kruiden deed en waar gran vandaan kwam. Kay hoorde hem wel, maar ze sloeg die info onbewust op. Ze keek naar haar handen die ze altijd bij haar sturing gebruikte. Merle gebruikte een staf en een spreuk om het water te laten doen wat hij wilde. Misschien ad ze er niets aan, maar haar hoofd zat altijd stamp vol. Gedachtens of manieren om haar sturingen te verbeteren? ‘Merle? Misshien vraag ik het de verkeerde aangezien jij een staf gebruikt, maar Buster laat me elke dag trainen en nog heb ik dat sturen niet onder de knie zoals het zou moeten... Zou.... zou jij me misschien iets kunnen leren?‘ vroeg ze ineens weer totaall verlegen. Kay vroeg zoiets eigenijk nooit, maar nu ze de kans had moes ze het vragen of Merle nu een Wizard was of niet. Kay voelde dat ze boos aan het worden was op zichzelf en greep haar boven armen vast. Ze was op sommige momenten zo aan het twijfelen aan zichzelf, maar Kay durfte Merle nog steeds niet aan te kijken.