Take It easy ~ (OPEN)

Soepel trok ze haar shirt over haar hoofd en gooide hem neer naast een van de hotsprings. Vervolgens was de rest van haar kleding aan de beurt. De meeste mensen hadden zich zonder kleding pittig oncomfortabel gevoeld, maar Mia wist dat hier amper mensen kwamen. Volgens haar was zij een van de weinige die deze plek kende. Ze had er immers nog nooit iemand anders gezien. Voorzichtig voelde ze met haar voet in het water, en stapte er vervolgens in. Een opgeluchte zucht verliet haar mond toen ze zich tot haar schouders in het hete water liet zakken. De hotsprings waren een van haar favoriete plekken. Een plek waar je heerlijk kon ontspannen, zonder gezeik van anderen.

Warmte was niet iets waar hij 14/7 naar opzoek was. In tegendeel zelfs. Hij zocht eerder de kou van het noorden op en daardoor had menig mens hem al voor koudbloedig uitgemaakt, wat in zekere zin een kern van waarheid bezat. Hij was niet bepaald het zonnetje in huis, maar dit keer zocht hij wel wat warmte op. Al was het maar voor een beetje thee.
Hyōka had zijn katana stevig op zijn rug gebonden en zijn veldfles opgezocht voor hij zijn tijdelijke kamp had verlaten en richting de hotsprings wandelde. Hij zuchtte. Als hij zijn vuurstenen niet was verloren in de rivier tijdens een poging die over te steken, dan had hij wel een kampvuurtje kunnen maken. Jammer genoeg leek dat er momenteel niet in te zitten. Het was ook altijd wat.
Hij liep haast geruisloos verder -zoals hem dat was aangeleerd- totdat hij de dichte begroeiing rond de hotsprings naderde. Geconcentreerd op zijn omgeving was hij er zeker van dat het hier ergens moest zijn...
De witharige jongen duwde een paar takken van een groen struikje aan de kant en trof iets aan wat hij niet had verwacht. 'Hmm.. Is het water lekker?' vroeg hij met een haast emotieloze stem, terwijl zijn turquoise ogen gericht waren op het achterhoofd van de vreemdeling voor hem.

Het meisje had zich in een mum van tijd omgedraaid nadat hij had gesproken en boorde haar blauwe ogen in de zijne. Als haar ogen lasers konden schieten dan was hij al lang gedegradeerd tot een hoopje as. Zijn wenkbrauwen vielen in een lichte frons door haar reactie, ook al kon hij het niet raar vinden gezien het feit dat ze geen enkel kledingstuk droeg. 'Het wás heerlijk.'
Hyōka zuchtte en liet de takken van de struik los zodat ze weer terug op hun plek konden schieten en het meisje wat privacy gaven. Het was ook meteen een moment voor hem om nadrukkelijk met zijn ogen te rollen. 'Wel, het spijt me dat door mijn aanwezigheid de kwaliteit van het water achteruit gaat,' reageerde hij vol sarcasme. 'Kwam alleen even wat waterhalen,' vervolgde hij, dit maal zonder de sarcasme, en tikte een paar keer tegen de zijkant van de veldfles ter bewijs. Als waterhalen iedere dag zo ging dan was hij zo weer weg en terug naar het noorden. Daar stond hij tenminste niet voor dit soort verassingen.


OOC: Ik typ echt zelden van dit soort korte berichten dus het is best wel weird voor mij xD

Blijkbaar was dit voor de jongen ook een hele verassing, maar dat de situatie toch niet beter voor haar. In al die jaren dat ze hier kwam was ze nog nooit iemand tegengekomen, maar nu bleek dat toch gewoon stom geluk te zijn geweest. Zodra de takken van de struik waar de vreemdeling door gekomen was terugschoten, deed Mia een poging om vanuit te krater haar kleren te bemachtigen.  'Wel, het spijt me dat door mijn aanwezigheid de kwaliteit van het water achteruit gaat,' Een geïrriteerde zucht verliet haar mond, deels om zijn op merking, en deels omdat ze nogsteeds niet bij haar kleren kon komen. 'Kwam alleen even wat water halen,' Vervolgde de vreemdeling. Mia schonk er geen aandacht meer aan. Als hij water wilde halen kwam hij dat maar lekker op een ander moment doen.
Vanuit een andere struik klonk gegrom, en plots leken al haar spieren te verlammen. Nee, niet nu. Een grote, bruine poot, vervolgd door de rest van het monster zijn lichaam verscheen vanachter het struikgewas. Een grote beer, duidelijk een die bezeten was, stond recht voor de krater. Meteen begonnen de alarmbellen te ringelen, en Mia schoot naar achteren, waardoor een groot deel van het kokende water over het gezicht van de beer terecht kwam. Oké, ze wist niet wat er vandaag aan de hand was, maar haar geluksdag was het zeker niet. Het was nu kiezen of delen, verscheurd worden door het monster, of de vreemdeling terugroepen en hem om hulp vragen.
De beer was inmiddels bezig met het verscheuren van het hoopje kleding naast de krater. Met grote ogen keek ze toe. Gefrustreerd haalde ze haar handen door haar haar, en drukte zich tegen de rand van de krater. Ze had nu geen keus, ze moest hem wel om hulp vragen. ''Um, zou je even kunnen helpen?'' Kwam er tegenstrijdig uit. ''Maar waag het niet om naar me kijken!'' Riep ze er snel achteraan, terwijl ze haar benen over elkaar heen sloeg en opnieuw haar borst bedekte. Dit was een van de meest vreselijke situaties waar ze zich ooit in bevonden had.

OOC: Haha, sorry :'D Als je langer wilt posten moet je dat gewoon doen hoor ~
Tbh, I feel bad for Mia. xD

Om eerlijk te zijn had hij geen idee waarom hij überhaupt nog stond te wachten tot het meisje zich had aangekleed. Hij had haar pas net ontmoet dus er was geen reden om te blijven. Het enige wat hij kwam doen was water halen en dat hoefde niet per se in deze krater. Er waren er wellicht nog meer in de buurt te vinden, maar ondanks dat bleef hij toch waar hij was. Misschien was het omdat hij al een paar maanden geen menselijke wezen meer was tegengekomen en al die eenzaamheid hem toch iets te veel werd.
Hyōka liet zijn turquoise ogen richting het bladerdak gaan en speurde deze af naar enige tekenen van leven. Hopelijk vond hij dan iets waar hij zijn aandacht even op kon leggen, maar buiten de bomen zelf vond hij geen andere organismen. Vreemd... Je zou toch denken dat rond dit tijdstip van de dag vogels druk bezig waren met het zingen van hun mooiste lied en opzoek waren naar voedsel. Momenteel zag, nog hoorde hij hier niets van.
Zijn aandacht werd van de boomtoppen getrokken door het geluid van scheurende kleding. Waar was die meid in godsnaam mee bezig? Hij wilde zijn mond opentrekken om wat te zeggen, maar het meisje was hem al voor. 'Um, zou je even kunnen helpen?' Hyōka trok een witte wenkbrauw op. 'Wat? Moet ik je nu helpen met aankleden?' bromde hij. Het moest niet gekker worden. 'Maar waag het niet naar me te kijken!' kwam er gehaast achteraan van haar kant. 'Vrouwen...' mompelde hij en wilde zich weer omdraaien. Zijn zintuigen schoten echter op scherp toen hij een lage grom van achter de struiken hoorde komen. Hij herkende het geluid maar al te goed en de ernst van de situatie was hem meteen duidelijk.
Zijn rechterhand schoot zonder erbij na te denken naar de katana op zijn rug en hij duwde de takken van het bosje opzij zodat hij erlangs kon. Metaal schraapte tegen de schede aan toen hij het zwaard eruit trok en in een verdedigende positie voor zich hield. Met de andere hand pakte Hyōka de dofgroene sjaal rond zijn nek beet, trok deze af in een soepele beweging en gooide het richting het meisje toen zijn ogen op de verscheurde kleding vielen. 'Misschien niet veel, maar beter dan niets.' Hij pakte ook met zijn andere hand de katana beet zodat hij meer kracht in zijn aanvallen kon stoppen indien nodig. 'Maar als er één scheur in komt dan is die beer een van je laatste zorgen,' luide de messcherpe waarschuwing. Tenslotte was de sjaal iets belangrijks voor hem ondanks dat hij zich niet graag bond aan voorwerpen.


OOC: Ik heb lol xD

Nog steeds had ze zichzelf tegen de rand van de krater aangedrukt. Kleine uitstekende rotspuntjes boorden zich in haar rug, een paar lelijke schrammen achterlatend. Verstijfd van angst keek ze toe hoe de jongen zijn zwaard uit de schede trok en een verdedigende positie aannam. Ze voelde zich zwak. Nooit had ze zelf de moed gehad om zich ook maar iets te verzetten tegen de bezetenen, en nu was er een jongen, die ze amper kende en al meteen zijn leven op het spel zette om haar te beschermen.
Ze zag hoe de jongen zijn sjaal afdeed en naar haar toe wierp. Het roze harige meisje sprong overeind om te voorkomen dat de sjaal in het kokende water viel. Haar lange, natte haren kleefde tegen haar rug. Zodra ze de sjaal op had weten te vangen stapte ze snel de krater uit. Snel sloeg ze het over haar heen. De dunne sjaal gaf amper bescherming, maar het was beter dan niets. ''Maar als er één scheur in komt dan is die beer een van je laatste zorgen.'' Klonk zijn waarschuwing. Mia rolde even met haar ogen. ''Ja meneer fashionista.'' Antwoordde ze sarcastisch. ''Maar dat even ter zijden, heb je al een idee wat je gaat doen met onze vriend hier?'' Sprak ze doelend op de beer voor hem.

Aan de ene kant deed hij net alsof hij niet had gehoord wat voor een reactie het meisje op zijn waarschuwing had gegeven, maar aan de andere kant was hij ietsjes te druk bezig met het in de gaten houden van de beer voor hem. Het hief zijn hoofd een paar keer om het vervolgens weer te laten zakken, alsof het probeerde te pijlen hoe sterk zijn tegenstander was. 'Maar dat even ter zijden,' hoorde hij het meisje achter hem zeggen. 'Heb je al een idee wat je gaat doen met onze vriend hier?' Hyoka had niet direct antwoord op haar vraag, want om eerlijk te zijn had hij zelf ook totaal geen idee. Als het zich terug zou trekken dan was er niets aan de hand, maar gezien het feit dat de beer bezeten was door een demon en hem vol bloeddorst aankeek, was dat onwaarschijnlijk. De enige uitweg die hij kende was dus het dier doden, maar makkelijk zou het zeker niet zijn.
Zachtjes beet hij op zijn onderlip. Waarom moest hij altijd bezeten beren tegenkomen?
Zonder waarschuwing ging de beer over tot de aanval. Warm water vloog alle kanten op terwijl het op hem af stoof. Ontwijken zat er niet in gezien het water hem tegen zou houden en vertragen. Daarom bleef hij waar hij was, zette zich schrap en hief op het laatste moment zijn katana. Met een krachtige en razendsnelle zwaai wist hij een diepe snijwond in de hals van de bezeten beer achter te laten. Het water kleurde langzaam rood en zowel Hyōka als de bruine beer herstelde zich weer voor een nieuwe aanval. Het schilde weinig, maar de jongen was net iets eerder dan de beer. Nogmaals kreeg hij het voor elkaar een diepe snijwond achter te laten. Dit maal op de zijkant van de massieve kop. Het bezeten dier liet een brul horen en de jongen wist dat het nu menens was.
Zo snel als hij kon klom hij de krater uit, zijn kleren doorweekt van al het water. Hij rende recht op het meisje af, greep haar bij de pols beet en trok haar met zich mee in een willekeurige richting. 'Rennen,' was het enige wat hij zei. De beer zou hen zeker volgen, maar vluchten was het proberen waard.


OOC: Excuus voor eventuele fouten. Ben een beetje moe cx

Het voelde alsof haar hart ieder moment uit haar ribbenkast kon bonzen. De angst gierde door haar heen, en inmiddels stond ze te trillen op haar benen. Met grote ogen keek ze toe hoe de beer zijn aanval inzette. Vanaf de kant van de krater voelde ze al enkele druppels van het water opstoven, die vervolgens tegen haar aan kletterde. Met haar ene hand hield ze de sjaal bij elkaar, zodat deze haar lichaam bleef bedekken. Haar andere hand haalde ze gefrustreerd door haar haren. Ze moest iets doen, maar wat? Paniekerig keek ze om zich heen, zoekend naar iets wat haar op een idee kon brengen. Een paar meter verderop lagen wat rotsjes. Mia stapte erop af, en nam een van de stenen in haar hand. Snel maakte ze haar weg terug naar de krater. Geconcentreerd probeerde ze de afstand tussen haar en de beer in te schatten, om vervolgens de steen te gooien. Raak! De steen belandde tegen de kop van het dier. Enthousiast maakte ze een sprongetje, aangezien ze stiekem niet verwacht had dat ze hem zou raken.
Haar blik zocht de omgeving af naar de jongen, maar deze was nergens meer te zien. Ze voelde een lichte vlaag van ongerustheid opkomen, tot iemand plots haar pols vastpakte en haar meesleurde. ''Rennen,'' Was het enige wat de jongen, wiens naam ze nog niet eens wist, zei. Wat onhandig probeerde ze het tempo van de jongen aan te houden, maar telkens boorde er enkele kleine kiezels zich in de onderkant van haar voeten, wat rennen dus een stuk moeilijker maakte. Mia keek over haar schouder naar achteren. De beer had zich hersteld, en was hen nu achterna gekomen. Ze moest nu wel iets doen, en op z'n minst iets proberen.
Haar ogen speurde de omgeving rond, en vielen op een redelijk puntige stok. Ach, het was te proberen. Met wat moeite wist ze haar pols los te krijgen uit de greep van de jongen. Ze rende richting de stok die ze gezien had, raapte deze op, en stormde vervolgens recht op het monster af, haar stok dreigend naar de beer gedraaid. Al snel merkte ze dat dit geen goed idee was geweest, want de beer ging al meteen voor de aanval. Ze herinnerde zich hoe de jongen een aanval had af kunnen weren door zijn zwaard horizontaal te houden. Instinctief deed Mia hetzelfde, maar de machtige klauwen van het monster wisten de stok makkelijk door tweeën te breken, en daarbij haar ook nog eens omver te slaan. Met een klap kwam ze op de harde grond terecht, de sjaal lag nog half om haar heen gewikkeld. Toen ze de beer opnieuw op haar af zag komen stormen wist ze dat haar poging mislukt was. Snel krabbelde ze weer overeind en probeerde zich uit te voeten te maken. Ze koos er expres voor om een andere richting op te rennen dan als waar de jongen stond. De beer van hem weglokken was wel het minste wat ze kon doen nadat hij zijn leven op het spel had gezet om haar te redden.

Hij merkte dat zijn hoge tempo niet erg makkelijk was voor het meisje, dus remde hij iets af. Niet zoveel dat de beer hun in enkele seconden in kon halen, maar ook niet zo weinig dat het geen verschil maakte. Ondanks dat kon hij momenteel weinig doen aan alle takken en stenen die mogelijk behoorlijk pijnlijk konden zijn voor haar voetzolen. Hij wierp een korte blik over zijn schouder om te zien of ze het nog volhield voor hij zijn aandacht weer op het pad voor hem vestigde. Er moest hier toch iets zijn waar ze veilig waren voor het beest?
Plots miste Hyōka de pols van het meisje in zijn hand en hij keerde zich ietwat geschrokken om. "Wat..?" kwam er uit zijn mond, maar de rest van de zin was hij weer vergeten toen hij het meisje een andere richting op zag rennen. Het werd hem pas duidelijk waar naar toe toen ze een lange, puntige stok opraapte. Ze was toch niet- dus wel. Hij wilde haar nog tegenhouden, maar het was al te laat of ze stond oog in oog met de bezeten beer. Het beest brak zonder moeite de stok in tweeën met zijn krachtige poot en wist daarbij ook het meisje omver te werpen.
Hyōka kreeg het gevoel dat hij verder niets voor haar kon betekenen. Dat hij haar zou zien sterven voor zijn ogen. Zo ging dat altijd. Hij probeerde iemand te helpen, maar meestal stierven ze of gebruikte ze hem om hun eigen hachje te redden. En dat laatste gebeurde wel heel erg vaak. Altijd eigenlijk. Hij had de littekens nog op zijn lichaam staan. Waarom probeerde hij het überhaupt nog! Al vanaf jongs af aan had niemand ooit naar hem omgekeken, dus waarom zou hij dat dan wel naar hen doen? Er waren wel twee mensen geweest die om hem gaven; Sage en Keegan, maar Keegan was er niet meer en Sage... wie wist waar Sage nu was.
Zijn turquoise ogen vielen weer op de beer toen deze een grom liet horen en op het meisje af stoof. Met een koude blik in zijn ogen keek de jongen toe hoe ze zich overeind wist te hijsen en een poging tot ontsnappen waagde. Hij verwachte dat ze op hem af zou rennen, maar het tegenovergestelde gebeurde en daar was hij verrast over. Wilde ze het bezeten dier bij hem weglokken? Was ze dan toch anders dan anderen?
Hij dacht er verder niet bij na en zijn lichaam bewoog als vanzelf.  Hij stopte de katana weer terug in de schede op zijn rug en rende in volle vaart achter het tweetal aan. Als ze zichzelf werkelijk wilde opofferen voor iemand als hij, iemand die nergens goed voor was, dan was hij bereid hetzelfde te doen voor haar. Bij die gedachte kwam echter een roekeloos idee in hem opzetten. Hyōka graaide in zijn broekzak -wat niet makkelijk was aangezien hij rende- opzoek naar een voorwerp. Hij vond het al snel en haalde het uit zijn zak. Demonen waren dol op dood en vernietiging, maar er was nog iets waar ze van hielden: vers bloed.
De jongen klapte het zakmes open, ritste het scherpe blad over zijn onderarm en kwam tot een halt. Hij beet op zijn wang om de pijn een beetje te kunnen vergeten, terwijl hij het mes weer terug stopte waar het hoorde en zijn katana weer trok. Het was alles of niets en hij zou het beëindigen. De donker rode vloeistof dat uit de wond kroop, droop langzaam langs zijn arm omlaag. Zelfs hij kon de scherpe geur ervan ruiken, dus het was geen enkel probleem voor de demon om het op te pikken.
De beer stopte zijn achtervolging en keek wild om zich heen, opzoek naar de oorsprong van de verrukkelijke geur. Zijn rode ogen bleven al snel op Hyōka haken en hij likte zijn lippen. De aanval volgde al snel daarna.
De jongen slikte en voelde een lichte vlaag van angst in hem opwellen. Het meeste ervan wist hij echter weer opzij te duwen en hij zette zich schrap voor de aanval. Zoals verwacht haalde het beest eerst uit met zijn poot en ondanks de stekende pijn in zijn linkerarm, wist Hyōka de uithaal te blokken. De demon trapte echter niet in de list die de jongen had opgezet en een tweede aanval vond plaats buiten zijn gezichtsveld. Hij voelde hoe de kaken van het beest met een ongeëvenaarde kracht op zijn schouder dichtsloegen en hij werd naar de grond gedrukt. Hyōka deed zijn best een kreet van pijn te onderdrukken, maar het lukte hem uiteindelijk toch niet.
Damn it.
Hij had geen idee hoe hij het deed, maar hij wist zijn zwaard zo te draaien dat hij met één beweging recht door de keel, en daarmee ook door de luchtpijp en twee slagaderen, van het dier wist te snijden. Het gaf nog een laatste ruk aan zijn schouder voor het losliet en wanhopig om hem heen naar lucht snakte.


OOC: Ik vind het veel te leuk om dit soort dingen te schrijven xD
Ook al kostte het 2 uur ._.

Ze voelde de adrenaline door haar lichaam pompen, en nog steeds bonsde haar hart als een bezetene. Haar ontspannende dagje in het kokende water van de hotsprings was toch een tikje anders verlopen dan ze gedacht, maar zeker gehoopt had.
Ze hoorde hoe de beer haar achtervolgde. Lange nagels kraste over de verharde aarde, meerdere sporen van vernietiging achterlatend. Af en toe wierp ze een snelle blik achterom, kijkend hoever het monster verwijderd was van zijn avondmaal. Ze begon steeds meer spijtgevoelens te krijgen, maar van wat precies wist ze niet.
Plots hoorde ze een omkeer. De lange nagels van de beer lieten een remspoor in de aarde achter, en het beest keerde zich om. Geschrokken keek Mia de richting op waar het monster naartoe stoof. Die vreemde jongen? Waarom was hij niet weggerend? Hij had immers een perfecte kans om hier levend vandaan te komen. Haar ogen vielen op iets nog veel ernstigers. Een diepe snee in de arm van de jongen trok haar aandacht. Geschokt sloeg ze haar handen voor haar mond om een gil te onderdrukken. Had hij nou echt..? Zonder er verder bij na te denken stormde ze op de beer af. Ze wist dat ze geen schijn van kans maakte. Ze was ongewapend, en haar enige bescherming was de sjaal.
Abrupt stopte ze toen de jongen een harde kreet uitsloeg, vervolgd door een kreet van de beer. Wat er precies gebeurde kon ze niet zien, aangezien de beer haar blikveld voor een groot gedeelte in beslag had genomen. Opnieuw rende ze op de beer af, en wierp zich boven op hem. Dit was immers niet moeilijk, aangezien het beest dood op de grond lag. Ach ja, just to be sure.
Zodra ze de grote wond van de jongen opmerkte voelde ze opnieuw een schuldgevoel opkomen. Ze liet zich van het beren lichaam afglijden en kroop naar de jongen toe om de wond wat beter te inspecteren. Haar gezicht vertrok bij de gedachte over hoeveel pijn dat wel niet zou hebben gedaan.
Al snel kwam ze op een idee. Aarzelend bracht ze haar hand naar het gezicht van de jongen, en hield deze voor zijn ogen. Toen ze zeker wist dat hij niets meer zag begon ze met haar vrije hand de sjaal van haar lichaam te wikkelen, en bracht deze vervolgens naar de bloedende wond op de schouder van de jongen, hopend dat het bloeden snel zou stoppen.

Normaal zou hij het nooit vrijwillig doen, maar toen hij een doffe plof naast hem hoorde deed hij het toch. Hij liet zijn zwaard los en ontspande zijn hand. Een diepe zucht van opluchting rolde over zijn lippen toen hij zijn ogen sloot, de pijn in zijn schouder en arm negerend. Hij wist het zeker. Het was voorbij. Eindelijk voorbij, maar hij kon de adrenaline nog door zijn aderen voelen gieren. Zijn hartslag was wat hoog en zijn ademhaling wat gejaagd, maar dat zou waarschijnlijk komen door al het rennen. Hij zag niet hoe het door bloedverlies kon komen. Vooral niet omdat hij in zijn leven al ergere dingen dan dit had ervaren.
Hyōka kon wat beweging in de buurt horen, maar lette er weinig op. Hij was meer bezig met het kalmeren van zijn snel bonkende hart. De techniek en het belang ervan had hij geleerd van Keegan, zijn adoptie vader, maar het vergde veel geduld en concentratie. Paniek moest hij zien te voorkomen, want dat zou het alleen maar erger maken en het laatste wat hij nu wilde was te veel bloed verliezen.
Hij opende zijn turquoise ogen weer toen hij het meisje dichterbij hoorde komen. De jongen zag haar gezicht vertrekken, terwijl ze haar ogen op zijn schouder liet rusten. Alleen al daaraan kon hij haar gedachtes raden. Hij keek weg, maar niet volledig aangezien dat te veel pijn deed.
Hyoka schrok ietwat toen het meisje zijn ogen bedekte hij hij niets meer kon zien. Het was niet de handeling waar hij van schrok, maar het plotse fysieke contact. Dat was hij zo ontwend dat het vreemd was en haast bedreigend. Ondanks dat liet hij het toch toe. Al helemaal toen haar intenties duidelijk werden. Hij siste kort van de pijn toen iets de wond raakte, vermoedelijk de sjaal. Vervolgens grinnikte hij zachtjes, iets wat hij maar zelden deed. 'Je houdt wel vol,' sprak hij, doelend op het feit dat hij haar niet zo mocht zien. 'Geen zorgen. Ik zal niet kijken. Beloofd.' Hij sloot zijn ogen en kwam een beetje moeizaam overeind. Met zijn enige goede hand pakte hij de sjaal beet en voegde wat druk toe. De pijn die daarbij kwam liet hij niet op zijn gezicht zien. Of voor zover dat lukte. Voor nu was dit een soort van oplossing, maar hij moest iets beters vinden om zijn wonden te dichten anders zat hij nog in de puree.

Ze begon zich steeds meer af te vragen waarom ze hem überhaupt hielp, al was het antwoord vrij duidelijk. Normaal zou ze veel te trots zijn om iemand een helpende hand bieden, maar nadat hij haar leven gered had kon ze nu op z'n minst zorgen dat hij er met zo min mogelijk schade vanaf kwam. ''Je houdt wel vol,'' Grinnikte de jongen. Geïrriteerd rolde ze even met haar ogen. 'Ik had je hier ook gewoon kunnen laten sterven.' Dacht ze zonder de woorden ook daadwerkelijk uit te spreken. Hij mocht van geluk spreken dat ze haar ego opzij had weten te zetten! ''Geen zorgen. Ik zal niet kijken. Beloofd.'' Opnieuw voelde ze een vlaag van irritatie opkomen. ''En dat is je geraden.'' Murmelde ze zachtjes.
Geschrokken trok ze haar handen terug van de sjaal toen de jongen hem beetpakte. Eigenlijk was dat niet echt een reden om te schrikken, maar gezien ze nog steeds poedelnaakt tegenover een vreemdeling geknield zat had ze alle redenen om zich wat defensiever op te stellen dan normaal. Ze liet haar handen op haar knieën rusten en richtte haar blik op de verharde aarde onder haar. ''Dus,'' Begon ze wat ongemakkelijk. ''Wat is je naam eigenlijk? Dat spreekt wat makkelijker aan.'' Ze deed erg haar best om haar toon wat vriendelijker te laten overkomen, maar aangezien deze situatie niet echt in haar voordeel werkte ging dat wat moeizaam.

OOC: Sorry, beetje inspiloos. Dx