Nobody deserves to be alone [open!]

Gegiechel. Daar begon het mee. De hele dag al werd ze getergd door klaagzangen, maar nu het middaguur had geslagen bleek de stemming opeens een stuk vrolijker. De buien die vanochtend bakken regen over haar uit hadden gestort waren verdwenen en dat maakte haar en haar metgezellen duidelijk blij.

Luid gekakel, hysterisch paardengehinnik, verlegen gesnif. De lach kwam in vele soorten en maten. Fiona hoorde de stemmen en voegde daar na even aarzelen haar eigen zachte lach aan toe. Vandaag is fantastisch hoorde ze een fluistering in haar hoofd. Ja, als je goed luisterde kon je zo veel horen in dit bos. "Fantastisch~" stemde ze zangerig in. Elk woord wat ze sprak werd door ijle stemmen geëchood, alsof ze in een metersdiepe put riep.

Ze huppelde een stukje over een van de gebaande paden, bruisend van energie, die in haar op bubbelde en knetterde. Daaraan denkend probeerde ze het geluid van kapot klappende bellen te dupliceren, maar dat lukte niet zo goed. Nee, ze was beter met stemmen. Stemmen die haar uitlachten nu. Boos slaakte Fiona een kreet, waarop al het geluid verstomde. Muisstil was het. Ze zette een stap, doodse stilte op het gekraak van de herfstbladeren die over de grond verspreid waren na. Nog een pas verder hoorde ze een takje kraken. Maar ze was alleen. "Kom terug!" Riep ze wanhopig, knielend op de mossige bosgrond. Geen reactie. ''KOM TERUG! Alsjeblieft. Laat me niet alleen. Nee, nee, laat me alsjeblieft niet alleen!'' Half snikkend gooide ze de woorden eruit.

Het werkte.
"Terug - terug - terug." Haar gezelschap was er weer, gonsde door de lucht in de wijde omtrek, botste tegen de kasteelmuren, echode en danste. Geluid. Het was terug. Ze was niet meer alleen. De stemmen hoorden bij haar. Fiona wreef verwoed in haar ogen om de zoute druppels weg te wissen, toen ze geluiden hoorde die niet bekend klonken.

[Sorry als het wellicht wat onduidelijk is, Fiona hoort stemmen waarvan ze een deel ook op de buitenwereld projecteert met luchtmagie waardoor haar omgeving ze ook kan horen. Wat ik schuin druk en niet tussen aanhalingstekens zet is in haar gedachten te horen, maar gelach en echo's van haar woorden zijn hoorbaar, tenzij anders aangegeven ^^]

Regen deed haar niet veel. Je werd er alleen maar nat van. Rustig glibberde ze over de drassige grond. Het spoor van haar angstige prooi volgend. Ze speelde dit spelletje wel vaker. Opjagen was iets wat ze het leukste vond van de jacht. Net zolang tot het slachtoffer een fout maakte. Widow rook de geur van het 10 jaar oude jongentje dat te vergeefs voor haar weg vluchten. Hektor haar slangen slaafje was vooruit gegaan om te zien of het kind zich al ergens verstopt had? Toen de groene boomslang zich liet zien wist ze dat het jochie ergens stil en bang zat te wezen! ‘Hij heeft zich verstopt in een eikeboom onder een grote heuvel.‘ rapoteerde Hektor. Voor ander die de taal der slangen niet sprak klonk het niet meer als sissen. Widow gebruikte deze taal om slangen onder een soort hypnose te brengen zodat ze deden wat zij wilde. Sommige dachten dat het een soort magie was, maar niets was minder waar. De meeste slangen kon je ook in zo‘n trance brengen door op een zelf gemaakt fluitje te spelen. Op een paar dieren met een sterke wil na. Ze grijnsde en gleed nu sneller over het gras op weg naar de eik waar haar prooi dacht veilig te zijn! Hektor gleed schuin achter Widow aan. Hij volgde haar al zins ze de taal eenmaal als tweede moers taal begon te spreken.

Kruipend en kronkelend onder struiken door en over omgevallen boomstammen heen glijdend kwam de eikeboom in zicht. Een kreet weer galmde ineens. Widow tilde zich een stukje uit het lange gras zodat ze een beetje er boven uit kijken kon, maar zag niemand. Het klonk als een nood kreet van een jonge vrouw. Haar nieuwschierigheid was gewekt, maar ze had honger en kon dit heerlijke hapje niet in de boom laten zitten. Ze klim erin en nestelde zich een tak hoger dan waar het jochie zat. Ze boog zich naar hem toe en kietelde zijn oor met haar tong. Het doodsbange kind draaide zich als door een wesp gestoken om op de tak. Zodra zijn blik die van de anaconda kruiste krijste hij het uit van angst en schrik. Schrik van dat hij door die snelle beweging van zijn zitplekje weg gleed en ter aarde zou vallen. Widow liet hem echter niet ontsnappen en schoot met de hellft van haar slangenlijf achter haar vallende prooi aan. Widow ving hem midden in zijn val op en kronkelde meteen om hem heen. Elk botje kraakte en de jongen stikte door haar gewurg en ze liet zich op de grond zakken. Wie net nog wanhopig was geweest scheen nu weer blij te zijn gepaart met een paar net zo vrolijke stemmen. Ze begon de jongen naar binnen te werken wat nog vrij snel ging omdat Widow nu op haar ketstbaarste was. Na haar maag gevult te hebben besloot ze om toch een kijkje te nemen. Ze kronkelde de heuvel op met Hektor in haar kielzoog.
(Zo klaar.)

Ze was net nog alleen geweest. Dat was hel.
Nu waren de stemmen weer terug. Dat was ook niet heel prettig.
Gedachten gonsden in haar hoofd, vochten om de aandacht, schreeuwden commando's en bevelen.
Ze moest dit doen, ze kon die en die niet vertrouwen.
En ze moest luisteren, luisteren moest ze. Er was geen ontsnappen aan als de geluiden in je hoofd geproduceerd waren, er was geen enkele mogelijkheid om ze te overstemmen. Behalve wanneer ze de geluiden naar buiten projecteerde, trillingen in de lucht maakte. Dan werd het in haar hoofd een beetje rustiger, voor heel even. En dat was fijn.
Dus liet ze dat gebeuren en droogde haar tranen. Nu was alles weer goed en kon ze de buurt verkennen.

Haar ogen vielen op een glibberende glanzende slang. In die slang zat een énorme bult. Letterlijk zo groot als een varken of iets. Wauw.
''Wat heb je opgegeten, slangetje?'' vroeg ze met glanzende ogen. Niet bang, waarom zou ze bang zijn voor een slang die net gevoed was? ''Leeft het nog?'' Ze hupste naar de slang toe, erg snel zou die nie zijn nu het dier zo vol zat. Dus nam ze haar kans en prikte in de bult, niet al te hard.

Ze glibberde verder door het nog vochtige gras. Hektor zag in de verte iemand lopen net als zijn meesteres. Het was een meisje dat was zeker. Widow zag dat ze van leeftijd niet veel verschilde, maar had zij al die rare geluiden gemaakt? Ach moest ze zelf ook weten, maar nieuwschierig naar de jonge vrouw was ze zeker. Haar vraag over wat ze op had gepeuzelt liet de anaconde van binnen grinniken. Hoewel ze haar zo nooit verstaan kon deed Widow daar dan ook geen moeite voor. Wel vond ze het niet leuk dat ze in haar maag geprikt werd. De grote slang siste boos en Hektor kwam tussen beide met een schijn aanval, maar hij liet een duidelijke boze gesis horen en hing half over de anaconda heen. Widow veranderde zich terug en liet de groene slang over haar schouders hangen. Er was nog een klein buikje te zien, maar die trok gelukkig snel genoeg weg. ‘Hmm, het had twee benen en smaakte nogal verrukkelijk.‘ zei ze met een acsent op de “S“ geklemt. Zo had ze al van kinds af gesproken, maar ze vond het heerlijk en streelde Hektor onder zijn keeltje. Ze was blij met hem. Hij nam het gelukkig voor haar altijd voor haar op. ‘Maakte jij die geluiden nog niet zo lang geleden?‘ vroeg ze nu iets minder sarcasties en boos, want ze had het niet zo op prikkende dingen zeker niet wanneer ze net gegeten had.

Het was een slang, met een dikke bobbel, en een kleine slang, die te hulp schoot toen Fiona aan prikcontest begon. Pff, stomme slangen. Glibberig en lelijk, dat waren ze. Het glibberige grote dier veranderde nu echter in een meisje. Twee benen, het smaakte lekker. Was dat nou een raadsel? Bah, het was veel te makkelijk. Beledigd keek Fiona het vieze slangenmeisje aan. Dacht ze soms dat ze dom was, enkel omdat haar haren goudblond waren?

Het idee dat in dat meisje nu nog een mens zat was zelfs voor Fiona te vies voor woorden. Er was genoeg prooi hier, waarom zou je dan een medemens opvreten? ''Nee,'' ontkende ze stellig. ''Jij bent vast gek, als je mensen eet en geluiden hoort.'' Eigenlijk had ze wel weer genoeg van deze omgeving, zeker nu er een creepy semi-kannibaal bij gekomen was. Ook de sissende waarschuwingen in haar hoofd maakten het er niet gemakkelijker op om lief te blijven staan. Nee, Fiona had hier niets te zoeken. Met een harde luchtstoot zette ze zich af, zodat ze over een redelijk hoge muur heen vloog, om aan de andere kant weer neer te komen en weg te rennen zo vlug als haar benen haar dragen konden. Doei jucky slang.

;; Fiona topic uit~

Het liefst had ze die griet fijn geknepen bij haar reactie, maar ze kende de gaven van het meisje niet. Nog hoe sterk ze in werkelijkheid was. Plus dat ze een volle maag had. Hektor keek net als Widow het meisje na. ‘Vreemd kind.‘ Mompelde ze in de taal der slangen. Hektor knikte enkel en krulde zich rond haar hals. Zo lag hij wel vaker, maar dan sliep de slang meestal. Widow begon te lopen. Ze was altijd nieuwschierig naar wat de wereld brengen zou, maar nog meer naar nieuwe dingen. Ze zocht en zocht altijd maar. Al wist ze heel goed dat demonen schade aanrichten was ze zelf daar ook flink mee bezig. Niet dat het veel uit maakte. Ze wilde nog sterker worden dan ze nu al was, maar of ze goed genoeg bevonden werd was nog maar een vraag. Eentje die Widow graag beantwoord wilde hebben.