An unknown sound. (OPEN)

Haar stappen dreunden door de aarde. Elke vezel in haar voet protesteerde als haar voeten hardhandig op de grond werden geplaatst. Ze liet het bos achter zich en liep een open veld op. De bomen die haar altijd beschermden liet ze achter, het gefluit van de vogeltjes versomde toen ze langsliep. Een vos rende met de staart tussen de poten weg en een hert staarde haar van tussen de bomen na. Zij zou het nooit zien, maar nu ze de controle over haar lichaam kwijt was leek het of ze er ook echt buiten stond. Ze wist wat er om haar heen gebeurde en wie er waren. De enige die ze nu opmerkte was een jongen die zijn hand tegen de stenen muur hield. Ze voelde een prikje in haar hand en wist dat hij zich pijn had gedaan. Even later kriebelde het gevoel van een vers blaadje op dezelfde plek, en haar lichaam kwam steeds dichterbij hem. Arely wist wat er nu ging gebeuren. Ze had de neiging te verstijven en terug te rennen, maar ze had allang afgeleerd dat het zinloos was.
Alsjeblieft, doe het niet..
Ze kneep haar ogen dicht en balde haar vuisten, proberend het gevoel van controle te creëren. Het lukte niet, ze was in paniek, bang, zwak. De demoon kon haar zonder moeite wegschuiven. Ze liep een muurtje om, en daar was hij. Een zwartharige jongen met grijze ogen, een zwaard en scherpe tanden. Ze voelde de puntjes kleine gaatjes in zijn tandvlees boren.
"Goedemiddag, ik zie dat je wel behoefte hebt aan bezoek."
Het waren niet haar woorden, maar wel haar stem. Hij klonk snerend en ietwat duivels, een toon die ze nooit zou aanslaan. Twee bloedrode ogen keken de jongen aan, knepen lichtjes samen toen ze bloeddorstig grijsde. Het was bijna krankzinnig. "Je ziet er uit als een sterke jongen, maar niemand is partij voor mij." hou op! "Ik weet wel wat jij van jezelf denkt." Het was gewoon een eenzame jongen, ze kon niet ook hém vermooorden. Ze wilde niet moorden. Alsnog zette ze een stap naar voren. Stop! Niet doen, alsjeblieft.. Ik zal alles voor je doen, maar hou gewoon op met iedereen af te maken! Ze bleef gewoon stilstaan. Het was een ander, maar dat wist alleen zij. Anderen wisten niet hoe het was, zij dachten dat ze het zelf wilde. Dat de demonen alleen in een lichaam konden kruipen als het slachtoffer ermee toestemde.
Ze balde haar vuisten en hoef haar kin. "Zal ik het je anders laten zien?"

“Ik weet niet wat je denkt meisje, maar zorg er voor dat je er geen spijt van krijgt van je woorden. We willen beiden vast niet dat er slachtoffers vallen,” Ze proestte het uit en greep naar haar buik. "Oh nee?" Grijnsde het meisje, toen ze uiteindelijk klaar was met lachen. "Dan heb jij vast nog nooit de heerlijke smaak van bloed geproefd" Hou je kop! Niet zo brutaal jij Haar lichaam sprong naar voren, trapte de jongen met een kracht die je niet van haarzelf kende, dook naar achteren en haalde nogmaals uit. Ze krijste even voor ze zijn arm greep en ernaar hapte.

~Ze wordt bezeten door een demoon, vandaar :3

Oh shit, er zat niet langer meer een jongen voor haar neus, maar een wolf. Nee nee nee, ga weg, nu. Wolven waren van die beesten die haar kippen aanvielen en achter haar koe aanzaten. Meestal kregen ze deze ook te pakken, en als ze dan de volgende ochtend dat karkas zag liggen, werd Arely toch wel een beetje bang. Wolven stonden bijna even hoog in de voedselketen als mensen, had haar moeder haar geleerd. Kom op, laten we ons uitleven op een paar bomen.. "Kijk eens aan, we kunnen ook nog in een lief hondje veranderen." Sneerde haar stem. Ze sloeg haar armen over elkaar en leunde op één been. Daardoor sprong de demoon nét ietsje te laat opzij toen de wolf op haar afstormde. Ze kwam half onder het beest terecht, wie in haar arm beet. Arely gilde het uit, voor zover dat kan als je niet eens één vinger kan controleren. De demoon greep echter zonder een kick te geven een poot van de wolf en gooide deze naar achteren, op zijn rug. anders kon ik het niet brengen, sorry :3

~ZE IS GEEN JONGEN
En lol, iedereen die ze tegenkomt ziet er uit als een zwarte wolf

Neheeeee, stop! Ik ga nog dood! De jongen had twee zwaarden - zwáárden - gepakt en stormde recht op haar nog overeind komende lichaam af. Kijk uí- aaaaaah! Een van de zwaarden schampten langs haar linkerbeen. Ze was niet snel genoeg opzij gesprongen, dat kwam niet doordat de demoon nou zo sloom was, haar lichaam was gewoon.. niet al te sterk. Het voelde enorm koud, en het deed ook behoorlijk pijn.
Het was echter het feit dat ze werd opengesneden dat Arely wilde dat ze gewoon dood was. Zelf was ze nu allang weggerend, maar die stomme demoon leek niet anders te kunnen dan moorden en haar af te beulen. Als ze nou gewoon dood was, had haar lichaam misschien rust.
De volgende keer train ik tot je erbij neervalt Klonk de geïrriteerde stem van de demoon in haar hoofd. Hij wist dat ze nu rustiger werd en het een kwestie van tijd zou zijn voor ze weer in haar eigen lichaam kon, die dan waarschijnlijk zou bezwijken.
Even leek het of de demoon radeloos was, maar toen stormde ze, een stuk sneller, achter de jongen aan. Ze struikelde, viel hard tegen de jongen aan en rolde over de grond.

Even sloot de demoon haar ogen. Dit stomme lichaam ook, het behoorde toe tot een zwakkeling. Maar nu moest ze eerst even lijden, daar zou ze sterker van worden. De jongen kwam al aanlopen, dat voelde ze maar al te goed van deze sterveling. Nu nog even zwak als Arely, maar niet lang meer. De demoon grijnsde kort. Veel plezier.. En toen was ze weg. Opgegaan in de stroom van haar gedachten.
Een schreeuw verliet haar mond. Geschrokken hield ze haar mond. Ze had haar lichaam weer terug. Het meisje knipperde verbaasd met haar ogen, voelde hoe iets nats op de wond in haar been werd gehouden, en hield geschrokken haar adem in. Een verband werd om haar been geknoopt, een stuk zorgvuldiger dan zij zelf zou doen bij iemand die haar probeerde te vermoorden. Als ze nou gewoon deed of ze bewusteloos was, zou hij wel weggaan.
“Gekalmeerd?” Shit.. “Maak het niet te vuil, dan kan het er langer opblijven en zal de wond niet zweren,”
"O..Oké.." Klonk haar schorre antwoord. Langzaam draaide ze zich om, en ging met grote op haar achterwerk zitten. "Bedankt.. Denk ik" Wat was dit ineens? Het ene moment jaagde hij haar achterna, het andere moment wilde hij vriendschap met haar sluiten. Vertrouw hem niet.. Ze sprong op, klopte haar kleren af en glimlachte trillerig, ietwat angstig. "Ik moet nu.. gaan! Doei!" Arely zette een paar aarzelende stappen naar achteren, draaide zich om en stormde weg, het bos in. Ze hoopte maar dat ze de weg terug zou vinden.

~Wait whut.. Ze kan hem elk moment vermoorden en dan gaat hij haar even genezen? XD
Maar Arely uit ^^