Frost {Open}

Witte wolkjes dansten de diepblauwe nacht in. Arely hief haar arm, zag de sneeuw die smolt zodra ze de wollen jas raakten. Iets wat haar verraste, want de kou leek dwars door haar jas te kruipen. Zelfs de fakkel, die grotendeels was uitgedoofd, hield haar niet warm genoeg. Het goudachtige licht verlichtte nog maar een paar meter om haar heen, en deze leek met de minuut te krimpen.
Ze was hier niet gekomen om een sneeuwpop te maken, of om ijsbeertjes te knuffelen. Technisch gezien was het meisje nu omringd met water, een niet al te fijne gedachte voor de Earth wizard. Ze zou het noorden zo goed vermijden als maar kon.
En toch was ze hier. Het was om een mythe, een suf sprookje dat ze maar al te graag geloofde. Het scheen namelijk dat je hier, op deze rotplek, contact zou kunnen maken met de doden. Zij die waren heengegaan, en eigenlijk niks meer te zoeken hadden op aarde. Waarschijnlijk zou je hier in contact komen met geesten, omdat je zelf bijna dood zou vriezen. Of misschien doodgaan van verveling, honger, eenzaamheid. Het kon hier allemaal.

Maar deze plek had inderdaad iets magisch. De ondoorgrondelijke stilte die er hing had niks drukkends. Het was eerder rustgevend of mysterieus. Er was niemand in de buurt. Niemand om verlichting te brengen, zodat de prachtige sterrenhemel niet te zien zou zijn. En het noorderlicht, niet te vergeten. Het lichtspel van groene, blauwe en paarse lichtstroken. Het waren net linten die zich om de lucht probeerden te wikkelen. Iets wat onmogelijk was, had ze al een tijd geleden geleerd. Lucht was snel en flexiebel, maar toch kon het erg krachtig zijn.
En dat bewees het maar weer eens, toen het laatste beetje licht van haar fakkel doofde.

Sneeuw dwarrelde naar beneden, de sneeuwvlokken hier leken wel perfect. Als in een sprookje. Het was dan ook ijskoud, daarom was ze naar haar wolven vorm gegaan. Bovendien kon ze dan beter zien in het donker. Zo wel links als rechts van haar waren hoge wanden ijs. De kou sneed dwars door haar vacht heen maar ze probeerde het te negeren. Ze volgde het pad wat langzaam steeds iets meer omhoog ging. Ze was hier nog nooit geweest maar had vele mensen over deze plek horen praten. Je kon hier in contact komen met de overledenen, de mensen die je miste in je leven en maar al te graag een keer wou terug zien. Het pad werd breder en steiler, Blake begon met moeite door de dikke laag sneeuw een weg naar boven te klimmen. Ze moest grote sprongen nemen wou ze een beetje vooruit komen. Maar het was het allemaal waard, bij haar laatste sprong lande ze in plaats van in een dikke laag sneeuw op een soort van plateau. Het sneeuw was er een stuk lager waar door je er makkelijker door heen kon lopen. De groen blauwe stroken verlichte de nacht en zweefde door de lucht. Het was prachtig, je voelde de energie die op deze plek te vinden was door je lichaam stromen. Ze ademde diep in door haar spitse neus en liet vervolgens haar tevredenheid horen door een lange en luide huil richting de maan te geven. Die voller was dan ooit. Ze schudde zich uit waarna de sneeuw om haar heen opstoof en ze alleen nog maar mee onder het sneeuw zat. Haar zwarte vacht schitterde in het maanlicht. Op eens pikte ze de geur van een meisje op, de geur was vers. Zou ze gaan kijken? Blake volgde het geur spoor wat over het plateau liep tot ze een hoekje om ging waar weer een ander prachtig punt was waar je prefect het Noorderlicht kon zien. Daar stond een meisje, helemaal alleen zonder licht. Blake besloot stil te zijn en te wachten tot het meisje haar zou opmerken, ze had de huil van net vast wel gehoord. Blake draaide een rondje en zocht haar plekje in de sneeuw om vervolgens te gaan zitten en het Noorderlicht te bestuderen.

Een gehuil klonk op. Het was beangstigend dichtbij, klonk als een jagerskreet. Een roedel wolven die hongerig opzoek waren naar wat te eten in het koude Noorden, iets wat vrij zeldzaam was. En dan was daar ineens een lopend buffet, zwak en weerloos. Zonder ook maar iets te kunnen zien.
Arely keek even om haar heen, licht beangstigd. Toch ging ze voorzichtig in kleermakerszit zitten, en sloot haar ogen nadat ze de omgeving nog één keer had gecontroleerd. Even rilde het meisje voor ze zich volledig naar binnen keerde. Ze had het gevoel dat het zo makkelijker zou gaan. Áls haar familie contact met dit monster zouden willen. Niemand vind je aardig, waarom zij dan wel? Daar had je hem weer, de demoon. Even verstijfde Arely door deze woorden. Wat nou als dat ook echt zo was.. Wat nou als haar broertje jarenlang in angst had geleefd voor het monster dat zij was, dat een groot deel van haar leven had overgenomen.
Je zou beter kunnen trainen in plaats van je tijd hier te verdoen.. Stelde de demoon voor, en als het nou nog licht was geweest had Arely het nog gedaan ook.
"Kansloos" Ze opende haar ogen, keek even triest rond, en zag een wolf zitten.
Ze sprong op, haar gehandschoende handen tegen haar mond drukkend om een gesmoorde kreet te onderdrukken. Ze hadden haar, dadelijk zou ze omsingeld zijn door de roedel wolven. Dan zouden ze haar aanvallen, levend verscheuren, en haar karkas achterlaten. Niemand die haar zou kunnen helpen, zelfs zij niet. De toverstaf die ze altijd bij zich droeg, had hier weinig tot geen effect.

Blake zag hoe het meisje haar handschoen tegen haar mond drukte om te zorgen dat ze geen geluid maakte. Blake glimlachte ook al was dat voor niemand te zien. Zou ze terug veranderen? Nee, ze liet wel gewoon zien dat ze een aardige wolf was. Ze stond op en schudde zich uit waarbij er weer allemaal sneeuw op stoof. Blake wist dat ze dit voorzichtig moest aanpakken anders zou ze het meisje bang maken. Je zou denken dat het handiger was om gewoon simpel weer een mens te worden. Maar ze hield niet van simpel. Blake zette voorzichtig een stap richting het meisje, maar keek haar niet aan. Ze keek recht langs haar richting het Noorder licht. Haar volgende stap was groter en sneller genomen, langzaam zette ze er nog een en nog een tot ze nog maar enkele meters van het meisje af stond. Toen deed ze iets onverwachts, ze begon nu door te lopen maar liep recht langs het meisje heen naar het uiteinde van het plateau. Daar ademde ze diep en en huilde naarste licht. Maar zachter dan eerst, niet zachter qua geluid maar qua stem. Haar oren bewogen gespannen als of ze hoopte op een antwoord waar van ze wist dat ze die hier niet zou krijgen. Het blauw groene licht danste nog steeds even mooi als eerst, onuitputtelijk en prachtig. Ze draaide zich om en keek het meisje aan, recht in de ogen deze keer. Nieuwsgierig bewoog ze haar oren, hopend op een antwoord hoewel het meisje er waarschijnlijk niet veel van zou snappen.

Ze verstijfde toen de wolvin op haar afstapte. Het beest liep echter vlak langs haar heen, alsof ze haar niet had gezien. Zou ze blind zijn? Maar dan zou ze nu waarschijnlijk morsdood zijn, en wolven konden ook goed ruiken..
Arely draaide zich om, en toen huilde de wolf weer. Het was dezelfde wolf, dat was duidelijk. Het gehuil klonk echter anders, zachter, het leek een beetje geïrriteerd. De roedel was waarschijnlijk te sloom en was in slaap gevallen. Dat zou haar ook vervelend lijken, als je leider bent en je roedel niets anders doet dan op hun luie gat zitten.
De wolvin draaide zich om, keek naar de lucht. En Arely zag haar kans. De uitgedoofde fakkel viel op de grond en ze struikelde naar achteren, waarna het meisje zich omdraaide en weg stormde. Als ze geluk had, was ze al weg als de wolvin zich zou omdraaien. En de roedel zou er dan waarschijnlijk nog niet zijn. Maar wolven hadden hele goede zintuigen, waarschijnlijk had ze maar een hele kleine kans.

Blake zag nog net hoe het meisje begon te rennen, weg van haar. Om de spanning op te bouwen wachten ze even voordat ze de achtervolging in zetten. Eigenlijk best gemeen, een onschuldig meisje bang maken. Maar dat was eigenlijk niet haar bedoeling geweest, blijkbaar had het meisje haar verkeerd begrepen. Blake kwam tot het besef dat wolven altijd hun roedel roepen door te huilen. Duh, logisch natuurlijk. Maar dat meisje dacht dus waarschijnlijk dat ze haar roedel roept. Blake stond op en zette de achtervolging in. Met grote passen renden ze achter het meisje aan. Sneeuw stoof aan beide kanten van haar op. Ze volgde het geurspoor van het meisje terug naar het vorige plateau waar ze voor het eerst deze avond had gehuild. Ze rende verder de heuvel af. Toen het meisje inzicht kwam begon ze nog harder te rennen tot ze vlak achter haar was. Blake ademde de diep in door her neus en uit door haar mond, toen ze uitblies veranderde ze al renend terug naar haar mensen vorm en legde ze een hand op de schouder van het meisje. "He wacht! Rustig maar, de wolf is ehhh weg. Nou ja een soort van... Ik was het, sorry ik wou je laten zien dat ik niet gevaarlijk was ik veranderde liever niet terug want ik heb geen warme kleren mee." Blake stond daar met korte mooie en een kort broekje met panty. Ze bevroor zo wat. Ze hoopte dat het meisje het zou begrijpen, mensen kwaad doen was ze geen fan van.

Ze bleef maar rennen. Hopeloos. Toch kwam ze behoorlijk ver voor het krakende geluid van sneeuw achter haar klonk. Het kwam veel te snel dichterbij.
En toen voelde ze ineens een hand op haar schouder. Meteen remde ze af, en keek het meisje met de zwarte haren met grote ogen aan. . "He wacht! Rustig maar, de wolf is ehhh weg. Nou ja een soort van... Ik was het, sorry ik wou je laten zien dat ik niet gevaarlijk was ik veranderde liever niet terug want ik heb geen warme kleren mee." Arely staarde haar aan, liet haar blik over haar rillende lichaam gaan. Ze zag er zo leuk uit. Als een soort godin..*
Grapje. Het was niet dat het meisje lelijk was, maar haar kleren zaten slordig om haar lijf en ze stond te rillen. Dat waren twee dingen die niet bij een godin passen. Zwijgend trok ze haar jas uit en overhandigde die aan het meisje. Nu had ze het zelf weer koud, maar zij had tenminste een sjaal om haar nek, een dikke trui en katoenen broek met wollen sokken aan. Dat was duidelijk warmer dan dat dunne pakje.

*Sorry, ik had hier gewoon even zin in XD