Got to go fast! {open}

De wind blies door haar zwarte haren terwijl ze soepel over het ijs gleed. Ze vond het een heerlijk gevoel hoe de frisse wind door haar gezicht blies. Ze voelde de spieren in haar kuiten bij elke keer dat ze afzetten. Door het ijs in de grot kon je er met je schoenen overheen glijden. Het was Sage's doel om een zo hoog mogelijke snelheid te halen. Haar zwarte haren wapperde achter haar aan terwijl ze langzaam sneller over het ijs gleed. Ze vond het leuk om zo snel mogelijk te gaan. Om een of andere reden werd ze van een hoge snelheid rustiger. Als ze zo snel ging kon ze alles voor even uit haar hoofd zette. Dat was momenteel wel nodig ook. Net op het moment dat ze had beseft dat ze verlieft was werd dat persoon grof uit haar leven getrokken. Ze zou hem nooit meer zien, bij die gedachte kon ze spontaan gaan huilen. Daarom was ze dus nu hier om zo snel mogelijk te gaan. Dan kon ze dat soort dingen even uit haar hooft zetten. Plotseling stond er iemand in de weg, zo snel mogelijk stopte ze. Uitenlijk kwam ze vlak voor het persoon tot stilstand, geschrokken zette ze een stapje naar achter. "Oh sorry."

Hyōka had geen idee hoeveel tijd was verstreken sinds hij voor het laatst in het noorden was geweest. In ieder geval behoorlijk wat. Zijn lichaam was de kou totaal ontwend en hij was al bijna vergeten hoe het was om het koud te hebben. Deels was het ook zijn eigen schuld door zich niet op dit soort weer te kleden. Het enige wat hem goed wat warmte bood was de mantel die hij in elkaar had gezet van een aantal dierenhuiden, maar gezien de rest van zijn kleding had hij net zo goed van het strand af kunnen komen. Op zijn minst was hij in het gangstelsel van de gletsjer uit de kille wind die buiten over het land raasde. Anders was hij nu al lang dood gevroren en dat was, voor hem, een vreemde gedachte.
De jongen trok de bonte kap van de mantel over zijn hoofd, wat zijn warrige, witte haar verborg en wreef zijn handen tegen elkaar in een poging deze warm te krijgen. In gedachte gromde hij. Wat was ook al weer de reden hierheen te komen zonder enige goede voorbereiding?
Door al het gekraak en gekreun van het ijs, merkte hij niet op dat hij niet langer alleen was in de gletsjer. Niet tot hij de woorden ”Oh Sorry,” achter zich hoorde. Het kon komen door de kap die hij over zijn hoofd had getrokken, want die vervormde de geluiden in zijn omgeving een beetje, maar hij zou zweren de stem te herkennen.
Met een ruk draaide hij zich om en keek verbaasd naar degene die voor hem stond. ”Sage? Wat doe jij hier?” Het klonk misschien wat bot, maar dat was vaak zijn normale manier van spreken. Al helemaal als hij verrast was een bekende tegen te komen op onverwachte momenten als deze.

Het persoon met de mantel draaide zich met een ruk om, Sage zette meteen een stap naar achter voor het ontwijken van een mogelijke aanval. De verbaasde blik op het bekende gezicht liet de spanning verdwijnen. ”Sage? Wat doe jij hier?” Vroeg de jongen even bot als altijd. Het was Hyöka, haar adoptiebroer, tegen wie ze bijna was aangegleden. Sage zette haar beide handen op haar heupen. "Kan ik beter aan jou vragen, jij bevriest hier nog Hyo," zei op een vriendelijk plagend toontje. Als vampier had ze geen last van de kou die in dit gebied hing. Rustig haalde Sage het stuk stof los dat ze om haar schouders had hangen. Ze reikte Hyöka het donkerrode stuk stof aan. Hij had er meer aan dan zij had. Ze droeg het toch alleen maar om er niet al te vreemd uit te zien voor andere. Het was nou ook niet bepaalt heel normaal om in een shirt met korte mouwen rond te lopen in een bevroren grot. "Neem aan," zei ze op een wat bevelende toon tegen haar adoptiebroer. Haar blik stond behoorlijk dringend aangezien ze niet wilde dat het enige soort van familie die ze had zou doodvriezen. Momenteel kon ze het niet aan om nog eens iemand te verliezen om wie ze gaf. "Ik ben hier om een paar dingen uit mijn hoofd te zetten, het wil alleen niet bepaalt lukken."

Ondanks dat hij verrast was Sage hier tegen te komen, was hij blij haar weer eens te zien. Tenslotte was zij zo'n beetje de enige op deze hele wereld die hij echt vertrouwde en waar hij op kon rekenen als dat nodig was. Bij haar in de buurt hoefde hij niet constant op zijn hoede te zijn. "Kan ik beter aan jou vragen, jij bevriest hier nog Hyo," reageerde ze op zijn vraag. Een plagend, maar toch vriendelijke toon kon blijkbaar niet uit haar stem blijven. Ze had een punt. Rondlopen in een broek met gaten rond de knieën en een shirt dat rond de schouder was gescheurd, was niet bepaald wat je noemde 'kleding keuze nummer één voor expeditie poolcirkel'.
"Like you're one to talk," mompelde Hyoka nadat Sage het stuk donkerrode stof rond haar schouders had af gedaan en het hem aanreikte. Net als hij had ze eronder niet meer dan een T-shirt gedragen. Aller eerst wilde hij het niet aannemen, want dat zou betekenen dat zijn adoptiezus zonder warme kleding zat, maar nadat een koude rilling over zijn rug schoot en ze hem beval het aan te nemen, pakte hij het toch aan. Hoewel met tegenzin.
"Ik ben hier om een paar dingen uit mijn hoofd te zetten, het willen alleen niet bepaalt lukken," hoorde hij Sage zeggen, terwijl hij de katana van zijn rug af haalde en deze tegen een blauwe ijsmuur in de buurt zette. In plaats van de rode doek om te doen, legde hij deze op de voer neer vlak naast de wand en ging erop zitten. Met platte hand tikte hij een paar keer naast zich op de doek. "Zit," zei hij simpelweg, zijn gezichtsuitdrukking en stemgebruik neutraal. "Vertel je lieve broertje maar wat je dwars zit," sprak hij met enige ironie in zijn stem.

OOC: Trouwens, hij weet toch nog niet dat ze een vampier is of wel? cx

Het duurde even voor Hyöka eindelijk het stuk stof aannam. Het was wel duidelijk te zien dat hij het met tegenzin deed. Sage keek toe hoe haar stiefbroer het zwaard van zijn rug haalde en deze tegen een van de met ijs bedekte muren zette. Hij legde het donkerrode stuk stof op de grond en ging er op zitten. Sage trok een van haar wenkbrauwen lichtjes op tijdens deze actie. Niet helemaal de bedoeling maar oké dan maar. "Zit," zei Hyöka terwijl hij met een platte hand op het stuk stof naast hem tikte. Ze had geen idee wat hij nou weer van plan was, ach het zou toch geen kwaad kunnen om even te zitten. Er waren hier niet bijzonder veel dieren dus ook een stuk minder demonen om voor uit te kijken. Rustig liep ze naar haar stiefbroer toe en ging naast hem op het stuk stof zitten. Eigenlijk kon ze voor de kou net zo goed gewoon op het ijs gaan zitten, het enige voordeel hier van was dat het zachter was. "Vertel je lieve broertje maar wat je dwars zit," de ironie in de stem van Hyöka was duidelijk op te merken. Vragend keek Sage hem aan, moest ze dat nou echt aan hém uit gaan leggen. Hij was nou niet bepaalt het type dat zulke dingen zou snappen. Bovendien, wat zou hij er aan kunnen doen? Kirito was dood, ze kon er wel verdrietig om zijn en het aan Hyöka gaan vertellen. Het had toch geen nut. "Het is niets," zei ze op een iets zachtere toon dan normaal. Sage had niet door dat haar rode ogen een beetje begonnen te glimmen.

OOC: Ze is al twee jaar vampie dus ik neem aan dat hij dat dan wel weet

Met zijn blik volgde hij Sage, terwijl ze de afstand tussen hem en haar verkleinde en naast hem plaats nam om de donkerrode doek. Normaal gesproken zou hij haar niet zo volgen. In plaats daarvan hield hij zijn ogen meestal gericht op de omgeving, zodat hij deze in de gaten kon houden. Hyōka vertrouwde zijn omgeving vaak niet. Er was namelijk genoeg dat zich erin verborgen kon houden, wachtend op het juiste moment om toe te slaan. In het gangenstelsel van de gletsjer was er echter weinig gevaar te bekennen of dingen om in de gaten te houden. Buiten de gangen zelf die kreunde onder het gewicht en langzame voort krabbelen van de gletsjer. Er bestond altijd een kans dat een gang het begaf en instortte.
Nadat de woorden die hij tegen zijn stiefzus zei waren uitgesproken, kreeg hij een vragende blik van haar terug. Het duurde echter niet lang tot dat uit haar rode ogen was verdwenen. "Het is niets," mompelde ze zachtjes. Hyōka kreeg zichzelf echter niet zover haar woorden te geloven. De glinstering in haar ogen verraden namelijk het verdriet dat ze werkelijk voelde. Hij wist niet of ze het aan hem kwijt wilde, maar besloot toch maar om een bevestiging te vragen "Weet je het zeker?" Of Sage het werkelijk wilde vertellen lag geheel bij haar. Hij zou er niet raar van opkijken als ze het niet kwijt wilde en hij zou er niet op doordraven. Zo was hij niet, maar aan de andere kant zag hij zijn stiefzus niet graag zo en hij zou haar willen helpen als dat mogelijk was. Misschien omdat hij haar zag als een echte zus en niet iemand die toevallig door dezelfde man was geadopteerd.