Help me, it's so cold here... (OPEN)

Eerder had ze zichzelf weggeslopen, door middel van haar dolken omdat ze nog amper de kracht had om haarzelf te bewegen zonder enige hulp van ondersteuning. Nu zat ze hier, voor de uitgang van de grot, verkleumd van de kou en bloedend dankzij de uren dat ze hier vast had gezeten.

Hoe lang zat ze hier al wel niet? Annie had er geen idee van, maar wat ze wel wist dat ze het enorm koud had en elke keer ze uitademde er een wolkje uit haar mond ontsnapte. Haar blauwe ogen waren gevuld met tranen, door zowel de eenzaamheid en de angst, angst om dood te gaan in deze vriezende kou. Ze deed een poging om hulp te roepen, haar stem zwakte af bij elke keer ze het herhaalde. Haar tranende ogen keken omhoog toen ze een geluid hoorde, haar ogen keken verschrikt naar het dier waarmee ze oog in oog stond. Ze bleef naar het dier kijken, doodsbang en trillend. Ze ging opgegeten worden, maar de kracht om terug te krabbelen had ze niet meer, bloed drupte van haar handen op de sneeuw en haar adem stokte toen de tijger rondom haar ging liggen, haar proberend op te warmen! Haar lichaam ontspande zich bij het gepur en ze bracht trillend haar hand naar de vacht van het prachtige dier dat had besloten haar op te warmen. Een lichte glimlach vormde zich op haar trieste gezicht terwijl ze het dier aaide en dichter bij hem kroop om zichzelf op te warmen. “D-dankje...” waren de woorden die haar mond verlaatten. Iemand had haar kreet om hulp gehoord, en die was nu hier om haar op te warmen.
Ze was het dier zo dankbaar, ze bleef de tijger aaien, als teken van dank omdat ze nu niet zou doodgaan om een stomme rede zoals de kou.

Annie raakte het dier aan, zich niet van het feit bewust dat hij niet echt een dier was. Ze kon het natuurlijk niet weten, ze had het te koud om helder te kunnen nadenken, maar zijn warme vacht om haar heen deed het hem wel, ze voelde zichzelf opwarmen, als een ijsblokje dat aan het smelten was, haar fragiele lichaam stopte langzaamaan met trillen en ze dacht terug aan hoe ze hier was terechtgekomen.

Een hete pook werd op mijn rug gebrandt, een teken dat je een stamlid was van de meest cruë stam die je je maar kon voorstellen, ik was er in gedwongen geweest en sinds ik maar een ‘zwak’ meisje was, dachten ze meteen de overhand over me te hebben, verkeerd gedacht dus. Het bloed van op mijn dolk was ondertussen al weg, maar de ijzerige geur was er nog steeds wel op aanwezig. Nadat ik de stam op zijn kant had gelegd, ben ik gaan lopen, lopen, lopen, lopen tot ik een betere plek had gevonden, tot ik veilig was.

Ze keek eventjes op met haar ijsblauwe ogen, ze was in gedachten verzonken geraakt, een gelukzalige glimlach verscheen toen ze de zachte vacht van het dier voelde. Haar vingertoppen raakten de haartjes lichtjes aan en ze mompelde een dankje tegen het dier, niet dat deze het ooit zou snappen, maar, ze wist maar nooit. Hij had immers haar leven gered terwijl ze was gaan lopen van een stam die niet veels goeds voor haar in petto had. Ze kroop dichter in de vacht, een poging haar nog beter en sneller op te warmen, zodat ze sneller weer te been kon en verder kon in haar zoektocht naar een goede thuis. Even dacht ze terug aan het brandmerk op haar rug en ze kneep haar ogen stijfdicht terwijl ze haar vuisten balde, meer bloed welde op uit de wonde en ze haalde ze weg van de vacht, om deze niet vuil te maken. Ze was genoeg opgewarmd toen ze opeens een snuit tegen haar hand voelde. Ze keek naar het dier en glimlachte terwijl ze haar hand op het dier haar hoofd legde. “Dankje, dankje voor alles,” ze maakte haar jas in orde en ze haalde sneeuw uit haar haren terwijl ze weer rechtstond. “Kom je mee?” ze keek vragend en met een glimlach richting het dier, hopelijk kreeg ze wat gezelschap tijdens haar reis, zo was ze niet meer alleen.

Annie was al goed genoed opgewarmd, maar toch wilde ze nog eventjes blijven liggen. De zachte vacht, de warmte die het afgaf was voor al genoeg. Dus, besloot ze nog voor een vijftal minuutjes te blijven liggen om te genieten van de warmte van het dier. Een glimlach verscheen op haar lichaam terwijl ze dacht aan hoe ze eindelijk van de vrede kon genieten. Haar handen deden verrassend genoeg totaal geen pijn en daar was ze best blij om, de frostbite had haar handen goed aangetast en ze keek er even verwonderd naar. Tot ze uiteindelijk besloot op te staan, omdat ze hier best wel weg wilde en dit omdat haar handen dan konden genezen. . “Dankje, dankje voor alles,” ze maakte haar jas in orde en ze haalde sneeuw uit haar haren terwijl ze weer rechtstond. “Kom je mee?” haar vragende blik richtend naar het dier, hopend dat hij haar niet alleen zou laten. Natuurlijk had ze geen enkel flauw benul hoe hier alles werkte, ze wist niet dat er mensen bestonden die zichzelf in dieren konden veranderen, dat er magiërs en zelfs demonen bestonden. Voor haar was alles hier vreemd, maar ze zou de wondere wereld van dit gebied wel snel genoeg leren kennen.

De tijger stond op en even keek ze verbaasd naar hoe groot het dier wel niet was. Maar ze wist dat ze geen vrees moest voelen voor het dier. Ze grinnikte: “Je bent groot.”
Ze volgde het dier wanneer hij besloot naar buiten te gaan, ze besloot mee naar het landschap te kijken, haar mond viel open toen ze zag hoe prachtig het hier wel was. Haar glimlach werd nog breder en haar hand wreef afwezig over de rug van het dier dat naast haar stond, niet beseffend dat het misschien irritant kon zijn voor het dier. Haar ijsblauwe ogen straalden een en al vrolijkheid uit terwijl ze nog eventjes goed keek naar het landschap en ze knikte instemmend, hier wilde ze oud worden, dat besefte ze nu.

Toen de tijger besloot om aan de afdaling te beginnen, deed Annie haar jas goed dicht om hem tot op de poot te volgen zodat ze hem niet zou kwijtraken, dit was het dichtste dat ze bij vriendschap was geweest. Nooit had ze echt vrienden gehad, maar deze tijger leek al dichter te komen dan dat anderen ooit al waren gekomen. Haar blauwe ogen straalden een soort van ‘ik ben gelukkig’ uit en ze bleef verder wandelen, nog lichtjes verzwakt van de kou, maar het zou haar lukken. De twee dolken zaten weer veilig in hun schede. Even hield de tijger halt en besloot Annie van een van de bessenstruiken een handjevol niet giftige besjes te plukken zodat ze al iets in haar maag had. Ze was geen vleeseter, maar hield meer van planten en besjes en andere fruitsoorten. Toen het eerste besje in haar mond verdween glimlachte ze, de zoete vloeistof van het besje maakte haar mond al stukken minder droog. Eenmaal de tijger weer verder liep, volgde ze hem op de poot al besjes etende. “Ik ben Annie trouwens, “ begon ze al grinnikend, terwijl ze weer een besje in haar mond propte, haar maag kwam eindelijk weer tot rust.

// Het is al langer dan mijn vorige post, dus je tekst was goed :3
// Annie is vegetarisch trouwens

“Je bent groot.”
Dat waren de woorden die haar mond verlieten zodra de tijger zichzelf op zijn achterpoten zette, zoals een mens zou lopen. Annie vond het een vreemd zicht, maar misschien was het een speciaal dier? Een dier dat had geleerd om op zijn achterpoten te lopen? Ja dat was het vast, een glimlach sierde haar gezicht toen ze  had besloten de tijger te volgen toen hij verderging. Even had ze zichzelf een moment gegund om na te denken, ze was weggerend van haar tribe en wilde niet meer terugkeren, de gedachte aan haar dode ouders deed haar trillen, ze was het bloed, de lijken en de geur van de dood wel gewend. Haar tribe waar ze gedwongen in had gezeten moordde heel de tijd. Ze had het brandmerk nog op haar rug, maar die tijd was nu voorbij. Ze moest aan andere dingen leren denken, ze schudde haar hoofd en besloot naar het prachtige landschap te kijken.
 

Ze had besloten haar woorden van dank te betuigen en ze wist dat dit genoeg was voor haarzelf nu. Ze besloten verder te gaan, Annie plukte wat bessen van een struik en at deze op, wetende dat deze haar genoeg energie zouden geven. Ze haatte het doden van dieren, vond het afschuwelijk om eender welk dier ten onder te zien gaan. De tijger dacht hier anders over dacht ze zodra ze zag dat hij op een hert afrende en het beest doodde. Haar ogen verwijdden zich bij het zicht van het dier dat doodging en ze sloeg haar hand geschrokken voor haar mond. Ze probeerde zichzelf te recupereren zodat het dier haar geschoktheid niet zou zien. Haar blauwe ogen keken naar de tijger, die langs haar passeerde. Eventjes  hurkte ze bij het dode dier en begraafde ze het onder een beetje aarde en legde ze er een bloemetje over. Terwijl ze achter de tijger spurtte om hem in te halen, onderweg vond ze een goede tak en nog wat goed sprokkelhout en gristte ze wat bessen en plantjes mee dat ze konden eten.

Eenmaal ze bij de tijger was, legde ze alles neer, samen met het voedsel dat ze meehad. Uit haar tas haalde ze een touw en een zelfgemaakte fles met water in. Ze begon een vuurtje te maken sinds ze de blik van de tijger had gezien, ze grinnikte “je bent zo schattig en pluizig,” mompelde ze zachtjes met een grijns voor ze eindelijk haar vuur had kunnen maken en de voedselbuit in twee deelde. “Hopelijk lust je besjes en plantjes,” zei ze, glimlachend terwijl ze aan haar besjeshoop begon. Eenmaal ze klaar was, besloot ze zichzelf op te krullen in een bolletje en sloot ze langzaamaan haar ogen, om dan vredig in slaap te vallen.


// Het was een prima post :3