The world is spinning [open]

Voska. Dat was zij.
Rood. Dat was haar kleur.
Het bos. Dat was haar thuis.

En haar ouders, dat waren de gezichten die ze soms nog in haar gedachten terug vond, gedachten van heel vroeger. Zij - Voska - was een lange benen, onhandige poten beest en een zachte vacht snuffelneus dier. Ze had vingers en scherpe klauwen. Allebei. Niet tegelijkertijd, maar omstebeurt.

Er was een tijd geweest waarin Voska gewenst had dat ze nooit meer hoefde te veranderen, dat ze voor altijd rond kon rennen in het bos, veilig in haar vossenvorm. Maar ze had langzaamaan leren accepteren dat het niet zo zat en hoewel ze zich vaak nog ongemakkelijk voelde en niet bepaald handig was als mensenmeisje, had ze er mee leren leven.

Daar hoefde ze nu echter even niet aan te denken. Vlug trippelden haar pootjes over de bemoste ondergrond, haar snuit stak ze in een hoop bladeren en luid ademde ze uit. Bladeren stoven op, tot haar tevredenheid. Ze had net een bramenstruik gevonden, de paarsblauwe vlekken rond haar mond waren het enige wat er van de vruchtjes over was. Zo danste ze verder, soepel en zelfverzekerd. Voska was op zoek naar een restje voedsel wat ze een paar dagen geleden hier achter had gelaten, volgde compleet gefocust het geurspoor.

Het kleine vosje verloor echter haar grip op een steile helling en rolde een stukje naar beneden voor ze tegen een kei aan landde. Een zuchtje ontsnapte aan haar lippen, ze sloot haar ogen om de flitsende hoofdpijn buiten te houden. Het meisje was terug geschoten in haar menselijke vorm, merkte ze toen ze zich probeerde te bewegen. Vingers groeven zich in het gras, het was te pijnlijk om op te staan. Zonder besef van tijd lag ze daar, haar gezicht besmeurd met bessensap, half bewusteloos.
Het was een verontrustend gezicht, een jong mager meisje lag op de grond, haar warrige haren bedekten slechts een deel van haar lichaam. Zachtjes kreunde ze, bewoog haar hoofd iets en opende haar groene ogen. Het meisje wierp een blik op de bewolkte hemel en voelde de wereld tollen. Ugh. Snel sloot ze haar ogen maar weer, hopend dat het allemaal voorbij zou gaan.

Zo stil mogelijk liet de jongen zich door zijn knieën zakken zodat de kleine struik hem helemaal in zich op leek te nemen. Erg diep hoefde de jongen niet door zijn knieën te zakken omdat hij zelf net geen meter groot was -iets dat het best gemakkelijk maakte om zich te verstoppen zodat zijn prooi hem niet zou zien. Aan de andere kant was het dan weer erg vervelend om zo klein te zijn als je ergens niet aan kon en dat voorwerp per se moest hebben. Toch wist Dylan zich meestal wel te redden door gewoon zonder waarschuwing op andere mensen –of wezens- hun hoofd te kruipen zodat hij groter was. Nu had hij echter niemand nodig om op te kruipen. Deze keer was het de bedoeling dat hij zich zo klein maakte dat de ander hem zeker niet zou zien. Onbewust liet hij zijn long langs zijn puntige hoektanden glijden terwijl zijn rode ogen op de vos gefixeerd waren. Normaal zette hij zijn tanden liever in de huid van een mens en niet in de nek van een dier, maar momenteel liep er gewoon niets anders rond en hij had geen zin om verder te trekken.

Verbaasd hief de jongen zijn hoofd dan ook op toen het beestje ineens leek te verdwenen. Aarzelend ging hij terug rechtop staan om daarna voorzichtig een paar passen bij de struik vandaan te zetten. Hij had haar niet laten schrikken, toch? Voor zover hij wist was hij erg stil geweest en zou het onmogelijk geweest zijn voor het diertje om hem gehoord te kunnen hebben. Toen hij na een tijdje nog niets zag of hoorde, zette hij een paar passen vooruit, zorgvuldig kiezend waar hij zijn voeten neerzette. Nu had hij het geluk dat hij –omdat hij zo klein was- ook nog eens zo licht als een veertje was. Als hij dus op een tak zou geen staan, zou de kans kleiner zijn dat die brak dan als een normaal mens erop zou gaan staan. Niet dat hij zo lomp was om zijn voeten op een tak neer te zetten, maar soms was zelfs hij nog al onoplettend en dan kon zijn gewicht –of gebrek eraan- van pas komen.

Zijn rode kijkers werden groot toen hij een meisje onderaan de helling zag liggen, een meisje dat niet erg veel om het lijf had. Op het moment dat ze even zachtjes beweegde, zette Dylan een paar stappen achteruit zodat ze hem vanaf daarbeneden niet zou kunnen zijn. Lang duurde het echter niet voordat zijn nieuwsgierigheid –en honger- de overheid nam. Voorzichtig begon hij de helling af te delen –wederom goed kijkend waar hij liep zodat hij niet hetzelfde lot als het meisje zou ondergaan. Eenmaal naast haar, hield hij halt en na een paar minuten zijn adem te hebben ingehouden, bukte hij zich waarna hij haar een enkele keer met zijn vinger porde om zich daarna terug te trekken. “Eum.. alles ok?” Op dit moment zou hij zijn tanden makkelijk in haar pols of iets dergelijks kunnen zetten, maar iets zij hem dat bloedverlies haar zeker niet goed zou doen. Hij was een vampier en hij dronk meestal mensenbloed, ja, maar dat wilde niet zeggen dat hij ze altijd vermoordde.

Haar hoofd was gevuld met dotjes wol, haar mond was kurkdroog. En de wereld draaide en draaide maar. Toen ze gekraak hoorde opende ze haar ogen, die gevuld werden met een dierlijke angst toen ze een beweging opving. Wie was daar- wat was daar. Kwam het haar kwaad doen? Voska probeerde zichzelf overeind te heisen maar haar armen bezaten momenteel geen greintje kracht. Dus lag ze maar, zo stil mogelijk. Misschien dacht het zo wel dat ze dood was. Een echt realistische tactiek kon je het niet noemen maar ze had geen andere keuze.

Het prikte haar en ze gromde zachtjes, het klonk eerder zielig dan bedreigend helaas.
Een stem ramde op haar in, bonsde boemboemboem. Pijn pulseerde mee met elk geluid. Het meisje kreunde tragisch en probeerde met haar handen haar oren te bedekken, nooit had ze geweten dat geluid zo'n zeer kon doen, alsof er zwaarden tergend langzaam haar hoofd in werden geboord. "Hnngg, Vhosk-" klonk het gepijnigd, onduidelijk gemompeld. . Ze opende aarzelend één van haar ogen, tot een spleetje geknepen. Zo staarde ze naar boven waar een klein mens ding gezicht zweefde, vaagjes te zien tegen het zonlicht dat om hem heen scheen als een soort gouden aura. Klein, zo klein dat het woord dwerg in haar op kwam, zoals in de flarden van verhalen die haar moeder mens ooit verteld had. Wat deed een sprookjes dwerg hier? Was ze dood gegaan of droomde ze? "Voska niet goed is." Klagerig vertrok haar gezicht tot een verdrietige uitdrukking. Het waren basale emoties, die bij Voska snel de overhand kregen: Pijn, angst of juist vreugde. Haar lichaam werd getergd door een plotselinge rilling, waardoor ze wat verder ineen kromp en haar armen om haar lijf sloeg.

De beweging die het meisje maakte vanaf het moment dat hij vroeg of alles wel goed ging, maakte duidelijk dat het eigenlijk een overbodige vraag was. Natuurlijk ging niet alles goed, anders zou ze wel zijn opgestaan en weggelopen. Het grommend geluid dat ze gemaakt had, had hem er ook al op gewezen dat het misschien een slecht idee was geweest om haar te porren, maar zo wist hij tenminste dat ze niet dood was. De jongen had een stap naar achter gezeten op het moment dat hij haar gepord, maar die paar stappen werden al snel terug naar voren gezet en voorzichtig leunde hij een stukje over haar heen in een poging de woorden die ze mompelde te kunnen verstaan. De eerste paar woorden waren niet te verstaan geweest, maar de volgende woorden die na een pauze over haar lippen gekomen waren, verstond hij wel. Zijn mond vormde zich in een volmaakte ‘o’ toen de betekenis van de woorden tot hem doordrong. Dylan zette zich naast haar op de grond om daarna zonder pardon haar hoofd vast te nemen en die op zijn schoot te leggen. Haar hoofd alleen al was groter dan zijn romp, waardoor het niet echt zonder moeite ging. De jongen was echter niet iemand die zomaar op gaf, had leren leven met het feit dat hij klein was en anderen hem makkelijk met alleen hun pink konden optillen.

Afwezig begon hij met zijn vingers door haar haren te gaan in een poging om de hoofdpijn –die ze duidelijk wel had- te verzachten. Zijn moeder had hem op de momenten dat hij ziek was en pijn had altijd door zijn haren gewreven en bij hem had het altijd wel geholpen. “Mama heeft altijd gezegd dat alles minder pijn doet als je je ontspant.” Onverstoord ging hij verder met zijn handelingen. “Heb je het koud?” Werd er ineens gevraagd nadat hij zich herinnerde dat ze gerild had net voordat hij naast haar was gaan zitten. Dylan zelf begreep niet echt waarom mensen rilden aangezien hij het zelf nooit echt koud heeft gehad. Hij had het ooit eens aan iemand gevraagd en die persoon had hem uitgelegd waarom het juist gebeurde. Hij zou het vestje dat hij aan had altijd uit kunnen trekken en over haar heen leggen. Niet dat het heel veel zou gaan helpen aangezien het een best klein kledingstuk was, maar alles was beter dan niets.

Wat er allemaal gebeurde bleef wazig, maar de zachte bewegingen van vingers die door haar haren kamden kalmeerden haar. Vluchten was niet meer nodig, noch dood spelen. Dit was geen gevaarlijk monster, geen bezeten beer of wolf. Dit was een iets, wat voor haar wilde zorgen. Geen idee waarom. Misschien was het wel een elf. Al waren die meestal niet zo.. klein.

Hij brabbelde iets, waarin ze alleen het woord mama echt herkende en snapte. ''Mama?'' echode ze. Wederom sprak haar beschermer, deze keer begreep ze de boodschap wel. Koud. ''Niet.'' Had ze niet gelegen, dan had ze haar hoofd geschud. Voska krabbelde iets overeind, kwam zo rechtop te zitten. Kort moest ze haar ogen sluiten om een duizeling te verwerken, voordat ze haar limegroene ogen op hem richtte. ''Ik, uh, Voska. Wat ben jij?'' Haar hoofd kantelde een tikje, nieuwsgierig keek ze naar het kleine dingetje voor haar. Zoiets had ze nog nooit gezien.