The cold does not bother me.

Subject: The cold does not bother me. Thu Oct 16, 2014 8:34 pm

Herfst. dat was wel te merken in de bergen. Sneeuw viel hier veel sneller dan in de lagere gebieden. Zijn lange zwarte haren met rode plukken erin had hij al zins zijn geboorte. Tot zijn 6de jaar was hij opgegroeid in een liefdevol gezin tot Robin erachter kwam dat hij vuur kon controleren. Maar het was verkeerd om te denken dat hij zijn ouders daar trots mee had kunnen maken. Daar zat hij nu op een besneeuwde uitstekende rotspunt ver van de bewoonde wereld. De verweerde halsband die hij om zijn hals droeg was niet omdat hij het gewoon leuk vond, maar het net zo verweerde dikke touw van bijna een meter bungelde tussen zijn benen naar de aarde. Zijn ambere ogen stonden verdrietig. Hij had zijn 9 jaar jongere zusje die hij uit het ouderlijke huis dat in brand gevlogen was in hun geboorteland had gered had hij hier ergens in een elven dorp onder gebracht. Nou eigenlijk had hij haar gewoon slapend op de stoep bij een woning gelegt en hard op de deur geklopt voor Robin weg was gevlucht. De elven hadden haar gevonden en zorgend nog steeds voor haar. Natuurlijk wilde Robin dicht bij Ruby zijn, maar hij vertrouwde tot nu toe niemand anders dan zijn zusje. Van de Synergy had hij wel gehoort, maar daar wilde ze hem vast niet hebben. Zeker niet iemand die het vertrouwen in de mensen zo verloren had als hij. Een diepe zucht verliet zijn mond. Kleine vlammetjes danste over zijn lichaam nauwelijks zichtbaar voor iemand die niet dichterbij was dan een meter bij hem vandaan. Zijn schaarse kleding zat al vol gaten. Zijn shirt was nog maar half en gaf zijn halve torso bloot. Zijn knieén waren niet langer meer beschermd door de kledong net zoals zijn ellebogen. Opeens zag hij ver beneden hem iemand lopen, maar bleef rustig zitten al waren zijn ogen wel als die van een alert dier op de persoon ver beneden zijn zit plaatst. Voorlopig zat hij veilig, maar hij wist niet of de persoon hier gewoon kwam of er voor hem was. Misschien wilde die hem wel vangen en voor een gevecht gebruiken zoals in zijn geboorte land?! Met die gedachten door zijn hoofd spokend werden de vlammetjes iets feller en groter, maar nog steeds niet zichtbaar van ver.
(Open)

Subject: Re: The cold does not bother me. Sun Oct 19, 2014 4:43 pm

Misschien was het aan hem te merken, misschien niet, maar met de komst van de herfst begon Hyōka zich steeds meer zorgen te maken over de winter. Het was zijn tweede winter alleen en om te zeggen dat hij slecht was in voorbereidingen treffen, zou de understatement van de eeuw zijn. De laatste winter had hij al nauwelijks overleefd, maar het bleek wel weer dat ter nauwe nood aan de dood ontsnappen zijn specialiteit was. Zelfs met de laatste winter niet meegeteld kon hij zat momenten opdreunen waarin hij eigenlijk dood had moeten zijn. Een zucht rolde over zijn lippen. Misschien moest hij zijn stiefzus toch maar opzoeken. Met zijn tweeën was je overlevingskans weer een stuk groter dan alleen en ondanks dat hij van de sneeuw en de kou hielt, was het toch best eenzaam, zo'n winter. Naja, geen tijd om daar al te lang stil bij te blijven staan, hij moest nodig eens opzoek gaan naar een plaats om de nacht door te brengen. Like always.
Hyōka hees zichzelf overeind en bevestigde zijn katana weer op zijn rug. Op een rustige pas vervolgde hij zijn weg langs en tussen de rotsen door. Gedurende zijn zoektocht bleef hij alert op zijn omgeving letten. Hij wist dat hier draken zaten en hij had al genoeg ervaring met ze om te weten dat hij ze niet wilde storen tijdens hun middagdutje. In al die jaren dat hij bij zijn adoptievader had gewoond had hij wel ondervonden wat er gebeurde als je zoiets deed. En dat waren nog jonge draken geweest. Hij wilde niet weten wat er gebeurde als je een volwassen dier kwaad maakte.
Hyōka werd uit zijn gedachten getrokken toen hij plots het gevoel kreeg dat hij werd bekeken. Hij bleef stilstaan waar hij stond, maar draaide zich nog niet meteen om. In plaats daarvan probeerde hij ongemerkt bij het zakmes in zijn broekzak te komen. Toen hij het houten handvat vastpakte ging het snel; hij trok het mes uit zijn zak, klapte deze open en draaide zich met een ruk om. Zijn turquoise ogen schoten naar rechts, maar er was niets meer dan een afgrond. Links? Alleen maar kale rotsen. Recht vooruit? Niets. Plots realiseerde hij zich iets en zijn ogen schoten omhoog. Ver boven hem op de rotsen zag hij iemand zitten. Hyōka klemde zijn kaken stevig op elkaar en gromde binnensmonds. In een fractie van een seconde maakte hij de beslissing het mes in zijn handen te werpen en gooide het met de scherpe punt regelrecht naar de persoon op de rosten. Kwamen al die lessen van zijn adoptievader toch nog van pas.

Subject: Re: The cold does not bother me. Sun Oct 19, 2014 8:18 pm

Hij was al van zijn zesde jaar getraint om de ander niet uit zijn zicht te laten. Dus bleven zijn ambere ogen de persoon onder hem volgen. De reactie van zijn blik die kennelijk door de ander gevoelt was maakte dat Robin zich anders liet gaan zitten. Hij trok zijn benen op tot hij in hurk zit zat om een mogelijke aanval te kunnen ontwijken. Zoals werpmessen, dolken, speren of pijlen. Die laatste twee leek het figuur onder hem niet bij zich te hebben, maar zijn aandacht verslapte geen moment. Tot de turquoise ogen van de ander in zijn Ambere ogen zag kijken. Robin spande gelijk zijn spieren aan en dook weg toen deze het mes dat hij vast hield in de richting van hem gooide. Robin dook platter en draaide twee keer achterwaards om het scherpe lemmet te ontwijken. Zijn extreme trainingen van de vele gevechten die hij had "Moeten"vechten in zijn geboorteland kwamen allemaal weer naar boven, maar hij schudden zijn hoofd en dook verder achteruit zodat hij uit het zicht van de ander was. Even raakte hij de halsband met zijn vingers aan. Zolang deze nog rond zijn hals zat was het veilig en kon Robin gelukkig zichzelf nog onder controlle houden. Hij bibberde over zijn hele lichaam, maar niet van de kou, maar van ingehouden spanning die vrij wilde komen. Weer schudden hij zijn hoofd en sprong op om het op een lopen te zetten. Wie die persoon ook was hij wilde het liefste ver uit zijn buurt blijven. Wel schakelde het vuur dat over zijn lichaam danste wat hoger waardoor er een lichte vervorming van ver aan de koude lucht te zien was. Robin wist echter niet waar hij het beste heen moest, want hij had geen vaste woning of grot en alle draken die hier overdag lekker op de zon verwarmde stenen lagen was er tussen door manoeuvreren ook weer veel moeilijker. Hier zo hoog had hij er al eentje zien liggen en zo te zien was het een aarde draak. Door de bruin/ groene kleuren op diens schubben. Hoewel hij zachter langs de slapende draak rende waren de geluiden van blote voeten op steen toch duidelijk hoorbaar. Hij moest zijn koers wijzigen en wel richting de persoon die hem een mes toe geworpen had gehad. Robin dook weg voor een boze zwiep van de draken staart die rakelings langs zijn hoofd ging. Daarna sprong hij naar een andere steen en maakte een vuurbal die hij naar de rotsige bodem toe wierp zodat deze zachter werd. Zijn landing was gelukt, maar hij was zeker nog een 100 meter bij de ander vandaan. Te dichtbij naar zijn zin. Robin rechter rustig aan zijn rug en bleef nog even naar de ander kijken.

Subject: Re: The cold does not bother me. Mon Oct 20, 2014 11:39 am

Denken dat het mes doel zou treffen zou naïef zijn. Zeker van een afstand als deze. Daarom keek hij ook niet raar op toen het wapen met gemak werd ontweken. Echter was het niet een compleet nutteloze handeling geweest. Het gaf Hyōka tijd om dekking te zoeken achter de rotsen en een mogelijke tegenaanval van de vreemdeling zou worden uitgesteld. Voor nu was hij veilig, maar hij was zeker niet van plan het hierbij te laten. Met de rug tegen de rotsen aan keek hij langs ze op omhoog en zag nog net de ander uit het zicht verdwijnen. Hyōka wist niet wat diegene van plan was, maar hij vertrouwde het voor geen ene meter. Of het een slim idee was om achter de vreemdeling aan te gaan, was nog maar de vraag, maar verstandig was hij zelden dus waagde hij het er maar op.
Hyōka keerde zich van de rotsen weg en volgde het pad tot er aan zijn rechterzijde een weg omhoog verscheen. Aan de breedte en de krassen op de rotsen te zien was het een geliefde weg bij draken, maar godzijdank was er momenteel geen enkel reptiel in zicht. Hij volgde het pad omhoog in een vrij rap tempo tot hij uiteindelijk niet meer verder kon. De rotsen versperde zijn weg en tenzij hij ineens vleugels en klauwen kreeg, was er geen enkele manier om er voorbij te komen. Er was wel en smalle doorgang aan de rechterkant, maar blijkbaar was het al niet meer nodig om zich daar tussendoor te wringen.
Hij deed een stap naar achter toen een bal van vuur de rosten nog geen honderd meter bij hem vandaan raakte. In de eerste instantie dacht hij dat de vlammen afkomstig waren van een draak, maar het bleek als snel dat dit de vreemdeling van zonet was geweest. Hyōka had het handvat van zijn katana al vast en was klaar deze uit de schede op zijn rug te trekken toen de andere jongen op diezelfde plaats op de rotsen landde. Schijnbaar had hij geen last van de hitte en gezien de vlammen die over het lichaam van hem kropen redeneerde Hyōka dat hij zojuist een wandelende fakkel had ontmoet. Fijn.
Met een soepele beweging trok hij het zwaard uit zijn schede en hield deze in een verdedigende positie voor zich. Zijn blik kruiste met die van de vreemdeling, maar Hyōka's blik was alles behalve vriendelijk. "Wie ben je en wat wil je?" zei hij met een lichtelijk dreigende en duidelijke stem zodat diegene voor hem het kon horen, maar niet zo dat hij begon te schreeuwen en de aandacht van de draken in de buurt zou trekken.

Subject: Re: The cold does not bother me. Mon Oct 20, 2014 1:59 pm

De bewegingen van de persoon voor hem scherp in de gaten houdend had Robin geen vin verroert. Nog niet tenminste. Het pad was een draak breed, maar niet breed genoeg om dat wapen te ontwijken zonder gewond te raken of de ander niet zonder op zijn minst met blaren achter te laten. Zijn pupillen werden kleiner toen de jongen tegenover hem zijn wapen trok. Het was iets instinktiefs, maar van binnen woede een hevige strijd. Het liefste was Robin langs de vreemde geschoten, maar de dreiging voor hem maakte dat alle alarmbellen bij de bender gingen rinkelen. De vraag die hij toe geworpen kreeg verraste hem enigzins, maar de spieren in zijn lichaam verslapte geen moment. In zijn geboorte landmocht hij eigenlijk niets tegen andere zegen tenzij er om zijn menig gevraagd werd of hij op een andere manier zich moest uiten. Ergens was Robin wel blij dat hij spreken kon. De halsband rond zijn hals begon vreselijk te jeuken. Het vuur kriebelde er tussen door, maar Robin bleef er vanaf. Te bang dat de gesp los liet en hij zichzelf niet meer in de hand zou houden. ‘Ik was hier voor de rust tot u op kwam.‘ zijn stem klonk rustig als een knapperend haardvuur, maar van binnen voelde hij een helse vuurzee door zijn lichaam stormen. Hij had zich aan geleert dat niemand zijn ware aard mocht te weten komen. Hij was niet meer of minder een monster zodra de halsband af ging. Dat kwamdoor de extreeme aard waarmee benders getraint werden en niet als mensen, maar als dieren behandelt werden. Robin had hard handig geleert de andere die niet dat konden wat hij wel kon met onderdanige toon aan te spreken. Zijn pupillen werden langzaam aan weer groter, maar hij bleef de jongen voor hem scherp in de gaten houden.
(Leven mobiel internet!!!) XD

Subject: Re: The cold does not bother me. Sat Oct 25, 2014 7:22 pm

Zijn vraag leek de vreemdeling ietwat te verrassen, maar waarom begreep hij niet. Het was een simpele, regelrechte vraag die niet al te ingewikkeld was om te beantwoorden, of zag hij dat verkeerd? Je zou toch zeker wel weten wie je was en wat je intenties waren. Het ironische was alleen dat toen hij antwoord kreeg, het zijn beurt was om verrast te zijn. Al was sceptisch misschien een betere beschrijving van wat er door de jongen heen ging. Hij kon vrij weinig met het antwoord. Mede omdat hij het niet zomaar kon geloven, maar ook omdat het nogal ontwijkend overkwam. Er was geen naam gevallen, nog een reden waarom de jongen hem had bespioneerd en nu weer voor hem stond. Oké, gedeeltelijk was dat laatste ook zijn eigen schuld, maar waarom zou hij dat toegeven?
Hyōka liet zijn ogen over de vreemde voor hem gaan, maar de halsband rond de nek van de jongen trok al snel zijn aandacht. Zijn ogen vernauwde zich iets, hoewel dit niet zichtbaar moest zijn van een afstand. Waarom zou je zoiets om je nek willen hebben? Al helemaal met zo'n lang koord eraan vast. Hij kon alleen maar zien hoe het in de weg zou zitten en niet als iets nuttigs kon dienen. Dus waarom...? Zou het te maken hebben met iets uit het verleden van de jongen? Hij dacht er verder niet bij na.
Hyōka pakte het zwaard over in zijn rechterhand en bracht deze langs zijn zijde met een krachtige zwaai. Een teken dat hij de jongen voor hem niet zou aanvallen, maar hem nog niet genoeg vertrouwen gaf zijn wapen weer op te bergen. "Ik vroeg je niet waarom je hier kwam, ik vroeg je wie je bent en wat je intenties zijn." De dreigende toon van zonet was uit zijn stem verdwenen en was vervangen door een kalmte die onnatuurlijk leek voor een moment als deze. Precies zoals de jongen voor hem had gesproken, alleen wat minder beleefd.

Subject: Re: The cold does not bother me. Sat Oct 25, 2014 7:49 pm

Het was lastig om het gezicht van de jongen voor hem te doorgronden. Waarom was die gast eigenlijk zo gebrand op hem? Tenminste Toen een van zijn ex trainers hem een wapen voor hield was dat een slecht voorteken, want dan hadden de meeste een kater en pikte er dan iemand uit die ze totaal mentaal aan stukken scheurden. Robin had daar een foefje voor gevonden en hun woede op geslagen om zelf niet gek te worden. Voor de meeste kwam deze zelf aangeleerde techniek te laat, maar het had hem behoed om niet willoos te worden. Enkel had het 1 zeer vervelende bijwerking. Wanneer zijn halsband af kwam werden ook alle opgeslagen woede eruit gegooit en dan on Robin niet echt helder meer na denken wie hij wel of niet kon of liever gezegd mocht aanvallen. Hij zag de blik van de andere jongen over zich heen gaan, maar toen Robin merkte dat deze zijn halsband zag zitten keek hij weg. Het was iets waar Robin zich erg voor schaamde, maar hij wist niet hoe hij zou reageren wanneer hij dat ding zelf af zou doen, maar het nu proberen ter midden van zonnende draken? Beter van niet! De vraag werd opnieuw gestelt en deze keer hoorde Robin pas dat er naar zijn naam gevragen werd. Minder dreigend, maar des ondanks ook niet vriendelijker. Het zwaard werd wel in een andere houding gebracht en dat de ander hem niet vertrouwde of nog niet was niet geheel onterecht. Maar de sttemmen bleven hem bestoken met bevelen om de ander aan te vallen. Echter negeerde Robin deze en antwoorden niet gelijk. Hij dacht na en zoals het er nu uit zag leek de ander hem nog niet naar zijn leidsel te willen pakken. Een lichte zucht verliep zijn lippen voor Robin weer zijn longen vulde. Het gebeurde zelden tot nooit dat andere naar zijn naam vroegen. ‘Mijn naam is Robin Stone. Wat ik hier eigenlijk doe is me verstoppen. Vooral voor een groep van mijn geboorte land.‘ Robin was altijd eerlijk. Soms vertelde hij dingen niet maar liegen kon deze jongen niet. Wanneer hin het zou proberen dan keek hij de des betreffende persoon nooit aan of ging ontzetend stotteren. Echter kon hij weinig doen aan zijn angst voor vreemde die instinktief erin geslagen was in zijn jeugd. De vlammen die op zijn lichaam danste waren steeds groter geworden waardoor een fel gloeisel over de rotsten werd verspreid. Daar kon hij weinig aan doen, maar als Robin zich echt consentreerde dan werden de vlammen weer kleiner. Echter bemerkte een ongenodigde gast dit scheinsel en wilde graag weten wie hem gestroort had. Robin voelde de aarde schudden toen een massieve kop langs het ravijn waar zij stonden omhoog kwam. De draak brulde luid naar hen en voor het eerst zins tijden trok Robin wit weg, al bleven de vlammen even hoog als voor het verschijnen van deze emense draak. Hij verloor even het moment dat Robin niet alleen was en kon zijn ogen niet van het machtige beest af houden. Het dier vond hen niet waardig genoeg om zich er langer mee bezig te houden, maar een flinke rook pluim hun richting op blazen voor hij ging vond de draak voor nu wel op zijn plaatst. Robin moest er van hoesten en gelukkig werd zijn vuur er weer kleiner van tot het voormaat van warm houden. Hij schudden zijn hoofd en merkte beweging voor zich, maar hij bleef rustig staan tot de rook weer weg was getrokken. ‘Wat brengt u hier?‘ vroeg Robin rustig en wachten geduldig af.

» Help me, it's so cold here... (OPEN)
» {OPEN} I don't feel the cold...