{OPEN} I don't feel the cold...

Daar lag ze dan, met haar armen en benen gespreid in de sneeuw. Haar normale kleding aan, en noch geen gevoel. Iedereen die haar zou zien nu zou haar voor gek verklaren. Dat rare meisje dat in gewone kleding in de sneeuw gaat liggen voor de lol, ze hoorde de mensen het al zeggen. De kou raakte haar niet meer sinds ze vampier was. De zon begon langzaam onder te gaan, dat betekende dat ze hier al bijna de hele dag lag. Sage miste het leven als mens, kou en warmte kunnen voelen. Geen bloed van andere hoeven halen. Vampier zijn had dus totaal geen voordelen. Je was niet eens sneller, sterker, of dan ook maar iets anders dat voordelig was. Ondertussen had ze al met meerdere 'soortgenoten' gesproken. Deze dachten er vrijwel allemaal heel anders over dan zij. De meeste vonden het blijkbaar leuk om wezens van hun bloed te beroven. Andere gingen graag op jacht om het bloed van dieren te drinken. Sage had dat ook geprobeerd, je kon nou niet zeggen dat het een succes was. Vlak er na werd ze misselijk, alles kwam er meteen mee uit. Die vreselijke smaak had ze ook twee weken mee in haar mond gelopen. Bij het geluid van krakende sneeuw in de buurt haalde Sage zo geruisloos mogelijk haar dolk uit een laars. Haar rode ogen sloten zich om zich meer te kunnen focussen op het geluid. Het kwam van onder, nee rechts... Het was rechts onder haar waar het geluid vandaan kwam. Langzaam werd elke stap luider, het ding kwam dus steeds dichter bij. Zodra het dicht bij genoeg was sprong het zwartharige meisje op. Haar dolk in de aanslag.

Het was erg makkelijk te zien van waar de jongen juist kwam. Niet door de voetstappen die je bij de meeste mensen zou kunnen onderscheiden als ze op sneeuw liepen. Dylan had geen voetstappen achtergelaten, maar meer een soort van loopgraaf. Ondanks dat de jongen bijna letterlijk zo licht als een veertje was, zakte hij nog altijd door de sneeuw heen en omdat hij minder dan een meter groot was, waren zijn benen niet lang genoeg om hoog te kunnen optillen waardoor hij zich al schuifelend een weg door de sneeuw moest banen. Nu had hij het geluk dat hij dood was -eigenlijk dacht hij daar liever niet aan, maar het was een feit- waardoor hij iets zoals de koude helemaal niet kon voelen, anders had hij nu vast en zeker een groot probleem gehad. Zijn kleren waren namelijk helemaal doorweekt en zijn haren plakten tegen zijn voorhoofd aan terwijl water in straaltjes langs zijn gezicht naar de kraag van zijn jas gleed. Een gewoon mens zou waarschijnlijk allang rillend van de kou in de sneeuw gelegen hebben, maar aangezien hij geen gewoon mens was, had hij dus geen enkel probleem met het feit dat hij door de sneeuw heen moest ploeteren. Dylan was nog nooit in dit deel geweest en zijn nieuwsgierigheid had hem naar het noorden getrokken. Misschien kwam hij hier wel een andere soort van wezens tegen! Misschien kwam hij zelfs zijn eigen soort tegen aangezien vampieren makkelijk in deze temperatuur kondek overleven. De jongen reageerde dan ook best enthousiast toen hij iemand in de sneeuw zag liggen en probeerde nog sneler vooruit te komen. Nog voordat hij het meisje had kunnen bereiken, sprong ze al op en met grote ogen bleef Dylan op zijn plaats staan. "Wat is dat?" Vroeg hij, wijzend naar het voorwerp dat ze in haar handen had. Hij had zo'n dingen al wel eerder gezien, maar hij had nog nooit de kans gehad om te vragen voor wat het diende. Doordat hij dus niet wist wat het was, voelde hij zich ook niet geïntimideerd. "Het ziet er best gevaarlijk uit, misschien moet je het maar gewoon weggooien." De jongen glimlachte liefjes zodat zijn puntige hoektanden zichtbaar werden. "Straks doe je jezelf nog pijn."

» Help me, it's so cold here... (OPEN)
» The cold does not bother me.
» Down in the meadow... </open>
» They sat I'm nuts {Open}
» Levitate [open]