My life is doomed the way It is (OPEN)

Leunend tegen een van de andere rotsen streek ze haar handen door haar staart, ondertussen luisterend naar de wat de vreemdeling genaamd ''Kirito'' allemaal te vertellen had. Bij zijn opmerking over de hoeveelheid Shapeshifters knikte ze. ''Het kan natuurlijk aan de omgeving liggen waar we ons op dit moment bevinden.'' Was haar antwoord. Dit was ook niet echt de perfecte omgeving als je op zoek was naar vrienden. "Wat doet een meisje als jij zo alleen in de bergen?" Bij deze opmerkingen boorde haar tot spleetjes getrokken ogen zich diep in de zijne. Een meisje zoals zij? Wat bedoelde hij daar mee? ''Een meisje zoals ik?'' Spuugde ze. ''Dit ''kleine meisje'' was op weg naar het zuiden, totdat een zeker iemand haar ophield.'' Haar staart zwiepte boos heen en weer. Wie dacht hij wel dat hij was? Hij mocht dan wel een Shapeshifter zijn, maar dat stond hier even buiten.

OOC: Lang leve Pamela's wisselende karakter xD En sorry, hij is een beetje kort~

Dit was een reactie die ze niet echt had verwacht. De jongen had een heel andere indruk achtergelaten. "Ik bedoelde er niets mee, ik formuleerde de zin verkeerd, mijn fout. En de woorden 'klein meisje' heb ik niet gebruikt. Ik veronderstel dat je misschien wel ouder bent dan ik." Veel had Pamela hier niet op te zeggen. De haast verdedigende houding van Kirito deed haar zich toch lichtjes schamen. Hij had maar beter op zijn formulering moeten letten dan. waren de gedachtes waarmee ze haar lichte schuldgevoel kon onderdrukken. ''Goed dan.'' Was haar uiteindelijke reactie. ''Alleen is dit niet echt de plek voor een theekransje.'' Sprak ze terwijl ze zich omdraaide en richting een van de dichte paden trok. Nog even wierp ze een blik achterom, ziend dat Kirito zich nog steeds op dezelfde plek bevond. ''Ben je van plan daar nog lang te blijven, of kom je mee?'' Het klonk eerder bevelend dan vragend, maar dat was iets waar je maar beter aan kon wennen mocht je de behoefte hebben om met haar om te blijven gaan.

Zodra ze merkte dat Kirito haar volgde besloot ze haar pas te versnellen. Het liefst wilde ze hier zo snel mogelijk weg. Deze kille, nare en stille omgeving kwam pittig laag op haar mentale lijstje van gebieden.
Een rilling schoot door haar heen bij het opmerken van een bepaalde geur. Haar reukvermogen was erg sterk, dus zelfs in haar mensen vorm beschikte ze over een iets scherpere neus. ''Wacht hier, en hou je stil.'' Fluisterde Kirito snel, maar duidelijk toe. Voorzichtig zette ze een paar stappen in de richting waar de vreemde geur vandaan kwam. Ze duwde enkele takken opzij, en uit de struiken sprong een wolf, duidelijk bezeten door een demoon. Het dier drukte haar tegen de grond. Pamela's hart ging tekeer, en haar rode ogen stonden vol angst en afschuw. Nog nooit was het haar gebeurd dat ze aangevallen werd door iemand van haar eigen soort. Totaal tegen haar instincten in wist ze de wolf een trap in zijn maag te geven, waardoor van haar af vloog en met een klap tegen de grond kwam. Snel wist ze overeind te krabbelen en zich in een kastanje bruine wolf te veranderen. Meteen zette ze de aanval in. Met een flinke hoeveelheid kracht zette ze zich af tegen de grond en vloog de wolf naar de keel. Dit keer was zij degene die hem tegen de grond wist te krijgen. Ze knikte haar kop richting Kirito, als uitnodiging haar te komen helpen. Alleen zou ze dit niet winnen.

Dit dier was duidelijk sterker dan hen beide. Aarzelend keek ze om zich heen, maar merkte al snel dat Kirito haar nodig had. Wetend dat het geen nut zou hebben snelde ze naar het tweetal toe. De zwarte wolf werd weggesmeten. Auch, dat moest zeker pijn hebben gedaan.
Ze zette zich af en probeerde het dier tegen de grond te drukken. Haar mensen gedaante was wat aan de slanke en kleine kant, maar ze had het geluk dat haar wolven gedaante groter was dan de gemiddelde wolf. Dit zou nog wel eens in haar voordeel kunnen werken. Met haar achterpoten wist ze de buik van haar tegenstander te bewerken, maar ook zij werd al gauw achteruit getrapt.
Met een redelijke klap knalde ze tegen een van de vele rotsen aan, en veranderde zo terug naar haar mensen gedaante. Paniekerig keek ze om zich heen, om zo een bergpad boven hen te spotten. Ze draaide haar hoofd naar Kirito en wenkte hem haar te volgen. Vervolgens zette ze haar voet in een van de uitstekende rotspunten en vond zo haar weg naar boven, waar ze beide wel even veilig zouden zijn.