the Crow never Lies - [OPEN]

Het gekras van een kraai galmde over het uitgestrekte water. Het was een schel, lelijk geluid, maar zij kon er enigszins waardering voor tonen. De klanken waren lelijk, maar de betekenis die achter het gekras hing was goed. Hij gaf haar op die manier aan dat de kust veilig was. Ze kon uit de schaduwen treden.
Een uitgestrekt been kwam eerst, gevolgd door een arm die zich op de grond ondersteunde. De rest van het lichaam volgde in vloeiende bewegingen. Bijna net zo vloeiend als het water van de rivier. Haar eerste 'stappen', als je ze zo kon noemen, werden gemaakt op handen en voeten in soepele moties, maar toen ze dichterbij het water kwam kwamen haar handen van de grond en leunde ze enkel nog op haar benen. Haar houding hield ze echter klein, ze wilde niet alsnog verrast worden door vijandig gezelschap. Aan de rand van de rivier, toen haar gekromde teentjes net door het water aangeraakt werden stopte ze. Behoedzaam liet ze haar grote, donkere ogen door het gebied glijden, voordat ze zich weer op haar handen liet zakken en begon met drinken. Voor zover haar roofdierogen hadden kunnen zien, was ze inderdaad veilig. De kraai had niet gelogen.
Haar handen werden niet gebruikt als kommetje om het water zo op te drinken, ze dronk het als een dier, met haar gezicht half in het water gestoken. Met subtiele, kleine bewegingen slokte ze het water naar binnen en stilde ze het verlangen van haar lichaam. De kraai observeerde, niet ver bij haar vandaan. Hij week nooit ver van haar zijde.

Een plotse, schelle kreet van het gevederde dier liet haar opschrikken. Haar hoofd schoot een stukje omhoog, uit het water. Haar ogen stonden groot opgezet, ze wist wat de kreet betekende; opletten. Twee korte volgde, dit maal minder luid, maar ze waren niet geruststellender daardoor. Het betekende dat ze wellicht in gevaar kon zijn. Met waterdruppels die aan haar neusvleugels hingen snoof ze de lucht op en probeerde op te kunnen merken wat naderde. Haar grote ogen keken om haar heen en waren gericht op vormen van beweging, bevestigingen. Wat kwam er op haar af en zou ze in gevaar zijn? Zou ze het wezen aan kunnen, of zou ze moeten vluchten omdat haar ranke lichaampje geen partij zou kunnen zijn? Haar instincten konden het haar nog niet vertellen.