Safe me from who I supposed to be [open]

Zijn poot, en daarmee ook zijn arm, begonnen al behoorlijk goed te genezen. De zwarte wolf draafde rustig door. Hij meed expres de vulkaan. Hete lava stond hem niet echt aan. Kirito grinnikte in zichzelf. Hij moest niets van water hebben, maar ook niets van vuur. Wat wilde hij dan wel? Lucht. Misschien was dat meer zijn element. Uiteindelijk kwam hij aan bij Hotsprings. Hij veranderde terug in zijn mensen vorm en liep rustig langs de kraters. De grond was van normale temperatuur, maar hoe dichter je bij de kraters was, hoe warmer ook de grond werd. Kirito ging zitten bij een van de kraters en genoot van de warmte. De herfst was aangebroken in Alivar, en dat was te merken. Kirito vond het jammer, hij hield van de zomer. Ja, dan toch liever warmte dan kou. Hij had het niet op kou. Als ze zon scheen was het nog wel warm, maar er hoefde maar één zuchtje wind te staan en de kippenvel kwam op je vel te staan. Ze waren nu de warme zomer gewend. Niet dit koude weer. Maar met een paar weken zou hij zich er wel weer op aangepast hebben. Dat was immers altijd zo.

Het was nog niet zo lang geleden dat Levi bij de hot springs was geweest, maar nu was hij hier weer, zittend in zijn wolvenworm aan een van de poelen, genietend van de hitte die het afgaf, al kon je het niet van zijn gezicht aflezen wat hij voelde. Zijn zwarte pels met witte vlekjes in waaide wat mee met de wind die zich ondertussen had gevormd en hij ving met zijn snuit een onbekende geur op en hij draaide zich, hij zag een jongen met zwart haar die zat bij een van de kraters. Hij besloot zijn identiteit niette verraden en hij liep naar de jongen toe, in zijn wolvenvorm, afwachtend kijkend naar de jongen met zijn grijze ogen, nu zou hij vast wel opgemerkt worden.


(sorry als ie slecht is D:)

Kirito draaide geschrokken zijn hoofd om toen hij de aanwezigheid van iemand anders voelde. Hij keek recht in de grijze ogen van een wolf. Maar deze wolf had nog iets dierlijks in zijn ogen. Waarschijnlijk was het óf een shapeshifter, of een wolf die niet bezeten was. Kirito glimlachte en bekeek de wolf. "Shapeshifter of gewone wolf?" vroeg Kirito kalm. Nu maar hopen dat het inderdaad geen demoon was. Kirito hield er rekening mee. Maar deze wolf had wel iets menselijks in zijn ogen. Kirito kon het zien, natuurlijk. Hij was zelf ook een shapeshifter.

-Mijne is ook slecht xD.

Levi was vlak naast de jongen gaan zitten, kwispelend met zijn start en de jongen draaide geschrokken zijn hoofd toen hij opmerkte dat hij niet meer alleen was. Levi stak zijn wolventong uit als teken dat hij een grappig gezicht trok en de jongen vroeg hem wat hij was, een shapeshifter of een wolf. Levi besloot te veranderen in zichzelf en daar zat hij dan, in kleermakerszit op de grond, gelukkig nog met kleren aan. Levi keek naar de jongen met een emotieloze blik in zijn ogen, de enigste moment waarop hij emotie kon tonen was wanneer hij in zijn wolvengedaante was, daar voelde hij zich het gemakkelijkste in om eerlijk te zijn tegen zichzelf. “Shapeshifter, je had me snel door, maar dat komt omdat je zelf er vast eentje bent, niet?” Levi keek de jongen aan, wetend dat hij gelijk had, maar hij wilde graag het uit de jongen zijn eigen mond laten komen.

De wolf zat naast hem, kwispelend met zijn staart. Kirito moest glimlachen toen het dier zijn tong uit stak. Toen veranderde de wolf in een jongen. Maar deze staarde echter nogal emotieloos uit zijn ogen. Hij antwoordde dat hij een Shapeshifter was. Kirito knikte. "Ja, ik ben zelf ook een wolf. Ik herkende je omdat je nog iets menselijks in je ogen hebt." legde hij uit. De wolven die hij had gezien hadden ook geen wolven ogen meer. Die waren zonder emotie, soms bijna volledig zwart. Kirito vond het naar om te zien. Wetende dat hij bij hen hoorde. Half dan. "En, als je een echte wolf was geweest, had je me wel aangevallen. Ik kom nog maar weinig wolven tegen die niet bezeten zijn..." zuchtte hij.

Levi had naast de jongen in wolvenvorm gezeten, met zijn staart gekwispeld en zijn tong uitgestoken naar de jongen. Uiteindelijk toen de jongen had gevraagd of hij een echte wolf of shapeshifter was, was hij weer veranderd naar zijn mensenvorm. Hij beantwoordde de vraag van de jongen: Shapeshifter, je had me snel door, maar dat komt omdat je zelf er vast eentje bent, niet?” Levi keek de jongen aan, zonder enige emotie te verraden, hij voelde zich zwak als hij emotie toonde en zo wilde hij helemaal niet voelen op dit moment. "Ja, ik ben zelf ook een wolf. Ik herkende je omdat je nog iets menselijks in je ogen hebt." legde de jongen uit en Levi knikte, zo had hij het dus kunnen raden, hij had nog een menselijke glans in zijn ogen. "En, als je een echte wolf was geweest, had je me wel aangevallen. Ik kom nog maar weinig wolven tegen die niet bezeten zijn..." zuchtte de jongen en Levi knikte instemmend: “Te veel demonen hier, ik begrijp je irritatie, maar we krijgen ze wel weg, we moeten alleen wat moeite doen, dan verdwijnen ze uiteindelijk wel. Er moet alleen een groot gevecht komen vind ik, dan kunnen we ze laten zien wie de baas is,” zei Levi, zichzelf richtend richting de jongen. “De naam is Levi Heichou trouwens.”

"Te veel demonen hier. Ik begrijp je irritatie, maar we krijgen ze wel weg, wemoeten alleen wat moeite doen, dan verdwijnen ze uiteindelijk wel. Er moet alleen een gevecht komen vind ik, dan kunnen we ze laten zien wie de baas is." De laatste zin verbaaste Kirito. Hij wilde de demonen gaan bevechten? Alle demonen? Was hij gek geworden?! Dat lukte toch nooit! "De naam is Levi Heichou trouwens." stelde de jongen zich voor. "Kirito Kirigaya." stelde hij zich voor. "Wilde je echt de demonen bevechten? Als er al veel mensen meedoen hebben we misschien nog een kans. Maar als het mis gaat roeien we ons eifen ras misschien wel uit." Ja, want dat was het aantal dat ze wel nodig hadden. Denk je even in, elk dier dat hier liep was eigenlijk wel bezeten. Elk dier. Dat is veel. Maar hij zou graag zien dat de demonen weg zijn.

"Te veel demonen hier. Ik begrijp je irritatie, maar we krijgen ze wel weg, wemoeten alleen wat moeite doen, dan verdwijnen ze uiteindelijk wel. Er moet alleen een gevecht komen vind ik, dan kunnen we ze laten zien wie de baas is." Levi meende elk woord wat hij zei, hij wilde de demonen bevechten en hopelijk ze eindelijk uit dit land kunnen drijven, hij wilde niet in angst leven, al voelde hij niet echt angst jegens de demonen die zich nu in elk levend wezen en dier settelden. "De naam is Levi Heichou trouwens." Stelde Levi zichzelf voor, het was immers noodzakelijk dat hij zich voorstelde sinds hij wel degelijk van plan was demonen te lijf te gaan. "Kirito Kirigaya." stelde de jongen zich voor. "Wilde je echt de demonen bevechten? Als er al veel mensen meedoen hebben we misschien nog een kans. Maar als het mis gaat roeien we ons eifen ras misschien wel uit."

Levi keek naar Kirito die er zijn twijfels bij had. “Aangenaam Kirito, heb je zo’n vrees van demonen dan? Want dat moet je echt niet hebben, het enigste wat we nodig hebben zoals je zegt is een groot getraind aantal mensen, elven, shapeshifters, magiërs en benders. Zodra die er zijn, hebben we gewonnen geloof me.” Levi hoopte maar dat hij gelijk had, want de oorlog zou niet gemakkelijk verlopen, dat voelde hij nu al.

“Aangenaam Kirito, heb je zo’n vrees van demonen dan? Want dat moet je echt niet hebben, het enigste wat we nodig hebben zoals je zegt is een groot getraind aantal mensen, elven, shapeshifters, magiërs en benders. Zodra die er zijn, hebben we gewonnen geloof me.” Kirito keek Levi aan en knikte toen. Hij klonk overtuigend. "Ik zat bij een wolven roedel een jaar geleden. Zij zijn nu allemaal bezeten. Dat is voor mij meer het punt dat ik niet wil vechten. Ik kan ze niet aanvallen." Oke, hij kon het wel als het echt moest, maar liever niet. "Maar dan moeten we mensen gaan optrommelen! En die Tribe, die kan toch ook helpen? Misschien kunnen we het inderdaad wel winnen." Als ze maar een goed plan maakten met al die mensen. Misschien kon het... Ineens voelde Kirito zich raar, alsof hij moest overgeven. Hij voelde zich veranderen, en keek verbaast. Dat was niet zijn bedoeling geweest! Wat gebeurde er?! Maar toen hij veranderd was stond hij veel hoger op zijn poten dan dat hij als wolf gewend was. Verdwaast keek hij om zich heen, naar zijn eigen lichaam. Hij zag arend klauwen. Was hij een arend? Nee, hij had nog hoeven. Wacht eens. Hij voelde de vleugels en spreidde ze. Bijna sloeg hij Levi voor zijn hoofd, maar zette snel een stap opzij. Wat verdwaast keek hij de jongen aan. Maar die zou het waarschijnlijk ook niet begrijpen. Waarom was hij ineens een hippogrief?

“Aangenaam Kirito, heb je zo’n vrees van demonen dan? Want dat moet je echt niet hebben, het enigste wat we nodig hebben zoals je zegt is een groot getraind aantal mensen, elven, shapeshifters, magiërs en benders. Zodra die er zijn, hebben we gewonnen geloof me.” Kirito keek Levi aan en knikte toen. Hij klonk best overtuigend, al zei hij het zelf, maar wat wilde je? Hij wist goed genoeg hoe snel hij was en hij zou vast wel een paar demoontjes kunnen afslachten zonder enige problemen. Maar zolang Alivar maar van de demonen af zou zijn, dan wilde hij met plezier sterven. "Ik zat bij een wolven roedel een jaar geleden. Zij zijn nu allemaal bezeten. Dat is voor mij meer het punt dat ik niet wil vechten. Ik kan ze niet aanvallen." Legde Kirito uit en Levi knikte begrijpend, hij wist goed genoeg hoe lastig het kon zijn om mensen te vermoorden die je graag zag en graag had gezien. "Maar dan moeten we mensen gaan optrommelen! En die Tribe, die kan toch ook helpen? Misschien kunnen we het inderdaad wel winnen."

“Dat is nu net wat ik bedoel, genoeg mensen optrommelen, ze trainen en we winnen,” legde hij Kirito uit, de jongen leek enthousiast genoeg en dat was al genoeg om te weten dat er nog meer zouden volgen om te helpen in de oorlog tegen de demonen.  Opeens begon de jongen te veranderen, niet in een wolf, maar in een... Hippogrief? “Was jij niet een wolf Kirito?” vroeg Levi aan de jongen die zonet was veranderd in een Hippogrief, vreemd genoeg sinds hij erder had gezegd dat hij een wolf was.

“Dat is nu net wat ik bedoel, genoeg mensen optrommelen, ze trainen en we winnen,” Kirito kon horen dat Levi hier al langer over na had gedacht. Had hij misschien al mensen gevonden die mee wilden doen? "Hoelang denk je hier al aan? Heb je al meerdere mensen verteld hierover? Misschien kunnen we naar de leider van de tribe gaan. Hem het voorstel voorleggen." stelde Kirito voor. Als ze iets wilden doen, moesten ze wel zo snel mogelijk mensen bij elkaar krijgen, voor de demonen door kregen wat ze van plan waren. Kirito wachtte op antwoord toen hij begon te veranderen. In een hippogrief. Verbaast keek hij om zich heen. Dit hoorde niet te gebeuren. “Was jij niet een wolf Kirito?” vroeg Levi verbaast. Kirito veranderde terug - mooi dat kon hij dus nog wel. En knikte verbaast. "J-ja... Dat wás ik blijkbaar. Maar, hippogrieven bestaan niet...." Nou ja, hij had er nog nooit één gezien. Ja, nu. Zichzelf.

“Dat is nu net wat ik bedoel, genoeg mensen optrommelen, ze trainen en we winnen,” Levi dacht hier al wel eventjes aan om misschien de rebellie tegen de demonen te leiden samen met die tribeleider waar hij ook een gesprek mee ging hebben binnenkort, maar als de tribeleider zijn aanbod weigerde, dan zou alles in het honderd lopen natuurlijk. Nu was het maar hopen dat hij die tribeleider kon overhalen mee te doen. "Hoelang denk je hier al aan? Heb je al meerdere mensen verteld hierover? Misschien kunnen we naar de leider van de tribe gaan. Hem het voorstel voorleggen." stelde Kirito voor en Levi knikte. “Zodra ik mijn test kan afleggen in de tribe zelf kan ik ze het voorstellen en ik denk er toch al wel een paar weken aan om dit plan uiteindelijk door te trekken, ben jij niet van plan je bij hen te voegen Kirito?” vroeg Levi aan de jongen voor zich die opeens veranderde in een gevederd gevleugeld dier in plaats van een wolf. Natuurlijk was hij verbaasd hoe dat de jongen eerst had geclaimd een wolf te zijn en nu was hij een Hippogrief, iets wat je niet al te vaak zag in de dierenwereld. “Was jij niet een wolf Kirito?” vroeg Levi verbaast. Kirito veranderde terug, waarop hij verbaasd knikte. De jongen had dus helemaal geen idee gehad. "J-ja... Dat wás ik blijkbaar. Maar, hippogrieven bestaan niet...."

“Blijkbaar dus wel en misschien is het een gift van de God van de berg,” zei Levi, in een poging alles in verband te brengen, maar het lukte hem niet al te goed, hij begreep niet hoe je ooit van dierenvorm zou kunnen wisselen..

“Zodra ik mijn test kan afleggen in de tribe zelf kan ik ze het voorstellen en ik denk er toch al wel een paar weken aan om dit plan uiteindelijk door te trekken, ben jij niet van plan je bij hen te voegen Kirito?” zei Levi maar voor Kirito kon reageren was hij veranderd. verbaast transformeerde hij terug. "Blijkbaar dus wel en misschien is het een gift van de God van de berg." zei Levi. Dat was belachelijk. Waarom zou de God hem dan uitkiezen om die gift te schenken? Maar Kirito's gedachten gingen meer naar de eerste zinnen van de jongen. Ben jij niet van plan je bij hen te voegen? De vraag schrok Kirito af. "N-nee. Ik... Tribe's zijn niets voor mij." stotterde de jongen. Kirito kon zichzelf wel voor zij kop slaan. Het had er nonchalant uit moeten komen. Nu wist Levi natuurlijk meteen dat er iets achter zat.

-Kort sorry, mobielpost-

“Zodra ik mijn test kan afleggen in de tribe zelf kan ik ze het voorstellen en ik denk er toch al wel een paar weken aan om dit plan uiteindelijk door te trekken, ben jij niet van plan je bij hen te voegen Kirito?” zei Levi maar voor Kirito kon reageren was hij veranderd. verbaast transformeerde hij terug. "Blijkbaar dus wel en misschien is het een gift van de God van de berg." zei Levi, wetende dat het mythische beesten waren die dus nergens te vinden waren. Na een tijdje besloot Kirito de vraag te beantwoorden al dan niet een beetje stotterend. "N-nee. Ik... Tribe's zijn niets voor mij."

“Iedereen kan in een tribe zitten, ook al heb je trauma’s zoals bij mij dat heel mijn tribe door een assassin is vermoord en toch heb ik de moed om me er weer voor aan te melden, waarom jij dan niet? Of ben je een pussy?” Even kon je een lichte grijns op het gelaat van de jongen zien, die Kirito vast goed genoeg kon waarnemen. De grijns verdween zodra Levi zijn aandacht richtte op de lucht, wachtend op een antwoord van de jongen voor hem.


//dat taunt xD sorry Kirito-samaaaa D:

“Iedereen kan in een tribe zitten, ook al heb je trauma’s zoals bij mij dat heel mijn tribe door een assassin is vermoord en toch heb ik de moed om me er weer voor aan te melden, waarom jij dan niet? Of ben je een pussy?” Kirito keek met een ruk op en zag de grijns op het gezicht van de jongen. Párdon? Hij kreeg een woedende blik in zijn ogen. Levi richtte zijn blik op de lucht. "Als je zelf trauma's hebt zou je moeten weten dat je zo iets niet zo maar kan zeggen." Hij schreeuwde niet, maar Kirito's stem klonk woedend. De neiging om terug te veranderen in de hippogrief en Levi te verwonden was nu vrij groot. Ja, de jongen had nu zeker een gevoelig punt bij Kirito geraakt. Dit kon hij toch niet zomaar maken? Wat had Kirito gedaan? Niets toch zeker?! Kirito zuchtte en stond op. Als hij zo ging doen dan was Kirito snel weg. "Ik ga. Het was leuk je te ontmoeten, ofzo." zei hij op redelijk doodde toon. Hij controleerde of hij zijn zwaard had en liep toen rustig van de jongen weg. Als het zo moest, dan maar niet.

OOC: Nohh, dat is niet lief xD. Nu heb je hem weggejaagd. Hij is dus nu het topic uit, tenzij levi hem nog achterna gaat.