No fucks to give (SPT) (OPEN)

Geconcentreerd richtte ze haar blik op het groene blaadje dat ze stevig tussen haar vingers geklemd hield. De herfst was in aantocht, en dat betekende dat het best van pas zou kunnen komen als ze haar vuursturen eindelijk onder de knie zou krijgen. Tot nu toe had ze maar enkele keren geluk gehad als het op haar stuur krachten aankwam. Gek genoeg deed het gewoon nooit wat ze wilde. Het was alsof vuur het enige element was dat een eigen leven leidde, en zich geen snars aantrok van alles om zich heen.
Vlammen vormde zich rond het blaadje, en geschrokken deed de blondine een stap achteruit, waardoor het blad al snel in vuur in vlam stond en ze het vrijwel meteen richting de waterval gooide. Teleurgesteld keek ze naar de blaren op haar vingers. Het vuur kwam enkel wanneer ze woede of angst voelde, en dat was meestal op wat ongelukkige momenten, al kon het soms van pas komen. Zuchtend liet ze zich achterover in het gras vallen, diep in gedachten verzonken.

Al snel merkte ze de aanwezigheid van een ander op, en kwam overeind. Zonder iets te zeggen was de jonge man naast haar komen zitten. Verward keek ze hem aan, maar besloot om maar geen onnodige vragen te stellen. Ten slotte behoorde dit gebied tot niemand, en als hij hier wilde zitten kon ze hem dat niet verbieden. "Yo," begon ze, hopend op een klein gesprek. Ze had al een tijd niemand meer gesproken, en een kleine conversatie kon geen kwaad.

Afwachtend luisterde ze naar het gestamel en gestotter van de blonde jongen die zich naast haar geïnstalleerd had. ''Mijn n- naam is Adrian...'' De blondine knikte als teken dat ze hem begrepen had. ''Lynessa.'' Ze deed niet echt moeite om vele woorden vuil te maken aan vreemdelingen.
Er heerste een kleine, licht ongemakkelijke stilte tussen de twee, maar deze werd al snel ''verstoord'' door een kleine, rode vos die zich recht op de blonde jongen stortte. Instinctief sprong Lynessa overeind, in defensieve houding, klaar om zich te verdedigen. Al snel veranderde het diertje van gedaante, en een meisje met ginger kleurig haar. Verschrikt gleden haar ogen van de een naar de ander. Voorzichtig liet Lynessa haar defensieve houding varen. Ze knielde naast Adrian neer, zodat ze tegenover het vossenmeisje terecht kwam. ''Alles oké?'' Ze stak een hand toe om het meisje hulp aan te bieden, maar hield haar toon, even als haar blik, neutraal.