Euhm. Hi? [sage!]

"Ik wás niet alleen op de wereld." Begon Krito, meteen had Sage het gevoel dat ze dat beter niet had kunnen vragen. "Maar, nu wel. Ik heb geen familie meer. Vermoord, dood gegaan, ik weet het niet. Ze zijn er niet meer." Vertelde hij aan haar. Alles aan hem deed haar vertellen dat hij daar verdrietig om was. "En jij?" Werd de vraag snel omgedraaid naar haar. Sage legde haar armen onder haar hoofd en keek even naar de lucht. "Eerst had ik een familie maar al snel was ik alleen. Ik ben samen met een ander kind door iemand geadopteerd, dat persoon ging dood. Nu heb ik alleen nog maar dat andere kind, die zie ik ook niet vaak," legde Sage haar leven uit zonder al te veel aandacht te besteden aan hoe het nou precies zat. Diep zuchtte ze, het was tijd om Hyöka ook nog eens op te gaan zoeken. Maar nu niet, voorlopig wilde ze nog even bij hem blijven. Het was bovendien best gezellig.

size=10]

"Owwh, dat is ook niet niks..." Sage haalde haar schouders op, ze had zich daar al lang geleden overheen gezet. Van haar eerste familie voor ze wees werd wist ze in ieder geval al helemaal niets meer. Met haar adoptievader had ze het wel een tijdje moeilijk, maar daar was ze ondertussen ook al wel weer mee klaar. "Maar, je kan hier ook familie maken. En vrienden. Je bent in feite nooit alleen." Een klein lachje verscheen op haar gezicht. Sage verschoof zich zo dat ze met haar schouder zachtjes tegen die van Krito beukte. "Zoals jij eh," Zei ze redelijk vrolijk. Expres schoof ze niet zo ver terug als dat ze eerst lag, nu dus iets dichter bij Krito. Eerder bijna tegen hem aan ondertussen.

[/size]

"Weet je dat zeker? Misschien ben ik wel niet wie je denkt dat ik ben." Dit deed Sage een van haar wenkbrauwen optrekken. Ergens maakte dit haar nieuwsgierig naar hem, maar waarschijnlijk was het niets ergs. In ieder geval niet zo erg als haar geheim. Het zwartharige meisje rolde op haar zij waardoor ze amper nog maar iets van hem af lag. Met haar ene onderarm ondersteunde ze haar lichaam zodat ze het bovenste deel een stukje omhoog kon houden. "Ik ben misschien ook niet wie jij denkt," fluisterde ze in zijn oor. Waarna ze weer terug op haar rug rolde, zachtjes lachend alsof het een grap was die ze tegen hem maakte.

Sage keek verbaast naar de actie van Kirito. Hij zette zijn handen beide aan een andere kant van haar schouders en liet zijn hoofd naast de hare zakken. "Misschien moet je me dat maar vertellen dan." Fluisterde hij in haar oor waarna hij zijn hoofd weer hief. Blijkbaar dacht hij voorlopig niet aan terug gaan liggen. "Misschien zijn een paar geheimen juist wel goed," zei ze waarna haar vriendelijke blik veranderde. "Dat houd het tenminste spannend," fluisterde ze met een uitdagende blik in haar ogen. Een uitdagend lachje sierde haar gezicht terwijl ze onder de jongen lag. Eigenlijk vond ze het zo erg nog niet, het was niet dat dit de eerste keer was dat zoiets gebeurde. Toch was deze keer anders dan andere keren.

OOC: Laatste post op pc misschien straks nog een op mobiel

Gelukkig bleek hij te zien dat ze het niet zo erg vond, daarom kwamen zijn zwarte haren weer dichter bij. De zachte lippen van Kirito raakte de hare weer, en weer voelde Sage die rare tinteling. Wat was dat toch? "Euhm, ik, euhm. Vind je leuk, geloof ik." Zei de jongen nadat hij weer gestopt was met de kus. Sage voelde haar wangen vuur rood worden, dit was nou ook niet bepaalt de bedoeling. Een gevoel van spijt overrompelde haar, waarom was ze hier nou aan begonnen. Straks zou ze zijn hard breken, en iets in haar vertelde haar dat ze dat niet wilde. Sage wist het niet meer, wat moest ze hier nou mee.

size=10]

Plotseling duwde Kirito zich weer omhoog. "Had me verdomme dan van je afgeduwd!" Sage ogen werden groot, nee dit wilde ze echt niet. Meteen ging zij ook rechtop zitten. De jongen draaide zich om en begon weg te lopen, ze wilde iets zeggen maar kon amper iets uitbrengen. Een heel eind van haar vandaan ging hij in het gras zitten. Sage's onderlip begon spontaan te trillen, haar ogen prikte. Waarom moest ze nou altijd andere pijn doen? Als het niet door bijten was, was het dus zo. Haar hoofd viel in haar handen die met haar ellebogen op haar bovenbenen rustte. Langzaam begon ze steeds iets sneller achter elkaar kort te schudden. Een aantal tranen rolde van haar wangen naar beneden. Bij haar kin voegde deze samen tot druppels en vielen ze op de grond. Waarom zo? Waarom zij? Waarom dit? Waarom nu? Waarom... Plotseling begon alles hevig om haar heen te draaien. Ze winde zich teveel op, dat werd haar te veel. Alles werd zwart waarna Sage op haar zij viel. Een deel van haar zwarte haar kwam in het water terecht en bewogen met de stroming mee. Hoe kon het ook anders, juist nu viel ze flauw.

OOC: Dudet ik Sage kreeg een hartverzakking daar van! Dan maar wat extra drama X'D

[/size]

Langzaam werd de pijn minder, even snel kreeg ze een iets fijner gevoel. Zodra de pijn totaal was verdwenen hoorde ze een stem. "Sage, please. Wordt wakker. Je kan me hier niet achter laten..." Langzaam opende ze haar beide ogen. Het eerste wat ze zag was Kirito's bezorgde gezicht. Bij het zien van zijn bezorgde blik en de klank van zijn stem van daarnet werd ze helemaal warm van binnen. K-Kirto..." zei ze zachtjes. Ze was erg blij dat hij haar niet zomaar had achtergelaten. "W-waarom ben j-je niet weggegaan?" Vroeg ze met grote ogen, eigenlijk was ze er best nieuwsgierig naar. De meeste zouden gewoon zomaar weglopen, klaar over met haar. Maar nee, hij was bij haar gebleven.

"Kan je daar niet zelf het antwoord op bedenken?" Zei hij zachtjes, vrijwel meteen verscheen er een lachje op Sage's gezicht. Kirito zuchtte waarna hij de andere kant op keek. "Maar... Waarom? Waarom zoende je me dan terug?" Vroeg hij, meteen werden haar ogen groter. NEE! Niet die vraag, hoe ze hem dat ooit moest uitgaan leggen was onbekend. Ze wilde hem niet vertellen wat haar plan in eerste instantie was. Sage lag nog in zijn armen, niet wetend wat te doen. Zachtjes legde ze haar hoofd tegen zijn borst. "Wil ik niet vertellen," zei ze met een trillende stem. Dat wilde ze echt niet aan hem vertellen, dan zou alles in een keer weg zijn. Voor de tweede keer vandaag begonnen haar ogen te prikken. Deze keer kon ze de tranen echter binnen houden. Dat zei echter niets over haar ogen die begonnen te glimmen.

"Waarom doe je dit verdomme dan? Zie je niet dat je me pijn doet? Betekende dit niets voor je?!" Zei Kirito zachtjes. Echter deden de woorden haar pijn, wat was er toch met haar aan de hand. Normaal vond ze het nooit erg als iemand boos op haar was. Nu ineens wel, er was iets met deze jongen dat hem anders maakte dan andere. Bijzonderder. "Nou?" Sage had geen flauw idee hoe ze hier op moest gaan reageren, dat wilde ze eigenlijk niet. Het liefst zou ze gewoon terug in de tijd gaan naar het moment dat hij over haar heen gebogen stond. "Omdat ik niet wil dat je weg gaat!" Riep ze plotseling waarna een regen van tranen volgde.

"Maar wat wil je dan?!" Riep Kirito naar haar, echter trok hij haar ook dichter tegen zich aan. Ze wist het echt, natuurlijk kon ze het niet aan hem uitleggen. Dan zou hij zeker weg gaan, dat was dan ook wel het laatste wat ze wilde. Het zou ook dom zijn om terug in de tijd gaan te zeggen. Iedereen wist dat dat niet mogelijk was, dus het zou raar zijn om dat te zeggen. Plotseling schoot haar iets te binnen. "I-ik wil dat wat twee jaar geleden is gebeurd nooit was gebeurd!" Riep ze met tranen in haar ogen terug. Sage hoopte dat ze het niet verder uit hoefde te leggen, dat hij het zo goed zou vinden. Al had ze al wel een gevoel dat dat niet zo zou zijn.