No limits {{Arely}}

Een beetje doelloos dwaalde de knappe jongeman door het bos. Zijn zwaard stak vertrouwd in zijn schede, en het gewicht van zijn schild op zin rug gaf een veilig gevoel. Hij voelde zich ontspannen, en hij had niet zo veel te doen. Aan zijn riem hingen twee dode konijnen die hij in een strik had gevangen, maar die wilde hij bewaren voor vanavond. Ietwat verveeld leunde hij tegen een boom. Hij wilde iets doen, maar hij had geen idee wat. Met een zicht ging hij zitten, en even wreef hij over zin buik. Hij had ondertussen best wel honger gekregen. Misschien kon hij wel een klein vuurtje maken, en dan wat eten. Dan zal hij het tweede konijn bewaren voor later. En dan zal hij wel veder zien.
Vastbesloten stond Juro op. Vuur. Voor vuur had je hout nodig. Hout. Zoekend keek hij om zich heen. Misschien... Daar! Een klein bosje droog kreupelhout. Daarmee zal het wel lukken, right? Snel nam hij zo veel mogelijk hout onder zijn arm, en bracht hij dat naar de plek waar hij net was gaan zitten. Daar bouwde hij een klein kampvuurtje, en tevreden keek hij naar zijn werk. Dat zag er al goed uit. Wat nu? Aansteken. Vuurstenen. Snel pakte hij de twee grijze stenen uit zijn bagage, en begon hij ze hoopvol tegen elkaar aan te ketsen boven het vuur. Even wachten... Een briesje liet zijn haar opwapperen, en er gebeurde niets. Geïrriteerd liet hij zijn armen zakken. Stom vuur. Was hij maar een vuurmagiër. Dan kon hij dit met één knip in zijn vingers aansteken...

{{Eerst Arely, dan open}}

Nadat hij nog een tijdje door prutste, gaf hij het op. Dit ging niet lukken. Waarom wilde dat vuur niet aan? Hij zuchtte geërgerd, en leunde tegen de boom aan. Wat nu? Hij keek verrast op toen er een meisje naast hem verscheen. 'Hoi' Zei ze meteen. Juro grijnsde vriendelijk naar haar. 'Kan ik misschien helpen?' Vroeg ze, terwijl ze naast hem kwam zitten, en ze haar handen naar hem uitstak. Eerlijk gezegd vond hij haar een klein beetje opdringerig, maar dat liet hij niet merken. Grijnzend haalde hij even een hand door zijn haar, waarna hij de vuurstenen aan haar overhandigde. "Ik ben niet zo handig met vuur." Bekende hij vriendelijk. Even wachtte de knappe jongen tot ze iets zou doen. "Ik ben Juro, by the way." Stelde hij zichzelf voor. Stiekem was hij wel nieuwsgierig naar dit meisje. Wie was ze? Wát was ze überhaupt? Anderen hadden haar misschien niet vertrouwd, maar Juro was niet altijd even verstandig. En tja, je moest wel toegeven dat hij altijd goed was met meisjes. Het kwam niet vaak voor dat een meisje niet viel voor zijn knappe kop en aangeboren charmes, en door de jaren heen had hij genoeg ervaring opgedaan om zelfs de hardste noten te kraken. Eigenlijk was het een soort sport voor hem, en hij was er goed in. Heel goed.[/b]

Het meisje begon met de twee stenen tegen elkaar te ketsen, en Juro wist niet hoe maar het lukte haar wel degelijk om een vuurtje te maken. De warmte stroomde hem tegemoet, en hij zuchtte tevreden. "Ik... ik ben Arely" Zei het meisje, dat dus Arely heette. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. 'Mooie naam.' Sprak hij zachtjes. De schemering begon nu in te vallen, en het werd snel donker. Hij kreeg de vuurstenen terug en stopte ze weer in zijn zak. Daarna kroop hij iets dichter dan nodig tegen Arely aan, en hij staarde naar het vuur. Hij voelde gewoon dat dit ging lukken.

Een zelfvoldane grijns verscheen op zijn gezicht toen hij merkte hoe Arely dichter tegen hem aankroop, en hij sloeg zijn gespierde arm om haar schouders heen. Het was zo makkelijk deze keer, het was bijna niet leuk meer. Bijna. Zachtjes streelde Juro even over haar schouder, en glimlachend staarde hij naar het vuur dat een warme gloed verspreidde. Het was inmiddels al bijna donker, en hij besloot om nog wat te eten voordat hij zijn "move" zal maken. Hij liet het meisje los en draaide zich om om één van de konijnen te pakken. Simpel spietste hij het karkas op een scherpe tak, waarna hij deze boven het vuur liet hangen. Het zou nog wel even duren voordat 'ie gaar zou zijn, dus richtte hij zich tot Arely. 'Hoe staat het met het leven?' Vroeg hij, met een scheve grijns op zijn gezicht. Hij nam haar goed in zich op, en besloot dat ze zeker de moeite waard was. Ze was knap, en tot nu toe ook wel aardig. Na een tijdje haalde hij het konijn van het vuur, en hij draaide even rond met de stok. 'Honger?' Vroeg hij kort, terwijl hij goedkeuren naar het gegrilde vlees keek.

- Nah, ik vind het juist leuk om het zo op te bouwen :')