{Arely Vedunia}

Arely Vedunia

Full Name | Arely Vedunia
Meaning (Full) Name |{Arely} Beloof {Vedunia} Bosbeek
Gender | Female
Age | 15 long years
Sort | Wizard {Earth}
Sex | Hetero
Lifestyle | Solitair

˙·٠•●♥ Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ♥●•٠·˙

Likes | Music, Anmials, The forest
Dislikes | Darkness, Huge groups
Hates | Air
Fears | The deamon in her, People

˙·٠•●♥ Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ♥●•٠·˙

Hair | Brown (kinda orange)
Eyes | Brown (kinda pink), Red when the deamon controls her
Body | Just a regulair body, nothing special

˙·٠•●♥ Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ♥●•٠·˙

Arely was al van jongs af aan een sociaal meisje. Ze maakte altijd meteen vrienden, speelde de hele dag buiten met andere kinderen, schreef vriendenboekjes vol en kletste volop met volwassene. Zij en haar ouders woonden echter heel afgelegen, dus moest Arely een heel stuk door het bos lopen om in de bewoonde wereld te komen. Het meisje deed het echter maar al te graag, elke dag met haar mamma of pappa ging ze naar het dorp om de hele dag te spelen. Zo ging dit door tot ze zes was, toen moest ze de beginselen van haar magie leren, maar ook lezen, schrijven en rekenen. Ze kreeg bijna de hele dag thuis les en had alleen op Zaterdag en Zondag vrij. Zo als je zou verwachten werd het meisje er eenzaam van en probeerde ze af en toe te vluchten. Soms lukte dit ook. Een van deze momenten was toen het meisje tien jaar was, ze was uitgenodigd voor een logeerfeestje. Dit was echter op Vrijdag, en dan had ze tot acht uur les. Het meisje vertelde dat ze naar de wc moest, pakte snel een slaapzak, pyama en knuffel, en klom door het raampje. Deels op de tast, deels geleid door het licht van de maan, liep het meisje naar het huis van haar vriendinnetje. Ze was doodsbang, maar probeerde haarzelf wijs te maken dat er niks was om bang voor te zijn.
Dat had ze mis. Het meisje was nog maar net tussen de bomen verdwenen toen een zwarte schaduw over haar heen trok. Ze keek omhoog, niks te zien. En ineens kreeg ze het gevoel alsof een mes zich in haar borst wrong. Ze schreeuwde, kwijlde, haar ogen trokken wit weg en ze viel op haar kniën, waarbij ze zich vastgreep aan de aarde. Haar hele wereld leek te vallen, te draaien en te springen. De helse pijn brandde steeds verder in haar borst, tot het haar hart leek te bereiken. Het leek of het mes ergens tegenaan stootte, een paar keer probeerde het door de muur te stoten. Hij leek echter onbreekbaar.
Dit alles duurde precies vijftien seconden. Toen stierf haar walgelijke gekrijs weg en keerde de doodse stilte terug. Arely krabbelde overeind, wankelde naar voren en viel een paar meter verder bewusteloos neer. Op dezelfde plek als waar ze de volgende dag met bloedrode ogen werd gevonden. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht, waar werd geconstateerd dat ze kerngezond was, en ging diezelfde dag weer naar huis. Twee dagen later hadden haar ogen hun eigen, normale kleur weer terug en ging alles weer zijn gangetje.

Tot twee weken later. Arely had net op haar donder gekregen en was naar buiten gevlucht, rechtstreeks naar het bos waar ze een eekhoorntje aan het trainen was. Ze hoopte in het kleine beestje trost te vinden, maar dat was toch wel anders. Diezelfde pijn keerde terug, als een brandende pook die in een open wond op en neer werd gedraaid en vervolgend ijskoud zou worden. En dan nog was de pijn onbeschrijfelijk. Haar ogen kleurden zo rood als bloed en het leek alsof haar geest opzij werd geschoven. Plots begon haar lichaam dingen te doen die zij helemaal niet wilde, haar handen flitsten naar het eekhoorntje en rukte de kop af. Ze wilde gillen, wegrennen, slaan en schoppen. In plaats daarvan begon ze te lopen. Ze begon te lopen, te lopen en te lopen. Na een tijdje werd ze er zelfs rustig van en begon Arely na te denken. Ze probeerde dat gevoel van aan de kant te worden geschoven te creëren, maar dan andersom. Het lukte nog ook. Het meisje keerde bijna vlekkeloos terug in haar lichaam en stormde naar huis, om haar moeder te vertellen wat er was gebeurd.
Natuurlijk geloofde ze er niks van. Maar toen Arely een jaar later opnieuw werd bezeten door de demoon, dacht ze wel anders. Het meisje moest naar een psycholoog, mocht niet meer alleen naar buiten en zeker niet met andere mensen behalve haar familie omgaan. Hierdoor lukte het de demoon echter steeds vaker en langer naar voren te komen. De psycholoog constateerde dat het meisje weer moest gaan spelen met andere kinderen. Dat was het moment dat haar ouders besloten een zoontje te adopteren. Na twee maanden was Arely minder eenzaam en had ze een twee jarig broertje. Het leek beter te gaan, haar lessen werden langzaam weer opgepakt en ze kon weer een normaal leven lijden. Arely leerde nu ook boogschieten, voor de groentetuin zorgen en viool spelen. Met dat laatste had ze op haar negende al een begin mee gemaakt, maar door alle gebeurtenissen van die tijd lukte dit niet meer. Het ging allemaal prima, haar broertje groeide op, Arely leerde huishoudelijke klusjes en magie. Helaas was ze niet meer dat sociale meisje wat ze ooit was. De keren dat ze naar het dorpje ging om spullen te kopen op de markt, vermeed iedereen haar. Het verhaal van dat ze bezeten zou zijn door een demoon was als een lopend vuurtje door de omgeving gegaan en dit had haar geen goed gedaan.

En toen, op een zonnige zomerdag, nam de demoon haar over. Ze zat midden in een dutje en haar moeder had net haar broertje naar de peuterspeelzaal gebracht. Hij vond het niet leuk, hij vertelde dat hij werd gepest door haar, iets wat hij natuurlijk niet kon begrijpen. Hij had zijn grote zus nog nooit gemeen zien doen en zijn vriendjes zeiden er niet vaak iets over. Toch voelde Arely zich schuldig, ze was in de zon gaan liggen en in slaap gevallen. In haar dromen werd ze bezocht door het beeld van haar broertje, huilend in het midden van een kring kinderen die hem uitjoelde, donkere schaduwen die hem omringden en de welbekende, afgrijselijke pijn in haar borst. In de wereld van de wakkeren lag het meisje in haar slaap te krijsen. Kwijl droop uit haar mondhoek en met spastische bewegingen klauwde ze naar de grond. Bezorgd was haar moeder naar buiten gekomen, net toen haar dochter haar bloedrode ogen opende. Vijf minuten later werden de twee lijken van Arely’s ouders in twee geïmproviseerde graven gegooid. Arely vluchtte naar buiten, terwijl haar ogen langzaam weer bruin kleurden. Ze schreeuwde, krijste, huilde. Haar ouders kwamen niet terug.

In de volgende weken zocht Arely naar een nieuw huis waar zij en haar broertje konden leven. Deze vond ze. Afgesloten van de rest van de wereld zouden ze hun eigen eten maken, de was doen en hout sprokkelen. Ze zou wat koeien stelen door een ondergrondse tunnel te creëren en ze er in te laten vallen, van hun melk en vlees zouden ze sterk worden. De groentetuin zou het hele jaar door werken door de vruchtbare grond en een put zou hun voorzien van water.
De dag voordat Arely wilde verhuizen nam de demoon het werk weer over en maakte ze ook een eind aan het leven van haar broertje.

Arely trok zich terug in een keutelboerderijtje op de rand van the Dragon’s cliff en the Amphibian woods. Ze had een groentetuin die het hele jaar door werkte, een paar kippen, een kleine trainingsplaats voor haar pijl en boog en een koe. Daar leeft ze nu al een aantal jaren, afgesloten van de wereld. Ze wil niet nog meer mensen pijn doen, niet nog meer vrienden maken om ze vervolgens weer te vermoorden. Ze gaat alleen eens in de paar maanden naar de stad om een levensvoorraadje in te slaan, de boerderij geeft namelijk niet genoeg voedsel en spullen als lucifers.