Wooden Dreams ║ Arely

Haar vingertoppen gleden over elke stam heen en haar voetstappen waren zacht en voorzichtig, alsof de grond onder haar voeten elk moment kon barsten. Haar ogen waren op de grond gericht, waardoor haar hoofd iets gebogen was. Haar tanden stonden op haar lippen en deukte deze iets in.
Haar gedachtes waren niet bij de grond waar ze overheen liep of de ruwe bomen die ze aanraakte. Haar gedachtes waren in een totaal andere plek, een plek waar alles nog normaal was geweest. Normaal.. Het was nooit normaal geweest, maar het was beter geweest dan het nu was.
Haar hoofd ging iets omhoog en haar tanden lieten haar onderlip los. Ze kantelde haar hoofd iets toen ze de staart van een vos tussen de bomen zag verdwijnen. Een frons verscheen op haar voorhoofd, maar ze was niet van plan het beestje te irriteren en een reden te geven haar lastig te vallen. Zolang hij weg liep, vond ze het prima.
Bij een wat dikkere boom ging ze op de grond zitten. Het mes dat ze bij zich droeg, legde ze naast zich neer. Het ding was vrijwel compleet van steen gemaakt en ze weigerde over te gaan op ijzer. Ze was te koppig in dat opzicht. Dit was het laatste dat ze van haar vader had. De laatste herinnering aan de normale tijd, zoals zij dat zou noemen. De laatste herinnering aan een tijd dat het woord vertrouwen nog een betekenis had in haar leven. Nu, was dat helemaal weg. Vertrouwen was een woord geworden zonder betekenis. Het was een zinloos woord, een leugen.
Ze trok haar benen op en legde haar hoofd op haar knieën. Nog heel even gingen haar ogen over de bomen heen, waarna ze ze sloot en door haar neus begon te ademen. Haar oren waren nog steeds gespitst op enig gezelschap dat ineens om de hoek kon komen kijken. Of dit nou een dier was of een mens. Ze stond niet te wachten op verassingen.

Rust. Ze wilde even rust. Alleen zijn en even genieten van de rust om zich heen. Ze wilde haar hoofd even leeg maken en zich even niet druk maken over alle andere dingen. Even rust om zich heen, rust in haar hoofd. De gedachtes bleven dag in dag uit door haar hoofd dwalen, haar treiteren alsof ze niks beters te doen hadden.
Gedachtes en herinneringen maakte haar tot wie ze was, maar ze haatte ze. Ze wilde dat ze alles even uit kon zetten en even niet hoefde te denken aan de dingen die ze mee gemaakt had.
Ze ging op de grond zitten, haar benen opgetrokken en haar hoofd op haar knieën. Ze hoopte dat ze even alleen zou blijven, wat logisch was als je bedacht dat ze rust wilde. Rust kreeg je niet als je samen was met iemand anders. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op de zwarte kleur die haar hele zicht bedekte. Ze draaide haar hoofd iets, tot er een rode gloed over het zwarte heen kwam. Een glimlach verscheen op haar lippen en heel even was ze compleet afgeleid van haar gedachtes. Heel even kon ze de rust proeven.
Tot een gil haar oren binnen drong. Haar ogen vlogen open en ze sprong op, terwijl ze het mes van de grond graaide en met grote ogen naar het meisje keek dat op de grond lag. Tranen stroomden over de wangen van het meisje. Cainens ogen schoten van links naar rechts. Het kind was niet aankomen lopen.. Haar ogen verwijdde zich iets en ze keek naar de bomen. Was het mogelijk..? Haar ogen gingen weer naar het meisje en ze hurkte naast het meisje neer. Ze keek het meisje rustig aan en legde haar vingertoppen op de arm van het meisje. ‘Rustig.’ Haar ogen gleden naar de boom en ze volgde de stam tot aan de takken. Het meisje moest een flinke smak gemaakt hebben. ‘Probeer rustig adem te halen en me te vertellen waar het pijn doet.’ Haar stem klonk geruststellend en rustig. Pas als het meisje zou vertellen waar ze pijn had, kon ze iets doen. Ze kon het meisje immers moeilijk hier achterlaten. Dat kon ze gewoon niet.

Ze had zich misschien wel afgesloten voor de mensen om zich heen en trok zich vrijwel niets aan van de leed die ze hadden, ze kon dit meisje moeilijk door laten schreeuwen. Het enige wat ze zo snel wist te bedenken, was haar rustig krijgen. Het geschreeuw zou niemand helpen, de kans bestond ook nog dat de pijn erger werd door het geschreeuw.
Toen ze het meisje zei rustig te doen, verstomde het geluid. Een zwakke glimlach sierde Cainens lippen toen ze dit merkte. ‘Probeer rustig adem te halen en me te vertellen waar het pijn doet.’ Zei ze tegen het meisje, dat na zich geconcentreerd te hebben antwoord gaf. "Mijn rug en hoofd en armen" Haar ogen werden bezorgd en haar ogen gleden naar de boom waar het meisje uitgevallen moest zijn. Ze was misschien niet zo dol op bezoekjes als ze gewoon rustig van alles wilde genieten om zich heen en haar hoofd probeerde leeg te maken, maar ze gunde het niemand uit een boom te vallen. Even twijfelde ze, voor ze haar hand op het hoofd van het meisje legde. Ze had niet gezien hoe het meisje de boom uit gevallen was of hoe ze terecht was gekomen, het had alleen een behoorlijke klap moeten zijn. Ze wist dat haar handen koud waren en hoopte dat dit de pijn zou verzachten. Tenminste voor zolang het duurde.
‘Wat is je naam?’ Vroeg ze, terwijl haar ogen over de armen van het meisje gleden. Ze kon de rug van het meisje niet controleren, maar ze kon altijd proberen te achterhalen hoe groot de schade was die ze had opgelopen. Een poging was het waard, dat zonder enige twijfel. ‘Ik neem aan dat je vaker in bomen klimt?’ De rust in haar stem, die er altijd was, leek nog meer rust mee te voeren op dit moment. Haar bruine ogen haakte zich weer in die van het meisje. ‘Hoe komt het dat je uit de boom bent gevallen?’ De vragen waren om haar nieuwsgierigheid te voeden, maar ook voor het meisje. Op deze manier zou ze misschien haar aandacht ergens anders kunnen richten en zou ze zich misschien even niet druk maken over de pijn. Ze kon het enkel hopen.