That akward moment -Mature Content- (juul)

Hij probeerde zijn schaamte achter zich te laten, en probeerde te luisteren naar wat zijn zusje, Aya te zeggen had. "Ik ging bessen zoeken en raakte hem kwijt. Toen ging ik naar de afgesproken plek, maar daar was je niet." Nope, daar was hij inderdaad niet, ook al had hij daar eigenlijk wel moeten zijn. Aan de andere kant, hoe kon hij nou weten dat hij onderweg een meisje zou tegenkomen, en dat hij, tja, ''afgeleid'' zou raken door haar. ''Sorry, Aya.'' Hij liep naar zijn rillende zusje toe en gaf haar een knuffel, niet denkend aan het feit dat hij nog steeds shirtloos was. Maar ach, het was toch zijn zusje maar. ''Ik beloof je niet meer in je steek te laten.''
Hij dacht, en had vooral gehoopt dat deze dag niet erger kon worden, maar zoals altijd had hij het weer eens bij het verkeerde eind. Alsof het niet erg genoeg was dat zijn zusje hem had ''betrapt'', kwam nu ook nog zijn broer tevoorschijn. Fijn, hij was wel laatste persoon die hij in deze situatie had willen tegenkomen. Hij voelde de irritatie al in hem opbranden toen zijn tweelingbroer zijn blik over Blake liet glijden. ''Nice job, bro.'' Kenta sloeg een hand tegen zijn gezicht. ''Ook hallo, Juro.'' Waarom moest zijn broer toch altijd de macho uithangen. Hij hield van Juro, maar af en toe kon hij ook wel een stok door z'n strot drukken.
Blake had zich intussen ook al aangekleed, maar toen hij zag dat ze haar spullen bij elkaar pakte kreeg hij een naar voorgevoel. Ging ze weg? Hij liet zijn zusje los en rende naar het wolvenmeisje toe om vervolgens een van haar handen beet te pakken. ''Niet weggaan, alsjeblieft. Ik weet dat dit een ongemakkelijke situatie is, maar-'' Wat maar, niks te maar. Hij had zijn kansen verpest en er was geen ''maar'' die dit zomaar goed kon praten. Hij keek haar aan, maar richtte zijn blik vervolgens weer op de grond. ''H-het spijt me, oké.'' Hij liet haar hand los, raapte zijn shirt opnieuw van de grond en gaf deze aan zijn trillende zusje die duidelijk wel wat warmte kon gebruiken. ''Ik snap het als je boos bent.'' voegde hij er aan toe terwijl hij zijn shirt om zijn zusje heen sloeg.

Hij wist niet waarom, maar hij kreeg steeds meer spijt van zijn daden. Hij had gewoon naar de plek moeten gaan waar hij met zijn zusje had afgesproken, dan was dit allemaal niet gebeurd. "Het is okey, ik was niet van plan om weg te gaan. Ik... Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ik vond het een beetje ongemakkelijk hoe je broer me zo, nou ja. Bekeek." Hij wierp zijn broer een boze blik toe en zuchtte. "Juist, sorry daarvoor.." Toen hij Blake's lippen op zijn wang voelde verscheen er automatisch weer een glimlachje op zijn gezicht. Hij besefte nu eigenlijk pas wat er gebeurd was, maar hij was blij dat hij dat moment met haar had mogen delen, ondanks de gevolgden.
Hij wierp een blik op zijn familie. Wat nu? Moest hij hen in de steek laten en bij Blake blijven? Na alles wat zijn familie voor hem gedaan had, en ze dan verlaten voor een meisje dat hij twee dagen kende? Gefrustreerd haalde hij een hand door zijn haren. "Blake, ik moet je even spreken."Sprak hij aarzelend, waarna hij haar hand pakte en haar meenam naar de rand van de rivier. Hij wierp zijn broer en zusje nog even een blik toe, en seinde ze dat hij zo terug zou komen. Zijn haren plakte nog steeds tegen zijn bovenlichaam en gezicht aan, en nu begon hij de kou toch wel te voelen, maar probeerde er geen aandacht aan te besteden. "Luister Blake, ik-" hij wist niet zo goed hoe hij het moest brengen. "Het spijt me voor alles wat er is gebeurd, en het spijt me voor het feit dat ik je je eerste keer heb ontnomen, en dan nog wel in een omgeving als dit. Het spijt me voor alles, en dat meen ik echt." hij voelde hoe zijn hartslag opgejaagd werd door zijn schuldgevoel. Hij trok zijn vriendin naar zich toe en drukte haar dicht tegen zich aan, een hand door haar haren strelend. "Het spijt me Blake, maar ik moet gaan." wist hij er uiteindelijk uit te krijgen. Zijn stem trilde, en hij probeerde zijn emoties voor zich te laten. Dit alles was zijn schuld.

De schuldgevoelens leken hem van binnen op te vreten, en elk orgaan leek langzaam weg te rotten. Echt, hoe kon hij zo'n klootzak geweest zijn? "Kenta, je hebt me mijn eerste keer niet ontnomen, het was perfect. Maar dit had ik dan weer niet verwacht. Ik ken je net een dag en ik had me moeten voorbereiden op zo iets als dit. Maar dat deed ik niet." Hij richtte zijn blik op de grond. Hoe kon ze hier nog zo kalm over blijven? Als iemand dit met Aya zou hebben geflikt zou hij helemaal geflipt zijn, en had hij diegene zonder erover na te denken iets aan gedaan. "Want ik dacht, ik dacht dat jij anders was." Bij deze woorden bevrijdde ze zich uit zijn greep. De jongen staarde wanhopig naar haar, het meisje dat van hem had kunnen zijn. Het meisje waarmee hij een prachtige ervaring had mogen delen. Het meisje wiens hart hij zojuist vertrapt had, kapot geslagen met een klap zo hard als die van Magnhild.
Hij zuchtte, snelde achter haar aan en greep haar arm vast. ''Wacht, ik-'' Nee, niks wacht. Opnieuw zuchtte hij. ''Het klinkt misschien raar, gezien ik je nog maar twee dagen ken, maar ik hou van je, Blake.'' Dacht hij nou echt dat hij het met die drie simpele woordjes goed zou kunnen praten? 'Grappenmaker.' sprak zijn geweten hem toe. Hij liet haar arm los. ''Maar ik snap het als je me haat, en daar heb je ook alle recht toe.'' Hij wierp een blik naar achteren, naar zijn familie, maar richtte zich vervolgens weer op Blake. ''Ik ben een enorme klootzak geweest,'' Hij draaide zich om. ''Sorry daarvoor.'' Mompelde hij nog zachtjes voor hij zijn pas voortzette en naar zijn zusje en broer toe liep, klaar om te vertrekken.

Geschrokken draaide hij zich om toen hij merkte dat Blake hem vast greep. Waarom liet ze hem niet gewoon gaan? Hier schoten ze beide niet veel mee op. "Nee, wacht. Ik snap het wel. Kunnen we dan op zijn minst afscheid nemen?" Hij voelde hoe ze zich tegen hem aan drukte, en hij sloeg haar armen om haar heen. ''Natuurlijk.'' Zijn stem trilde nog steeds. Hoe erg hij zijn gevoelens ook weg probeerde te stoppen, niks werkte. Het was raar hoeveel invloed sommige mensen konden hebben op je gevoel en de keuzes die je maakte. Wat hij voor Blake voelde was anders dan de liefde die hij had voor Aya en Juro, wat natuurlijk logisch was. Hij had alleen nooit verwacht dat liefde zo een extreme emotie zou zijn.
Op het moment dat Blake zichzelf van hem losmaakte liet hij zijn handen van haar rug naar haar middel glijden. Vervolgens verplaatste hij een van zijn handen naar haar gezicht, waarna hij deze op haar wang liet rusten en met zijn duim de traan van haar gezicht veegde. Hij probeerde haar een glimlach te geven, maar het enigste wat hij op zijn gelaat kon laten verschijnen was een klein, waterig lachje. Hij trok zijn vriendin naar zich toe en drukte zijn lippen tegen die van haar. Wetend dat dit waarschijnlijk de laatste keer zou zijn, hield hij er geen rekening mee dat zijn familie misschien stond te kijken. Zijn hand die op haar heup rustte plaatste hij nu op haar bil, en hij trok haar nog dichter tegen zich aan terwijl hij zachtjes op haar onderlip beet. Het liefst had hij hun eerdere acties van gisteren nog een keer over gedaan, maar dat kon helaas niet meer. Nu rolde er ook een traan over zijn wang, maar gezien waar ze nu mee bezig waren had Blake dat vast niet door, gelukkig maar. Hij wilde dat hij hier voor eeuwig zou kunnen blijven staan met haar.
Uiteindelijk trok hij terug en keek haar aan. Het was moeilijk om in haar ogen te kijken met de gedachten dat hij haar hierna nier meer zal zien. Hij gunde haar een beter iemand, iemand die haar niet al na één dag iets zal afnemen wat ze nu aan niemand anders meer had kunnen geven. Hij streelde nog een laatste keer langs haar wang voor hij zich omdraaide en vertrok, dit keer echt. Hij wist ze opkomende tranen weg te knipperen. Dit was een wijze les voor hem geweest, ook al wenste hij deze nooit geleerd te hoeven hebben.

Nonchalant leunde Juro tegen een nabije boom, terwijl hij et schouwspel overzag. Aya stond er giechelend bij, en leek er niets van te snappen. Kenta deed een beetje raar, en dat meisje... Tja, die leek vooral betrapt. Kenta schaamde zich kennelijk voor hem, want hij sloeg met zijn hand in zijn gezicht. Dat was best wel raar. Verbaasd trok Juro zijn linker-wenkbrauw op. Waar ging dit naartoe? Vervolgens begonnen Kenta en het meisje, dat kennelijk Blake heette, te praten. Eerst lachte hij even toen Blake opmerkte dat ze het raar vond hoe hij haar bekeek, maar toen werd het pas echt raar. Kenta bleef maar sorry zeggen en ze knuffelden en het leek alsof ze gingen janken ofzo, want het was een nogal aparte situatie. En toen begon hij te lachen. Eerst heel zachtjes, maar steeds harder, tot er een bulderende lach langs de rivier klonk. Het leek zo serieus. Zo... liefdevol. Maar waarschijnlijk was dit gewoon zo'n meisje als vele anderen. Kenta was altijd al de softie geweest van hun tweetjes, maar kennelijk kon hij ook goed acteren. Maar een dingetje vroeg de blonde jongen zich nog af. Acteerde hij überhaupt wel?