That akward moment -Mature Content- (juul)

De stapel in zijn armen begon nu wel wat zwaar te worden. Hij zakte door zijn knieën en begon een vuurplaats te maken. Terwijl hij naar het meisje luisterde was hij druk in de weer met het hoopje takken. ''Ehmmmm, ja ik gilde inderdaad. Ik had zo mijn redenen...'' Nogmaals keek hij snel om zich heen. Wat kon er nou zo vreselijk eng zijn geweest? Het enige wat hij kon zien waren enkele boompjes en struiken, en natuurlijk de rivier. Zou ze bang zijn voor water? Nadat het vreemde meisje zich had voorgesteld was het zijn beurt. "Kenta, aangenaam." Sprak hij op een vriendelijke en kalme toon. ''Eh, eh... Ik bedoel, is die vis dood?'' Kenta wierp een blik op de speer die hij naast zich had neergelegd. "Um, ja. Dat was wel de bedoeling." Grinnekte hij. Onbewust, en zich niet afvragend of Blake het erg zou vinden, begon hij met het aanmaken van zijn vuur. Hij zocht naar een droog stukje mos, en plaatste deze op de stapel. Vervolgens pakte hij twee stokken van de stapel, en begon deze tegen elkaar aan te wrijven. Vuur maken was nooit echt zijn talent geweest, en hopelijk draaide deze poging niet weer uit op een mislukte.

Ooc: Mobiel posts :'D gotta hate them

Kenta had zich zo geconcentreerd op het vechten met de stokken dat hij het verzoek van Blake amper verstaan had. "Um, nee, gezellig." Het kwam er wat geïrriteerd uit. Niet naar haar gericht natuurlijk, maar enkel omdat de irritatie telkens groter werd. Hij had een hekel aan vuur maken, maar rauwe vis zag hij ook niet echt zitten. "Hier, misschien helpen deze?" Klonk de stem van Blake. Kenta keek naar wat ze in haar handen had. Vuurstenen? Hij had nog nooit vuur gemaakt met zulke stenen, maar het was het proberen waard. Hij knikte als teken van een bedankje, en pakte vervolgens voorzichtig de stenen uit haar handen. Eigenlijk had hij geen idee hoe dit werkte, maar hij had het eens iemand eerder zien doen. Iemand die hij verder niet kende, maar ooit was tegengekomen ergens. Hij probeerde de stenen tegenelkaar aan de ketsen, en zag hoe er kleine vonkjes ontstonden die het mos lieten branden. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Dit was de eerste keer dat hij het zo snel voor elkaar had gekregen om vuur te maken! "Bedankt," lachte hij terwijl hij zijn hand uitstak om haar de stenen terug te geven.

Trots staarde hij naar het vuur dat hij zojuist gemaakt had. Het was hem nog nooit eerder zo gemakkelijk afgegaan. Het feit dat hij ook nog eens gezelschap had deed hem ook goed. Het meisje had zo haar rare tikjes, maar Kenta was bijna altijd alleen. Niemand kon zonder gezelschap, zelfs men met een 'hart van steen' niet. Nu was Kenta redelijk goedhartig, en hielp hij dolgraag mensen. In de staat waarin Alivar nu verkeerde waren er wel meer mensen zoals hij nodig, al klonk dat een tikje arrogant.
Hij werd uit zijn gedachten getrokken door de stem van Blake. "Ehm, ik ga even het water in. Mijn panty is weggedreven." Kenta knikte, en kon een klein lachje niet tegenhouden. "Succes," probeerde hij zo serieus mogelijk over zijn lippen te krijgen. Niet veel later hoorde hij het meisje opnieuw schreeuwen. Meteen sprong hij op en rende richting de rivier. Hij trof Blake aan, met een verafschuwende blik naar het water starend. Toen hij erachter kwam waar ze bang voor was probeerde hij opnieuw een lachje in te houden. Hij rolde zijn broekspijpen op en ging tot zijn knieën het water in. "Die beesten doen je niks joh, zij zijn het juist die bang zouden moeten zijn voor jou." Hij glimlachte even. Een meisje dat bang was voor vissen had hij nog nooit ontmoet.

Naarmate hij verder het water in liep stroopte hij zijn broekspijpen nog wat hoger op. Natte kleding was wel het laatste waar hij zin in had. ''Ik hoopte eigenlijk dat je het niet door zou hebben, maar blijkbaar dus wel. Ik ben al vanaf dat ik jong was bang voor vissen ik weet ook niet waarom.'' Klonk de stem van Blake. Kenta haalde zijn schouders op. "Ach, zo is iedereen wel ergens bang voor, niet?" Antwoordde hij vriendelijk. Hij moest toegeven dat het meisje wat vreemd was, maar dat was nog geen reden om onaardig te zijn. Nu hij toch de nacht met haar zou spenderen (god, dat klinkt fout) kon hij beter maar gewoon aardig zijn. "Zie jij hem?!" De jongen keek om zich heen, en schudde vervolgens zijn hoofd. Blijkbaar was ze wel erg gehecht aan de panty. Ach, vrouwen. Hij zal ze nooit begrijpen.
Zijn ogen vielen op de hemel die al langzaam donkerder begon te kleuren. "Misschien moeten we morgen maar verder zoeken," Dat leek hem wel een goed idee. Net toen hij het water uit wilde stappen schrok hij van een grauw achter zich. Snel draaide hij zich om, en zijn ogen ontmoette al snel die van een, waarschijnlijk bezeten wolf. "Ehmm, Kenta? Heb jij toevallig je wapens bij je? Ik zou wel wat hulp kunnen gebruiken." Meteen greep hij naar de Stormflowers op zijn rug, om tot zijn schrik niks te voelen zitten. Ugh, hij had ze op de kant laten liggen bij het vuur.
"Hang on," riep hij Blake toe voor hij naar de kant stormde en zijn wapens vastgreep. Vervolgens draaide hij zich om naar de wolf, en schopte een steentje richting de wolf waardoor het dier zijn aandacht op hem richtte. Toen de wolf op hem afstormde nam hij een verdedigende positie aan, zich schrap zittend voor de eerste aanval. De wolf zette zich af tegen de grond, en sprong tegen hem op. Een van zijn blades hield hij horizontaal om de aanval af te weren, maar het gewicht van het dier wist hem toch onderuit te krijgen, en in zijn val glipte de blades uit zijn handen.
Nu lag hij, ongewapend onder het bezeten dier. De ogen van het beest boordde zich diep in de zijne, iets wat hem een erg oncomfortabel gevoel gaf. Instinctief trapte hij het dier in zijn maag, waardoor deze piepend van hem af vloog. Kenta pakte deze kans en draaide zich om op zijn buik, om zo zijn wapens opnieuw te bemachtigen. Toen hij merkte dat de wolf Blake's richting op stormde, kwam hij meteen overeind en volgde. Ineens kreeg hij een veel beter plan. Hij pakte een stok van de grond en haalde deze door zijn zelfgemaakte vuur. Hierna rende hij op het dier af en zwaaide dreigend met de brandende stok. Je kon de angst in de ogen van het dier makkelijk aflezen, en deze vluchtte dan ook weer terug de bossen in. Hijgend liep Kenta naar de oever om de stok te doven. Vervolgens leunde hij met zijn handen op zijn knieën om uit te rusten. "Dat scheelde weinig." Hijgde hij.

Door het gevecht klopte zijn hart sneller dan normaal. Zo'n fan van vechten was hij niet, ondanks dat hij er niet heel slecht in was."Ja, inderdaad. Sorry dat ik niet kon helpen. Je was erg snel" hij glimlachte als teken dat het niet erg was, en bedankte haar vervolgens. Hij zag dat Blake ook al met haar wapen klaar had gestaan om hem een helpende hand te bieden, maar gelukkig was dat niet nodig geweest. Straks was ze gewond geraakt, en Kenta had absoluut geen verstand van verwondingen behandelen. "Misschien moeten we wat slapen?" Hij knikte, en volgde haar vervolgens naar het kleine kampje dat ze hadden opgezet.
Hij liet zich naast haar neerploffen, en zocht naar woorden om een gesprek te beginnen. Gelukkig deed zij dit al. "Wat bracht jou hier? Reis je rond, heb je een doel?" Hij haalde zijn schouders op. "Om eerlijk te zijn heb ik geen geen idee." Hij leunde wat naar achteren en steunde op zijn armen. "Wat ik probeer is om Alivar een betere plek te maken, maar met zoveel negativiteit is dat erg lastig in je eentje." Hij wilde zij verhaal nog verder afmaken, maar werd afgeleid door een steek in zijn borst. Meteen zat hij rechtovereind, en hield zijn hand tegen zijn borst gedrukt. Zijn blik viel op de rode druppels die door zijn shirt verschenen. De pijn was haast ondraaglijk. Snel trok hij zijn shirt over zijn hoofd om de wond te inspecteren. Een diepe snee, waarschijnlijk achtergelaten door de wolf liep over zijn borst. Shit, als hij ergens slecht in was waren het verwondingen. Wanhopig drukte hij zijn hand tegen de wond, in de hoop het bloeden te stoppen, maar de druppels bloed gleden tussen zijn vingers door.

Naarmate hij meer bloed verloor begon hij toch wel in paniek te raken. 'Hier laat mij maar," bood Blake aan. Hij trok een aarzelend gezicht. Zou zij hier wel verstand van hebben? Ach, voorlopig kwam hij zelf ook niet echt ver. Dus schoof hij zijn benen opzij en maakte plaats voor Blake. Het meisje kwam op haar knieën voor hem zitten en drukte een doek in zijn hand. "Hier, druk dit er tegen aan, ik vul deze beker even met water." Sprak ze, en verdween richting de rivier. Twijfelend drukte hij de doek tegen de wond. Het prikte pittig hard, en een kleine kreun ontsnapte tussen zijn lippen door toen de doek contact maakte met zijn huid.
Al snel keerde Blake terug met de houten beker gevuld met water. "Het is redelijk diep dus het kan pijn doen," sprak ze terwijl ze hem zachtjes op zijn rug duwde. Het voelde redelijk oncomfortabel. Hij kende haar pas net, en nu moest ze al meteen voor doktertje spelen. Voorzichtig goot ze het water over zijn borst, en opnieuw kon hij een kreun niet onderdrukken. Al snel verdween ze weer, en kwam vervolgens terug met een opnieuw gevulde beker. Deze keer prikte het al iets minder, maar het bleef een onwennig gevoel. "Het doek is niet groot genoeg om om je lichaam te wikkelen waar door het vast blijft zitten. Ik kan er alleen de wond mee bedekken, ik zal het ergens anders mee vast moeten maken." Kenta knikte, al had hij het idee dat ze het meer tegen zichzelf had. Hij keek toe hoe het meisje het lint van haar strikje los trok, en twee wolven oren tevoorschijn kwamen. Hij besloot er nog maar niks over te vragen, aangezien zij er verder ook niet over sprak.
Blake hielp hem weer rechtop te zitten, en bond het schone gedeelte van het doek om zijn lichaam. Hij wreef met zijn hand over de doek, en opnieuw voelde hij de wond steken. Misschien was het ook maar beter als hij er vanaf bleef. "Zo zou het moeten blijven zitten. Doet het pijn?" Kenta keek haar aan. "Om eerlijk te zijn, ja." Kwam er wat lacherig uit.

Voor hij haar kon bedanken voor het verzorgen van zijn verwondingen was het meisje alweer verdwenen, maar kwam al snel terug met twee bekers water. Hij pakte de beker aan en bracht deze naar zijn lippen. Zijn armen bewegen deed pijn, eigenlijk elke inspanning deed pijn, maar dat moest hij maar even niet akten merken. Hij had Blake al genoeg laten doen voor hem.
Toen ze begon over eten, honger hebben en zijn gevangen vis schoot het hem weer te binnen. Dat was waar ook, hij had eten! Meteen wilde hij zich omdraaien om de vis te pakken, maar de pijn schoot opnieuw door zijn lichaam. Waarschijnlijk was de wond op zijn borst niet het enige. Hij was er pittig zeker van dat hij ook het een en ander gekneusd had door de klap waarmee hij naar achteren van gevallen. "Oh, ehmm sorry. Ik bedoelde niet dat ik er van uit ging dat we die vis zouden gaan eten. Maar, ik dacht. Ik kan ook nog wel even het bos in gaan en wat eten zoeken. Ik bedoel..." Sprak Blake plots. Kenta lachte. "Ik ging er al vanuit dat je mee at." Antwoordde hij met een glimlach.
Opnieuw probeerde hij op te staan, maar de pijn bleef hem de baas.
"Dus, ik denk dat mijn oren je ondertussen wel zijn opgevallen?" Hij knikte. Jep, die waren hem zeker opgevallen. "Ja," sprak hij kalm. Hij wilde haar niet het idee geven dat ze er raar uitzag of zo. In Alivar liepen wel meer aparte wezens rond. "Maar ik moet toegeven, die oren staan je niet slecht." Lachte hij, en gaf haar vervolgens een aai over haar oren.
Nu begon hij inmiddels ook wel honger te krijgen. Voor de zoveelste keer probeerde hij zich overeind te heiden, maar telkens zonder succes. "Ik denk dat de kans groot is dat ik iets gekneusd heb." Kwam er wat aarzelend uit.  

Kenta keek toe hoe Blake de vis klaarmaakte. Niet slechte moest hij toegeven, en al helemaal niet voor iemand die als de dood was voor vissen. Naarmate het later werd, werd het ook steeds donkerder en uiteraard kouder. Voorzichtig schoof hij zichzelf wat dichterbij het knisperende vuur. Starend in de vlammen bedacht hij zich waarom hij hier eigenlijk was gekomen in de eerste instantie. O ja, hij was hier gekomen om te vissen. Ach, hij had een vis gevangen, alleen tegen de prijs van gekneusde lichaamsdelen en een kras over zijn borst. En nu zat hij hier met een vreemd iemand waaraan hij redelijk wat te danken had. Maarja, het leven had zo zijn wendingen.
Hij werd uit zijn gedachte getrokken uit een inmiddels wel bekende stem. "Hoe zit het eigenlijk met jou? Ik bedoel veel mensen hier hebben zo hun dingen. Ik ben half wolf. Of nou ja, ik ben een shapeshifter, heb je vast wel eens van gehoord, right? Hoe zit het met jou?" Opnieuw haalde hij zijn schouders op. "Ik ben gewoon een mens," hij trok zijn knieën naar zich toe en liet zijn hoofd op zijn knieën rusten. "En dus niet echt een partij voor deze wereld." Vervolgde hij zachtjes. Hij had zichzelf altijd al zwak gevonden in vergelijking met de andere wezens, en zeker nu hij zich moest laten verzorgen door een vreemde.

Blijkbaar was Blake het niet eens met zijn woorden. "Nee, nee. Dat is niet zo. Mens of geen mens je bent sterk genoeg voor deze wereld en dat heb je vanmiddag bewezen." Er verscheen een kleine glimlach op zijn lippen. Blijkbaar dacht niet iedereen over hem zoals zijn vader deed. Zwak, nutteloos, en een schaamte voor deze wereld. Zijn vader was immers een magiër, zijn moeder maar een simpel mens.
Opnieuw werden zijn gedachten verstoord door de stem van Blake. "Ik denk dat we maar beter kunnen gaan slapen, ik ben uitgeput." Sprak ze, en draaide zich vervolgens om. Kenta bleef even naar haar kijken, voor hij zich ook omdraaide en zijn ogen sloot. De kille wind sneed langs zijn blote bovenlijf, een paar rillingen achterlatend. Het duurde even voor hij in slaap viel.
Al vroeg in de ochtend opende hij zijn ogen. Het was nog redelijk donker, en de kou was nogsteeds niet verdwenen. Hij voelde iets op zijn borst. Zijn ogen vielen op het zwarte, golvende haar van Blake, en haar hoofd die op zijn borst rustte. Vervolgens zag hij hoe zijn arm om haar heen geslagen lag. Hij voelde zich oncomfortabel, maar hij wilde haar niet wakker maken, dus werd het moeilijk zijn houding te veranderen. Hij plaatste zijn vrije arm achter zijn hoofd en sloot opnieuw zijn ogen, in de hoop nog wat verder te kunnen slapen. Al was dit een redelijk ongepaste houding, het had toch wel iets.. comfortabels. Het was immers minder koud, aangezien ze elkaar warmte deelde.
Een paar uur later werd hij opnieuw wakker. Inmiddels was het al licht, en iets minder koud. Hij wilde zijn arm langzaam van Blake halen, maar merkte al snel dat ze verdwenen was. Geschrokken hees hij zichzelf overeind. De pijn in zijn lichaam was al wat minder, maar hij was nog niet volledig hersteld. Zijn shirt moest immers nog schoongemaakt worden voor hij deze weer aan kon, gezien deze vol zat met bloed vlekken. Voorzichtig stond hij op en keek om zich heen. Nergens een spoor van Blake te bekennen. Was ze weggegaan? Zonder het hem te vertellen? Nee, dat zal wel niet, want haar wapen en tas lagen nogsteeds op dezelfde plek.
Plots merkte hij het geluid op van een horde dieren dat zijn richting op kwam. Meteen greep hij de kans om zijn blades te pakken en nam opnieuw een vechtpositie aan. Hij wist dat hij geen schijn van kans maakte, gezien hij nog niet hersteld was. Zijn ogen werden groot van angst en verbazing toen hij in de verte een wolven roedel op zich af zag stormen. Hij ademde diep in en uit. Hij had geen idee waar Blake was, maar hij kon haar hulp nu wel gebruiken. Zijn ogen vielen op een zwarte wolf met heldere, gouden ogen. Deze stond afgezonderd van de roedel en was dus een makkelijk doelwit. Zonder erover na te denken stortte hij zich op de wolvin, haar tegen de grond drukkend. Gek genoeg zag deze wolf er niet bezeten uit. Maar ach, het zekere voor het onzekere. Hij hief een van zijn blades en dreigde de wolvin af te maken.

Er was iets vreemds aan de manier waarop de wolvin hem aankeek. Het dier leek bang te zijn. Bang? Voor een mens? Ach, het zal vast wel weer zijn verbeelding zijn geweest, want al snel trapte het dier hem alweer van zich af. Raar, op een of andere manier leek ze voorzichtig met hem te willen zijn. Zou deze wolf niet bezeten zijn? Geen tijd om erover na te denken, want de rest van de roedel naderde al snel.
Even sloot hij zijn ogen en zette zich schrap voor de aanval. Net toen hij zijn positie wilde aannemen voelde hij hoe de vastgebonden doek van zijn lichaam viel, samen met het lint van Blake. Hij staarde naar het zwarte lint. Het enige wat hij wist was dat het veel voor haar betekende, dus raapte hij het op en stak het in zijn broekzak. De kras over zijn borst was nu niet meer bedekt, en omdat hij er vrijwel zeker van was dat hij nog meer lichaamsdelen beschadigd had bereidde hij zich maar alvast voor op het ergste. Hij was geen partij voor de roedel, en zeker niet in deze staat.
Plots bedacht hij zich iets. Blake was weg, een roedel naderde, zou de roedel..? Nee, dat niet, dat ko niet, hoewel hij het zich wel steeds meer af vroeg. Had de roedel Blake.. vermoordt? Bij die gedachte voelde hij zijn hart sneller kloppen, en het zweet brak hem uit. Eindelijk had hij een vriend, iemand die hem gezelschap had gehouden, iemand die hem had verzorgd toen hij gewond was, en binnen één dag was hij haar alweer kwijt?
De roedel gaf hem geen tijd om hier over na te denken, want langzaam begonnen de wolven hem te omsingelen. Kenta hield zijn blades stevig vast, deze in verschillende posities houdende, wachtend op de eerste uithaal. Hij voelde een beet in zijn schouder, een kreun schoot over zijn lippen terwijl hij naar achteren viel. Twee andere wolven wierpen zich op hem, maar met wat moeite wist hij deze van zich af te trappen, en één daarvan een snee te geven met zijn blades. Zo snel als hij kon krabbelde hij overeind. Hij voelde hoe het bloed van zijn schouder langs zijn rug naar beneden stroomde, maar de gedachte van zijn verloren vriendin maakte hem enkel kwader, en hij wilde niets liever dan het deze monsters betaald te zetten. Een waas verscheen voor zijn ogen, en hij verloor de controle over zichzelf. Hij stormde op een van de wolven af en wist het hier te verwonden met zijn blades. Enkele andere wolven wisten hem opnieuw onderuit te halen, maar deze keer waren ze met meerdere. Zijn wapens vielen uit zijn handen tijdens de val, net als de eerste keer. Trappen had nu geen zin meer, ze waren met meerdere. Hij wist het nu zeker, hij ging eraan. Hij eindigde als hapklaar brokje voor de bezeten roedel.

Net op het moment dat een van de wolven zich op hem zou werpen gebeurde er iets onverwachts. Iets wat hij van zijn leven niet verwacht had. Een zwarte wolf die erg veel leek op de wolf die hij eerder bijna afgemaakt had, was een van de bezeten wolven naar de keel gevlogen en was nu in gevecht met hem. Verbijsterd kwam hij iets overeind, starend naar hoe de wolven vochten. Probeerde deze wolf hem te beschermen? Ze was immers de enige zwarte. De rest van de roedel was grijs en wit. Wat natuurlijk ook kon, was dat het zwarte vrouwtje de alfa was, en een van haar pack leden nu ''aansprak''.
Wat er ook met de wolvin was maakte nu niet uit. Hij was gered, hij leefde nog, dus nu was het tijd om zijn vriendin te wreken. Opnieuw begonnen deze gedachte en het schuldgevoel te knabbelen. Was het zijn schuld? Toen hij wakker was geworden had ze nog naast hem gelegen, of nou ja, eerder tegen hem aan. Had hij haar toen wakker moeten maken? Had ze dan nog geleefd? Hij wist het niet, het enige wat hij wist is dat het zijn schuld was en dat hij het had kunnen voorkomen.
Zijn blik viel op de donkere wolken die de blauwe lucht langzaam grijs kleurde. Al snel besloot hij zich te concentreren op een nieuwe verdediging, want een nieuw groepje wolven had hem alweer in het vizier.