Just in time {ALLEEN KIRITO}

Kirito zag de hele verandering bij Sage. Wow, wat was dit? Was ze nou bang voor hem omdat hij een wolf was? Hij veranderde terug en keek haar aan. "Je bent bang voor me, waarom? Ik ben nog steeds dezelfde, wolf of niet." zei hij zachtjes. Nu hij mens was merkte hij toch dat hij veel profijt had van de wolven vacht. Zeker nu hij geen goed shirt had rilde hij al snel van de kou. Dát was de voornaamste reden dat hij nooit als mens sliep. Hij had het niet op kou. Kirito keek Sage kalm aan. Hij wilde niet dat ze bang voor zijn wolvenvorm was. De wolvenvorm was nog steeds hij.

"Je bent bang voor me, waarom? Ik ben nog steeds dezelfde, wolf of niet." Hoorde ze ineens achter haar. Het was Kirito's stem, zodra ze zich omdraaide keek ze dan ook zijn menselijke vorm aan. Even keek Sage naar de grond, ze had niet echt een idee hoe ze daar op moest reageren. "Zo lang ik me kan herrineren heb ik al iets tegen wolven. Waarom weet ik niet, waarschijnlijk door iets wat is gebeurd toen ik nog klein was." Zei ze zachtjes met haar blik op de grond gericht.

Kirito liep naar haar toe toen ze haar blik op de grond richtte. Zacht legde hij zijn vingers onder haar kin en tilde zo haar hoofd op. Hij luisterde en zuchtte toen. Hij haalde zijn hand weg en ging naast haar zitten. "Waren ze bezeten? Wolven vallen niet zomaar aan, tenzij ze zich heel bedreigd voelen. Of gewoon honger hebben." mompelde hij. Nog een bries kwam recht de grot in waaien en Kirito huiverde. Hij trok dit echt niet zonder vacht. Hij ging wat dichter tegen Sage aanzitten en leunde zelf met zijn rug tegen de muur aan. Die was natuurlijk ook koud, maar op zijn rug was zijn shirt nog redelijk intact.

Sage voelde hoe Kirito's vingertoppen haar hoofd oplichtte terwijl ze sprak. Hij was naast haar gaan zitten voor wat extra warmte. "Waren ze bezeten? Wolven vallen niet zomaar aan, tenzij ze zich heel bedreigd voelen. Of gewoon honger hebben." Vertelde Kirito haar, ze zuchtte. "Ik weet niet waardoor het komt of wat er is gebeurd. Ik herinner me er niets van en iets zegt me dat ik dat niet moet proberen ook." Vertelde Sage terwijl ze haar hoofd op zijn scouder legde en na het praten nog eens geeuwde.

"Ik weet niet waardoor het komt of wat er is gebeurd. Ik herinner me er niets van en iets zegt me dat ik dat niet moet proberen ook." zei Sage. Ze legde haar hoofd op zijn schouders en Kirito sloeg opnieuw zijn arm om haar schouder. Hij ging weer met zijn duim op en neer. "Ik zal je nooit pijn doen Sage, nooit." zei hij met nadruk. Hij zag Sage gapen en glimlachte. "Ga slapen, kleine." zei Kirito. Hij legde zijn hoofd zachtjes op de hare en zuchtte tevreden.

Sage voelde hoe Kirito zijn arm weer om haar heen legde en weer over haar schouder begon te wrijven. Het gaf een heerlijk rustgevend gevoel, ze zou hier nog lang kunnen blijven op deze manier. "Ik zal je nooit pijn doen Sage, nooit." Zei de jongen met een duidelijke nadruk. Hij was echt lief voor haar, in tegenstelling tot de meeste wezens. "Ga slapen, kleine." Zei Kirito nadat ze had gegaapt. Sage lachte en voelde hoe Kirito zijn hoofd op de hare legde. "Ik mag je echt Kirito," fluisterde Sage nog voor ze in slaap viel tegen de zwartharige jongen aan. Zo lang ze bij hem was kon ze er zeker van zijn dat ze veilig was.

"Ik mag je echt Kirito," fluisterde het meisje zacht voor ze tegen hem aan in slaapviel. Bam, daar was dat pijnlijke gevoel weer. Dat gevoel dat alleen Sage bij hem kon bezorgen, ookal wist ze het waarschijnlijk niet. Ik mag je echt, ja, daar had hij toch niets aan? Het deed hem alleen maar pijn, drukte hem met zijn neus op het feit dat ze hem zag als vriend. En als niets anders dan een vriend. Kirito zuchtte en haalde zijn hoofd van de hare, om met zijn rug en hoofd tegen de grotwand te leunen. Waarom had hij haar zo dichtbij laten komen? Waarom, waarom, was hij in godsnaam vríénden geworden met het meisje wat hij zo leuk vond. Waarom was hij zo dom?

De opkomende zon brak door de wolken die in de nacht waren verschenen. Een klein straatje licht viel door de ingang van de grot op Sage's gezicht. Voorzichtig opdende ze een van haar ogen. Waar was ze? Oh ja, naast Kirito in de grot. Ze merkte dat ze nog tegen hem aan lag, en hij nog sliep. Zonder er geluid bij te maken zuchtte ze. Het gevoel overrompelde haar weer, voor ze iets kon doen. Elke keer als ze naar hem keek, elke keer als ze elkaar raakte. Dat gevoel kreeg ze alleen bij hem, het moest iets beteken maar wat? Ach wat maakte het ook uit eigenlijk. Zo lang ze er geen last van had kon het geen kwaad. Toch?

Kirito zuchtte nogmaals. Hij moest zich niet zo druk maken. Hij moest het accepteren. Klaar. Hij sloot zijn ogen en al snel viel hij in slaap. Hij werd wakker en wreef in zijn ogen. Even keek hij om zich heen. Grot. Sage. Hij keek haar aan en zag dat ze al wakker was. "Uh, ben je al lang wakker?" Hij wist niet hoe hij eruit zag als hij sliep, maar iets zei hem dat hij niet wilde dat Sage dat al te lang had gezien. "Goedemorgen trouwens." hij gaapte en rekte zich uit. Hij keek de grot uit en zag dat de lucht grijs zag van de wolken, die op sommige plekken er wel heel dreigend uitzagen. Er stond een grote bui te wachten.

Sage merkte dat Kirito wakkerd werd en zag hoe hij in zijn ogen wreef. Ze wilde niet dat hij wakker zou worden. Dat zou betekenen dat hij zo zou op staan. Ze wilde nog een tijd zo tegen hem aan blijven liggen. "Uh, ben je al lang wakker?" Vroeg Kitito zodra hun blikken kruisde. Rustig schudde Sage haar hoofd. Ze had maar heel even kunnen kijken naar hoe schattig hij wel niet was als hij sliep. Met haar hand krapte ze snel op haar achterhoofd. Haar zwate haren zaten waarschijnlijk helema warrig door elkaar. "Goedemorgen trouwens." Zei Kirito waarna hij zich gapend uitrekte. "Goedemorgen," zei ze waarna ze wat dichter tegen hem aan kroop. Haar gezicht begroef ze in Kirito's zwarte haren. Dit gaf zo'n fijn gevoel.

"Goedemorgen" zei ze. Sage ging tegen hem aan zitten en verborg haar gezicht in zijn nek. Kirito voelde hoe zijn hart een slag oversloeg. Kirito beet op zijn lip en keek omhoog. Dit kon hij niet meer. Hij trok het niet. Hij trok het al niet dat hij gefriendzoned was, maar dit trok hij helemaal niet. "S-Sage. Ik kan dit niet. Ik vind je leuk, weet je nog? Ik... Ugh. Ik kan het niet aan als je zo dichtbij bent. Niet als je mij niet leuk vind." Zodra hij doorhad dat hij het echt gezegd had wendde hij zijn blik af en zuchtte. Nu had hij het helemaal verpest.

Hoe Kirito zijn hoofd hief vertelde haar al dat er iets niet klopte. "S-Sage. Ik kan dit niet. Ik vind je leuk, weet je nog? Ik... Ugh. Ik kan het niet aan als je zo dichtbij bent. Niet als je mij niet leuk vind." Vertelde hij aan haar. Net een dolksteek in haar rug, dat woorden haar zo veel pijn zouden kunnen doen. Niemand kon haar zo veel pijn doen met woorden als hem. "M-maar Kirito i-ik..." Voor ze haar zin kon afmaken gebeurde iets dat de slechtste timing ooit zou moeten hebben. Twee gigantische bruine beren de grot binnen gestormd. Aan hun ogen kon je zien dat ze bezaten waren. Nee, niet nu! Voorzichtig haalde Sage haar dolk uit haar laars. Dit voorspelde niet veel goeds.

OOC: Ik leef me te veel in bij Sage, echt erg dit XD

"M-maar Kirito i-ik..." Kirito keek Sage met tranen in zijn ogen aan. Maar voor ze haar zin kon afmaken stormden er twee bruine beren de grot in. Kirito zat even verstijft van schrik, tot hij zag hoe Sage haar dolk pakte en zijn instinct het over nam. Hij veranderde in de zwarte wolf en sprong op de rug van een van de beren. Hij beet zo vaak en zo hard hij kon overal waar hij bij kon. Maar de andere beer sloeg hem met een klap van zijn poot van de beer af. Kirito werd tegen de grotwant geslagen en een hoge piep verliet zijn keel. Maar de Beren hadden nu wel een uitweg bezorgt. Hij veranderde terug in een mens, pakte Sage bij haar arm en stormde de grot uit. Hij ging een wirwaar van paadjes in. Toen hij niet meer het gevoel had dat iets hem volgde stopte hij en liet zich met een kreun vallen. Nu de adrenaline weg was, stak de pijn in zijn ribben de kop op.

Verstijfd keek Sage toe hoe Kirito als zwarte wolf een van de beren aanviel. Ze had hem moeten helpen maar kon amper iets doen. Haar hart leek stil te staan op het moment dat een van de beren hen van de rug af sloeg. Het volgende moment nam Kirito in zijn mensenvorm haar aan haar arm mee de grot uit. Na een stuk rennen stonden ze weer stil. Sage schrok er van toen Kirito met een kreun viel. "Kirito?!" Schreeuwde ze angstig en geschrokken. Meteen ging ze op haar knieën naast hem zitten. Doordat hij nog een stuk van zijn shirt om haar middel had zitten was de wond goed zichtbaar. Het zag er niet bepaald goed uit. Met tranen in haar ogen trok ze een stuk van haar shit af. Het stuk tot net boven het begin van haar ribben. Snel goot ze haar hele veldfles leeg over het stuk stof. Voorzichtig tilde ze zijn rug een stukje op zodat ze het stuk stof om zijn middel kon binden. Langzamerhand begonnen de tranen over haar wangen te rollen. "Het is allemaal mijn fout, allemaal." Jammerde ze zachtjes tijdens het verbinden van Kirito.

Hij werd duizelig. Hij hoorde haar zijn naam schreeuwen, maar kon niet reageren. Hij zag hoe ze naast hem ging zitten en haar shirt kapot scheurde. Hij wilde haar tegenhouden, maar had xe kracht niet om te bewegen. Toen ze hem optilde schreeuwde hij het uit. Hij voelde de natte lap op zijn huid en huiverde. Zijn borstkas ging snel op en neer, maar ademen deed ook pijn. Langzaam wist hij zijn ademhaling onder controle te krijgen en keek haar aan. "Dit is niet jou schuld." zei hij zacht. Wat pas niet precies haar schuld? Kirito kon inmiddels genoeg dingen bedenken die wél haar schuld waren. Maar hij ging dat niet zeggen. Dat deed hij gewoon niet. Klaar.Vermoeid ging hij op zijn zij liggen en zuchtte. Meteen daarna kromo hij in elkaar; het had pijn gedaan. Hoe lang zou het duren voor dit weer genezen was?

De kreet die Kirito sloeg toen ze zijn rug een stukje optilde maakte de tranen in haar ogen erger. De jongen had wel mogen zeggen dat dit haar schuld niet was, in haar ogen was dat wel zo. Het was een vreselijk gevoel dat hij zo veel pijn leed door haar. De vorige keer liet hij haar uit zijn arm drinken wat hem ook al erge pijn had gedaan. Hoe langer ze gehurkt naast de gewonde Kirito zat hoe erger de tranen in haar ogen werden. Normaal huilde ze echt niet snel, bijna nooit zelfs. Alleen hij kon haar zo makkelijk laten huilen. Van verdriet en van vreugde, wat was er toch met haar aan de hand? "Gaat het een beetje? Kun je recht op gaan zitten?" Vroeg ze met een duidelijk trillende stem. Haar ogen waren nu helemaal rood. Zowel haar iris als haar oogwit, het had een rode kleur gekregen van het huilen. Dat iemand haar van binnen zo veel pijn kon doen. Toch wilde ze graag bij hem blijven.

"Gaat het een beetje? Kun je rechtop gaan zitten?" vroeg Sage. Rechtop? Het klonk als een even onmogelijke opgave als vliegen. Kirito duwde zijn bovenlijf met zijn armen omhoog, hard op zijn lip bijtend. Uiteindelijk wist hij te gaan zitten, al ging het niet van harte. Hij keek Sage aan en schrok van de tranen en haar ogen. Haar ogen waren volledig rood, wat alleen maar van het huilen kon komen. "Hey," zei hij zachtjes. "Niet huilen." Kirito stak voorzichtig zijn arm uit en veegde met zijn duim de tranen weg.

Alleen al het kijken naar hoe moeilijk Kirito recht op ging zitten deed haar van binnen pijn. Sage kneep haar ogen dicht. Er was echt iets met haar aan de hand. Hoe ze zich voelde was echt niet normaal meer. Nog nooit had ze zoiets in haar leven eerder gevoelt. Het deed haar pijn maar ze wilde er niet voor vluchten, nog tegen vechten. Sage voelde hoe Kirito met zijn duim de tranen uit haar ooghoeken veegde. Voorzichtig opende ze beide totaal rode ogen. "Maar het is allemaal mijn fout!"

"Maar het is allemaal mijn fout!" Kirito zuchtte en legde zijn hand onder Sage's kin. "Kijk me aan. Het is níet jouw schuld oke? Dit is niemands schuld. Alleen van de demonen." zei hij. Hij voelde de neiging om haar weer te kussen, maar hield zich in. Hij mocht het niet doen. Het mocht niet. Maar toch boog hij zich naar voren en plaatste zacht zijn lippen op haar kaaklijn. Tijd om te reageren kreeg Sage bijna niet, want er stormde een grijze wolf op hen afgestormd. Serieus, hoeveel van die beesten waren hier?! Kirito schrok toen het dier recht op hém afstormde. Hij voelde de tanden in zijn rug en werd opgetilt. Hij schreeuwde het uit, maar de wolf sprong alweer verder, hem meesleurend...

OOC: En dan denkt Sage dat ie dood is en dan het volgende topic is het van heee ik leef nog xD

» Kirito Kirigaya [WIP]
» Once upon a time I fell.