Just in time {ALLEEN KIRITO}

Het was vervelend om ongeveer elke maand iemand te moeten bijten om maar in leven te blijven. Liever zou ze gewoon dierenbloed drinken, daar werd ze echter ziek van. Gelukkig hoefde ze de komende paar dagen nog niets te drinken. Iets meer dan een week geleden had ze een mannelijke shapeshifter gebeten. Ze had geluk dat hij zo veel last had van de pijn, anders had hij haar vrij zeker vermoord. Dat met Kirito was dan toch wel heel anders gegaan. Al wist ze niet of ze dat nou liever had, het was niet bepaalt zo leuk geëindigd. Sage had gehoopt dat het anders zou gaan, ze wilde hem zo graag nog eens zien. Steeds vaker betrapte ze zichzelf er op dat ze hem wilde zien. Wat was er toch mis met haar, waarom was hij nou zo speciaal? Ja hij was zeker anders dan alle andere die ze was tegengekomen, maar alsnog. Wat was het dat ze zo graag hem nog eens wilde zien. In gedachte verzonken werd ze verrast door een wolf. Het beest besprong haar van achter waardoor ze op de grond eindigde. De wolf, die blijkbaar bezeten was door een demon, stond boven haar. Zo kon ze geen kant op, ook de dolk uit haar laars kon ze niet pakken. "Ga van me af rot beest!" Siste ze terwijl ze haar vampiertanden aan de wolf liet zien, dit had echter geen effect op het dier. Was dit het dan? Zou ze op deze manier eindigen? Ach het was zeker niet wat ze had voorgesteld. Er zouden toch niet veel mensen om haar treuren.

OOC: Anderhalve maand na het vorige topic

Dat Kirito ook lachte deed haar goed, ze was blij dat hij niet al te boos meer leek over de vorige keer. "Ja, ja inderdaad." Sage deed met haar hand een plukje haar dat in haar gezicht hing achter haar oor. De dolk die ze nog vast had stopte ze weer terug in haar laars. "Ik hoef me niet weer als bloed offer op te offeren zie ik?" Zei Kirito doelend op haar nu echt rode ogen. Het meisje schudde licht met haar hoofd terwijl de lach op haar gezicht kort iets groter werd. "Dat mijn ogen rood zijn zegt niet dat ik niets kan drinken hè, maar nee dat hoeft niet." Zei ze als grapje tegen Kirito. Snel veegde ze nog wat stof van haar kleren, dat was er opgekomen toen de wolf haar op de grond had geduwd. "Wat doe je hier?" Vroeg de zwartharige jongen vervolgens. Sage dacht even na terwijl ze in het rond keek. Ze waren op the Forbidden Mountains, de naam zei er eigenlijk al genoeg over. "Om eerlijk te zijn, ik heb geen flauw idee."

"Mooi, want ik doe het niet nog een keer." Dat snapte ze best, al was zij maar één keer gebeten, ze wist hoe het voelde. Dat was dan ook de voornaamste reden dat ze niet iedereen ging bijten als ze daar zin in had. "Hmm, laten we ergens anders heen gaan dan, dan kunnen we misschien wat leuks doen, ofzo." Stelde Kirito voor, Sage knikte. Hier waren naar haar smaak iets te veel demonen en ze had wel zin in iets leuks na al die tijd. En al helemaal zin om iets leuks te doen met hem. Samen liepen ze van de berg af, op een gegeven moment draaide Kirito zich om. "Hoe gaat het met je? Het is al weer een tijd geleden dat ik je ontmoette." Vroeg hij vervolgens aan haar. "Dat is waar. Met mij gaat het prima hoor, en met jou? Is die wond al een beetje genezen?"

"Ja, het gaat met mij ook wel prima. Ja, nou, die wond wás bijna genezen, maar toen kwam ik weer een wolven roedel tegen. Bezeten natuurlijk. Maar ik heb nog verdomme bij ze in de roedel gezeten. Wisten zij veel dat ik een shapeshifter was. De enige die het doorhad was de andere shapeshifter." Vertelde Kirito, het verbaasde haar dat hij daar om moest grinniken. Persoonlijk zou ze dat niet zo heel grappig vinden. Ook wist ze nu weer wat voor dier hij was in zijn shapeshift vorm. "Maar, die wond is nu dus weer opnieuw open." Licht schudde Sage haar hoofd, ze kende hem niet lang maar toch vond ze het eigenlijk wel typisch. "Ik ben niet zo handig in wonden laten helen geloof ik." Zei hij waardoor ze een beetje moest lachen. "Geloof ik be-," haar zin werd afgebroken door geritsel in de struiken naast het pad. Voorzichtig hief Sage haar been om haar dolk uit haar laars te halen.

OOC: Ik ga nu even aan m'n hw

"Verdomme," hoorde ze Kirito zeggen. Meteen keek ze de zelfde richting als hij op, om recht in de ambere ogen van een wolf te kijken. Eerst kwam de wolf op hem af rennen, echter voor dat Kirito iets kon doen veranderde het beest van koers. Nu kwam het dier recht op haar af, ondertussen kwamen er meerdere wolven uit de bosjes. Sage liet het dier op haar af rennen om op het laatste moment al draaiend en stap opzij te zetten. Hier door kon ze krachtig met haar elleboog op de rug van het beest slaan. Hier door viel het op de grond en kon Sage zonder al te veel moeite zijn nek doorsnijden. Dit was geluk hebben, meestal ging dat zo makkelijk niet. Het vechten met een dolk was voor gevechten waarbij je dicht bij elkaar kon staan tijdens het vechten. In het geval dat je met wolven te maken had was dat nou niet bepaalt zo handig. Sage blies met haar vampiertanden uit naar de wolven die ondertussen al op haar af kwamen rennen. "Ik heb zo'n hekel aan die beesten!" Riep ze boos uit, ondertussen sprongen al een paar wolven weer op haar af. Deze kon ze op het laatste moment nog net ontwijken. Eigenlijk had ze aan alles dat bezeten was een hekel. Waarom konden die dingen nou niet gewoon niet worden bezeten. Dan was het hele probleem opgelost.

"Het is niet hun schuld, ze doen dit echt niet expres." Had ze Kirito nog horen zeggen voor hij verdween. Ze was er zeker van dat hij niet zomaar was weggerend, maar waar hij wel was? Ze vertrouwde er maar op dat hij een plan had en daarom nergens meer te zien was. Met moeite hield Sage stand tussen alle wolven. Het waren er vreselijk veel, en niet iets wat je in je eentje gemakkelijk aan kon. Plotseling keken alle wolven een bepaalde kant op, dit was haar kans. Snel haalde Sage haar dolk nog langs de nekken van twee wolven voor deze allemaal weg rende. Daar stond ze dan, helemaal alleen. Kirito was nog steeds nergens te bekennen, ach die zou ze vroeg of laat toch wel eens zien. Echter maakte ze zich toch erge zorgen over de jongen, meer dan dat ze ooit over iemand had gedaan. Apart.

"Sage?!" Hoorde ze Kirito roepen, al snel kwam de jongen in haar gezichtsveld. Vanuit de boom waar ze in was geklommen kon ze een groot deel van het gebied zien. Zodra hij onder de boom door kwam rennen sprong Sage er uit. "Waar was je nou?" Zei ze nog tijdens haar sprong. Vlak voor de zwartharige jongen landde ze. Nu maar hopen dat hij niet tegen haar aan zou lopen en op tijd kunnen stoppen. Of misschien toch wel tegen haar op botsen.

Sage zag hoe Kirito geschrokken opzij sprong, hij had haar zeker niet zien aankomen van boven. Een kort lachje kon ze nog net zien voor de jongen in een zwarte wolf veranderde en weer terug in zichzelf. "Dat is de reden waarom ze allemaal ineens stopten met wat ze aan het doen waren. Ze kenden me nog." Het zwartharige meisje bedacht zich nu pas dat die groep wolven van daarnet de roedel was waar Kirito lid van was geweest. Met de neus van haar schoen draaide ze een beetje in de grond. Sage voelde zich slecht omdat ze zo grof een hoop van de beesten had uitgemoord. "Kom, we moeten door." Zei Kirito waarna hij begon te lopen, zonder iets te zeggen liep ze achter hem aan. Ze wilde sorry zeggen maar wist niet of het nodig was. "Ben je gewond?" Vroeg hij plotseling dat haar deed opkijken. "Uhm geen idee eigenlijk, ik voel pijn wat minder," zei ze rustig tegen hem, een kleine glimlach verscheen kort. Langzaam kleurde haar shirt ongemerkt rood. Zelf had ze er helemaal niets van door, of Kirito er wel wat van kon zien was ook maar een vraag. Het zou wel moeten aangezien het aan zijn kant was, door het zwarte shirt was het bloed echter niet zo goed zichtbaar.

"Je bloedt," zei Kirito na een tijdje vanuit het niets. Vragend keek ze hem aan, hoe wist hij dat? Ze had het zelf niet eens door. Ze voelde zijn vingers langs haar zij glijden, dit veroorzaakte weer die tinteling die ze had elke keer als hij haar aanraakte. "Nu is het mijn beurt om de heler uit te hangen." Had Kirito nog gezegd voor hij haar had meegenomen naar een rivier. Sage werd op de grond gedrukt, ze keek toe hoe Kirito eerst de mouwen van zijn shirt scheurde. Deze maakte hij nat in het water van de rivier, de lappen legde hij op zijn been en trok nog een stuk van zijn shirt. Ondertussen had hij amper nog een shirt aan. Sage kreeg een raar gevoel in haar buik bij het aanzien van die van Kirito. Ondertussen had hij dat derde stuk ook onder gedompeld, voorzichtig haalde hij haar shirt een stukje omhoog. Nu zag ze het zelf ook, er zat een aardige snee vlak onder haar ribben. Voorzichtig werd het stuk stof om haar buik heen gebonden met het vochtige stuk op de wond. "Hmm, hier moet ik maar niet mijn werk van maken..." Zuchtte Kirito terwijl hij er nog eens naar keek. Sage lachte, "Ik wel dan? Door mij was jij bijna je arm kwijt!" Grapte ze vrolijk naar de jongen naast haar.

OOC: Stripshow Kirito {dying over that X'D}

"Meisjes zijn er altijd beter in." Grinnikte Kirito voor hij haar shirt weer over haar wond heen deed. Sage merkte dat Kirito niet dicht op haar ging zitten maar er een stukje vandaan. Even was het stil, ze had geen flauw idee wat ze moest zeggen. Ergens voelde ze zich heel erg op haar gemak bij hem, maar sommige momenten waren toch erg moeilijk. Een rilling trok door haar ruggengraat. Het begon kouder te worden, het werd herfst. Ergens wel fijn aangezien ze niet echt van hitte hield. Ze had niet echt last van de kou maar hitte kon wel vervelend zijn. Rillingen en kippenvel bleef je houden, vampier of niet. Rustig kroop Sage tegen Kirito aan, daar had ze meerdere redenen voor. De ene was dat omdat het kouder begon te worden het slimmer was om warmte te delen. De andere was omdat ze graag tegen hem aan zat, het gaf haar een fijn gevoel om zo dicht op hem te zitten. "Heb je het niet koud?" Vroeg ze met een licht bezorgde toon in haar stem.

Met een glimlach keek hij haar aan. "Nee hoor, ben wel wat gewend." Sage knikte begrijpend, sommige mensen konden daar nou eenmaal beter tegen dan andere. "Jij wel?" Ze voelde hoe zijn arm om haar nek werd geslagen, zijn hand op haar schouder. Van binnen had ze het gevoel dat ze helemaal gek werd. Waarom eigenlijk? Ze vond hem toch niet leuk? Of misschien dus toch... Voorzichtig knikte ze, het vocht van de doek om haar middel werd ook koud. De manier waarop Kirito met zijn duim op en neer bewoog over haar schouder gaf haar een warm gevoel. Zo zaten ze dan een tijdje, zonder ook maar een woord te zeggen. Langzaam begon de zon onder te gaan, dit gaf alles een prachtige rood oranje kleur. "Het begint donker te worden, eigenlijk moeten we een slaapplaats zoeken. Als ik toch met iemand samen de nacht door moet bregen, dan doe ik dat graag met jou."

"Als we een grot zoeken kan ik in mijn wolven vorm veranderen. Die vacht is warm, ook als je er tegenaan ligt." Sage voelde hoe Kirito's arm verdween en daarna zijn lichaam. Eigenlijk wilde ze dat hij terug kwam zitten, ze moesten een schuilplaats vinden. Dankbaar pakte ze de hand aan die de jongen uitstak, zo hielp hij haar omhoog. Ze stond naast hem, samen keken ze in het rond of er ergens een goede plaats te vinden was. Rustig sloot ze haar ogen, hier had ze niets aan maar ach wat. Kort daarna opende ze deze weer. Ze kon het proberen maar op haar gevoel afgaan had nu geen nut. Net op het moment dat ze wilde zeggen dat ze niets zag viel eem zwart gat haar in de berg op. "Ik zie iets kom," zei ze terwijl ze hem aan zijn hand meetrok.