Artemis Voska Kaspersen

Naam: Artemis Voska Kaspersen
Noemt zichzelf: Voska/Vosk
Leeftijd: ~16
Soort: Shapeshifter

Uiterlijk:
Ellelange lokken van ongekamd haar, vol klitten en stroken met ongelijke lengtes, vallen tot over haar navel. De oranje-rode kleur past perfect bij haar vossenvorm en valt gelijk op. Op het feit na dat ze echt een knipbeurt nodig heeft is haar haar behoorlijk mooi, licht golvend en intens van kleur.
Ze is mager, haar ribben zijn te tellen als ze haar adem inhoudt. Haar schouderbladen steken als zwanenvleugels naar achteren als ze haar schouders op een bepaalde manier buigt. Desondanks haar ondergewicht heeft Voska een beginnetje van vrouwelijke vormen ontwikkeld.
Haar dierlijke vorm is die van een vos, de roodbruine vacht wordt roder in de herfst, wat zonniger in de zomer en doffer in de winter.

Karakter:
Een wildeling, een beest in een mensenlichaam. Voska is menselijk contact niet gewend, waardoor ze vijandig kan reageren als iemand plotseling toenadering zoekt. Echte gesprekken voeren gaat haar vrij lastig af, schrijven of lezen kan ze helemaal niet. Voska kan aanrakingen in haar menselijke vorm niet zo waarderen, haalt dan nog wel eens uit met haar redelijk scherpe nagels. Ze is in haar menselijke vorm nogal onhandig, handen, voeten, rennen. Het is een stuk lastiger als je het niet vaak gebruikt. Struikelen doet ze regelmatig, maar de schrammen en bulten negeert Voska stoïcijns.

Ze is niet antisociaal, ze wil namelijk wel. Maar Voska heeft slechts sporadisch contact met mensen gehad, waardoor haar emotionele ontwikkeling vooral in haar kindertijd nogal scheef is verlopen. Het meisje is snel met het oppikken van dingen, maar heeft nauwelijks de kans gehad dat te bewijzen. Wel is dit de reden waarom ze toch wat woorden kent en kan praten.

Skills:
Zang: Voska zingt vaak melodiën met onzin woorden of klanken, omdat ze geen liedteksten kent. Het klinkt soms behoorlijk eng, als je niet weet dat het niets betekent.
Shapeshifting: Voska kan switchen van haar menselijke vorm naar een vossenlichaam. Ze heeft dit niet geheel in de hand, als ze heel emotioneel wordt of fysiek geraakt wordt kan ze ongewild naar haar andere vorm flitsen. Angst zorgt vaak dat ze zich in haar vossenvorm verschuilt. Wel heeft ze in haar vossenvorm een ongekende controle over haar lichaam en kan ze uitstekend met dieren communiceren en hun lichaamstaal lezen.

Geschiedenis;
Artemis werd geboren in een klein, maar gelukkig gezinnetje. Ze viel tussen de bruinharigen wel uit de toon, maar dat vonden haar ouders enkel bijzonder. Zo was haar leventje behoorlijk rustig, ze was goed doorvoed en vrolijk. Artemis was een snelle leerling, praatte al best vlot en genoot van iedere dag. Op vijfjarige leeftijd gebeurde er echter iets bijzonders: Het roodharige kindje veranderde voor het aller eerste in een jonge vos. Dit gebeurde terwijl ze alleen in haar bedje lag. Het ging langzaam, het was pijnlijk. Als effect van de plotselinge veranderingen in haar lichaam kreeg het meisje een hevige bloedneus, met haar opeens scherpe klauwtjes haalde ze haar kussen open, zodat veertjes in het rond vlogen. Toen haar ouders binnen kwamen nadat ze lawaai hoorden schrokken ze zich dood. Haar ouders waren geweldig lief, maar erg bekend met shapeshifters waren ze niet. In hun eerste instincten jaagden ze de vos dus het huis uit, bang, boos. Denkend dat er iets met hun kleine meisje gebeurd was.

Zo vloog ze, onwennig op haar pootjes, vliegensvlug het huis uit, de wildernis in. Haar bloedeigen vader jaagde haar op toen ze het waagde dichterbij te komen, dreigde haar te vermoorden. Ze moest zelf zien te overleven en aangezien dat jaar een uiterst zachte herfst en winter had wist ze het vol te houden. Af en toe switchte Artemis terug naar haar mensen vorm, maar ze kon die nooit lang vasthouden. Mensen zagen wel eens een roodharig kind tussen de bomen dwalen, maar als ze gingen kijken was ze alweer verdwenen. Een jaar later had ze het al beter onder controle, wist meestal in haar dierenvorm te blijven, omdat dat warmer en veiliger was. Haar enige setje kleren was al bijna te klein en ze voelde zich ook nauwelijks meer menselijk. Artemis hield in haar hoofd of hardop wel gesprekken met zichzelf, maar haar taalgebruik bleef kinderlijk, ging zelfs achteruit nu ze alleen was.

Het meisje leerde jagen, vond een grot waar ze warm in kon schuilen als ze vast zat in dat onhandig grote lichaam. Zo groeide ze op, vond een aantal andere vossen en werd steeds dierlijker. Toen het meisje al vele jaren in het bos woonde (+- 10) was raakte ze in de problemen, ze werd ernstig ziek en lag ijlend in het bos. Ze is toen door een elf gevonden en meegenomen naar hun nederzetting. Daar werd ze verzorgd en met moeite werd haar duidelijk gemaakt dat ze geen kwaad in de zin hadden. Hoewel ze erg afstandelijk bleef knapte het meisje flink op van haar verblijf onder mensen, ook haar taal werd weer een klein beetje bijgeschaafd. Toen iemand echter met een mes op haar af kwam om haar haar te verkorten raakte ze in paniek en vocht zich een weg naar buiten door verbijsterde omstaanders.

Het was wel een voordeel dat ze nu een plek had om te bezoeken als ze het even niet meer volhield. De volgende jaren zagen de elven haar komen en gaan, lang bleef ze nooit. Raakte ze gewond of was de winter te bar, dan wist ze haar weg naar hen te vinden. Ze stond bekend als de vurige vos, die snel omsloeg in haar gedrag, maar wel een goed hart had. Voska sloot een paar vriendschappen, die uit weinig meer bestonden dan een zachte aanraking en simpele woorden. Maar het heeft haar behoed voor het helemaal verwilderen, waardoor ze nog steeds een menselijke kant heeft.
Nu, nog zo'n 6 jaar nadat ze het elvendorp vond, is ze langzaam ontwikkeld tot een tiener. Haar pubertijd kwam wat later dan bij de meeste, kwam op een andere manier. Van opstandigheid was geen sprake, tegen wie moest ze zich immers afzetten? Wel heeft ze meer last van emotionele momenten en stemmingswisselingen, net als onzekerheden over van alles. Voska merkte dat steeds meer dieren door demonen overgenomen worden, al kent ze de theorie erachter niet precies. Ze kent enkel angst jegens de moordlustige wezens. Daarom zoekt Voska nu heel stiekem naar iemand die ze kan vertrouwen, iemand om mee samen te zijn.