That is where the demon hides [Voska]

Het was koud, de wind raasde door de grotten en holen van het gebied. Het was al tegen de avond en het was duidelijk te merken dat de herfst er weer aan zat te komen. Bomen kleurde rood, oranje en bruin. Je zag de dieren hun eten bij elkaar zoeken voor de windter, om het dan in holletjes te stoppen voor de vooraad. Ergens tussen die rotsen in de schaduwen waar het nog donkerder was, zat een man verscholen met kap over zijn hoofd en lange cape. Hij zat te eten van een stuk konijn dat hij had gebraden met zijn eigen kracht. Het was wennen, ja dat was het zeker. Het voelde anders dan voorheen, maar het voelde beter. Hij had een langer uithoudingsvermogen, was scherper en kon snachts nu prima zien, bijna alsof het helemaal geen nacht was. Met een triomfantelijke grijns slikte hij langs zijn lippen en genoot van de gestilde honger, het vlees in zijn mond en het bloed dat zich nog langs zijn kin droop. Spetters waren op de steen gevallen waar hij op zat. Drake snoof en scheurde een stuk vel van het dier af, hij had erge honger gehad, at als een beest. Opeens spitste Drake zijn oren, bewoog met zijn neusgaten. Als demon werden die zintuigen versterkt. Al had Drake sowiezo al een sterk gevoel voor geur, doordat hij half wolf was. Hij liet een zachte grauw horen, keek met gemene ogen rond. Hij was zeker niet van plan om dit hapje weg te geven, vooral niet nu hij zich sterker voelde dan ooit tevoren. *capsones kuch*

Hoewel ze elke dag bezig was met overleven had ze soms ook momenten dat ze gewoon een kind was. Minstens zestien lange jaren liep ze al rond op deze planeet, zo lang dat ze de tel kwijt was geraakt. Dat kon ook komen omdat ze rekenen nooit onder de knie gekregen had en aantallen eigenlijk onderscheidde tot 4. Alles daarna was 'veel'. Tja, waarom zou je cijfers nodig hebben als je in een bos leefde, in je eentje? Dan lag je prioriteit bij overleven, niet bij sommetjes maken. Sommetjes beschermden je niet tegen gevaar. Scherpe klauwen en snelle reflexen wel.

Vandaag was ze echter niet doelbewust bezig. Ze was gewoon rond aan het rennen geweest. Springend naar een achtergebleven vogel die het concept van overwinteren niet begreep, achter blaadjes aan, die in wervelende stormen wegvlogen uit haar bereik. De wind was zo sterk, dat ze haast bang was om de lucht in geslingerd te worden. Gelukkig trok de zwaartekracht harder aan haar, waardoor ze niet als de blaadjes weerloos heen en weer gesmeten werd.

Voska was haar besef van tijd totaal verloren, haar pootjes waren moe, een gaap ontsnapte. Ze was in een rotsachtig gebied, waar ze af en toe weg had moeten vluchten voor een gevleugeld monsterdier. Gelukkig waren er genoeg hoeken en gaten waar een klein vosje zich kon verschuilen. Nu trippelde ze echter voorzichtig een grotere grot in, op zoek naar een slaapplekje. Zodra ze wat verder de duistere tunnel in was ving ze echter een geur op. Het kwam van achter haar. Eten. Haar maag rommelde als antwoord en vooorzichtig sloop ze richting de geur.

Haar vreemdgekleurde ogen vingen een glimps van een gestalte op. Een mens. Ze verborg zich achter een hoopje stenen en probeerde krampachtig te veranderen. Kom op, mensen waren aardig tegen mensen. Ze moest een mens worden, kom op. Langzaam begon het te kriebelen en haar handen gleden langs haar gladde huid. Mens. Ze stond op, een beetje trillerig op haar benen, onwennig. Manoevreerde om de rotsen heen, probeerde de prikkelende gevoelens in haar blote voeten te negeren en liep op hem af. Een glimlach, hoe deed ze ook alweer een glimlach? Een lief, ietwat verlegen lachje verscheen en Voska voelde haar zelfvertrouwen groeien. Het lukte - plof. Ze was door haar enkel gegaan, gevallen. Meteen duwde ze zichzelf weer overeind, legde het laatste stukje af en bevochtigde zenuwachtig haar lippen. ''A-ah-vond. Goedenavond.'' Ze knikte. ''Ik ben Voska.'' Het was een behoorlijk goede poging tot conversatie, ja, ze mocht trots zijn. Maar zou de man met de vurige ogen het ook waarderen dat er een willekeurig meisje naar hem toe kwam in dit wilde gebied?

Drake at nog altijd van zijn konijn. Hij genoot van het vlees dat hij tussen zijn tanden vermaalde tot pulp. Een verse buit, nog warm van levenslust. Er ging niets boven een vers gevangen prooi. Hij had het voordeel dat hij ze snel en zonder al teveel moeite kon vangen. Het was namelijk zo dat normale mensen een val moesten zetten, vooral voor een konijn waar je niet gewoon met een lomp mensen lichaam achteraan kon rennen. Het zou er behoorlijk raar uitzien, al zou een man onbeholpen over de boomstronken en heuvels heen zou huppellen als een pas geboren veulen, amper op zijn voeten kunnen staan. Drake keek rustig voor zich uit, zijn ogen donker verscholen onder het haar en de kap die over zijn hoofd hing. Het was een oude zwartleren jas die tot zijn voeten liep, met vreemde celtische en machishe tekens er in gebrand. Hij was een figuur die je liever niet tegen het lijf liep. Ook in de steden, dorpen en kleine gemeenschappen werd over hem gesproken alsof hij met de duivel hulde, dat hij kennis had over duistere magie en andere gedaante had. Bij de bevolking stond hij bekend onder het fenomeen 'The lonely demon wolf'. Maar ach, dat kon Drake ze niet kwalijk nemen. Het was immers allemaal waar.

Hij snoof de lucht op. Had allang de geur opgespoort van een sterveling, maar bleef rustig en afwachtend zitten. Wat zou ze doen? Drake was nieuwsgierig maar veraade niks in zijn houding. Hij slikte bloed van zijn lippen, maakte zijn gezicht schoon met een veeg van zijn mouw. Ze kwam op hem af, de sterke en scherpe geur van vos was wat zijn neus plezierde. Sluwe wezentjes met altijd plannetjes achter de hand. Ze hadden Drake altijd al gefacineerd. Hij keek op en zette zijn kap af, het nachtzwarte haar kwam tevoorschein. De ogen keken naar het meisje dat even verder stond. "Hallo Voska." Sprak Drake rustig. Zijn houding sprak niet tegenover haar waardoor hij was mysterieus over kwam. Hij nam haar onderzoekend op. "Voss...ka. je weet dat het gevaarlijk is, meisje. Om je naam gelijk prijs te geven aan een willekeurige vreemde? Wie weet zou ik een moordenaar kunnen zijn. Een die naar jou opzoek is, dan weet ik nu gelijk wie ik moet hebben." Drake grinnikte even met zijn ogen rollend. Hij slikte zijn vingers af en keek Voska weer aan. "Maar gelukkig, is dat niet het geval... je kunt mij aanspreken onder de naam Drake."

Hij was eng, maar hij had eten. Hij had eten en een enge uitstraling. Maar zij was Voska en zij was niet gauw bang. Meestal was dat iets goeds, maar soms bracht het haar in de problemen. Het menselijke figuur had een grote jas aan, onthulde nu zijn gezicht. Hij was groot, zeker in vergelijking met haar smalle lijfje. Maar nog steeds was ze niet bang. Wel hongerig.

Hij begroette haar, maar blijkbaar was dat niet genoeg. Nieuwsgierig nam ze elk woord in zich op. Maar de boodschap vond ze maar gek. Moordenaar? Als iemand mensen dood wilde maken zou die vast geen probleem hebben met een klein alleen meisje extra.

''Is dat niet iets wat alleen moordenaars weten, Drake?'' vroeg ze met heldere stem, starend naar de donkere hemel van Alivar. Ze boog onwillekeurig een beetje voorover, streek met haar handen over haar gladde, blote benen. Dat was iets waaraan ze maar lastig kon wennen, het gevoel van de lucht die zomaar langs je huid gleed. ''Wat staat daar?'' vroeg ze met een scheve blik op de mantel. Waarom ze opeens zo vol vragen zat wist ze niet, maar een stop knopje zat er bij Voska niet echt op. Dus wisselde ze blikken op de sterrenhemel af met vragen en het aanstaren van Drake. Hij was anders dan alles wat ze ooit gezien had. En nog steeds eng.