Careful now [Cainen]

Ze wist niet waar haar angst voor het donker vandaan kwam. Het was er altijd geweest, al leek het elke nacht erger te worden.. Alsof de nacht steeds vijandiger werd, alsof er een steeds groter gevaar schuilde in de duisternis. Het donkere gat werd met de dag groter en er kwam elke dag minder licht bij. Steeds minder en minder.. Het was een angst waar ze niet alleen voor de angst bang voor was, ook voor de gevolgen. Ze had geen idee wat er zou gebeuren als deze angst uit de hand liep. Misschien zou ze dan wel precies hetzelfde eindigen als haar vader of haar broer.. Nee, die gedachte maakte het zeker niet beter..
‘Het vuur..’ Ze bleef naar de grond kijken. ‘Zou het.. Blijven branden?’ Levi stond op en zei dat hij hout ging halen. Haar aandacht werd vervolgens weer getrokken door het vuur, dat zacht knetterend haar oren binnen drong en zich een weg baande naar haar brein, waar het haar leek te verlammen. Pas toen ze zijn stem weer hoorde, werd ze uit deze verlamming getrokken en keek ze hem aan. “Het vuur zal blijven branden zolang ik het blijf aanvullen,” zei hij met een emotieloze blik in zijn ogen terwijl hij nog wat takken in het vuur gooide. “Bang in het donker?” Zijn stem was zacht bij die vraag en ze haalde haar schouders om, was niet helemaal zeker of ze het hem wel echt wilde vertellen. Het was niet iets waar ze trots op was.. Ze was bang in het donker.. Dat was iets wat je kleine kinderen tegen hun moeder hoorden zeggen..
"Er zal je niets overkomen, ik hou de wacht." Ze nam geen genoegen met deze woorden en kwam meteen in opstand. ‘Je hebt je slaap ook nodig..’ De lach die over zijn lippen kwam, zorgde ervoor dat haar ogen twinkelde. De lach was oprecht en ze glimlachte lichtjes.
“Ik denk dat jij het harder nodig hebt dan ik, ik wil niet dat er iets je overkomt Cainen..” Ze knipperde verdwaasd met haar ogen, kon haar oren niet geloven en bleef hem zwijgend aankijken. Had ze dat echt goed gehoord? Misschien had ze het moeten weten, nadat hij haar twee keer gered had op deze dag.. Maar het was anders.. Nu zei hij het. Daden waren iets anders dan woorden. Voor de meeste hadden daden meer indruk, voor haar hadden woorden zoveel meer betekenis. ‘Ik vroeg je of het zou blijven branden, ik heb je niet gevraagd wakker te blijven..’ Zei ze. Levi ging naast haar zitten en legde zijn hand op haar schouder. Haar adem stokte kort en ze deed haar best dit te verbergen. ‘Als je me echt wilt helpen, ga je slapen.’
“Maak je geen zorgen om me, ik heb al in vreselijkere omstandigheden genesteld en al zeker eens een keer langer dan een dag moeten wakker houden, maar... als je echt wilt dat ik slaap.. zal ik slapen, maar eerst waak ik over je, zodat ik zeker ben dat je veilig bent,” Ze slikte even en knikte kort. Ze stond op en ging een stukje verder van het vuur af liggen. Ze had geen zin om levend te verbranden. Haar blik bleef even op Levi hangen, voordat haar oogleden langzaam dicht gleden. Voordat ze het doorhad, viel ze in slaap.

De geur van het bos drong haar neusgaten binnen, de stank van het beest voor hen was alleen net iets sterker. Haar rechterhand was in dat van haar broer geklemd, die nat was van het zweet. Haar bruine ogen gleden twijfelend naar haar broer, die geen moeite deed de blik terug te geven. Ze kneep zacht in zijn hand, maar nog steeds bleef hij voor zich uit staren, alsof hij al wist wat er zou gaan gebeuren, alsof hij het bloed al zag, alsof hij het gebrul al kon horen. En dat terwijl hun vader net pas voor hen was gaan staan, hen gezegd had weg te rennen. Toch bleven ze staan, wilden ze beide weten wat er zou gaan gebeuren. Het gebeurde niet vaak dat hun vader die toon tegen ze aansloeg en op dit moment was meer dan enkel dat nieuw. De beer voor hen, was indrukwekkend genoeg om ze aan de grond te nagelen. Hun vader riep nog eens dat ze weg moesten rennen, maar ze bleven staan. Pas toen het oorverdovende gebrul haar oren binnen drong en haar trommelvliezen leken te springen, deed ze een paar stappen achteruit en trok ze aan haar broers arm. Hij volgde haar voorbeeld en zette een paar passen achteruit, maar bleef toen weer staan. Nogmaals trok ze aan zijn arm, ditmaal harder en een angstig piepje klonk uit haar keel. Haar broer keek haar zwijgend aan. In zijn ogen lag angst en tegelijkertijd woede. Ondanks dat, kneep hij zacht in haar hand en trok haar mee. Vlak voordat haar broer haar meetrok, keek ze nog eens naar haar vader. Iets waar ze de rest van haar leven spijt van zou hebben. Het was de laatste keer dat ze hem ooit zou zien.. Maar het was de eerste keer dat ze hem ooit zo had gezien.. Een beeld waarvan ze op dat moment al wist dat het nooit meer uit haar geheugen verbannen zou worden.. Nooit meer.

"Er zal je niets overkomen, ik hou de wacht." Garandeerde hij haar terwijl zijn grijze ogen naar haar keken.
‘Je hebt je slaap ook nodig..’ zei ze, was ze nu bezorgd om hem? Levi lachtte... maar er was wat anders met deze lach, hij lachtte niet schamper, maar hij lachtte de lach die emotie uitstraalde, de lach die hij vroeger had. Levi’s ogen gingen richting die van Cainen. “Ik denk dat jij het harder nodig hebt dan ik, ik wil niet dat er iets je overkomt Cainen..”
‘Ik vroeg je of het zou blijven branden, ik heb je niet gevraagd wakker te blijven..’ zei ze en Levi ging naast haar zitten, legde zijn hand langzaam op haar schouder, hij vond normaal lichamelijk contact vreselijk, maar bij Cainen leek alles niet te verlopen zoals hij het had gepland. ‘Als je me echt wilt helpen, ga je slapen.’
 
 “Maak je geen zorgen om me, ik heb al in vreselijkere omstandigheden genesteld en al zeker eens een keer langer dan een dag moeten wakker houden, maar... als je echt wilt dat ik slaap.. zal ik slapen, maar eerst waak ik over je, zodat ik zeker ben dat je veilig bent,” zei hij, naar haar kijkend, in de hoop dat ze hem begreep. Ze reageerde er niet op, legde zichzelf wat verder van het vuur en ze viel in slaap.
 
Nog even bleef hij wakker, zou hij wakker blijven, om te zien dat alles in orde was. Even stond hij op, kijkend naar Cainen die ondertussen in slaap was gevallen. Even kon hij het niet laten om naar haar toe te lopen, haar haren uit haar gezicht te strijken, zachtjes, haar amper aanrakend, hij hurkte zich hiervoor en keek naar haar, glimlachend. “Cainen, you’re a troublemaker,” mompelde hij voor hij weer opstond, zijn glimlach vervaagde terwijl hij zich wat verder zette, ook een tikje verder van het vuur. Hij zorgde dat hij genoeg steun had van de muur en hij kruistte zijn armen, nog wakend over Cainen voor een tijdje, voor zijn oogleden dichtvielen en hij in slaap viel.
 

Het was een nacht zonder dromen voor Levi..

Ze vertrouwde andere niet graag, echt niet.. Het was alsof ze zichzelf in een brandend vuur moest gooien met het risico dat haar hele huid weg zou branden als kaarsvet, in de hoop dat iemand haar uit dat vuur zou redden. Niemand zou ooit zijn eigen egale huidje op het spel zetten om haar uit dat vuur te redden, dus waarom zou een andere situatie een andere reactie opleveren? Enkel als iemand hulp nodig had of er zelf van profiteerde, zou er een kans zijn dat die persoon je uit dat brandende vuur zou redden. Hoeveel mensen deden het zonder een van die twee? Niemand.. Zij ook niet. Hoe kon ze? Hoe ver zou ze komen in de wereld als zij de enige was die eerlijk wilde spelen? Nergens. Ze zou ronde een niet eens door gekomen zijn. Dat had ze vroeg moeten leren, te vroeg. Een kind van twaalf zou zich niet bezig moeten houden met de haat om zich heen, maar dat was in haar geval van levensbelang geweest. Ze stal van andere, misbruikte hun harde werk om aan haar voedsel te komen. Dat was de enige manier geweest om het te kunnen, om het voor elkaar te krijgen in leven te blijven. Er was niemand die op haar had gelet, niemand die haar verteld had wat goed of slecht was. Ze had geleerd haar geweten te negeren, het volledig af te sluiten.
Nu kon ze dat niet. Ze wilde dat hij sliep. Hij de rust kreeg die hij weldegelijk nodig had. Na haar kleine opstand gaf hij toe. Hij zou gaan slapen, maar eerst zou hij over haar waken. Het was vreemd.. Jaren lang had niemand zich druk gemaakt over haar. Als zij er niet meer was, was er meer voedsel voor andere. Het was vreemd om hem het vertrouwen te geven, maar het ging zo ontzettend natuurlijk.. Het ging zo makkelijk. Ze zei niks, ze gaf geen commentaar en deed geen moeite om hem te bedanken voor zijn overgaven.
Iets verder van het vuur ging ze liggen en niet lang daarna viel ze in slaap. Ze droomde over de dag dat ze haar vader voor het laatste gezien had. Een dag die ze nooit zou kunnen vergeten door een stomme actie van haarzelf. Een stomme actie die haar voor het leven getekend had.

Haar ogen vlogen open en haar adem stokte. Ze was gaan zitten en hield haar handen tegen haar ogen gedrukt. Ze haalde diep adem en probeerde het beeld weg te krijgen. Toen ze haar handen weghaalde, verwachtte ze iets anders dan ze zag. Ze had verwacht in een duisternis te zitten die haar bekroop als een kwaadwillig insect. Ze had verwacht een silhouet te zien, waarvan ze wist dat het er niet was, maar waarvan ze tegelijkertijd wist dat het haar toch nog doodsbang maakte, hoe hard ze ook geloofde dat het niet echt was. Dat was er alleen allemaal niet. Het vuur brandde nog en verspreidde een geruststellend licht. Levi zat, met zijn rug tegen de muur en zijn armen over elkaar, op de grond. Hij was in slaap gevallen. Ze hield haar ademhaling in, was bang dat ze hem wakker gemaakt had. Even bleef ze zo zitten, voordat ze opstond en naar hem toeliep. Ze wist niet waarom, maar ze kon niet ontkennen dat ze zich veilig voelde.
Ze stak haar hand uit, die in de lucht bleef hangen, voordat haar vingers zachtjes door zijn haren gleden. Hij zag er vredig uit met zijn slapende gezicht, het rustige ademhalen en zijn houding. Ze trok haar hand even terug en bleef hem even zwijgend aankijken. Ze fronste licht toen een vreemd gevoel in haar buik ontstond. Haar hand gleed naar haar buik en ze slikte even. Haar ogen gingen weer naar zijn slapende gezicht, voordat ze haar hand langzaam weer uitstak. Haar vingertoppen gleden over zijn wang heen, alsof ze de huid van een pasgeboren kind aanraakte zo voorzichtig.

Nog even bleef hij wakker, zou hij wakker blijven, om te zien dat alles in orde was. Even stond hij op, kijkend naar Cainen die ondertussen in slaap was gevallen. Even kon hij het niet laten om naar haar toe te lopen, haar haren uit haar gezicht te strijken, zachtjes, haar amper aanrakend, hij hurkte zich hiervoor en keek naar haar, glimlachend. “Cainen, you’re a troublemaker,” mompelde hij voor hij weer opstond, zijn glimlach vervaagde terwijl hij zich wat verder zette, ook een tikje verder van het vuur. Hij zorgde dat hij genoeg steun had van de muur en hij kruistte zijn armen, nog wakend over Cainen voor een tijdje, voor zijn oogleden dichtvielen en hij in slaap viel.
 

Levi sliep nog, had geen enkele droom maar toch voelde hij zich op de een of andere manier enorm rustig en kalm. Alsof iets hem zo maakte. Een deuntje speelde door zijn hoofd wanneer hij wakker werd, maar zijn ogen gingen niet open, hij wilde nog even nasoezen, iets wat hij altijd al had willen doen. Nog steeds in dezelfde positie soesde hij na en hij voelde een hand door zijn haren en hij kon niet ontkennen dat hij het eigenlijk best fijn vond. Een lichte trilling ging door hem heen toen de aaiing stopte. Dan vervolgens werd zijn kaak aangeraakt en dit was het moment dat hij zijn ogen langzaamaan open deed, kijkend naar Cainen, hij liet haar zijn kaak aanraken. “Zacht he?” zei hij tegen haar, nog een tikkeltje slaapdronken, kijkend naar haar met een kleine glimlach op zijn gelaat, die al snel weer verdween naarmate hij wakkerder werd. Hij vroeg haar niet waarom ze hem aanraakte, ze zou het zelf wel zeggen als ze het wilde. Zijn grijze ogen keken naar het vuur, dat verbazend genoeg nog lichtjes flakkerde. Dan ging zijn blik richting Cainen voor hij in zijn wolvenvorm veranderde en zei: “I’m gonna fetch us some food, want to come with me?” Zijn grijze wolvenogen keken haar vragend aan en zijn staart kwispelde lichtjes.

Ze kon zich niet meer herinneren dat ze een nacht had gehad zonder nachtmerries. Zelfs toen haar vader nog had geleefd en haar broer nog altijd in haar buurt te vinden was, had ze nachtmerries gehad. Het enige verschil was dat ze erger waren geworden, veranderd waren in een en de zelfde nachtmerrie die haar elke nacht treiterde. Maar het waren niet de nachtmerries die haar dwars zaten, het was de actie van haar broer. Ze waren altijd onafscheidelijk geweest en hij had het toch voor elkaar gekregen haar in de steek te laten. Zee wist niet hoe hij het gedaan had of waarom.. Het enige dat ze wist was dat ze in zijn armen in slaap was gevallen en de dag erna alleen was geweest. Alleen.. Dat zou ze blijven ook. Ze had hem overal gezocht, was meerdere nachten terug gegaan naar de plekken waar hij kon zijn. Had zelfs een paar nachten niet geslapen. Gegeten had ze ook minder. Pas toen haar lichaam echt niet meer had gekund, had ze geslapen en was ze weer gaan eten. Haar voedsel was planaardig geweest, was later pas weer gaan bestaan uit vlees. Ze was bang geweest te jagen, bang geweest om er alleen voor te staan. Maar het was haar gelukt.
Bang dat ze hem wakker gemaakt had, keek ze naar hem, om vervolgens op te staan en naar hem toe te lopen. Ze stak haar hand uit, die in de lucht bleef hangen, voordat haar vingers zachtjes door zijn haren gleden. Hij zag er vredig uit met zijn slapende gezicht, het rustige ademhalen en zijn houding. Ze trok haar hand even terug en bleef hem even zwijgend aankijken. Ze fronste licht toen een vreemd gevoel in haar buik ontstond. Haar hand gleed naar haar buik en ze slikte even. Haar ogen gingen weer naar zijn slapende gezicht, voordat ze haar hand langzaam weer uitstak. Haar vingertoppen gleden over zijn wang heen, alsof ze de huid van een pasgeboren kind aanraakte zo voorzichtig.
“Zacht he?” Klonk er slaapdronken uit zijn mond. Ze trok meteen haar hand terug en deinsde achteruit, terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Het schrapen van haar keel en de woorden die ze sprak gleden in elkaar over: ‘Sorry.’ Goed gedaan, geweldig. Nu was hij wakker.. En ze was betrapt.. ‘Ik wilde je niet wakker maken..’ Het ergste was dat dat niet eens gelogen was. Ze had hem echt niet wakker willen maken, had het gewoon niet kunnen laten om zijn kaak aan te raken.
De glimlach op zijn gelaat zorgde ervoor dat ze zich niet zo heel erg druk maakte over wat hij zou zeggen over wat ze had gedaan, maar toen de glimlach verdween voelde ze zich zichtbaar ongemakkelijker. De glimlach was stukken leuker dan die emotieloze blik. Of dat nu volledig het geval was of maar deels. Vrolijk zag hij er niet meer uit..
“I’m gonna fetch us some food, want to come with me?” Vroeg hij haar, nadat hij in zijn wolvenvorm was veranderd. Ze wilde knikken, maar beet op haar lip en keek toen naar haar hand. Ze wilde dolgraag met hem mee. Alleen niet in haar mensenvorm.. Ze wilde niet op zijn rug klimmen, niet nog eens, zelf niet als hij het zou voorstellen, en ze zou hem nooit bij kunnen houden zo. Haar wolvenvorm betekende alleen dat ze op vier poten zou lopen en haar hand voelde nog steeds niet helemaal geweldig aan..
Haar bruine ogen gleden naar zijn grijze ogen en ze knikte kort, voordat ze zijn voorbeeld volgde en in haar wolvenvorm veranderde. Ze wist dat hij geen idee kon hebben gehad dat ze een shapeshifter was en haar ogen bleven even op de grond hangen, voor ze hem voorzichtig aankeek, een beetje bang voor zijn reactie. Ze had haar gewicht op drie poten gezet. Ze wilde haar brandwond liever met rust laten tot het moment dat ze zou moeten lopen of rennen, niet zonder goede reden nu al.

Levi was al de hele tijd wakker tijdens haar aanraking op zijn haar en zijn kaak. Maar pas wanneer haar hand over zijn kaak gleed, besloot hij zijn ogen open te doen. Hij had best goed geslapen, maar het nasoezen deed hem maar pas helemaal relaxen, dus nu was hij compleet relaxed en kon hij goedgeluimd zeggen “zacht hé?” Levi was nog een tikkeltje slaapdronken, kijkend naar haar met een kleine glimlach op zijn gelaat, die al snel weer verdween naarmate hij wakkerder werd. Cainen trok haar hand terug en haar grote ogen staarden hem aan. “Sorry,” begon ze “Ik wilde je niet wakker maken.”
Iets in hem zei dat hij er op moest ingaan, maar hij deed het niet. “I’m gonna fetch us some food, want to come with me?” Vroeg hij haar, nadat hij in zijn wolvenvorm was veranderd. Ze knikte als reactie en ook zij veranderde, in wolvenvorm, dus ze had dezelfde vorm als hij. Maar verder lette hij niet echt op haar omdat hij moest zorgen voor het eten. “We meet at the campfire spot since you bruised you leg, you won’t run as fast as me. Just be careful okay?” zei hij voor hij ervandoor sprintte en zijn neus volgde voor een lekker maal.
 

Hij kreeg hierdoor twee heerlijke antilopes te pakken, hij had zijn flank wel enorm geschaafd en bloed welde op uit de wonde, maar dit negeerde hij gewoon verder terwijl hij lichtjes hinkend naar de afspreekplaats ging. Eenmaal daar legde hij de antilope neer op de plek waar Cainen had geslapen en van de andere antilope begon hij te eten, hopend dat ze hem niet zo vreselijk gulzig zou zien eten.

Ze had er niks aan kunnen doen, de gedachte was amper door haar hoofd gegaan en voor ze het wist gleden zijn haren tussen haar vingers door. Vlak daarna ontstond er een vreemd gevoel in haar buik, een gevoel waar ze kort aandacht aan besteed door haar hand op haar buik te leggen, waarna ze het weer negeerde en zijn kaak met haar vingertoppen streelde.
Zijn woorden lieten haar schrikken. Ze had niet verwacht dat hij wakker was en bood vrijwel meteen nadat ze achteruit gedeinsd was, haar excuses aan.
“I’m gonna fetch us some food, want to come with me?” Vroeg hij haar en ze kon weinig anders dan knikken. Ze wilde hier niet alleen blijven en het zou haar goed doen. Ze genoot er altijd van.. Rennen, jagen. Ze veranderde in haar wolvenvorm en zorgde ervoor dat de brandwond niet teveel op de grond terecht kwam. Hij zei er niks over, gelukkig. “We meet at the campfire spot since you bruised you leg, you won’t run as fast as me. Just be careful okay?” Voordat ze iets kon zeggen was hij al weg. Ze hief haar kop beledigd aan gromde zacht. Hoe kon hij weten dat ze niet zo snel was? Misschien was ze wel nog steeds net zo snel, misschien was ze normaal wel sneller. Die kans was niet groot, dat begreep ze ook wel, maar dit maakte haar niet bepaald vrolijker.. Niet in deze zin althans. Ze wilde nu wel dubbel zo erg bewijzen dat ze eerder terug zou zijn. Misschien zou haar vangst niet zo geweldig zijn als die van hem, maar ze zou eerder terug zijn, zou misbruik maken van de tijd die hij nodig had om zichzelf te bewijzen.
Nog heel even bleef ze staan, voor ze de spleet door liep en haar neus in de lucht stak.

Haar witte bek zat nog onder het bloed en haar linker voorpoot was lichtelijk roze gekleurd. Ze had niets bijzonders gevangen, een simpel konijn, maar daar ging het niet om. Ze likte haar lippen en zocht een plekje waar het donker genoeg was om niet op te vallen. Ze had al iets op. In de tijd die meneer nodig had om zijn vangst te doodde en hierheen te brengen, had zij al iets gegeten. Ze zou hem niet vertellen wat ze gegeten had, ze zou doen alsof ze hier allang terug was en hij met zijn baasjes gedrag langzaam was geweest. Niet omdat ze niet dankbaar was dat hij het deed, maar omdat hij zonder haar iets te laten zeggen weggerend was.
Toen ze hem zag, legde ze haar kop op haar voorpoten. Ze voelde de brandwond, maar negeerde deze. Het was niet de eerste keer dat ze pijn voelde. Ze was inderdaad langzamer geweest, maar ook dat zou ze nooit toegeven.
Gulzig begon hij aan een antilope. Even bleef ze kijken naar het beeld, voordat ze langzaam opstond en met haar nog lichtelijk rode bek naar hem toe liep. ‘Je duurde lang.’ Eigenlijk helemaal niet. Ze was hier nog niet zo lang, maar dat maakte niks uit voor haar commentaar. Ze liep naar hem toe en keek hem even zwijgend aan. ‘En ik vraag me af wat je gedaan had als je dat beest op had en ik nog niet terug was geweest. Was je dan aan de volgende begonnen?’ Ze kon de plagende zweem niet uit haar stem weren.

“I’m gonna fetch us some food, want to come with me?” vroeg Levi aan haar, als teken dat hij samen met haar wilde jagen, al was ze gewond, dus hij had besloten met een grote buit terug te komen, dat was het doel dat hij voor ogen had gekregen toen hij zichzelf er aan herinnerde dat ze gewond was. Ze knikte instemmend en natuurlijk voelde hij een vlaag van ongerustheid door zich heen gaan sinds hij maar al te goed besefte dat ze pijn had aan haar hand en meerdere keren was gestruikelt. “We meet at the campfire spot since you bruised you leg, you won’t run as fast as me. Just be careful okay?” Voordat ze iets kon zeggen was hij al weg. Hij sprintte tussen de struiken door, bomen behendig ontwijkend en zo kwam hij al snel aan zijn twee prooien, ze waren nog jong, maar gewond, dus ze zouden sowieso doodgaan, dus hen eerder uit hun lijden verlossen zou geen kwaad kunnen. Levi sprong grommend richting het eerste dier dat hij al snel doodde en het tweede dier ging er ook al snel aan. Twee antilopes, vers vlees, een prima buit om weer terug te brengen. Hij had honger dus hij hoopte dat hij eerder terug was dan Cainen, zodat ze niet zou moeten zien hoe gulzig en onsmakelijk hij werkelijk at.
 
Levi had niet doorgehad dat Cainen al terug was, de witte vlekjes op zijn snuit waren rood gaan verkleuren tijdens zijn maaltijd en hij at vreselijk gulzig door van de antilope die hij voor zichzelf had gevangen. De andere had hij waar Cainen had gelegen gelegd voor hij was begonnen aan zijn maaltijd. ‘Je duurde lang.’ Begon ze en Levi stopte meteen met eten, geschrokken en beschaamd kijkend naar de wolvin voor zich, hij wendde zijn snuit af en zijn grijze ogen keken richting de grond. . ‘En ik vraag me af wat je gedaan had als je dat beest op had en ik nog niet terug was geweest. Was je dan aan de volgende begonnen?’

“Nee, ik had deze gehaald voor jou, ik heb trouwens genoeg aan één antilope, het zijn grote beesten met veel vlees aan,” mompelde hij voor hij weer verder at, iets rustiger deze keer en minder onsmakelijk, nog steeds zich schamend over hoe gulzig hij was begonnen aan zijn maaltijd.

Ze wist niet wat ze ervan vond dat hij ineens weg rende. Ja, ze was blij dat hij bereid was eten voor hem te halen, maar tegelijkertijd voelde ze zich beledigd dat hij haar niet eens tegenspraak had laten geven. Ook voelde het onwennig. Jaren lang had ze alles zelf moeten doen. Of ze nou moe was of ziek, ze had zelf moeten zorgen voor het eten. Ze was niet gewend dat iemand anders haar daarbij wilde helpen, had de afgelopen jaren puur en alleen gedacht aan het feit dat zij als eerste moest zijn, wat andere ook van haar vonden, anders was het eten weg en was zij degene met honger. Ze had nog liever dat de hele wereld een hekel aan haar had.
Ze wilde hem terugpakken, maar tegelijkertijd wilde ze hem bedanken. Dus ze besloten een simpel konijn op haar menu te zetten en ervoor te zorgen dat de rode kleur van het bloed niet van haar snuit af was gegaan.
Toen hij terugkwam, had ze ervoor gezorgd dat ze in een donkere hoek zat, zodat hij haar niet kon zien. Ze sloeg hem gade, hield hem in de gaten. Had bijna teveel plezier bij het toekijken hoe hij alles opat alsof zijn leven ervan af hing. ‘Je duurde lang.’ Zei ze kalm, toen ze uit de schaduwen tevoorschijn was gekomen. Hij stopte meteen met eten, zijn grijze ogen keken haar geschrokken en beschaamd aan. Zijn grijze ogen wende hij af en vestigde zich op de grond. ‘En ik vraag me af wat je gedaan had als je dat beest op had en ik nog niet terug was geweest. Was je dan aan de volgende begonnen?’ Zei ze plagend, hij leek het alleen niet te snappen, gaf een te serieus antwoord.
“Nee, ik had deze gehaald voor jou, ik heb trouwens genoeg aan één antilope, het zijn grote beesten met veel vlees aan,” Mompelde hij voor hij verder had, minder gulzig dan eerst. Ze bleef even staan, voordat ze naar hem toe liep en haar kop op de hoogte van de zijne bracht.
‘Je hebt me geen keus gegeven.. Ik haat het als andere me iets opdringen.’ Ze hief haar kop weer en liep achter hem langs, dichtbij genoeg om hun vacht tegen elkaar te laten schuren. Ze ging liggen bij de andere antilope en bleef er even naar kijken, voordat ze zacht, bijna fluisterend, zei: ‘Dankje.’ Dat was het laatste wat ze zei, voordat ze haar tanden in het beest zette.