Careful now [Cainen]

Haar bruine ogen gleden over het landschap. Ze wist dat ze hier beter niet kon zijn, maar voelde er op dit moment weinig voor om te luisteren naar de adviezen van de mensen om zich heen. Alsof die haar zouden helpen, alsof die niet zouden profiteren van de problemen die zij had. Ze vertrouwde andere niet, al heel lang niet meer. Hoe kon ze ook? Iedereen die ze ooit vertrouwde had zich tegen haar gekeerd. Zo voelde het. Ja, voelde, ze wist zelf ook dat dit niet het geval was, niet bij iedereen althans.
De kou van het noorden zorgde ervoor dat ze haar hoofd even kon legen, zich niet de hele tijd zorgen hoefde te maken over alles en iedereen. Er was niemand die haar prooi nu af wilde pakken, niemand die beweerde dat die het eerder gezien had. Ze had er een hekel aan, was veel te vriendelijk op dat gebied. Vond zij dan toch. Ze vond het een wonder dat ze de mensen die dat flikte niet toe blafte. Als ze er zo zeker van waren dat ze het verdomde beest eerder gezien hadden, waarom was het dan niet dood geweest op het moment dat zij het in het oog kreeg? Als een ander het in de gaten had gehad, was het toch al halverwege geweest op de weg naar voedsel?
Ze stopte even met lopen toen ze iemand in de verte zag staan. Ze zuchtte zacht en draaide zich op haar hak om. Waarom zou ze eigenlijk weg lopen? Ze was hierheen gekomen voor zichzelf en had geen enkele reden om deze kneus met rust te laten. Als hij met rust gelaten wilde worden, kon hij beter in een hutje op de hei gaan wonen. Een grijns trok haar mondhoeken omhoog bij die gedachte, maar haar ogen bleven emotieloos.
Vlak bij zag ze dat het een jongen was en meteen sloeg ze haar armen over elkaar. Was ze maar weggelopen.. Onbetrouwbare kneuzen. Mannen. Ze fronste terwijl ze toekeek hoe hij zichzelf uitputte.
Zijn ogen kruisde de haren. “Je was me aan het begluren hé...” De stem was emotieloos en tijdens de zin werden de ogen weer afgewend. Ze bleef hem even zwijgend aankijken. Ze zuchtte zacht en haar stem klonk rustig als altijd toen ze sprak. ‘Als ik je had willen begluren, had je het niet geweten.’ Haar ogen bleven op de jongen hangen en ze schudde haar hoofd. ‘En als je het al wist, waarom negeerde je het dan? Wie zei dat ik je niets zou doen?’ Haar hoofd bleef trots rechtop staan en haar armen waren los over elkaar heen geslagen.

Levi’s blik ging naar het meisje dat al de hele tijd aan het kijken was naar zijn training. Het leek net alsof ze hem aan het begluren was maar dan niet zo geheimzinnig. Het goede woord kon hij er niet voor vinden. Zijn emotieloze blik keek naar haar terwijl hij constateerde dat ze hem aan het begluren was. Even bleef het stil en hoopte Levi dat het zo stil bleef. Een zucht verliet zijn mond toen ze toch besloot te spreken: . ‘Als ik je had willen begluren, had je het niet geweten.’
“Daar ga ik tegenin, ik heb een goed gehoor en een goed zicht, ik merk het wel als mensen op me aan het bespieden zijn of me ‘bewonderen’, irritant...” het laatste woordje spuugde hij er uit als een soort gif dat haar zou moeten aantasten ofzo, maar dat zou het niet doen, hoe graag hij er ook maar op hoopte. . ‘En als je het al wist, waarom negeerde je het dan? Wie zei dat ik je niets zou doen?’
Levi lachtte schamper terwijl zijn grijze lege ogen zich weer naar haar. “Ik denk niet dat je dat zou willen proberen,”
Eigenlijk was hij niet bepaald een persoon die hield van praten, maar toch leek alles er makkelijker uit te rollen dan dat hij eigenlijk zou willen. “en waarom ik je negeerde, ik was aan het trainen, simpelw...” zijn zin werd onderbroken door een luid gebrul en Levi’s ogen gingen meteen richting het geluid, dat van achter het meisje kwam. Hoe dichter de draak kwam, hoe waarschijnlijker het werd dat hij niet opzij ging gaan en agressief ging worden. “Verdomme..” mompelde hij terwijl zijn reflexen, zo snel als een cheetah, schoot hij in actie. Zijn armen grepen het meisje vast en hij rende zo snel als hij kon weg van de draak die, fortuinlijk genoeg, de achtervolging niet inzette. Levi liet al snel los en veegde alle ‘viezigheid’ van zijn kleren en handen af. Meteen daarna ging hij zitten en probeerde hij wat op adem te komen.

Ze begon zich nu al af te vragen waarom ze zo koppig was geweest en niet gewoon een andere plek opgezocht had. En de jongen had nu pas een zin gezegd. ‘Als ik je had willen begluren, had je het niet geweten.’ De woorden die volgden uit zijn mond, zorgde ervoor dat haar mondhoeken omhoog trokken. “Daar ga ik tegenin, ik heb een goed gehoor en een goed zicht, ik merk het wel als mensen op me aan het bespieden zijn of me ‘bewonderen’, irritant...” Het laatste woord leek wel uitgespuugd te worden. Ze schudde haar hoofd, maar bijt op haar lip om te voorkomen dat ze zou lachen. ‘Denk je niet dat je jezelf nu niet een beetje overschat?’ Haar wenkbrauwen gingen omhoog en de grijns rond haar lippen werd breder, maar bereikte haar ogen niet. De bruine dingen bleven emotieloos.
‘En als je het al wist, waarom negeerde je het dan? Wie zei dat ik je niets zou doen?’ Ze had de vraag moeten stellen van zichzelf. Simpel als dat. De schampere lach trok haar aandacht. Ze had weinig in die vraag kunnen ontdekken dat die lach had kunnen veroorzaken. “Ik denk niet dat je dat zou willen proberen,” Sprak hij, nadat zijn grijze ogen de hare weer hadden ontmoet. Zijn grijze ogen waren leeg en deden haar denken aan een donkere grot die niet zeker was of hij wel helemaal donker wilde zijn. ‘Je doet het weer.’ Weer klonk die rust door haar stem. ‘Je overschat jezelf weer. Of beter gezegd; je onderschat mij.’ Ze zou niemand aanvallen zonder een goede reden, maakte liever niet op iedere vierkante meter vijanden.
“en waarom ik je negeerde, ik was aan het trainen, simpelw...” Het gebrul dat zijn zin onderbrak, zorgde ervoor dat haar ogen groeiden en ze zich half omdraaide om de bron van het geluid te zien, al had ze niet eens hoeven raden wat het was. Ze slikte even. “Verdomme..” Klonk het uit de mond van de jongen. Zijn armen grepen haar vast, waarna hij wegrende. Te verbijsterd ook maar een gil uit te brengen, liet ze hem zijn gang gaan. Pas toen hij haar neerzette, zijn kleren en handen schoon klopte en ging zitten, kwam ze weer in beweging. Het eerste wat ze deed was naar de kant kijken waar ze vandaan waren gekomen. Geen draak. Ze sloot haar ogen even en een zucht verliet haar lippen, waarna ze zich omdraaide naar de jongen en hem met een vlakke hand op zijn wang sloeg. ‘Waag dat nooit meer!’ Natuurlijk was ze hem dankbaar dat hij ook aan haar had gedacht, hij had immers ook gewoon weg kunnen rennen zonder haar, maar dat nam niet weg dat hij met zijn handen van haar af had moeten blijven.

Dit was net zo’n irritant kind als de vorige die hij hier was tegengekomen, alleen was deze irritant met haar woorden en niet mer haar daden. Ugh, waarom kwam hij alleen maar van die betweters hier tegen? Vreselijk gewoonweg. . “Daar ga ik tegenin, ik heb een goed gehoor en een goed zicht, ik merk het wel als mensen op me aan het bespieden zijn of me ‘bewonderen’, irritant...” het laatste werd er uitgespuugd, als teken dat hij haar nu al niet mocht. Haar reacties waren al goed genoeg om die haat in hem op te laten borrelen. . ‘Denk je niet dat je jezelf nu niet een beetje overschat?’ Haar wenkbrauwen gingen omhoog en de grijns rond haar lippen werd breder, Levi’s ongeïnteresseerde ogen keken haar aan, totaal niet geïnteresseerd in wat ze zei. Natuurlijk vond hij zichzelf beter en vooral sneller. Dan vervolgde ze haar hele lijst aan vragen. ‘Je doet het weer.’ Weer klonk die rust door haar stem. ‘Je overschat jezelf weer. Of beter gezegd; je onderschat mij.’

. “en waarom ik je negeerde, ik was aan het trainen, simpelw...” zijn zin werd onderbroken door een luid gebrul en Levi’s ogen gingen meteen richting het geluid, dat van achter het meisje kwam. Hoe dichter de draak kwam, hoe waarschijnlijker het werd dat hij niet opzij ging gaan en agressief ging worden. “Verdomme..” mompelde hij terwijl zijn reflexen, zo snel als een cheetah, schoot hij in actie. Zijn armen grepen het meisje vast en hij rende zo snel als hij kon weg van de draak die, fortuinlijk genoeg, de achtervolging niet inzette. Levi liet al snel los en veegde alle ‘viezigheid’ van zijn kleren en handen af. Meteen daarna ging hij zitten en probeerde hij wat op adem te komen.
Maar blijkbaar werd dit niet getolereerd en kreeg hij een droge klap in zijn gezicht, Levi verroerde geen vin en luisterde naar wat ze te zeggen had: ‘Waag dat nooit meer!’
Natuurlijk brandde zijn kaak en was er een rode handvorm in verschenen, maar toch keek hij op, met zijn emotieloze ogen, die toch een tikje woede verraadden en hij zei met een gesmoorde stem: “Volgende keer ben je drakenvoer, wees me dankbaar dat ik nog maar de moeite heb gedaan je te redden,” hij stond op en ging verderop kijken of er nog enige vorm van gevaar was. Natuurlijk was dit een loze waarschuwing, hij was niet van plan iemand te laten sterven hier, hij wilde niet nog eens iemand zien doodgaan voor zijn ogen.

Dankbaarheid was iets wat ze lang geleden al afgezworen had. Net zoiets als vertrouwen.. Beide waren het twee stemmetjes dat haar influisterde stomme dingen te doen. Hele stomme dingen. Mensen die je dankbaar was, zouden er alleen misbruik van maken en mensen die je vertrouwde, zouden dat vertrouwen alleen maar breken. Haar broer had het gedaan, dus waarom alle andere niet?
Oké, oké, ze wilde nog toegeven dat ze blij was dat hij haar niet had laten staan.. Oké, niet hardop. Dat zou gewoon stom zijn, zeker na de klap die ze hem in zijn gezicht gaf en de woorden die ze op hem afvuurde. ‘Waag dat nooit meer!’ Wat had hij dan verwacht? Dat ze hem op handen zou dragen? Dat ze hem zou bedelven met honderden bedankjes? Vergeet het.
De zweem van woede in zijn ogen ontging haar niet, een zweem die maar net door de emotieloze diepte leek te komen. “Volgende keer ben je drakenvoer, wees me dankbaar dat ik nog maar de moeite heb gedaan je te redden,” Sprak hij met gesmoorde stem. Ze sloeg haar armen over elkaar en trok haar linker wenkbrauw op. De jongen stond op en liep een eindje weg. Ze volgde hem met haar ogen en slaakte een zucht.
‘Niet waar.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Als je daartoe instaat zou zijn, zou je het deze keer ook niet gedaan hebben.’ Ze trok haar schouders een beetje ongemakkelijk op. Ze leek wel krankzinnig.. Knettergek. Nah, krankzinnig paste beter. Altijd eigenlijk.
‘Je kent me niet, je weet niet eens hoe ik heet. Als je dit nu hebt gedaan, ga je me niet laten flamberen als je mijn naam wel kent.’ Ze haalde haar armen van elkaar af en zuchtte nog eens zacht. ‘En je moet niet zomaar tot conclusies komen.’ Ze wende haar blik af. Ze had nooit gezegd dat ze hem niet dankbaar was. Oké, ze had ook niet gezegd dat dat wel zo was, maar dat wilde niet zeggen dat het niet zo was. Ze had alleen gezegd dat hij dit nooit meer moest doen.
Ze rolde even met haar ogen. Misschien klonk dat inderdaad ondankbaar. Ze schudde kwaad haar hoofd, nee, ze zou het niet hardop zeggen. Als hij geen gedachte kon lezen zou hij pech hebben. Ze haalde haar handen door haar haren, iets wat ze vrijwel altijd deed als ze iets verzwegen hield. Haar ogen gleden weer naar de jongen, waar ze bleven hangen, niet helemaal beseffend dat hij al haar bewegingen gezien had. Alle bewegingen, van het rollen met haar ogen tot het kwaad schudden van haar hoofd. Stuk voor stuk zinloze bewegingen, mits je gedachte kon lezen dan.

Vreselijk wicht dat ze was, Levi kon geen spoor van dankbaarheid vinden in haar ogen, noch in haar lichaamstaal. De drang om haar helemaal in elkaar te slaan na die ene klap die hij had ontvangen was groot, enorm groot. Maar toch hield hij het maar bij een zin, een simpele zin die zijn woede helemaal uitte: “Volgende keer ben je drakenvoer, wees me dankbaar dat ik nog maar de moeite heb gedaan je te redden,” Sprak hij met gesmoorde stem. Met een simpele zelfs een elegante beweging, wandelde hij naar een eindje verderop, om op kijk te staan voor in het geval mochten er nog draken passeren met iets minder vriendelijke bedoeningen. Hij draaide zich meteen om toen het wicht begon te praten, zijn grijze ogen keken haar haast doods aan. ‘Niet waar.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Als je daartoe instaat zou zijn, zou je het deze keer ook niet gedaan hebben.’
Levi trok zijn wenkbrauw ongeïnteresseerd op: “Elke normale persoon zou nu urenlang bedankjes naar mijn gezicht gooien, guess you’re not normal. Misschien heb je wel gelijk, probeer het eens, zou ik zo zeggen.”

‘Je kent me niet, je weet niet eens hoe ik heet. Als je dit nu hebt gedaan, ga je me niet laten flamberen als je mijn naam wel kent.’ Ze haalde haar armen van elkaar af en Levi wendde zijn blik af, kijkend rondom hen.‘En je moet niet zomaar tot conclusies komen.’
“Misschien niet nee.” Veel zin om nog te praten had hij niet meer, zijn handen gingen over de handvaten van zijn zwaarden en zijn grijze levenloze ogen keken voor zich uit voor hij eindelijk nog wat zei: “Levi Heichou”

Hiermee zou ze vast wel begrijpen dat dat zijn naam was en zo niet, dan had ze pech. Zijn lippen waren vertrokken tot een rechte streep terwijl hij het gebied in de gaten hield, voorlopig was het hier veilig genoeg.

Ze kon het simpelweg niet geloven, dat hij haar echt zou laten staan. Als hij echt zo bitter was, had ze hier nu niet eens gestaan. Dan had hij nooit de moeite genomen om haar daar weg te krijgen. Waarom had hij het überhaupt gedaan? Hij had er geen enkele reden voor gehad. Toch?
“Elke normale persoon zou nu urenlang bedankjes naar mijn gezicht gooien, guess you’re not normal. Misschien heb je wel gelijk, probeer het eens, zou ik zo zeggen.” Waren de woorden die uit zijn mond kwamen, nadat hij zijn wenkbrauwen opgetrokken had. Ze haalde haar schouders kort op en wende haar blik even af. Elk normaal persoon.. Au. ‘Klaarblijkelijk zijn al die “normale” mensen die jij hebt ontmoet niet bepaald de slimste.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Waarom zou ik je bedanken als ik niet eens snap waarom je het gedaan hebt. En een betere vraag; waarom zou ik je bedanken als je vervolgens zegt dat je me de volgende keer laat staan? Dat is niet echt een bedankje waard, denk je wel?’ De laatste zin die hij gesproken had over het proberen, dacht ze even kort na. Ze zou het altijd uit kunnen proberen..
‘Je kent me niet, je weet niet eens hoe ik heet. Als je dit nu hebt gedaan, ga je me niet laten flamberen als je mijn naam wel kent.’ Ze haalde haar armen van elkaar af en zuchtte zacht. De jongen wende zijn blik af. ‘En je moet niet zomaar tot conclusies komen.’ De reactie die ze van hem kreeg was in haar ogen niet goed genoeg. “Misschien niet nee.” Zijn handen gleden over de handvaten van zijn zwaarden en zijn grijze ogen staarde levenloos voor zich uit, iets wat haar langzaam begon te irriteren.
“Levi Heichou” Ze kantelde haar hoofd iets, had niet verwacht dat hij haar zijn naam zou geven. Ze knikte even en ze moest moeite doen niet te glimlachen. Puur omdat ze niet wilde dat hij haar zou zien lachen.. ‘Cainen.. D..Dane.’ Ze wende haar blik even fronsend af. Die naam deed haar aan haar ouders en broer denken. Ze keek hem weer aan. ‘Cainen Dane.’ Ze hoopte dat hij haar eerste poging niet had gehoord, maar die kans bestond bijna niet.
Ze slikte kort en keek om zich heen. Zijn eerdere woorden schoten door haar hoofd en ze keek hem even aan. Proberen, hm..? Ze schudde haar hoofd. ‘Ik geloof nog steeds niet dat je me aan mijn lot over zou laten.’ Ze deed een stap in de richting van waar ze vandaan waren gekomen, waarna nog een stap volgde. Nog heel even bleven haar ogen op hem hangen, voordat ze terug begon te lopen naar de plek waar de draak was geweest. Ze wist dondersgoed hoe stom dit was. Wat als hij niet kwam? Nou ja, ze zou zichzelf misschien wel even staande kunnen houden. Lang genoeg.. Hoopte ze.. Ja..
Ze wilde nog een keer naar Levi kijken, maar dwong zichzelf naar voren te kijken en weigerde hem nog eens aan te kijken. Hopend op goed geluk.

Het was vreselijk dat hij het aan zichzelf moest toegeven, maar hij zou haar inderdaad niet laten staan als voer voor de draken. Verdomme, ze had gelijk. Verdomme, verdomme, verdomme! Levi kon zichzelf wel wurgen nadat het doordrong dat hij haar niet zomaar had kunnen laten staan en dit vast keer op keer zou doen, haar redden. Maar dit was ook het geval vast bij elke andere persoon.  Maar hij klonk overtuigend genoeg om zijn frustraties te onderdrukken dat ze drakenvoer zou worden de volgende keer. Pfoe, dit had hij goed kunnen inpakken. “Elke normale persoon zou nu urenlang bedankjes naar mijn gezicht gooien, guess you’re not normal. Misschien heb je wel gelijk, probeer het eens, zou ik zo zeggen.” Dit waren de woorden die uit zijn mond waren gekomen alsof hij haar uitdaagde tot het nog eens te doen, terwijl ze, mocht ze de uitdaging aannemen, dik en vet gelijk zou krijgen.
 
 ‘Klaarblijkelijk zijn al die “normale” mensen die jij hebt ontmoet niet bepaald de slimste.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Waarom zou ik je bedanken als ik niet eens snap waarom je het gedaan hebt. En een betere vraag; waarom zou ik je bedanken als je vervolgens zegt dat je me de volgende keer laat staan? Dat is niet echt een bedankje waard, denk je wel?’
“Nee, ze waren inderdaad niet slim, want ze zijn dood,” de woorden kwamen uit zijn mond alsof het hem totaal niet deerde, alsof het hem koud liet. Maar het waren wel zijn oude tribe makkers waarover hij het had, het deed hem vanbinnen pijn om zo over hen te spreken, ook al wist hij dat zijn woorden de waarheid waren. Ze waren met hun open ogen in de val gelopen.
De laatste woorden van haar drongen langzaamaan tot hem door, haar naam, zijn naam. Beiden hadden geen flauw benul hoe de andere heette. Na nog een klein dispuut dat Levi ten einde bracht met drie simpele woorden, stelde hij zichzelf voor door gewoon simpelweg zijn naam te zeggen: “Levi Heichou”
 
‘Cainen.. D..Dane.’ ze stotterde, Levi keek naar haar en ze herstelde zich: ‘Cainen Dane.’

Een simpel knikje kwam van zijn kant, het interesseerde hem niet of ze stamelde of niet. Zijn ogen verwijdde zich haast ongemerkt toen ze begon over wat hij daarstraks had gezegd, ze nam de uitdaging aan. Langzaam begon ze te wandelen richting de plek waarvan ze vandaan kwamen. Zachtjes beet hij op zijn lip, in zijn ooghoeken kijkend naar het meisje, in de hoop dat haar niets overkwam. Dan zou zijn dreigement aan diggelen vallen mocht er weer een draak komen. Hij voelde zich enorm stom nu, er mocht haar niets overkomen!

‘Klaarblijkelijk zijn al die “normale” mensen die jij hebt ontmoet niet bepaald de slimste.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Waarom zou ik je bedanken als ik niet eens snap waarom je het gedaan hebt. En een betere vraag; waarom zou ik je bedanken als je vervolgens zegt dat je me de volgende keer laat staan? Dat is niet echt een bedankje waard, denk je wel?’
“Nee, ze waren inderdaad niet slim, want ze zijn dood,” Sprak hij en ze keek hem even zwijgend aan. De woorden waren zo ontzettend hard geweest, alsof het hem helemaal niks kon schelen. Alsof wat hij net had gezegd niks was. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Dood?’ Vroeg ze zacht. ‘Leg uit..’ Misschien had ze niet het recht hem te vragen naar een uitleg, maar als hij het niet wilde vertellen, had hij het niet op die manier moeten zeggen. Nu moest en zou ze het weten ook.
Het uitspreken van haar naam leek nog moeilijk ook. Alsof ze haar eigen naar vergeten was, alsof ze vergeten was hoe ze haar eigen naam uitsprak. Ergens had ze gewild haar naam vergeten te zijn. Ze wilde niet herinnerd worden aan haar verleden, zeker niet door iets stoms als haar naam. Waarom moest iets als een naam meteen gekoppeld worden aan iets uit haar verleden. Het was gewoon idioot. Gelukkig besteedde hij er geen tijd of moeite aan.
Ze had zijn woorden opgevat als uitdaging en ging die nu ook aan. Ze geloofde niet dat hij haar echt aan haar lot over zou laten. Waarom zou hij haar anders deze keer gered hebben?
Hem haar naam geven was misschien een actie die ze ook wel gedaan had als hij de zijne niet gegeven had, puur om hem te laten weten wie hij aan haar lot over zou laten. Iets met een naam werd een stuk lastiger gewoon aan diens lot over te laten, zij kon het weten. Een naam was een vloek. Iets waar niks goeds uit kon komen.
Hoe groot de drang ook was om weer naar Levi te kijken, ze wilde het niet. Het voelde alsof ze het op zou geven als ze zich nu om zou draaien en zijn grijze ogen op zou zoeken. Nee, ze wilde het niet. Punt. Klaar.
Haar ogen gleden weer over het landschap, dit keer niet op zoek naar een plek om alleen te zijn, maar op zoek naar een draak, een beest dat zou bewijzen dat de o zo stoere jongen, zijn ongelijk kreeg. Het moest haar gewoon lukken hem hiermee te pakken.
Haar pas ging langzamer, tot ze stilstond. Ze slikte krampachtig en haar bruine ogen gleden over het ding in de verte heen. Ze hoefde niet eens na te denken wat het was. Haar adem stokte toen de ogen van het beest haar opmerkten. Een klein stemmetje in haar hoofd zei haar meteen rechtsom keer te maken, maar ze moest haar gelijk krijgen. Ze balde haar handen tot vuisten en klemde haar kaken strak op elkaar. Haar ogen bleven op de draak hangen, terwijl ze moeite moest doen niet achteruit te lopen. Toen het beest een brul sloeg en in beweging kwam, greep ze uit reflex naar haar mes, waarna haar benen in beweging kwamen en ze achteruit begon te lopen, het stenen mes in haar hand geklemd. Het beest kwam niet met een enorme snelheid op haar af, maar hij kwam naar haar toe en ze was er zeker niet blij mee. En toch moest en zou ze haar gelijk krijgen.
Toen ze nog een stap achteruit zette, struikelde ze en viel ze achterover op de grond. Haar ogen schoten naar de poten van de draak en kort flitste het beeld van haar vader voor haar ogen langs. Ze herinnerde zich precies hoe hij overleden was.. Nee, niet nu. Haar ogen gleden terug naar de kop van de draak en haar ademhaling ging sneller. Ze zou niet toegeven dat ze bang was, al was die angst in haar ogen te zien.

“Nee, ze waren inderdaad niet slim, want ze zijn dood,” de woorden kwamen uit zijn mond alsof het hem totaal niet deerde, alsof het hem koud liet. Maar het waren wel zijn oude tribe makkers waarover hij het had, het deed hem vanbinnen pijn om zo over hen te spreken, ook al wist hij dat zijn woorden de waarheid waren. Ze waren met hun open ogen in de val gelopen. Een van de leden was undercover in hun stam geraakt en had zo heel de stam uitgemoord op een paar personen na. Waarom moest hij hier nu aan denken? Haar vraag haalde hem weer uit zijn trance, hij had het trauma waar hij al jaren mee kampte weer naar boven gehaald, hij had gewoon moeten liegen, maar dat was niet een van zijn sterkste punten. “Dood?” begon ze op een zachte toon “Leg uit.”
 
Ugh, hier had hij nooit over mogen beginnen, maar voor hij nog maar kon spreken, had ze besloten haar naam te zeggen, twee maal, de ene keer wat zekerder dan de andere. Een knikje in haar richting volstond voor Levi voor hij zag hoe ze zichzelf weer waagde in de richting waar de draken waren. Verdomme, ging ze nu echt de uitdaging aan?! Meende ze dat nu werkelijk?! Hoe dom kon ze nu werkelijk zijn?! Levi bleef haar in het oog houden, tot hij met zijn neus een sterke geur van zwavel opving, zijn ogen verwijdde zich zonder nog enig spoor van emotieloosheid en hij keek gespannen naar Cainen, die ondertussen al was gestruikeld en oog in oog stond met een kolos van een draak waar je zeker niet naast kon kijken. Shit, shit en nog eens shit! Levi schoot in actie, zijn lichaam werd hariger en in een mum van een seconde was hij een wolf, die sprintte richting Cainen. Zijn tanden zette hij vast in haar kledij terwijl ze de tijd kreeg om zo op zijn rug te klimmen, tijdens dat hij wegrende zodat de draak geen twee makkelijke prooien zou hebben. “Damn you shitty brat, making me to save your ass twice in a day, you really desperately want me to save you again!” zijn stem klonk veel zwaarder en hij sprak een andere taal, shapeshifters zouden hem verstaan, maar anderen niet. Hierbij hoopte hij natuurlijk dat ze maar een gewoon mens was. Met de draak op zijn hielen, had hij niet echt bepaald de tijd om nog verder kwaad te blijven. Nu was het maar zoeken naar een nauwe spleet waar ze beiden in konden verblijven.
 
Levi moest enkele keren ferm uitwijken voor heet vuur dat de bek van de draak verliet maar eindelijk hadden hij een nauwe spleet gevonden waar hij in verdween met Cainen, de spleet reikte tot ver genoeg om veilig te zijn voor enige indringers. Plukken van zijn vacht smeulden na en het irriteerde best, maar hij moest het maar negeren. Een zucht ontsnapte zijn bek voor hij zichzelf weer toeliet te veranderen in zijn menselijke vorm. Soms gebeurde het wel eens dat hij zonder kleding aan weer verscheen, maar nu was dit gelukkig niet het geval. “Oh fijn..” mompelde hij geïrriteerd, zijn shirt bekijkend dat vol met gaten zat, zijn vel dat enorm rood zag en pijn deed. “Verbrand en mijn kleren half weg geschroeid. Echt geweldig.”
“Hopelijk was het de moeite sinds je inderdaad gelijk had, ik kan je niet laten doodgaan. “

Zijn gezichtsuitdrukking stond op onweren en hij kruiste zijn armen, wachtend op een bedankje.

Ze was koppig, ja, dat wist ze. Ze kon ook met zekerheid zeggen dat het een familietrekje was. Als ze eenmaal iets wilde, gebeurde het. Hoeveel moeite het haar ook koste. Ze was niet te koppig om het ook nog aan iemand anders te vragen. Als ze iets wilde, gebeurde het, maar dan deed ze het ook zelf.
Dit was precies hetzelfde. Ze wilde haar gelijk krijgen, dus moest ze die ook zelf gaan halen. Ze wist dat haar actie niet bepaald de slimste waren. Ze stond niet te popelen om in de problemen te komen, maar ze wilde dit gewoon bewijzen. Zonder ook maar om te kijken, liep ze bij Levi vandaan.
Toen haar ogen de draak vonden, was er niks anders dat haar restte, dan blijven staan. Ze moest haar gelijk krijgen. Het was alleen onmogelijk om van zichzelf te verwachten dat ze echt zou blijven staan. Toen ze twee passen achteruit had gezet, struikelde ze. Angst bekroop haar toen de draak steeds dichterbij kwam en ze de herinneringen simpelweg niet terug kon dringen. Pas toen ze vast gepakt werd, kwam ze in beweging. Ze klom op zijn rug en klamde zich vast aan hem. “Damn you shitty brat, making me to save your ass twice in a day, you really desperately want me to save you again!” Haar ogen bleven even op zijn vacht hangen, voordat ze haar ogen dicht kneep en zacht op haar lip beet. Ze had hem gehoord en een glimlach kon ze niet onderdrukken. Ze had gelijk gehad. Hij was haar komen helpen, had haar niet aan haar lot over gelaten.
Door het wilde ritje had ze haar ogen dichtgeknepen en hield ze zijn vacht bijna krampachtig vast. Ze moest toegeven dat ze niet zo heel erg blij was met dit ritje. Ze was blij dat hij haar hielp, maar zelf rennen was toch net iets meer haar ding. Zodra hij de spleet in ging, liet ze zich van zijn rug glijden. Haar ogen gleden over hem heen en ze beet schuldbewust op haar onderlip. Hij veranderde terug in zijn menselijke vorm. “Oh fijn..” Ze wende haar blik af. “Verbrand en mijn kleren half weg geschroeid. Echt geweldig.”
“Hopelijk was het de moeite sinds je inderdaad gelijk had, ik kan je niet laten doodgaan. “ Ze keek hem voorzichtig aan en glimlachte zwakjes. Zijn gezichtsuitdrukking was echter uitdrukkingsloos en zijn armen waren over elkaar geslagen en ze wist precies waar hij op wachtte. Ze slikte een keertje krampachtig en sloeg toen haar armen om zijn hals. Een zachte: ‘Dankjewel.’ Verliet haar lippen, bijna fluisterend, waarna ze hem weer los liet en beschaamd de andere kant op keek. ‘Sorry..’ Haar ogen gleden voorzichtig terug naar zijn kleding en de rode plekken. Ze stak haar hand voorzichtig uit, maar raakte ze niet aan, bang dat ze hem pijn zou doen. Ja, ze had haar gelijk willen hebben, maar dit had ze nooit gewild.. Haar bruine ogen bleven even op de rode plekken hangen, voor ze naar zijn grijze ogen gleden en hem bezorgd aankeken.

Ze was zo ongelooflijk koppig, dat kon hij nu al zo zien. Ze ging verder op zijn waarschuwing in en wilde zien of hij het wel degelijk meende. Aan de ene kant vond hij het ongelooflijk dom en roekeloos van haar, maar aan de andere kant, ze wist dat hij haar hagje weer zou redden, ze wist het gewoon. Zijn ogen werden groot toen hij de geur van sterke zwavel rook en hij schoot in actie, haar reddend van de draak sinds ze was gestruikeld, al rennend kroop ze op hem, de rit hield in dat hij vaak moest ontwijken, en af en toe werd hij door een klein vlammetje geraakt dat zijn vacht lichtelijk schroeide. “Damn you shitty brat, making me to save your ass twice in a day, you really desperately want me to save you again!” zei hij, zijn stem klonk veel zwaarder en hij sprak een andere taal, shapeshifters zouden hem verstaan, maar anderen niet. Hierbij hoopte hij natuurlijk dat ze maar een gewoon mens was. Met de draak op zijn hielen, had hij niet echt bepaald de tijd om nog verder kwaad te blijven. Nu was het maar zoeken naar een nauwe spleet waar ze beiden in konden verblijven.
 
Die vonden ze uiteindelijk en deze was veilig genoeg om in te verblijven. Eindelijk besloot hij zichzelf weer te veranderen in zijn menselijke vorm nadat hij een diepe zucht had geslaakt uit opluchting, blij dat dit voorbij was. Gelukkig had hij zijn kleding nog aan, maar er waren gaten en schroeiplekken in te vinden, waaronder of waartussen verbrandde huid school. “Oh fijn..” mompelde hij geïrriteerd, zijn shirt bekijkend dat vol met gaten zat, zijn vel dat enorm rood zag en pijn deed. “Verbrand en mijn kleren half weg geschroeid. Echt geweldig.”

“Hopelijk was het de moeite sinds je inderdaad gelijk had, ik kan je niet laten doodgaan. “
Op zijn kwaad gedoe werd gereageerd met een bedankje en zijn grijze ogen keken haar lichtelijk verbaasd aan wanneer hij de glimlach op haar lippen zag en de woorden: “Dankjewel,” en “sorry,’ hoorden. Hij kroop achteruit, met grote ogen toen hij zag hoe haar hand richting zijn brandwonden gingen, niet bang voor de pijn maar, angstig voor de aanraking. Langzaamaan liet hij zijn ogen gaan over het gebied, speurend, of hij nog iets zou vinden om de pijn te verzachten. Dit vond hij ook, een verdovende plant waar hij maar op moest kauwen. Hij kroop richting de plant, plukte deze, rook er eens aan en stak een blaadje ervan in zijn mond. Het was best een grappig zicht, Levi, kauwend op een blaadje van een plant en hij toonde emotie, voor een korte periode tot hij het brokje uitspuugde wanneer er geen smaak meer aan was en hij begroef het onder een hoopje zand, natuurlijk waar Cainen het niet zou zien. Weer ging hij bij het meisje zitten. “We kunnen hier wel eventjes zitten,” mompelde hij zachtjes, zijn blik afwendend. “De dood van mijn tribeleden, ik was dom, blind, zij net hetzelfde. Een vijandige tribe had besloten een assassin undercover te sturen op onze tribe, die persoon verbleef maanden bij ons, we zagen hem als een vriend, maar op een dag, op volle maan, vermoordde hij bijna iedereen, ik was een van de weinigen die was kunnen gaan lopen, ik prijs me gelukkig..” mompelde hij, haar vraag van eerder beantwoordend, terwijl hij had besloten wat takken bij elkaar te rapen om dan aan een kampvuur te beginnen. “Ben je bang van vuur? Anders maak ik geen kampvuur,” zei hij voor hij de tak in een blaadje stak voor vuur te maken.

Ze was bang toen de draak op haar af kwam en haatte zichzelf voor deze ondoordachte actie. Ze kon dan ook niet in woorden uitdrukken hoe blij ze was dat ze gelijk had gehad en hij haar kwam helpen. Ze wilde niet eens denken aan wat er gebeurd zou zijn als ze ongelijk had gehad. Het kon haar niet schelen hoeveel hij op haar zou vloeken, ze kon nu niet meer ontkennen dat ze hem dankbaar was.
De over elkaar geslagen armen waren voor haar reden genoeg om haar armen om zijn hals te slaan, een zacht bedankje te uitte en hem toen weer los te laten.
Haar ogen gleden over zijn kleding en de rode plekken, waarna ze haar hand uitstak. Ze was niet van plan geweest hem aan te raken, was bang hem pijn te doen, maar dat kon hij niet weten. Hij kroop met grote ogen achteruit en ze trok haar hand terug, alsof ze hem wel aan had willen raken. Zijn ogen speurde om zich heen, terwijl de hare op zijn gezicht bleven hangen. Dit was haar schuld.. Hij had haar misschien uitgedaagd, maar zij was die uitdaging aangegaan en daardoor was dit gebeurd. Ze bleef hem volgen, bleef hem aankijken, tot hij het blaadje uitspuugde. Ze wende haar blik af en beet zacht op haar lip.
“We kunnen hier wel eventjes zitten,” Mompelde hij, zijn blik afgewend. Ze knikte even, maar bleef naar de grond kijken, was bang dat ze weer zou gaan staren als ze hem nu aan zou kijken. “De dood van mijn tribeleden, ik was dom, blind, zij net hetzelfde. Een vijandige tribe had besloten een assassin undercover te sturen op onze tribe, die persoon verbleef maanden bij ons, we zagen hem als een vriend, maar op een dag, op volle maan, vermoordde hij bijna iedereen, ik was een van de weinigen die was kunnen gaan lopen, ik prijs me gelukkig..” Haar ogen schoten naar hem toe, groot en vol verbazing. Ze besefte dat dit een uitleg was die ze hem had gevraagd. Haar hand ging over de bovenarmband rond haar linker arm. Ze droeg er een aan beide kanten.
“Ben je bang van vuur? Anders maak ik geen kampvuur,” Ze keek op, uit haar gedachtes getrokken en schudde langzaam haar hoofd. Ze bleef hem aankijken, bleef even stil, tot ze ineens zacht zei: ‘Het spijt me van je tribeleden..’ Haar ogen bleven op zijn ogen hangen, voor die weer naar de rode plekken gleden. Het leek wel of andere alleen maar gewond raakte als ze haar wilden helpen. Ze keek hem even bezorgd aan, voordat ze voorzichtig zijn pols vast pakte. Het was een snelle, zekere beweging die zelfs voor haar onverwachts kwam. Haar vingertoppen gleden voorzichtig over zijn onderarm heen, raakte zijn huid eigenlijk niet eens aan. Ze slikte en keek hem bezorgd aan. Ze schudde haar hoofd en liet zijn pols toen los. ‘Waarom vraag je me of ik bang ben voor vuur? Alsof ik nu nog het recht heb om te zeggen wat je wel of niet moet doen..’ Ze wende haar blik af en ging iets verder weg op de grond zitten, haar benen opgetrokken, haar ogen op de grond gericht. Ze had zijn woorden niet als een uitdaging moeten zien, dan was dit niet gebeurd en zou hij nu niet onder de brandplekken zitten..

Zo dom dat ze was geweest, hij had haar maar op een haartje kunnen redden van die reuzendraak voor de kost van wat brandwonden die al langzaamaan begonnen te vervellen en pijn deden. Vreselijk gewoon dat hij, Levi Heichou, nog steeds pijn voelde na alles wat al met zijn lichaam was gebeurd. Het verbaasde hem zelfs dat zijn zenuwen nog serieus werkten. Hij verstijfde helemaal toen Cainen hem omhelsde, het bedankje dat ze uitte en hoe ze al snel losliet. Zijn grijze ogen, geschokt, een emotie die zo goed als onbekend voor hem was. De seconden die ze hem vasthad, leken uren te duren voor hem, maar dat was omdat hij zo’n close gedoe niet meer gewend was sinds de tribe nog in orde was. Toen ze haar hand uitstak, deinsde hij achteruit, zijn grijze ogen nog steeds geschokt kijkend, niet echt wetend wat hij moest doen.
 
Uiteindelijk besloot hij een kruid te zoeken, dat hij al snel vond, dat werkte tegen de pijn, hij kauwde erop, tot alle smaak verdween en spuugde het vervolgens uit. Vreselijke smaak, maar zijn  pijn verdween wel na enkele minuten. “We kunnen hier wel eventjes zitten,” Mompelde hij, zijn blik afgewend. Ze knikte even, maar bleef naar de grond kijken. Zo meed Levi ook haar blik, de spijt wilde hij niet in haar ogen zien, de spijt die hij had gezien in zijn oude tribeleden hun ogen. Maar ze had eerder, voor die draak hem iets gevraagd, iets waarop hij nu zou antwoorden: . “De dood van mijn tribeleden, ik was dom, blind, zij net hetzelfde. Een vijandige tribe had besloten een assassin undercover te sturen op onze tribe, die persoon verbleef maanden bij ons, we zagen hem als een vriend, maar op een dag, op volle maan, vermoordde hij bijna iedereen, ik was een van de weinigen die was kunnen gaan lopen, ik prijs me gelukkig..”
Natuurlijk was de herinnering aan die vreselijke dag ondraaglijk en had hij zichzelf ermee enorm gekweld, maar de pijn was nu draaglijker geworden, vast door de slijting in de jaren. In zijn ooghoeken zag hij haar verbazing, wetende dat dit de uitleg was waarvoor ze had gevraagd. Nog steeds speelde er geen glimlach op zijn gezicht, nee, glimlachen kon hij gewoon niet.
 
“Ben je bang van vuur? Anders maak ik geen kampvuur,” mompelde hij en zijn blik ging naar Cainen, die haar hoofd schudde en vervolgens zei: Het spijt me van je tribeleden..’
“Het is al jaren geleden, dus niets om spijt over te hebben, wat gebeurd is is gebeurd,” zijn emotieloze blik verscheen weer, terwijl hij het vuur begon te maken. Hij was hier vrij behendig maar voor hij verder kon doen, nam ze zijn pols vast, hij verstijfde en liet het takje vallen. Zijn grijze ogen keken naar haar bezorgde ogen en hij beet zachtjes op zijn lip toen ze zijn armhaartjes met haar vingertoppen aanraakten, het gaf hem kippenvel. Toen zijn pols losgelaten werd, begon hij weer vurig met het vuur aan te maken, in de hoop dat zijn emotieloze gelaatsuitdrukking weer terugkwam en hij kalmeerde. Nadat het vuur eindelijk was aangewakkerd, begon hij het aan te blazen. Zijn grijze ogen die weer niets weergaven van hoe hij zichzelf voelde, keken haar aan. ‘Waarom vraag je me of ik bang ben voor vuur? Alsof ik nu nog het recht heb om te zeggen wat je wel of niet moet doen..’

“Omdat ik nu, sinds jaren, geen zin heb om de klootzak uit te hangen,” zei hij voor hij weer voor een minuut verder deed met blazen. Eindelijk begon het vuur door te komen en ging Levi nog wat takken halen om het vuur levende te houden.

Dankbaarheid was een woord dat ze al jaren lang uitspuwde. Het had geen betekenis meer voor haar, was veranderd in een woord dat hetzelfde was als verraad en haat. Dankbaarheid was moeilijk voor haar, moeilijker dan de meeste zouden denken. En ondanks dat, was ze Levi dankbaar. Dankbaarder dan ze zelf wilde toegeven. Ze wilde er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als hij te koppig was geweest.
Beide keken ze niet naar de ander, meden ze elkaars blik. Alsof deze ruimte in zou storten als ze elkaar aankeken, alsof er dan twee olifanten door een porseleinwinkel zouden rennen en alle kostbaarheden zouden vernielen.
“De dood van mijn tribeleden, ik was dom, blind, zij net hetzelfde. Een vijandige tribe had besloten een assassin undercover te sturen op onze tribe, die persoon verbleef maanden bij ons, we zagen hem als een vriend, maar op een dag, op volle maan, vermoordde hij bijna iedereen, ik was een van de weinigen die was kunnen gaan lopen, ik prijs me gelukkig..” Bij die woorden kon ze niks anders dan hem vol verbazing aanstaren, geschrokken door de woorden. Niemand zou zoiets mee mogen maken.. Al was het niet te ontkomen. Er was geen glimlach te zien rond de lippen van Levi, al had ze niets anders verwacht. Hoe kon iemand glimlachen bij een gedachte als deze?
“Ben je bang van vuur? Anders maak ik geen kampvuur,” mompelde hij en zijn blik ging naar Cainen, die haar hoofd schudde en vervolgens zei: ‘Het spijt me van je tribeleden..’ Ze moest het zeggen, moest haar medeleven uitte, hoe lang het ook geleden mocht zijn. “Het is al jaren geleden, dus niets om spijt over te hebben, wat gebeurd is is gebeurd,” De emotieloze blik verscheen weer en ze keek hem met een zwakke glimlach aan. ‘Dat het lang geleden is, wilt niet zeggen dat het je niet blijft achtervolgen, je niet dag in dag uit op de hielen zit. Alsof je achtervolgt wordt door een monster. Alsof je keel dichtgeknepen wordt, elke keer als je gedachtes afzwerven naar die ene herinnering die maar niet uit je hoofd wilt trekken..’ Haar stem was zachter geworden en haar ogen waren op haar handen gericht. Ze had het niet alleen over zijn verhaal, ook over haar eigen herinneringen die haar elke dag treiterde.
‘Waarom vraag je me of ik bang ben voor vuur? Alsof ik nu nog het recht heb om te zeggen wat je wel of niet moet doen..’ Vroeg ze hem, nadat ze zijn pols had vastgepakt, haar vingertoppen over zijn arm had laten gaan en een eindje verderop was gaan zitten. “Omdat ik nu, sinds jaren, geen zin heb om de klootzak uit te hangen,” Ze bleef even zwijgend voor zich uitkijken, voordat ze langzaam opstond en hem aankeek. ‘Soms denk je dat een muur optrekken werkt als bescherming, terwijl je jezelf alleen maar kapot maakt.’ Ze haalde diep adem en sloot haar ogen, zag het beeld van haar vader voor zich. Zijn kleding rood van het bloed. Ze kon vaag het geschreeuw van haar broer horen, terwijl ze zelf zwijgend naar haar vader bleef kijken. Alsof het niks bijzonders was, alsof dit iets was wat al jaren geleden was voorspeld.
Ze opende haar ogen en zuchtte zacht. ‘Je denkt dat andere je alleen maar zouden uitlachen, je zouden haten, zouden denken dat je niks meer waard bent. Je kan de blikken voelen, het gemompel horen, de haat bijna ruiken.. Terwijl ze geen idee hebben, geen idee hoe hard het leven is. Hoe harteloos alles om je heen is.’ Ze keek Levi strak aan. Haar ogen vol haat en nijd. Niet jegens hem, maar jegens al die hufters waar ze het nu over had. ‘En het enige wat je elke dag probeert, is het buitensluiten van die mensen, de mensen die je krenken tot op je ziel en het niet eens lijken te beseffen. Een muur opbouwen kost tijd en hoe langer het duurt, hoe vaker je jezelf inhoudt, hoe vaker je je mond zult houden en je woede op kropt. Het werkt tegen je. Voor je het weet heb je je eigen ziel verkoold, verbrand..’ Haar stem was rustig, maar een zweem van haat en afschuw klonk erin door. Elk woord kwam recht uit haar hart. Elk woord had vertrouwen nodig om uitgesproken te worden. Vertrouwen waarvan ze niet wist waar het vandaan kwam.

“De dood van mijn tribeleden, ik was dom, blind, zij net hetzelfde. Een vijandige tribe had besloten een assassin undercover te sturen op onze tribe, die persoon verbleef maanden bij ons, we zagen hem als een vriend, maar op een dag, op volle maan, vermoordde hij bijna iedereen, ik was een van de weinigen die was kunnen gaan lopen, ik prijs me gelukkig..” Natuurlijk keek ze hem vol verbazing aan, iedereen zou het doen toch? Levi was normaal niet een persoon die zo zijn verleden zou blootstellen aan iemand maar ze had het hem gevraagd en hij had haar vraag beantwoordt, omdat hij vond dat hij er maar eens over moest raken. Hij had er werkelijk genoeg van om steeds hetzelfde trauma niet te kunnen verwerken.  Het stoorde hem werkelijk mateloos dat hij emo bleef doen over iets wat jaren geleden was. Hij voelde zich zwak en zielig, twee dingen die hij liever niet dacht over zichzelf. Levi glimlachte niet, hij had geen rede om te glimlachen, absoluut niets kon hem laten glimlachen, dat was wat hij dacht dan toch alleszins.
 
“Ben je bang van vuur? Anders maak ik geen kampvuur,” mompelde hij en zijn blik ging naar Cainen, die haar hoofd schudde en vervolgens zei: ‘Het spijt me van je tribeleden..’
De emotieloze blik was weer op zijn gezicht wedergekeerd en hij beantwoordde haar vraag dat het al zo lang geleden was en wat gebeurd was, was gebeurd. Ze reageerde erop met een zwakke glimlach, waarop hij niet reageerde en ze begon weer te spreken: . ‘Dat het lang geleden is, wilt niet zeggen dat het je niet blijft achtervolgen, je niet dag in dag uit op de hielen zit. Alsof je achtervolgt wordt door een monster. Alsof je keel dichtgeknepen wordt, elke keer als je gedachtes afzwerven naar die ene herinnering die maar niet uit je hoofd wilt trekken..’
Ze leek het gevoel te kennen, zou zij diegene zijn waarmee hij een degelijk gesprek kon hebben, haar kon zeggen wat er mis met hem was, hoe hij zich voelde? Het kon goed zijn van wel maar hij wilde nog afwachten, misschien had hij het helemaal mis. Zijn grijze ogen keken naar haar bezorgde ogen en hij beet zachtjes op zijn lip toen ze zijn armhaartjes met haar vingertoppen aanraakten, het gaf hem kippenvel. Toen zijn pols losgelaten werd, begon hij weer vurig met het vuur aan te maken, in de hoop dat zijn emotieloze gelaatsuitdrukking weer terugkwam en hij kalmeerde. Nadat het vuur eindelijk was aangewakkerd, begon hij het aan te blazen. Zijn grijze ogen die weer niets weergaven van hoe hij zichzelf voelde, keken haar aan. ‘Waarom vraag je me of ik bang ben voor vuur? Alsof ik nu nog het recht heb om te zeggen wat je wel of niet moet doen..’
“Omdat ik nu, sinds jaren, geen zin heb om de klootzak uit te hangen,” zei hij voor hij weer voor een minuut verder deed met blazen. Eindelijk begon het vuur door te komen en ging Levi nog wat takken halen om het vuur levende te te houden. Eenmaal hij terug kwam met een hele hoop takken voor de avond, ging hij zitten, porde af en toe met een stok in het vuur. ‘Soms denk je dat een muur optrekken werkt als bescherming, terwijl je jezelf alleen maar kapot maakt.’ Begon ze en Levi hief zijn hoofd, om haar aan te kijken, om te luisteren. Hij gooide af en toe nog takken in het vuur, maar bleef luisteren, geïnteresseerd in wat ze zei: ‘Je denkt dat andere je alleen maar zouden uitlachen, je zouden haten, zouden denken dat je niks meer waard bent. Je kan de blikken voelen, het gemompel horen, de haat bijna ruiken.. Terwijl ze geen idee hebben, geen idee hoe hard het leven is. Hoe harteloos alles om je heen is.’
Hij zag de haat in haar ogen, de haat met hoe ze elk woord uitsprak en hij voelde diezelfde oude haat jegens anderen opborrelen, als een aangewakkert vuur dat eerst nog in een hoekje smeulde. ‘En het enige wat je elke dag probeert, is het buitensluiten van die mensen, de mensen die je krenken tot op je ziel en het niet eens lijken te beseffen. Een muur opbouwen kost tijd en hoe langer het duurt, hoe vaker je jezelf inhoudt, hoe vaker je je mond zult houden en je woede op kropt. Het werkt tegen je. Voor je het weet heb je je eigen ziel verkoold, verbrand..’
 

Dit was exact hoe hij zich voelde, hoe wist ze dat? “Dit... Is exact hoe ik me voel... Jij hebt net hetzelfde, met hoe ik je hoor spreken, die woede, die afgunst, die haat jegens mensen die je uitlachen als ze je nog maar met een glimlach op je gelaat zien, je bespotten omdat je emotie laat zien, of vanwege je lengte..” Levi stootte een grom uit, zijn ogen straalden de emotie haat uit. De emotie die hij altijd al hoopte te kunnen verbergen bij zo’n situaties zoals deze. Het liefst bleef hij onpartijdig en ondernam hij alleen maar actie als het uit de hand liep. Dat waren de momenten dat je hem liefst het hardste meed.


(BAM 863 woorden XD)

Ze had niet verwacht dat hij rekening zou houden met haar toen hij op het punt stond een vuur te maken. Dus ze vroeg hem ook waarom hij het haar vroeg.
“Omdat ik nu, sinds jaren, geen zin heb om de klootzak uit te hangen,” Ze bleef hem aankijken toen hij het vuur de zuurstof gaf die het nodig had om te branden. Ze was niet bang voor vuur, in tegendeel. Soms leek dat haar enige vriend te zijn. Soms leek het of de vlammen antwoorden gaven op de vragen die ze het vuur stelde, alsof het daadwerkelijk leefde.
‘Soms denk je dat een muur optrekken werkt als bescherming, terwijl je jezelf alleen maar kapot maakt.’ Zei ze toen hij weer terug was bij het vuur. Hij keek op en gooide af en toe een tak in het vuur. ‘Je denkt dat andere je alleen maar zouden uitlachen, je zouden haten, zouden denken dat je niks meer waard bent. Je kan de blikken voelen, het gemompel horen, de haat bijna ruiken.. Terwijl ze geen idee hebben, geen idee hoe hard het leven is. Hoe harteloos alles om je heen is.’ Haat joeg door haar hele lichaam heen. De haat voor haar vader, die had besloten dat doodgaan hetzelfde was als beschermen. De haat voor haar broer, die haar in de steek had gelaten toen ze hem nodig had gehad. De haat voor alles en iedereen die haar ook maar aankeek en niet het lef hadden om hun commentaar recht in haar gezicht uit te spreken. Ze kon de haat niet verbergen.
‘En het enige wat je elke dag probeert, is het buitensluiten van die mensen, de mensen die je krenken tot op je ziel en het niet eens lijken te beseffen. Een muur opbouwen kost tijd en hoe langer het duurt, hoe vaker je jezelf inhoudt, hoe vaker je je mond zult houden en je woede op kropt. Het werkt tegen je. Voor je het weet heb je je eigen ziel verkoold, verbrand..’ Verbrand.. Tot er niks meer van over was. Tot je vergat wie je ooit was geweest, tot je vergat hoe je je toekomst altijd voor je had gezien. Ze wist het nog, ze wist hoe ze was geweest en hoe ze haar toekomst ingebeeld had. Ze wist ook dat ze niet meer die persoon was en dat haar toekomst nooit zou worden waar ze op gehoopt had. Nooit..
“Dit... Is exact hoe ik me voel... Jij hebt net hetzelfde, met hoe ik je hoor spreken, die woede, die afgunst, die haat jegens mensen die je uitlachen als ze je nog maar met een glimlach op je gelaat zien, je bespotten omdat je emotie laat zien, of vanwege je lengte..” Een grom klonk uit zijn mond en toen ze hem recht aankeek, zag ze de haat in zijn ogen. Ze knikte kort. Een zachte zucht klonk uit haar mond, voor ze zacht zei: ‘Ik heb geen idee hoe je je voelt.’ Hoe kon ze? Ze was in haar leven maar drie mensen verloren, deed al jaren geen moeite meer om andere dichtbij te laten komen. Hoe kon ze haar ervaring met dat van hem vergelijken? Dat kon niet, was onmogelijk. ‘Dat zal ik dus ook niet doen. Zeggen dat ik weet hoe je je voelt.’ Ze stond op en keek even naar het vuur, voordat ze weer naar Levi keek. ‘Ik weet alleen hoe ik me voel, ik weet alleen hoe het voelt als je in mijn situatie had gezeten.’ Ze stak meteen haar hand op als teken dat hij niet meteen iets moest vragen. Ze wilde niet meteen van alles uit leggen. Niet nu.. Niet hier.. Ze beet op haar lip en bleef hem nog even aankijken, voor ze naar hem toe begon te lopen. In haar weg naar hem toe bleef haar voet alleen ergens achter haken en struikelde ze, waardoor ze naar voren viel.

Natuurlijk hield Levi rekening met haar, hij was niet de enigste levende ziel hier die een mening had, dus hij had gevraagd of ze bang was voor vuur, waarop ze antwoordde waarom hij dat vroeg. Hierop antwoordde hij al snel dat hij vandaag geen zin had om de klootzak uit te hangen. Hij was het beu om dit bij haar te doen, hij wilde er over raken, maar uiteindelijk bouwde hij de muur alleen maar hoger en hoger waardoor hij vanbinnen alleen maar zichzelf kapot maakte. ‘Soms denk je dat een muur optrekken werkt als bescherming, terwijl je jezelf alleen maar kapot maakt.’ Zei ze toen hij weer terug was bij het vuur. Hij keek op en gooide af en toe een tak in het vuur. ‘Je denkt dat andere je alleen maar zouden uitlachen, je zouden haten, zouden denken dat je niks meer waard bent. Je kan de blikken voelen, het gemompel horen, de haat bijna ruiken.. Terwijl ze geen idee hebben, geen idee hoe hard het leven is. Hoe harteloos alles om je heen is.’
Ze voelde exact hetzelfde zoals hij, hij was kwaad, moe en kapot. Maar niemand kon zijn verhaal delen met hem, hem de steun geven die hij nodig had, niemand had hetzelfde meegemaakt, behalve die enkele overlevenden, maar die had hij nooit meer gesproken na het incident. Iedereen was zijn eigen weg gegaan.
 
‘En het enige wat je elke dag probeert, is het buitensluiten van die mensen, de mensen die je krenken tot op je ziel en het niet eens lijken te beseffen. Een muur opbouwen kost tijd en hoe langer het duurt, hoe vaker je jezelf inhoudt, hoe vaker je je mond zult houden en je woede op kropt. Het werkt tegen je. Voor je het weet heb je je eigen ziel verkoold, verbrand..’
Ze had gelijk en hij wist het, maar het was moeilijk om iedereen binnen te laten, Adrian was zijn beste vriend geweest, maar die moorden, het hem horen zeggen dat hij een spion was, dat hij hier was om de tribe van binnenuit te vermoorden. Hij snapte het niet, wilde het niet snappen tot er uiteindelijk een mes tegen zijn keel gedrukt kreeg. Levi had Adrian kunnen ontkomen en was kunnen ontsnappen.
 
“Dit... Is exact hoe ik me voel... Jij hebt net hetzelfde, met hoe ik je hoor spreken, die woede, die afgunst, die haat jegens mensen die je uitlachen als ze je nog maar met een glimlach op je gelaat zien, je bespotten omdat je emotie laat zien, of vanwege je lengte..” Levi stootte een grom uit, zijn ogen straalden de emotie haat uit. De emotie die hij altijd al hoopte te kunnen verbergen bij zo’n situaties zoals deze. Het liefst bleef hij onpartijdig en ondernam hij alleen maar actie als het uit de hand liep. Dat waren de momenten dat je hem liefst het hardste meed. Ze snapte hem, misschien moest hij haar het hele verhaal doen, misschien dat zij hem niet zou uitlachen en hem advies zou geven van hoe hij dit moest verwerken.
 
‘Ik heb geen idee hoe je je voelt.’ Zei ze en Levi keek haar verbaasd aan, ze wist het wel, ze voelde net hetzelfde als hij voelde, zijn wrok, zijn woede, alles. ‘Dat zal ik dus ook niet doen. Zeggen dat ik weet hoe je je voelt.’ Ze stond op en keek even naar het vuur, voordat Cainen weer naar hem keek. ‘Ik weet alleen hoe ik me voel, ik weet alleen hoe het voelt als je in mijn situatie had gezeten.’

Hij wilde wat zeggen, maar haar hand stak omhoog en hij hield zijn vraag voor zich, ze liep naar hem toe en hij wilde naar achter kruipen met zijn handen maar voor hij verder weg kon raken, struikelde ze en viel ze pardoes op hem. Levi belandde op zijn rug en haar gezicht was véél te dicht bij hem naar zijn zin, maar hij verstijfde, was niet in staat iets te doen, buiten weg te kijken, met een ongemakkelijke blik in zijn ogen.

Ze was bitter geworden. Deels dan.. Het had haar bitter gemaakt, maar tegelijkertijd een stuk gevoeliger voor andere die hulp nodig hadden. Het leek wel of een deel van haar hart veranderd was in ondoordringbaar steen en de andere helft zachter en gevoeliger was geworden. Zo voelde het. Zo leek het ook te zijn. Ze zou het nooit hardop uitspreken, hoe ze dacht over de manier waarop ze verandert was. Nooit. Al kon ze het nu niet laten om hem te helpen met haar eigen gevoelens. Om hem de preek te geven die ze zichzelf elke avond gaf. Om hem te laten weten dat hij niet de enige ziel was die het moeilijk had in het leven. Het leven was geen sprookje. Het leven was een hel. Een hel die voor altijd door zou branden. Opnieuw en opnieuw. Elk individu pakken, niemand kon ontsnappen aan de hel in het leven. Voor de een begon die hel alleen eerder dan voor de ander.
“Dit... Is exact hoe ik me voel... Jij hebt net hetzelfde, met hoe ik je hoor spreken, die woede, die afgunst, die haat jegens mensen die je uitlachen als ze je nog maar met een glimlach op je gelaat zien, je bespotten omdat je emotie laat zien, of vanwege je lengte..” Was zijn antwoord op haar preek. Ze knikte kort, reageerde niet op de grom of de haat. Ze kon hem niet vertellen geen haat te uiten, in tegendeel. Ze wilde dat hij het deed, dan wist ze tenminste zeker dat het hem niet tot een monster zou maken. Die vier kleine woordjes trokken alleen haar aandacht. Ze had hetzelfde, zei hij.. Nee. Dat had ze niet. Ze was zonder moeder opgegroeid, was haar vader verloren en was vlak daarna in de steek gelaten door de jongen die ze broer had genoemd. Dat was iets anders dan wat hij meegemaakt had.
‘Ik heb geen idee hoe je je voelt.’ Sprak ze rustig. Ze zag de verbazing in zijn ogen en glimlachte zwakjes. ‘Dat zal ik dus ook niet doen. Zeggen dat ik weet hoe je je voelt.’ Ze stond op en keek naar het vuur. De dansende vlammen leken haar even mee te voeren in een zweem van stille herinneringen. Haar ogen gleden weer naar hem toe en ze zei kalm: ‘Ik weet alleen hoe ik me voel, ik weet alleen hoe het voelt als je in mijn situatie had gezeten.’ Meteen na die woorden stak ze haar hand op om hem het zwijgen op te leggen. Ze wist niet zeker of hij wat wilde zeggen of vragen, maar ze wilde het zekere voor het onzekere nemen, wilde zijn vragen niet beantwoorden. Niet over dit onderwerp tenminste. Het kon goed zijn dat ze het hem ooit wel zou vertellen, maar niet nu. Niet vandaag en zeker niet hier.
Ze liep naar hem toe en zag dat hij weg wilde kruipen, maar nog voordat ze kon stoppen of hem kon vragen waar hij zo bang voor was, struikelde ze. Ze viel bovenop hem, waardoor hij met zijn rug op de grond kwam te liggen. Haar gezicht was dichtbij genoeg om zijn adem te kunnen horen, te kunnen voelen. Hij keek weg, met een ongemakkelijke blik in zijn ogen. Ze bleef hem met grote ogen aankijken, wist dat haar adem stokte. Haar ogen gleden langzaam over zijn gezicht heen, maar bleven hangen bij zijn ogen. Pas na enkele seconden, seconden die uren leken te duren, verzette ze haar gewicht, zodat ze van hem af rolde. Had hierbij alleen geen rekening gehouden met het vuur. Ze zette haar hand neer en trok die met een gil meteen weer terug. Ze greep met haar andere hand de hand die in het vuur was gekomen vast en tranen brandde in haar ogen. Ze beet op haar lip en keek met diezelfde betraande ogen naar het vuur, alsof het haar in de steek gelaten had. Alsof de enige vriend die altijd naar haar luisterde, nu ineens besloten had dat die haar niet mocht. Niet meer wilde luisteren.

Levi wilde veranderen, maar het lukte gewoonweg niet, hij had geen idée waarom, maar het lukte gewoon niet. Het was vervelend en hij wilde geen mensen toelaten maar hij wilde ze ook niet afstoten compleet. Een vreemd gevoel, zo kon je het het beste omschrijven, het was enerzijds verwarrend maar ook anderzijds compleet te begrijpen. Levi had een verrader vertrouwd, een verrader die daarna heel de stam had uitgemoord op wat mensen na. Ze deed haar verhaal, voor hem voelde het niet als een preek, maar als een verhaal, een verhaal van een meisje, een meisje dat wat had meegemaakt. Natuurlijk zag hij zichzelf in dit verhaal en voelde hij meteen ook haat door zijn aderen stromen. “Dit... Is exact hoe ik me voel... Jij hebt net hetzelfde, met hoe ik je hoor spreken, die woede, die afgunst, die haat jegens mensen die je uitlachen als ze je nog maar met een glimlach op je gelaat zien, je bespotten omdat je emotie laat zien, of vanwege je lengte..” Was zijn antwoord, de haat reflecteerde in zijn ogen.
 
Haar antwoord hierop was dat ze niet wist hoe hij zich voelde en nooit zo claimen te weten hoe hij zich voelde, enigszins kalmeerde het hem wel, wetende dat ze nooit voor hem zou spreken en claimen dat ze hem kende en weten hoe hij zich voelde. ‘Ik weet alleen hoe ik me voel, ik weet alleen hoe het voelt als je in mijn situatie had gezeten.’
 

Hij wilde wat vragen, maar er werd hem het zwijgen opgelegd, zijn grijze ogen gleden weg van haar gezicht, zich richtend naar het dansende vuur, om even weg te dromen, lichtjes, tot ze op hem viel en hij door de impact achterover viel. Hun beide gezichten dicht bij elkaar. Levi wendde zijn blik ongemakkelijk af, omdat hij al die fysieke stuff niet gewend was. Elke normale mens zou lachen, maar Levi voelde zich er enorm ongemakkelijk door, omdat niemand ooit zijn persoonlijke ruimte was binnengedrongen. Na een paar minuten die uren leken te duren, rolde ze eindelijk van hem af. Levi wou nog zeggen dat ze daar haar hand best niet kon zetten en met een gil trok ze haar han weg. Hij stond stilzwijgend op en zocht naar een kruid in zijn tas en begon deze te pletten met een steen in een put die hij net maakte en het smeersel spreidde hij uit op een blaadje. Na een minuutje goed uitstrijken nam hij zonder waarschuwing haar verbrandde hand vast en deed er het goedje op. “Het zal even pijn blijven doen, maar de pijn zal wegtrekken,” zei hij al mompelend en hij liet haar hand los. “Pas op volgende keer,” zei hij met een zweem van ongerustheid in zijn stem. Vervolgens zette hij zichzelf goed, kijkend naar de lucht waar langzaamaan sterren in verschenen.

Ze zou niet snel iemand vertellen hoe ze zich voelde of waarom. Nog kleiner was de kans dat ooit iemand zou weten wat ze had meegemaakt. Ze vertrouwde niemand genoeg om hem of haar te vertellen wat ze meegemaakt had. Niemand zou begrijpen hoe het voelde.. Niet eens als iemand precies hetzelfde mee had gemaakt. Iedereen zou het anders meemaken. Diezelfde persoon zou haar kunnen vertellen dat ze het nu eindelijk eens los zou kunnen laten, maar dat kon ze niet. Elke avond voelde ze de eenzaamheid en elke nacht werd ze achtervolgd en opgejaagd door dezelfde nachtmerrie. Elke nacht werd ze wakker op hetzelfde moment, elke nacht kon ze de silhouetten van al die jaren geleden zien. Was de maan haar grootste vijand. Een vijand die het mogelijk maakte om die angstaanjagende beelden elke nacht te zien. Soms droomde ze zelfs over de dag dat haar broer haar in de steek gelaten had. Ze had geen idee wat er precies gebeurd was, wist alleen dat hij er nog was geweest toen ze ging slapen. Ze was zelfs in zijn armen in slaap gevallen omdat ze voor de zoveelste keer bang was voor de duisternis om hen heen. De volgende dag was hij weg geweest en niet meer terug gekomen. Ze had hem gezocht, was op elke plek geweest die ze kende, maar had hem nooit gevonden..
En haar moeder.. Ze had geen idee wie haar moeder was. Het enige wat ze wist over die vrouw, was dat ze alles gegeven had om haar op de wereld te zetten. Letterlijk. Haar vader had altijd zijn best gedaan haar daar niet voor te haten, haar de liefde te geven waarvan hij dacht dat zijn kinderen die nodig hadden. Ze had het alleen altijd geweten; hij had van haar gewalgd, had haar gehaat voor de dood van haar moeder. En ondanks dat, was hij voor haar gaan staan en had hij haar en haar broer met zijn leven beschermd. Opnieuw, letterlijk.
Ze had geen problemen met het feit dat ze geen moeder had. Ze wist niet beter, had er nooit een nodig gehad. Al bleven de dood van haar vader en het verdwijnen van haar broer haar elke nacht achtervolgen. In haar dromen als nachtmerries en als ze wakker was als schimmen die haar opjoegen.
Om te voorkomen dat ze dit aan hem moest uitleggen, stak ze haar hand op toen hij op het punt stond zijn mond open te trekken. Toen ze naar hem toe liep, struikelde ze en viel ze boven op hem. Daarmee veroorzaakte ze een behoorlijk gênant moment voor hen beide. Al kon ze het niet helpen naar zijn ogen te blijven kijken. De grijze ogen die zich ongemakkelijk af gewend hadden. Toen ze eindelijk besloot om van hem af te rollen, zette ze haar hand in het vuur. Met een gil trok ze deze terug, tranen prikte in haar ogen. Ze zag in haar ooghoek dat Levi opstond, maar lette totaal niet p was hij aan het doen was. Ze bleef naar het vuur kijken, alsof het een mes in haar rug gestoken had. Pas toen hij, zonder waarschuwing, haar hand vastpakte, schoten haar ogen naar zijn gezicht. Ze deed haar mond open om iets te zeggen en wilde haar hand wegtrekken, maar haar spieren leken simpelweg niet te doen wat ze wilde. “Het zal even pijn blijven doen, maar de pijn zal wegtrekken,” Mompelde hij, waarna haar hand weer losgelaten werd. Ze klemde haar kiezen op elkaar. “Pas op volgende keer,” De ongerustheid klonk door in zijn stem en ze knikte kort. Ze slikte even en keek naar haar hand, waarna ze weer naar Levi keek, die naar de lucht keek. De sterren braken zwak door en begonnen steeds feller te worden. Ze wist dat het niet heel lang meer zou duren voordat het donker zou worden. Haar ogen gleden weer naar het vuur. Haar mond ging al open om iets te vragen, maar het enige wat eruit kwam, was een zacht piepje. Ze klapte haar mond weer dicht en sloeg haar ogen neer, bang om haar vraag daadwerkelijk te stellen.
Haar hand ging onrustig over haar bovenarm heen, voordat ze zacht, bijna onverstaanbaar, begon: ‘Het vuur..’ Ze bleef naar de grond kijken. ‘Zou het.. Blijven branden?’ Ze hoopte dat hij snapte wat ze bedoelde en geen oordeel klaar had liggen. Ze beet op haar lip en slikte krampachtig, waarna ze hem voorzichtig aankeek. Ze had haar verbrande hand op haar schoot liggen, waarvan achter in haar hoofd een klein stemmetje zei dat dit pure karma was. Dankzij haar had hij zich verbrand en nu had zij haar eigen hand verbrand. Dat kon niet anders dan karma zijn. Haar andere hand ging nog steeds onrustig over haar bovenarm heen, alsof ze stond te wachten tot iemand met een helse mededeling zou komen, alsof de wereld elk moment kon vergaan. In haar ogen twinkelde iets vreemds. Een emotie die ze niet snel toonde, enkel tegen de avond. Iedereen had zijn angsten, die van haar waren vooral te vinden rond de nacht.. De duisternis om mee te beginnen. Ze wist dat de sterren niet genoeg licht zouden geven om haar gerust te stellen..

Levi had zelf te veel meegemaakt voor zijn eigen goed, zo veel dat hij het vertrouwen in iedereen was verloren. Niemand maar dan ook niemand was ooit gekwalificeerd genoeg om zijn vertrouwen te winnen en dus stootte hij werkelijk iedereen van zich af. Maar toch, kon hij de eenzaamheid voelen, elke dag, keer en keer opnieuw. Hij kon zeker niet ontkennen dat hij zich enorm eenzaam voelde. Toen Cainen naar hem toeliep en recht op hem belandde wanneer ze struikeld, voelde hij een zweem van ongemakkelijkheid in zijn lichaam en wendde hij zijn blik ongemakkelijk af, niet echt wetende hoe hij hiermee moest omgaan. Ze rolde zich na een tijdje van hem af en verbrandde haar hand aan het vuur, natuurijk wist Levi hoe ermee om te gaan en verzorgde het meteen. “Het zal even pijn blijven doen, maar de pijn zal wegtrekken,” Mompelde hij, waarna haar hand weer losgelaten werd. “Pas op volgende keer,” De ongerustheid klonk door in zijn stem en ze knikte kort. Ze had even haar blik laten rusten op haar hand, hij vroeg zich af waarom, maar die vraag liet hij onbeantwoord, het was immers een domme vraag, ze keek naar haar hand omdat ze vast wou zien of het in orde was of zo. Levi’s aandacht werd getrokken door een zacht piepje, zijn blik ging richting Cainen met een lichtelijk vragende blik in zijn ogen. ‘Het vuur..’ Ze bleef naar de grond kijken. ‘Zou het.. Blijven branden?’
 

Levi knikte terwijl hij opstond. “Ik ga sprokkelhout halen, ik ben zo terug,” zei hij en hij ging richting de plek waar hij eerder hout was gaan halen, de takken verzamelend tot hij weer wederkeerde naar Cainen, onder zijn armen takken dragend. “Het vuur zal blijven branden zolang ik het blijf aanvullen,” zei hij met een emotieloze blik in zijn ogen terwijl hij nog wat takken in het vuur gooide. “Bang in het donker?” vroeg hij zachtjes, niet echt wetend of ze hierop zou antwoorden of juist helemaal niet. "Er zal je niets overkomen, ik hou de wacht." Garandeerde hij haar terwijl zijn grijze ogen naar haar keken.

Misschien had ze moeten weten dat dit geen dag was om te denken dat ze overal makkelijk mee weg kon komen. Eerst de draak, toen opnieuw de draak, vervolgens het vallen boven op hem en nu dit, het verbranden van haar hand. Hoe kon ze ook zo stom zijn haar hand neer te zetten zonder te kijken waar ze die neerzette? Oké, misschien was ze nu te hard voor zichzelf en was het logisch dat ze op een moment als deze niet precies keek waar ze haar hand plaatste. Ze wilde immers gewoon zo snel mogelijk van hem afrollen, bij hem vandaan rollen, puur om maar niet bij hem in de buurt te komen. Zeker na deze actie.. Had ze niet gewoon op de grond kunnen vallen in plaats van boven op hem..?
Toen hij haar hand pakte, wilde ze hem terug trekken, haar mond los doen om er iets van te zeggen, maar ze kon het niet.. Ze was verbaasd dat hij haar hielp, alweer. Voor de tweede keer was het haar eigen fout en voor de tweede keer hielp hij haar. Drie keer, in totaal. Nadat hij haar had gezegd dat het nog even pijn zou doen, maar weg zou trekken, liet hij haar hand weer los. Wat gevolgd werd door een waarschuwing, waarop ze niks anders kon doen dan knikken.
Kijkend naar het vuur, bekroop haar een angst die veroorzaakt werd doordat Levi naar de lucht keek, waar de nacht langzaam insloop. De nacht.. Vol met zijn prachtige sterren, betoverende maan. En tegelijkertijd met de hatelijke duisternis die niet te ontkomen was.. Het was prachtig, de nacht, en angstaanjagend. Ze haatte het en tegelijkertijd was ze gelukkiger met de miljarden sterren boven haar hoofd in plaats van de zon.
Onrustig ging haar hand over haar bovenarm, waarna een klein piepje haar mond verliet, dat overduidelijk de aandacht van Levi trok. ‘Het vuur..’ Ze bleef naar de grond kijken. ‘Zou het.. Blijven branden?’ Toen hij opstond, keek ze hem een beetje geschrokken aan, maar ze zag hem knikken. “Ik ga sprokkelhout halen, ik ben zo terug,” Ze beet zacht op haar lip en knikte even kort. Haar ogen gleden kort omhoog, naar de lucht, voordat ze naar het vuur gingen en daar bleven hangen. In de tijd dat hij weg was, leek het vuur haar hele aandacht op te slokken.
“Het vuur zal blijven branden zolang ik het blijf aanvullen,” Ze schrok op en keek hem kort aan, maar wende meteen haar blik weer af toen ze de emotieloze blik in zijn ogen zag. Die woorden hadden geen betekenis meer als hij die blik in zijn ogen had.. Dat had hij door, toch..?
“Bang in het donker?” Vroeg hij haar zachtjes en ze haalde lichtjes haar schouders op. Ze zei niks. "Er zal je niets overkomen, ik hou de wacht." Haar ogen gleden naar de zijne en een schok ging door haar heen. Ze.. geloofde hem. Ze geloofde dat hij ervoor zou zorgen dat haar niets zou overkomen. Ze vertrouwde hem..
‘Je hebt je slaap ook nodig..’ Ze zou niet zeggen dat ze er niet blij mee was dat hij niet wilde slapen om zo de wacht te kunnen houden, maar ze had geen idee hoe hij zou zijn als hij niet sliep.. Misschien veranderde hij wel in een of ander monster als hij een nacht niet geslapen had. Ze keek naar het vuur en zuchtte zachtjes. ‘Ik vroeg je of het zou blijven branden, ik heb je niet gevraagd wakker te blijven..’ Haar ogen gleden weer naar hem toe en ze beet zacht op haar lip. Ze wilde dat hij ging slapen. Ze wilde dat hij de rust kreeg die hij nodig had.. Ze wist niet precies waarom ze zo graag wilde dat hij die rust kreeg, maar het moest gewoon. Ze keek hem bezorgd aan. ‘Levi..’ Het uitspreken van zijn naam, was adembenemender dan ze had gedacht. ‘Als je me echt wilt helpen, ga je slapen.’ Ze glimlachte zwakjes.

Levi had al tweemaal het leven van deze meid gered, tweemaal, ene keer omdat hij het had opgemerkt en de tweede keer omdat ze dom was geweest om op zijn uitdaging in te gaan, natuurlijk had ze daarbij haar gelijk gekregen maar dan nog, anders had ze dood geweest. Daarna was alles zo snel gegaan, ze viel op hem, letterlijk, lippen elkaar bijna rakend, zijn hartslag ging als een razende tekeer en hij wendde zijn blik ongemakkelijk af, zijn grijze ogen starend naar de spleet in de muur waar hij eerder was doorgerend, op de vlucht voor de draak.
 
Nadat ze haar hand had verbrand door niet op te letten, had Levi het verzorgd, er een smeersel opgedaan dat de pijn onzienlijk zou verzachten. Haar reactie op zijn waarschuwing was alleen maar wat geknik, waar Levi eigenlijkwel genoegen mee nam, hij wist dat ze voorzichtig ging zijn, dat wist hij gewoon nu. De avond viel en ze stootte een piepje uit, minuten nadat hij had besloten naar de lucht te kijken. Zijn aandacht werd getrokken en ze begon te spreken. ‘Het vuur..’ Ze bleef naar de grond kijken. ‘Zou het.. Blijven branden?’
 
Levi knikte voor hij opstond om mee te delen dat hij sprokkelhout ging halen. Eenmaal hij terug was zei hij: “Het vuur zal blijven branden zolang ik het blijf aanvullen,” zei hij met een emotieloze blik in zijn ogen terwijl hij nog wat takken in het vuur gooide. “Bang in het donker?” vroeg hij zachtjes, niet echt wetend of ze hierop zou antwoorden of juist helemaal niet. "Er zal je niets overkomen, ik hou de wacht." Garandeerde hij haar terwijl zijn grijze ogen naar haar keken.
‘Je hebt je slaap ook nodig..’ zei ze, was ze nu bezorgd om hem? Levi lachtte... maar er was wat anders met deze lach, hij lachtte niet schamper, maar hij lachtte de lach die emotie uitstraalde, de lach die hij vroeger had. Levi’s ogen gingen richting die van Cainen. “Ik denk dat jij het harder nodig hebt dan ik, ik wil niet dat er iets je overkomt Cainen..”
‘Ik vroeg je of het zou blijven branden, ik heb je niet gevraagd wakker te blijven..’ zei ze en Levi ging naast haar zitten, legde zijn hand langzaam op haar schouder, hij vond normaal lichamelijk contact vreselijk, maar bij Cainen leek alles niet te verlopen zoals hij het had gepland. ‘Als je me echt wilt helpen, ga je slapen.’

 “Maak je geen zorgen om me, ik heb al in vreselijkere omstandigheden genesteld en al zeker eens een keer langer dan een dag moeten wakker houden, maar... als je echt wilt dat ik slaap.. zal ik slapen, maar eerst waak ik over je, zodat ik zeker ben dat je veilig bent,” zei hij, naar haar kijkend, in de hoop dat ze hem begreep.