She takes life away (OPEN)

Nu het nacht was, en donker, leek Sunset's witte haar echt te schijnen. De volle maan scheen op haar hoofd en deed het meisje oplichten. Voor mensen die haar zagen zou ze misschien wel op een geest lijken; ze zweefde namelijk over de grond. Natuurlijk met behulp van de lucht. Sunset was namelijk een luchtmagiër. Alleen kostte het het meisje nog behoorlijk veel moeite om echt te vliegen, dus zweefde ze vaker. Maar ze was hard aan het trainen om echt te kunnen vliegen. Want ja, wie droomde daar niet van? Aangekomen op de top van de berg liet ze zich op de grond zakken en ging op haar knieën zitten. Ze trok haar mantel dichter om haar heen. Ze zou hier met overledenen kunnen praten. Dat gerucht ging al een tijdje rond. Zou het waar zijn? En zo ja, zou ze het willen? Wie zou ze willen benaderen? Sunset zuchtte. Wat deed ze hier dan? Ze was hier niet zonder reden naar toe gekomen. Het meisje veegde haar haar uit haar gezicht en keek naar de sterren. Haar complete familie was daar. Iedereen. Van haar jongste neefje tot haar oudste opa. Allemaal dood. Allemaal weg. Deerde het haar? Ja. Wilde ze opnieuw contact? Ze wist het niet... Gefrustreerd balde ze haar handen tot vuisten. Wat deed ze hier? Het was niet het toeval wat haar hier gebracht had. Toeval bestaat niet. Maar wat dan wel?

Vyn's scherpe ogen vlogen over de sneeuw. ZE voelde de aanwezigheid van een ander en gromde zachtjes toen ze het meisje in de gate had. Het was nog maar een kind. Een klein meisje dat geen weet had van het leven. Het liet Vyn even grinnikken en richtte haar slanke lichaam op. "Kom je hier om de doden te spreken?" Fluisterde ze lievelijk en stapte haar richting op. "Weet je niet dat de doden geen gehoor geven aan de zwakkelingen onder de levende?" Fluisterde ze en staardee haar strak aan. "Je leven komt ten einde als je contact probeert te leggen.." Gromde ze grinnikend.

Sunset schrok toen er ineens iemand naast haar stond. Ze richtte haar gezicht naar de vrouw op. Ze was dun, en ze had iets... Ja. Iets maakte dat Sunset bang voor haar was. "Kom je hier om de doden te spreken?" vroeg de vrouw met een lieve stem. Sunset klemde haar kaken op elkaar en slikte de brok in haar keel weg. "Weet je dan niet dat de doden geen gehoor geven aan de zwakkelingen onder de levende?" Fluisterde de vrouw. Langzaam stond Sunset op, om naar achter te lopen zodat de afstand tussen haar en de vrouw groter werd. "Je leven komt ten einde als je contact probeert te leggen..." Dat was de eerste keer dat ze dát hoorde. Waarom zou haar leven tot einde komen? Onbegrijpend keek ze de vrouw aan. Moest ze het vragen? Waarom had deze vrouw zo'n angstaanjagende uitstraling? "W-waarom?"

-Is Vindy nu al demon, hier ook? Want dit topic begon dat ze nog mens was. Ik vind beide best hoor. Maar dan rent Sunset er straks heel hard vandoor -

Haar ogen waren koud en doods terwijl ze het meisje aanstaarde. Haar vraag liet een lach over haar lippen rollen en ze liep haar richting op. Ze voelde de wind door haar jurk waaien en ze grijnsde zachtjes. "Waarom wat my sweet innocent child?" Fluisterde ze zacht en likte haar lippen even. "Let me bring you to warmth dear." Fluisterde ze bijna speels haar haar dansend op de koele bries. "Het is simpelweg veel te koud voor zo'n zwak arm kind al jij."

-nope ze is hier nog mens c:
anders zou het zo gemeen zijn voor jou xd