No limits {{Arely}}

Een beetje doelloos dwaalde de knappe jongeman door het bos. Zijn zwaard stak vertrouwd in zijn schede, en het gewicht van zijn schild op zin rug gaf een veilig gevoel. Hij voelde zich ontspannen, en hij had niet zo veel te doen. Aan zijn riem hingen twee dode konijnen die hij in een strik had gevangen, maar die wilde hij bewaren voor vanavond. Ietwat verveeld leunde hij tegen een boom. Hij wilde iets doen, maar hij had geen idee wat. Met een zicht ging hij zitten, en even wreef hij over zin buik. Hij had ondertussen best wel honger gekregen. Misschien kon hij wel een klein vuurtje maken, en dan wat eten. Dan zal hij het tweede konijn bewaren voor later. En dan zal hij wel veder zien.
Vastbesloten stond Juro op. Vuur. Voor vuur had je hout nodig. Hout. Zoekend keek hij om zich heen. Misschien... Daar! Een klein bosje droog kreupelhout. Daarmee zal het wel lukken, right? Snel nam hij zo veel mogelijk hout onder zijn arm, en bracht hij dat naar de plek waar hij net was gaan zitten. Daar bouwde hij een klein kampvuurtje, en tevreden keek hij naar zijn werk. Dat zag er al goed uit. Wat nu? Aansteken. Vuurstenen. Snel pakte hij de twee grijze stenen uit zijn bagage, en begon hij ze hoopvol tegen elkaar aan te ketsen boven het vuur. Even wachten... Een briesje liet zijn haar opwapperen, en er gebeurde niets. Geïrriteerd liet hij zijn armen zakken. Stom vuur. Was hij maar een vuurmagiër. Dan kon hij dit met één knip in zijn vingers aansteken...

{{Eerst Arely, dan open}}

Helaas voor Juro was het meisje dat nu aan kwam lopen geen vuurmagiër. Ze was een dief, vastbesloten om iets te eten te vinden. En ze leek iets gevonden te hebben.
Een jongen, een stuk ouder ~~en knapper~~ dan zij, met een kampvuurtje en twee konijnen. Hij probeerde een vuur te maken, wat niet echt lukte. Misschien kon ze helpen.. Het meisje stapte uit de bosjes. "Hallo," Zei ze ademloos. "kan ik misschien helpen?" Ze liep aarzelend op hem af, ging op haar knieën naast hem zitten, en stak haar handen uit. Ze hoopte maar dat hij de vuurstenen ook echt zou geven, anders zou tot dit het gênantste moment van haar leven kunnen uitlopen.

~Ik heb een plan, hehehe..

Nadat hij nog een tijdje door prutste, gaf hij het op. Dit ging niet lukken. Waarom wilde dat vuur niet aan? Hij zuchtte geërgerd, en leunde tegen de boom aan. Wat nu? Hij keek verrast op toen er een meisje naast hem verscheen. 'Hoi' Zei ze meteen. Juro grijnsde vriendelijk naar haar. 'Kan ik misschien helpen?' Vroeg ze, terwijl ze naast hem kwam zitten, en ze haar handen naar hem uitstak. Eerlijk gezegd vond hij haar een klein beetje opdringerig, maar dat liet hij niet merken. Grijnzend haalde hij even een hand door zijn haar, waarna hij de vuurstenen aan haar overhandigde. "Ik ben niet zo handig met vuur." Bekende hij vriendelijk. Even wachtte de knappe jongen tot ze iets zou doen. "Ik ben Juro, by the way." Stelde hij zichzelf voor. Stiekem was hij wel nieuwsgierig naar dit meisje. Wie was ze? Wát was ze überhaupt? Anderen hadden haar misschien niet vertrouwd, maar Juro was niet altijd even verstandig. En tja, je moest wel toegeven dat hij altijd goed was met meisjes. Het kwam niet vaak voor dat een meisje niet viel voor zijn knappe kop en aangeboren charmes, en door de jaren heen had hij genoeg ervaring opgedaan om zelfs de hardste noten te kraken. Eigenlijk was het een soort sport voor hem, en hij was er goed in. Heel goed.[/b]

"Ik ben niet zo handig met vuur." Ze glimlachte aarzelend, pakte de stenen aan, en begon ze tegen elkaar aan te ketsen. Haar Earthmagic hielp hier goed bij, deze was namelijk verwant met vuur. "Ik ben Juro, by the way." Juro.. Wat een mooie naam. "Ik.. Ik ben Arely." Antwoordde ze, haar blik strak op de hoop takjes gericht.
Even later knetterde er een vrolijk vuurtje en gaf de vuurstenen aarzelend aan Juro terug, niet goed wetend wat ze moest doen.

~Beetje kort, hopelijk kan je er wat mee :3

Het meisje begon met de twee stenen tegen elkaar te ketsen, en Juro wist niet hoe maar het lukte haar wel degelijk om een vuurtje te maken. De warmte stroomde hem tegemoet, en hij zuchtte tevreden. "Ik... ik ben Arely" Zei het meisje, dat dus Arely heette. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. 'Mooie naam.' Sprak hij zachtjes. De schemering begon nu in te vallen, en het werd snel donker. Hij kreeg de vuurstenen terug en stopte ze weer in zijn zak. Daarna kroop hij iets dichter dan nodig tegen Arely aan, en hij staarde naar het vuur. Hij voelde gewoon dat dit ging lukken.

Nog een bron van warmte verwarmde haar toen de jongen tegen haar aan ging zitten. Ze zat er nogal onwennig bij, niet goed wetend wat ze moest doen. Want ze moest toegeven, dat het ergens vertrouwd voelde. Dus kroop ze langzaam ietsje dichter tegen hem aan. De geur van rook drong haar neus binnen naarmate het branden van het vuur vorderde. Arely merkte dat ze een beetje honger kreeg toen haar maag protesterend knorde. Misschien dat ze maar eens moest gaan jagen. Maar ze wilde nog even blijven zitten.

~Zullen we anders even een beetje time skippen voor ship happens? Anders ligt ze na vijf minuutjes al te zoenen met een wildvreemde XD

Een zelfvoldane grijns verscheen op zijn gezicht toen hij merkte hoe Arely dichter tegen hem aankroop, en hij sloeg zijn gespierde arm om haar schouders heen. Het was zo makkelijk deze keer, het was bijna niet leuk meer. Bijna. Zachtjes streelde Juro even over haar schouder, en glimlachend staarde hij naar het vuur dat een warme gloed verspreidde. Het was inmiddels al bijna donker, en hij besloot om nog wat te eten voordat hij zijn "move" zal maken. Hij liet het meisje los en draaide zich om om één van de konijnen te pakken. Simpel spietste hij het karkas op een scherpe tak, waarna hij deze boven het vuur liet hangen. Het zou nog wel even duren voordat 'ie gaar zou zijn, dus richtte hij zich tot Arely. 'Hoe staat het met het leven?' Vroeg hij, met een scheve grijns op zijn gezicht. Hij nam haar goed in zich op, en besloot dat ze zeker de moeite waard was. Ze was knap, en tot nu toe ook wel aardig. Na een tijdje haalde hij het konijn van het vuur, en hij draaide even rond met de stok. 'Honger?' Vroeg hij kort, terwijl hij goedkeuren naar het gegrilde vlees keek.

- Nah, ik vind het juist leuk om het zo op te bouwen :')

Al snel begon het donkerder te worden, waardoor Juro besloot dat het tijd was voor avondeten. Hij hing een van de konijnen boven het vuur, en al snel begon het vocht zich een uitweg door het vlees te banen. 'Hoe staat het met het leven?' Vroeg de jongen met een scheef lachje. Even dacht het meisje na. "Prima. Ik was net aan het jagen, alleen ben ik een beetje te laat vertrokken.." Tegen de tijd dat Arely midden in het bos zat, stond de zon al boven aan de hemel en lagen de dieren al in hun holletjes. Ze had de hoop niet opgegeven, maar helaas had ze alleen maar een glimp van één vogeltje opgevangen. Het bos was helemaal uitgestorven waar zij liep. Er hing een of andere demonengeur om haar heen die alleen dieren of mensen met een sterk reukvermogen goed konden ruiken. Naarmate de zon rees werd deze geur sterker, had ze ontdekt, geen wonder dat zij niks had kunnen vinden dus.
En toen was het konijn klaar. De heerlijke geur van gebraden vlees vulde haar neus en het vocht droop op de grond. Het zag er leegjes uit, zo'n gebraden konijn zonder inhoud. Maar haar hoorde je niet klagen, het was beter dan een stuk darm, en vulling was alleen voor de rijkste in Alivar. Of voor de mensen die het van de markt wisten te stelen..
Toen Juro vroeg of zij ook honger had, knorde haar maag instemmend. Het was haar nog niet opgevallen dat ze honger had gehad. Arely had zich zelfs lichtjes misselijk gevoeld toen de jongen zijn arm om haar heen had geslagen. Het was allemaal zo spannend, een heel nieuwe belevenis voor dit jonge meisje.