If you want the rainbow, you gotta put up with the rain.

De harde regen had zijn lange, zwarte haren tegen zijn lichaam aan geplakt gekregen, en zijn kleding was doorweekt. Toen de bui was begonnen had hij er totaal geen last van gehad. Van een paar druppeltjes ging hij niet dood, right?
De bui waarin het miezeren veranderd was leek hem echter wel te boeien, want de zomer was bijna voorbij, en voor je wist stond de herfst al weer op de stoep met zijn kou en vele buien. Veel zin om ziek te worden had hij niet. Nu het koudere weer naderde zou het ook steeds moeilijker worden om aan eten te komen en in leven te blijven.
Met zijn armen om zijn lichaam geslagen liet hij zijn blik over de omgeving glijden, opzoek naar een schuilplaats. Zelf iets bouwen had nu ook geen zin meer. Tegen de tijd dat hij klaar zou zijn was hij allang ziek geworden. Zijn ogen vielen op een grote boom met een dikke stam, enkel een paar meter voor hem. Snel rende hij er heen, en ontmoette al snel de blik van een onbekende. "Um, hey." Begon hij wat voorzichtig. "Is het erg als ik er bij kom?" Het was misschien wat vreemd om dat te vragen aan iemand die hij niet eens kende, maar in dit nood weer was het enige wat hij zocht een schuilplaats, en niet een sociaal leven.

Zachtjes rillend greep Silica haar haar bij elkaar, boog zich een klein stukje naar voren en kneep het zachtjes uit. Kleine druppeltjes gleden vanuit haar haar naar de al vochtige grond en ze ging door tot er niks meer kwam. Daarna haalde ze haar handen keer op keer door haar haar heen om het als het waren te kammen. Het hielp nauwelijks, maar het was tenminste iets, een warm hoofd zorgde immers dat de rest ook minder koud werd.
De boom waar ze tegenaan zat vormde een perfecte schuilplaats tegen de regen. Het dichte bladerdek hield alles van boven tegen en aan de zijkanten stonden struiken waardoor ook de druppels die door de wind schuin werden geblazen enigszins tegen werden tegengehouden. En tot slot, was de bodem hier bedekt met een klein laagje mos, wat het allemaal nog iets aangenamer maakte. "Um, hey." Geschrokken keek Silica op, ze had helemaal niet gemerkt dat er iemand was aan komen lopen. Waarschijnlijk door de regen, die niet alleen haar zicht belemmerde, maar ook haar oren vulde met het geluid van neerkomende spetters. "Is het erg als ik er bij kom?" Wat aarzelend keek ze naar de oudere jongen, hij zag er niet uit als iemand die onprettige bedoelingen had, maar je wist het maar nooit. Maar met zulke omstandigheden moest je elkaar helpen niet? Zachtjes gaf ze hem een klein knikje en schoof een stukje op om plaats voor hem te maken. Daarna richtte ze haar blik weer strak voor zich uit, ze was nooit erg sociaal geweest.