Hunting for myself.

Subject: Hunting for myself. Thu Sep 18, 2014 2:23 pm

Hoewel de wolken hoog en erg duister zagen alsof het elk moment kon gaan regen bleef dat gelukkig uit. Nog uit zoals het nu rook was de regen niet ver te zoeken. Maar voor nu kon je nog enige prooi dieren gemakkelijk opjagen en doden. Storm zag hoog in een boom en tuurde naar een kudde herten dat zich naar het meer waar de waterval in plonsde. Het was een hele stoet dieren, maar voor ze er allemaal waren had Storm vast wel een geschikte prooi te vonden. Er waren grote gezonde bij, maar ook iets mindere of jonge dieren. Zieke dieren liepen nooit lang in zo'n grote groep mee, andere vleeseters zouden die juist vangen voor de kudde uit geroeid zou worden door een of anders virus. Helaas gold dat niet voor een andere besmetting die steeds vaker de kop op stak. Die besmetting ging hij nu juist weer tegen, maar of het veel zin had was nog niet vast te stellen. Zovele demonen die zich over heel Alivar verspreid hadden was bijna onover zienbaar. Zijn blik viel op een jonge toch wat minder sterke hinde. Ze mankte een beetje en zou als hij haar niet ving toch niet veel langer te leven hebben. Hij koos een plekje uit waar hij haar vangen zou en gleed langs de andere kant weg van de kudde uit de boom via de stam naar beneden. Daar veranderde hij in zijn wolven gedaante en sloop met de wind in zijn snuit om de kudde heen naar het plekje waar de hinde inmiddels al stond te grazen. Zijn langzame sluipende passen lieten geen enkel geluidje horen nog verried zijn ademhaling hem. Storm ademde traag in en uit om zo een gecontroleerde aanval uit te kunnen oefenen. Toen hij op de juiste plek zat en nog even afwachten tot de hinde goed zou staan klonk er ineens een geluid van dravende poten. Iets of iemand had de kudde doen schrikken, maar hij kwam snel in actie voor zijn prooi door kreeg dat de kudde op hol sloeg en greep het dier bij haar keel. Ze kickte behoorlijk en schampte zijn gewonde schouder van een paar dagen geleden. Een helse pijn schoot door zijn schouder heen en even dreigde hij los te laten, maar herstelde snel en beet de keel van het hert door zodat ze stikte in haar eigen bloed. De korst was los gesprongen en nu bloeden het weer. Storm liet zijn prooi los dat niet veel later stierf en likte eerst zijn wond schoon voor zijn blik op richten. Zelfs als Wolf had hij 1 blind oog, maar zijn goede gele oog staarde woest naar een persoon die in de verte aan kwam gelopen. Een dreigende woeste grauw kwam over zijn lippen. Dat iemand hem stoorde tijdens een drankje drinken was tot daar aan toe, maar wanneer hij honger had en net zijn buit binnen had moesten ze hem zeker niet storen... Wie het ook was zou een flinke uitbrander kunnen verwachten door het bijna verlies van zijn prooi.

( Vincent) XD

Subject: Re: Hunting for myself. Tue Sep 23, 2014 12:30 pm

BETTER
OUTRUN
MY CLAWS

921
RANDOM

"WHO ARE U ?"

In het diepst van de middag verlaat Vincent het terrein van zijn stam, Ayami River. Al vanaf gisteren heeft Vincent als een vogel in een kooitje, opgesloten gezeten in zijn boomhut. Papierwerk, papierwerk en nog meer papierwerk werd voor zijn neus gedeponeerd. Schrijf hier een stuk over, lees het verslag van die en die, geef hier je goedkeuring voor, pff. Hij had zijn nieuwe functie als Grand Prince van Synergy overschat, of misschien beter, onderschat. Overschat omdat hij had gehoopt er meer voldoening uit te halen, onderschat vanwege de vele verantwoordelijkheden en schrijf gelegenheden. Zijn moeder lachte hem enkel uit wanneer hij met zijn zogenaamde 'problemen' kwam aanzetten. Ze begreep het niet. Toen zij Synergy overnam was zij al klaargestoomt voor het overnemen van een hele stam. Bovendien was zij een 'geboren leider' zoals ze dat noemen, en hijzelf niet zo zeer. De verantwoordelijkheden die hij moest dragen en nemen tegenover de stam toe vielen hem zwaar, en beetje bij beetje kroop de onzekerheid over zijn eigen kunnen naar zijn geweten. Hij wist wel dat niet de hele kudde blij was met een plotselinge verandering van leider. Hij wist wel dat ze hem met argusogen in de gaten hielden en hoopte dat hij zou struikelen en vallen. Zijn stam had gehoopt dat zijn ma hun nog lang leiding zou geven, omdat het zijn moeder is die zoveel mogelijk heeft gemaakt, niet hij. Kortom hij moest er even tussenuit, hij had frisse lucht nodig, een boel frisse lucht die zijn negatieve gedachten zou wegwaaien.

De gedachte aan modder tussen zijn klauwen doet Vincent sidderen van genot. Hij hunkerde er naar om weer in zijn tijger-gedaante over de prairie te denderen, en dat was precies wat hij van plan was. Behendig slingert hij zijn lichaam langs elke controlepost en weet hij ongezien door mensen-ogen zijn stam te verlaten. Ironisch, een leider die zoveel moeite moet doen om te 'ontsnappen' aan zijn eigen tribe. Dat zou anders moeten kunnen, en zodra hij terug was zou hij er serieus over na denken, maar voor nu is hij vrij! Op enkele meters van de tribe vandaan veranderd hij in zijn tijgergedaante, een blauwe variant met een schofthoogte van 1 meter 20. Hij brult en dendert er vervolgens op vier poten vandoor. Kort geniet hij op intense wijze van de herfstgeur in de lucht en de al bijtende kou die door zijn vacht probeert te komen. De bladeren aan de bomen zijn in zijn eigen drukte oranje gekleurd, iets wat Vincent altijd een prachtig zicht vind. Hij hunkerde naar de winter, zijn favoriete seizoen. In de winter ging hij op in de natuur en was hij haast onzichtbaar voor zijn prooi of demonen. De kou heeft hem nooit wat gedaan, sterker nog de kou geeft hem het gevoel dat hij ademt en leeft. Nog enkele maanden wachten en dan was het weer zover, nog enkele maanden.

Paralel aan Ayami River galoppeert Vincent, de meanderingen exact volgend. Aan het eind van de rivier liggen de watervallen, waar Vincent eerder deze maand een nare ervaring had op gedaan. Zijn -inmiddels dichte- wond laait weer op wanneer hij er aan terug denkt, waardoor er kort een stuik in zijn anders vloeiende passen zit. Vervelende rot vogel-demonen, bedenkt hij zich bitter, voor hij zijn weg naar de watervallen vervolgt. Vanaf een afstandje wordt Vincent al begroet door het bulderende geluid van de in de diepte neerstortende watervallen. Als kat zijnde heeft hij een hekel aan zwemmen en iets wat daarmee te maken heeft, waardoor Vincent eigenlijk de neiging heeft om verder te gaan. Iets in zijn systeem zegt hem overigens naar beneden te gaan om de levendige natuur daar in zich op te nemen. Vanaf het moment dat hij naar beneden loopt wordt hij begroet door enkele herten die de oversteek probeerde te maken. Iets was er anders, ze waren gehaast alsof ze door iets werden opgejaagd. Vincent's oog valt op een grote grijze wolf aan de oever, in zijn bek een jonge hinde. Zonder enige gedachte loopt Vincent richting het water, en de grijze wolf toe, onderzoekend en nieuwsgierig.

Zodra hij op een paar meter afstand is hoort hij een grom over de wolf zijn lippen komen, waarop Vincent halt houd en zijn slagtanden ontbloot. Een donker gegrom verlaat Vincent's keelgat, zijn houding noch dreigend noch defensief. Hij was er niet geheel gerust op maar ging er ergens vanuit dat de wolf hem geen pijn zou doen. Hij was hier niet voor zijn prooi die hij in alle kilte van het leven berooft had, nee hij was hier omdat hij hier wilde zijn. Vincent cirkelt een halve slag om de wolf heen en neemt vervolgens plaats aan de oever, zijn ijsblauwe ogen over het water glijdend. Werd dit dan een verzamelplek van negatieve ervaringen? Zonder lang te wachten transformeert Vincent terug in zijn mensen gedaante. Vincent draait zijn hoofd een kwartslag en glimlacht vrolijk naar de enorme wolf. Het was geen demoon, anders had hij dat geroken, en hij was alleen. Hoe ongebruikelijk voor een roedeldier. Het moest wel een shapeshifter zijn, is de misschien te simpele conclusie van Vincent. ''Ik ben hier niet voor je prooi.'' zegt Vincent simpel. Vol afschuw kijkt hij naar het levenloze omhulsel van het hert wat voor de wolf zijn poten lag. Vincent haalt een hand door zijn krullende eigenzinnige haar en staart dan naar zijn reflectie in het water. ''Ik ben Vincent.'' stelt hij zich dan gewoon plots voor. Hij had niets te verliezen, buiten zijn moeder, zijn stam, zijn leven. Helemaal niets dus.

*Sorry beetje laat enzo. :]

Subject: Re: Hunting for myself. Tue Sep 23, 2014 10:53 pm

Het bleek een grote tijger te zijn die er anders uit zag dan hij gewent was, maar het bleef indringer als die zijn buit probeerde te stelen. Storm kon de kleur van het dier niet zien, maar het was donkerder dan het water achter de tijger. Zijn rugharen stonden rechtovereind en zijn staart stak erg dominant omhoog, maar de tijger leek het zich niet aan te trekken. Toen het dier in beweging kwam had Storm bijna in actie gekomen om de tijger weg te jagen, maar het dier liep in een halve boog om Storm heen. Hij bleef de tijger in de gaten houden en zag dat het een shapeshifter was. Aan diens geur te ruiken was het geen demon, dan was de blik in de ogen van het dier ookwel anders. Storm luisterde naar de woorden van de shapeshifter en zijn rugharen gingen liggen. Dus hij was hier niet voor zijn buit? Mooi zo dan was het niet zo erg wanneer hij repen ging snijden om ze te drogen. Storm besloot om zelf ook te veranderen en drukte zijn ooglapje nog eventjes goed voor hij het hertje op tilde en op een platte steen legde om het dier eerst te villen en dan verder te bewerken. In die tijd had Storm niets gezegd, want dat was hij wel gewent om in stilte te werken. Hij trok een van zijn dolken uit de schede en begon handig het dier te villen en legde de huid nadat die eraf was in het water om hem even schoon te spoelen. Daarna sneed Storm handzame repen vlees die hij aan een lange reep leer hing door er een gaatje in het vlees te steken. Telkens tussen de repen vlees om ze te laten drogen legde hij er een dun gedroogte stuk schors er tussen. Zo nam de droge schors het sap dat nog in het vlees zat op. Toen de jongen ineens zijn naam noemde keek Storm hem met een scheef hoofd aan. Doordat hij nog enkel zijn linker oog had keek hij wel vaker zo naar mensen dan ze recht aan te kijken. Zijn vijf jaar alleen reizen had Storm nu niet sociaaler gemaakt, hoewel hij eigenlijk verlangde naar vriendschap. Zins de moord op zijn vader had hij geen vriendschap meer gekent doordat hij vertrokken was uit zijn geboorte dorp. Meer uit op gekropte woede dan om een andere reden. 'Aangenaam ik ben Storm.' Hij probeerde vriendelijk te klinken, maar steeds weer vervloekte hij de ruwe ondertoon in zijn stem. Het was iets waar Storm kennelijk maar aan moest wennen. Hij richten zijn aandacht weer op de buit en verwerkte de helft van het gedode diertje. Storm legde het karkas net om toen hij geritsel hoorde. Meteen keek Storm om en zag een eenzame wolf de struiken uit komen. Het dier was hongerig, maar droeg geen zwavelachtige geur. Het had de geur van het dode hertje geroken en Storm bleef scherp naar de wolf kijken die hem op zijn beurd weer strak aankeek. Het grootste deel had hij al verwerkt, maar het vlees zomaar opgeven deed hij niet. Storm trok zijn heup zwaard en hakte hoofdje van de hinde van de romp en pakte die rustig vast. De plotselinge beweging had het dier even doen schrikken, maar toen Storm hem iets toe werp rook deze er even aan. Greep de kop vast en verdween even snel als het dier gekomen was. Een lichte glimlach verscheen even op zijn lippen voor Storm zijn zwaard afveegde en weg stak. Daarna liep hij een klein stukje weg en groef een kuil om daar de resten die hij niet gebruikte in te dumpen en weer af te dekken. Zo lokte je geen aaseters. De darmen kon hij laten drogen om ze later als bindmiddel te verwerken. Dat werd eerst uitwassen en te drogen hangen. Toen hij klaar was bleef er nog een stuk rug, ribben en twee achterpoten over. Eerst zijn honger stillen dat was nu noodzaak. Op een andere plek bij het water weg groef hij een ondiepe kuil waar een paak takjes en grotere takken langs kwamen te liggen. Daarna liep STorm naar de dichtsbijzijnde boom wat een berk was en trok daar de droge los gerolde boombast uit stak. Daarna liep hij terug en legde de schorst in de kuil en plukte twee vuurstenen uit zijn zelf gemaakte rugzak met een handje vol droog gras. Het was een soort overlevingskit waar van alles en og wat in zat, maar alles kon gebruikt worden. Wel deed Storm dit in het zicht van deze Vincent. Ondanks dat deze wel had gezegd dat hij niet hier voor zijn prooi was vertrouwde Storm andere vreselijk slecht als ze tijdens zijn jacht op kwamen duiken. Hij kekste de stenen tegen elkaar zodat er vonken naar het schors sprongen tot eentje zich vast zetten en aan het droge dunne huid begon te likken. Rustig blies hij het vuur steeds meer aan en legde het droge gras er op en daarna wat dunne takjes toen het vuur meer en meer vlam vatten. De grotere takken legde hij later erop en toen het vuur goed aan de gang was stond Storm op en liep weer terug naar wat er nog over was van zijn buit en sneed een poot van de romp. 'Wat bracht je dan hier als je niet voor voedsel hier bent gekomen?' vroeg Storm terwijl hij de poot op een platte steen legde die hij een half op het vuur had geschoven om minder as in zijn eten te krijgen.

( Kan gebeuren, maar een mooie sheet heb je die kun je tenminste goed lezen op de mob) Wink