Just resting for a little bit.

5 jaar zonder echt geslapen te hebben. Diepe slaap. Nooit echt kunnen dromen zins de moord op zijn vader. Constante onderweg zijn. Het was vreselijk vermoeiend, maar echt veel tijd voor rust had deze 20 jarige jongen dan ook niet. Hij wilde Alivar bevrijden van deze monsters, die demonen! Maar echt snel ging het niet. Het leek wel als hij er eentje doden er ergens anders er weer twee op stonden? Of andere rassen zich deze last van demon jagen op hun hoede genomen hadden wist Storm niet. Tenminste hij was er geen tegen gekomen. Nog niet. Misschien kwam hij er wel eens eentje tegen in de toekomst? De bossen om hem heen konden elk moment een demon verschijnen of een dier dat zijn honger stillen kon. Zijn maag zeurde al uren en Storm had het gewoon genegeerd. Er was vast wel een dorpje in de buurt of een stel snel in elkaar geflanste hutjes. Maar toen kwam hij langs een herkennings teken. Storm keek er even naar en wist ineens weer waar hij was. Er was een dorpje in de buurt en hier was hij wel eens elk jaar langs of door heen gekomen. Zijn wapens maakte geen enkel geluid, maar toen iemand op een uitkijk post hem zag komen klonk er een hoorn. De mensen van het volgende dorpje had twee jaar geleden last gehad van een demon die zich in een grote bruine beer had verschanst. Het was niet gemakkelijk geweest zoals bij elke demon, maar toch had hij het beest kunnen doden. Zijn rustige voetstappen brachten hem bij een grote open plek waar een grote verzameling aan van hout gemaakte huisjes stonden of als er nog eentje in de maak was van dieren huiden. Een van de grotere gebouwtjes was een hang plek van vele mannen die na een dag hard werken daar een kruidenmengel konden bestellen om die dan op te drinken. Zoiets kon Storm nu ook wel gebruiken. Een paar dagen geleden had hij een plantje gevonden die erg zoet smaakte, maar samen in een kruidenmengsel warm drankje erg lekker smaakte. Hij had er toen veel van geoost en te drogen gehangen aan zijn zelfgemaakte rugzak. Bij het zien van Storm verdwenen de vrouwen hun woningen in samen met hun kinderen. De mannen keken hem dan vaak na, maar wanneer de jonge Shapeshifter uit beeld verdwenen was gingen ze weer door met hun werkzaamheden. Ookal had hij hen bevrijd van een demon gehad een paar jaar geleden toch waren ze nog bang voor hem. Hen echt daar voor afreken kon Storm niet. Hij wist waar het aan lag en zei er dan ook niets van. Toen hij het gebouwtje bereikte waar al wat mannen zaten voornamelijk ouder dan hijzelf was. Ging Storm op een nabij geleden rotsblok zitten. Een jong meisje kwam naar hem toe en was erg nerveus. Storm glimlachte vriendelijk naar haar wat het meisje wat gerust stelde. Storm bestelde een kruidendrankje wat ze later kwam brengen. Rustig nipte hij er van en het smaakte best nog bitter. Maar daar wist hij wel wat op en zetten de aardenbeker voor zich neer en deed zijn rugzak af en viste een takje van het zoete plantje op om er een paar blaadjes vanaf te trekken en die te verkruimelen in het kruidendrankje. Even wachten hij en nipte er nog eens van. Nu smaakte het lekkerder. Storm genoot van het moment tot iemand het storen zou natuurlijk.

(Raymon)

Rustige liep Raymo door het bos Met zijn neus snuffelde hi rustige over de grond. en zijn staart kwispelde kalm heen en weer. Het vond het vreemd dat hj nog geen geur had opgepikt normaal pikte hij wel en geur op van een konijn of haas. Of andere kleine prooidieren maar de laatste paar dagen leek het wel of er steeds mindere prooi dieren ware. Het kan door die demon komen die doden zo beetje als wat ze tegenn kwamen. Misschien kon jij wat eten in het dorp eten. Maar dat was een probleem hij had niks om te ruilen en geen kleding. En om in zijn naakt rond te lopen leek hem ook niks. Maar die kleding had hij ook nooit nodige gehad hij had een lekkere warme vacht. Rustige liep hij maar verder terwijl hij toch steeds wat dichter naar het dorp ging misschien kon hij wat vee stellen of misschien was er wel een kind dat een konijn had of zo. Met die gedachten sloop hij toch wat voorzichtig richting naar het drop. Naarmate Raymo steeds dichterbij kwam begon hij steeds langzamer te lopen. waarna hij snel de bosjes in schoot en met slome en voorzichtige passen verder sloop. Hij nam de tijd hoewel hij een behoorlijke honger had. Maar als hij ontdekt werd. Raymo schudde zij hoofd daar wou hij niet echt aan denken. Hopelijk was dit het de moeite waard. met zijn oren gespitste en met oplettende ogen sloop hij rustige en voorzichtig door de bosjes. l snel drong de geur van verschillend wezens zijn neus gaten binnen maar een geur was een goed teken. De geur van konijn. Snel sloop hij verder zijn neus achter na waarna Raymo al snel bij een gebouwtje aan kwam waar een aantal mensen zaten. Maar daar net achter het huisje zat het konijnenhok met 2 konijnen er in een vrouwtje en mannetje zo te ruik. Hij hoefde alleen  een klein stukje verder te slopen en dat zat hij precies naast het hok en achter de mannen dus hij hoefde niet echt bij te zijn behalve als ze achterom keken. De twee konijnen zaten in een grote stevig en afgedekt hok maar gelukkige zat er een simpele sot op die hij met zijn bek kon openen. Snel duwde hij met zijn neus de hendel omhoog waarna hij het snel met zijn bek greep en een beetje met zijn hoofd draaide toen hij een klik hoorde. duwde hij zo stil en snel mogelijke de deur van het hok open. Snel schoot hij naar binnen en greep zijn buit. Net toen Raymo de laatste konijn te pakken had hoorde hij ineens een angstig gil waardoor hij met een schrok en een doodsbange blik omkeek. Een klein meisje stond net een paar meter voor het hok met wat voer. die ze van schrik had laten vallen en met een geschrokken en grote geschrokken ogen naar het hok staarde. Meteen waren er een paar mannen opgestaan en kwam al aangelopen. Raymo aarzelde geen moment en zette het op een lopen en schoot de struiken en bosjes in. Zo snel en ver mogelijk van het meisje en het drop vandaan. Na een lange tijd gerend te hebben. Zakte hij uiteindelijk bij een rivier in elkaar met de twee konijnen nog steeds stevige in zijn bek geklemd. Raymo had geen idee of de mannen achter hem aangekomen waren en hoelang en hoe ver hij nou gerend had en hoe ver hij van het drop was. Na een paar minuten op de grond gehijgd te hebben stond hij langzaam weer op en legde de konijnen op de grond neer. Waarna hij behoedzaam naar de rivier liep en wat slokken nam water nam. Waarna Raymo weer ging liggen om wat te rusten en op kracht te komen. Met zijn poot trok hij een konijn naar zich toe en begon te eten.

Gelukkig werden de moeder weer wat rustiger al bleven ze nog wantrouwend zijn richting op kijkend. Dat jonge grut speelde zo heerlijk dat het een kleine glimlach op zijn lippen toverde. Storm wist dat hij niet het lelijkste gezicht had en best nog een knappe kop had, maar door het lelijke litteken op zijn voorhoofd dat over zijn rechteroog liep maakte hem niet echt aantrekkelijk. Niet dat hij op een meisje zat te wachten. Liefde kende hij niet dus hoe kon hij in hemelsnaam een vrouw nemen die liefde van zijn kant verwachten? Hier vervloekte hij zijn vader net weer om. Doordat deze hem nooit lief had gehad en alleen maar als een bron van ongeluk had gezien en hem altijd als boksbal had gebruikt was hem de liefdevolle gevoelens van zijn vader ontgaan. Niemand uit zijn ouderlijke dorp had ook maar een vinger uit gestoken om hem te helpen, waarom ook? Storm werd even nukker en keerde zijn blik van de spelende kinderen af. Zij konden er niets aan doen dat hij zo'n rot jeugd had gehad. Hoewel het kruidendrankje nog vrij heet was nam Storm toch een grote slok. De brandende pijn die even door zijn mond en slokdarm liep was welkom en deed hem zijn slechte herinneringen vergeten. Het aardenwerke beker was bijna leeg toen een schril gilletje van een klein meisje dat achter het gebouw vandaan kwam. Instinktief trok hij het zwaard dat aan zijn heup hing. Het bleek een wolf te zijn die twee konijnen te gelijk in zijn muil hield. Dat vond Storm toch wel vreemd. Een dood gewone wolf had hij dat nog nooit zien doen. Storm rende achter de wolf aan, maar stak een beetje stoeiend met zijn rogzak het zwaard weer terug in de schede en veranderde in zijn wolven vorm. Met grote sprongen galopeerde hij achter de wolf aan, maar niet om hem mores te leren wat eigenlijk wel had gemoeten, maar Storm was erg nieuwschierig naar deze wolf, want hij rook twee geuren de ene wat schraler dan de ander, maar dit leek hem geen gewone wolf te zijn. Eerder een Shapeshifter zoals hij. Met lange poten en een schoft hoogte boven de 1 meter kon Storm ook op grotere afstanden afleggen zonder na een tijdje moe te worden. Hoe lang hij achter deze wolf aan gerend had wist Storm niet, maar de andere wolf stopte uit eindelijk toch wel dichtbij een rivier. Daar legde de wolf zijn buit neer en dronk eerst wat voor hij of zij begon te eten. 'Vond je het niet onbeschoft om van de mensen te stelen?' vroeg Storm in het wolfs terwijl hij tussen de struiken vandaan kwam. Zelfs nu was zijn stem ruw en bast. Maar dat kwam omdat hij bijna altijd alleen was geweest de laatste 5 jaar. Storm bleef op zo'n 2 meter voor de wolf stil staan en keek hem met zijn ene gele oog aan de andere was spier wit en je kon een gemene en lelijk litteken over zijn wolvenkop zien lopen.

Raymo nam wat meer op zijn gemak wat happen van zijn buit, het leek er op dat niemand het gevolg was. Waar hij heel blij mee was. waardoor hij al snel te rust kwam de zon scheen lekker en er was een fris maar lekker windje. Maar voordat hij echt van de rust en stilte kon geniet kwam er een wolf tussen de struiken vandaan en met ruwe stem zei. 'Vond je het niet onbeschoft om van de mensen te stelen?' Met een wat geschrokken blik en grote ogen keek Raymo naar de wolf. Hij was een stuk groter dan hem Raymo zelf was niet een al te indrukwekkend wolf hij was net iets groter dan een gewone wolf. De wolf die voor hem stond had al minsten een schoft hoogte van een meter misschien zelfs meer. Waardoor Raymo al automatisch een wat onderdanige houding aannam. Even kijk Raymo naar zijn vangst. 'Ik moet toch iets eten.' Je kon duidelijk horen dat hij geen spijt van zijn daad had. En het kwam er ook we l trots ui. Raymo had eigenlijke niet verwacht dat het hem zo makkelijke en snel ging. Het was doden of honger lijden zo was hij opgegroeid. Raymo merkte meteen zijn litteken op en zijn witte oog wat hem een wel intimideerde uitstraling gaf. Raymo keek wat ongemakkelijke en wat onzeker naar de grotere wolf waarna hij langzaam op stond en even om zich heen keek waar hij maar met een wat onzekerheid zei. 'Ik ga dan maar weer.' Snel pakte hij de aangevreten konijn met zijn bek op waarna hij even de wolf aankeek en daarna rustige van hem wegliep. Raymo voelde zich niet echt op zijn gemak bij hem. Raymo wist niet echt weer de wolf op uit was of wat hij wou maar hij ging er niet op wachten.

De schrik in de grote ogen van de wolf vertelde hem dat deze niet verwacht had dat hij gevolgt was. Storm kon een kleine glimlach niet verbergen. Ja zelfs in deze gedaante kon dat alleen zag je het niet zo snel. Storm Luisterde rustig naar de woorden van de jonge wolf. Het was alleen moeilijk te bepalen hoe oud deze was, maar aan zijn stem te horen was deze even oud als hij. Storm knikte bij de woorden dat de wolf toch eten moest. 'Het is inerdaad steeds lastiger om goede prooien te vinden.' hoewel zijn stem ruw bleef probeerde Storm vriendelijk te klinken. In tegenstelling toch andere kon je dat goed horen hoe iemand stem was zolang het niet ruw of bast klonk. Toen hij de wolf naar zijn blinde kant zag kijken voelde hij zich lichtjes ongemakkelijk worden en keek weg. Hij had liever niet dat iemand zowel dat oog als zijn lelijke litteken zag. Het herinnerde hem aan zijn vader die in een dronkenbui woest met zijn zwaard tijdens een training uithaalde. De pijn die hij toen gevoeld had. Alsof je schedel open gescheurd werd, maar met ruwe zorg had zijn vader toen spijt betuigd, maar de volgende dag had hij weer gevloekt en geschreeuwd dat hij dat verband af moest doen en zich niet zo aan moest stellen als een Baby. Storm schudden zich even om van die vervelende herinnering af te komen en keek weer naar de jonge wolf die langzaam op stond. Hij wilde hem niet wegjagen en vloekte zachtjes. Waarom was iedereen toch zo bang voor hem behalve die vervloekte demonen?! Wat Storm wel op viel was dat de wolf enkel de prooi op pakte die hij al aan gevreten had. Normaal was hij geen persoon die achter andere aan liep, maar behoefte aan gezeldschap had hij wel. Storm liep naar het achtergelaten konijn en nam hem in zijn wolvenmuil waarna hij met een paar passen naast de wolf liep. 'Je bent er eentje vergeten.' het had grappend moeten klinken, maar door zijn ruwe stem leek hij geen enkele emotie te hebben. Hij liep wel aan de rechterkant van de wolf zodat die zijn blinde verminkte kant niet hoefte te zien.