All the things I could never say [closed]

Subject: All the things I could never say [closed] Wed Sep 17, 2014 3:30 pm

Haar kleren kon je met recht vodden noemen, ze had ze van een willekeurige waslijn gejat toen ze ze had zien hangen, wapperend in de wind. En omdat het behoorlijk koud was, nu er een fikse wind waaide, had ze kleding meegenomen. Gestolen. Al besefte Voska niet precies dat hetgeen wat ze deed verkeerd was, bezittingen had ze sinds haar vijfde verjaardag niet echt meer gekend. Ze plukte aan de rafelige randjes van haar mouwen, wat ze droeg was een lichtbruin shirt, lang genoeg om haar bovenlichaam te bedekken. Haar blote benen waren bemodderd, ietwat gebruind, bekrast met striemen van takjes en doornen. Ze zag er levendig uit, zoals ze bezig was, paddestoelen plukkend en deze in een buideltje, bestaande uit nog een gestolen lap, proppend.

Voska vertraagde haar pas toen ze in de verte lemen huisjes opmerkte, ze was dichtbij de bewoonde gedeeltes van het bos en dat was gevaarlijk soms. Vooral als ze in haar vossenvorm rondliep, dan wilde men haar nog wel eens aanzien voor een gevaar. Maar ze beet nooit zomaar mensen, echt niet. Alleen als ze haar een reden gaven.

Haar paddenstoelen speurtocht werd gestaakt toen ze barse mannenstemmen hoorde, gevolgd door geratel wat ze niet herkende. Dan kreeg een speelse windvlaag een stapel papier in zijn bereik en besloot daar eens mee aan de haal te gaan. Woesh, felle witte bladeren werden triomfantelijk de lucht in gesmeten. Voska richtte haar aandacht benieuwd op de witte vliegende dingen, trippelde ongemerkt dichterbij en gristte er eentje weg, voordat ze het bos weer in vluchtte.

Op een open plek tussen de hazelnootbomen en klimop ging ze zitten, lomp op de grond, zonder enige aandacht voor haar houding. Eerst werd haar buit aan een smaaktest onderworpen. Voorzichtig scheurde ze een hoekje af, proefde het en spuugde het uit. ''Bah!'' Nu nam ze de tijd om het raadselachtige vel beter te bekijken. Het papier legde ze frontaal voor zich neer en met haar vinger priemde ze een zwarte krabbel neer. '"Wat?'' mompelde ze, gevolgd door nog een figuur dat ze aanwees. Het zag eruit als een soort inkt poppetjes, van hele vreemde vormen, dat wel, die een dansje deden.

[Gereserveerd voor Tomoe Mikage~]

Subject: Re: All the things I could never say [closed] Wed Sep 24, 2014 4:03 pm

De wind snijdt en bijt langs kaaklijnen en ontblote onderarmen, geen enkel onbedekt stukje huid blijft ongeschaad in het proces. Sinds enkele dagen geleden zijn de wind en dieren in onrust; de vogels zingen 's morgens niet langer meer een vrolijk deuntje en de wind snijdt 's avonds roekeloos door de bladeren heen. Niets was ooit was, is hetzelfde. De bloemen geuren anders, de lucht voelt warmer en de natuur voelt meer passief als ooit te voren. Wat is er gebeurd en waarom?

Ergens midden in het bos, op een plek open maar toch omsloten door bomen zit een homo sapiens. Een mens op eerst zicht, dood normaal. Pas als je het waagt om dichterbij te komen zul je zijn zacht fluwelen oren zien en zijn glanzend witte staarten die er uit zien alsof ze duizendmaal gekamt zijn. Het man-dier zit in kleermakerszit op een platte steen die half in het midden van de open plek staat. De man lijkt levenloos stil te zitten, geen beweging te zien. Pas als je uitermate je best doet zul je zijn dieren-oren lichtjes heen en weer zien bewegen. Van links naar rechts en soms van voren naar achteren, met de wind lijken de oren mee te bewegen op zoek naar wie weet wat. Minuten, halve uren passeren aan het man-dier zijn neus, tot er een abrupte shift in zijn houding plaats vind. Wat zijn verandering van houding getriggerd heeft? Geen idee, maar het feit dat hij zijn aandacht volledig legt op een zojuist aangevlogen vogel, geeft wat weg. Met zijn arm uitgestrekt naar het diertje weet hij de vogel blijkbaar te overtuigen van zijn 'onschuld', aangezien het vogeltje op zijn hand plaats neemt. Heel kort blijft het bruine vogeltje daar zitten voordat het weer verder vliegt. Het man-dier is inmiddels in alle stilte overeind gekomen en strekt zijn ledematen, alles uiterst rustig en kalm.

Geneurie verlaat Tomoe's keel terwijl hij in zijn vloeiende bewegingen zijn nek van links naar rechts strekt. Aan de stand van de zon te zien had hij rond anderhalf uur zitten mediteren, of zoals hij het noemt: 'dichterbij de natuur komen en verder van de bewoonde wereld'. Tomoe was liever als vos geboren, enkel het dier, niet het mens. Het is net een twee voor de prijs van een deal, eentje die hij nooit ondertekent had, had hij de keuze gehad. Maar helaas dat is hoe de dingen gaan. Bovendien vond hij zichzelf in mensenvorm niet geheel onpraktisch. Het was handig om met anderen te communiceren mocht hij daarvoor kiezen, en hij was niet lelijk (al zegt hij het zelf). Hij heeft in zijn leven al meer dan genoeg minder 'mooie' vormen van zichzelf gezien, dus dat is iets om trots op te zijn. De vos is in zijn eigen ogen dan ook het meest ondergewaarde dier, en het meest edele. Stik die paarden en alle andere meuk. Vossen, die zouden meer gewaardeerd worden.

In zijn uiterste kalme houding loopt hij in Zuidwestelijke richting, vanaf de steen gezien. Hij houd halt enkele meters van zijn mediteer-plek, en draait zijn hoofd Noord-oost. Geluid. Ritselende bomen en struiken en dan niets. Een smalle glimlach vormt zich op Tomoe's lippen, een ander wezen? Tomoe verandert in vossenvorm en zet koers in Noord-oostelijke richting. Wanneer de geur van natuurlijke en on-natuurlijke geuren sterker wordt besluit hij via een omgevallen boom, op een tak te springen die hem overzicht geeft van de situatie beneden. Op de tak verandert hij in alle nauwkeurigheid terug in zijn mensenvorm waarbij hij zijn ogen en oren richt op de bodem. Daar in het midden van, helemaal nergens, zit een roodharige vrouw. Haar ogen heeft ze op een vel papier gericht. Zou ze daadwerkelijk hier beginnen te schrijven of tekenen? Bedenkt Tomoe zich raadselachtig. Zijn kalme houding verandert zodra het mens beneden besluit om een stukje papier te eten. Hij kan gegrinnik niet tegen houden, en hij moet zijn waaier tegen zijn mond drukken om niet in lachen uit te barsten. Het duurt overigens niet lang voordat ze lijkt te beseffen waar het papier dan wél voor dient. Hoofdschuddend bekijkt Tomoe haar gekriebel. ''Is dát het beste wat je kunt produceren, vrouw?'' vraagt hij abrupt. Zijn stem is kalm maar neerbuigend even als zijn houding. Met een grijns op zijn gezicht springt hij van de tak af, waarbij hij enkele meters voor haar land. Hij stoft zijn simpele versie van een mannelijke kimono af en kijkt haar voor de eerste keer aan. Haar groene ogen lijken wat in Tomoe los te brengen maar als het al zo was gaat hij er niet op verder. Met een zekere vorm van ijdelheid brengt hij zijn waaier boven, en en begint hij deze heen en weer te wapperen. ''Nog nooit papier gezien?'' vraagt hij dan simpelweg, zijn toon iets lichter als voorheen.

words; ??? | notes; Late. ;[

♥!

Subject: Re: All the things I could never say [closed] Thu Sep 25, 2014 11:48 am

Het materiaal was glad, op de paar ruwe vezels na die zichtbaar door het vel heen liepen. Dit was gemaakt van planten, maar het leek er niet meer op. Nieuwsgierigheid overwon haar wantrouwen en voorzichtig begon ze het te onderzoeken. Niet eetbaar, dat was de eerste conclusie. Wel makkelijk kapot te maken, dus ze moest extra voorzichtig zijn met haar scherpe nagels. Hoewel ze altijd op haar hoede is laat ze nu erg veel voorzichtigheid varen en focust zich volkomen op dit raadsel. Wat zijn de tekens die erop staan? Kan zij die namaken? Haar fijne motoriek voor zulke handbewegingen is echter nooit goed getraind, wat enkel gekriebel oplevert.

En alsof hij enkel gekomen is om haar uit te lachen springt er iets uit de bomen, om sierlijk te landen. Zijn hele lichaam is bedekt met stof, kleding zoals men dat noemt. Voska zelf had slechts een shirt aan wat door haar ranke niet al te lange bouw nog net voor een jurkje door kon gaan. Hij spuwt woorden uit, op een niet lieve toon. Maar hetgeen wat Voska nog het meest boos maakt in zijn houding. Want hoewel woorden haar sterkste kant niet zijn kan ze houdingen al een stuk beter lezen. Zeker als de ander ook oren heeft, witte vossenoren. Met haar lichaam schermt ze het vel papier af, bang dat hij het van haar af wil pakken. Defensief, maar toch ook dreigend richt ze haar blik op hem. ‘Niet vrouw, Vóska,’ verbetert ze hem sissend.

Als hij weer spreekt pakt ze het geheimzinnige vel op en drukt dat tegen zich aan, opstaande en langzaam achteruit lopend. ‘Ga weg, van mij.’ Automatisch probeerde ze hem weg te jagen, maar toen bedacht ze zich dat hij herkenbare oren had. Met haar vrije hand raakte ze haar eigen, menselijke oorschelp aan, geïntrigeerd starend naar de zijne. ‘Voska is ook vos..’ mompelt ze dan, ongelovig, op hem af lopend, haar vingers uitstrekkend in een poging te controleren of het witte oortje écht echt was.