Down in the meadow... </open>

Geritsel in de struiken, gerommel in de lucht, getril in de aarde en as in plaats van zuurstof. Zo zag de dag eruit toen de vulkaan uitbarstte jaren geleden, aldus  Vincent's moeder. Ze was er niet bij geweest de dag dat het allemaal veranderde maar had de verhalen van haar oma, en die weer van háár oma. Ze vertelt er overigens maar zelden over en tegenwoordig lijkt ze er helemaal geen woord meer over te reppen tegen Vincent. Als ze vroeger over die dag vertelde dan was Vincent een en al tijger oor, en die luisteren scherp en goed. Het fascineert Vincent hoezeer een land en zijn mensen kunnen veranderen door het 'eenvoudig' uitbarsten van een vulkaan. Iedereen lijkt serieus en volwassen te zijn geworden, iets waar hij zich tegen wilt verzetten. 'De wereld is veranderd maar dat hoeft niet te betekenen dat iedereen abrupt mee moet veranderen', aldus een jonge Vincent. Nu snapt hij de zaken iets beter en hoewel hij het niet wil toegeven, is hijzelf mettertijd ook veranderd. Veranderd in iemand die zijn eigen erwten kan doppen en iemand die zowel kan leiden als volgen. Hij heeft geleerd met verantwoordelijkheden om te gaan en is in staat elke situatie rustig te bekijken, ongeacht wat het oneerlijke leven hem  op zijn pad zet. Hij is gegroeid, zowel fysiek als mentaal.

Knipperend ontwaakt Vincent in tijgergedaante. Zijn lichaam voelt nog zwaar aan van gisteren en ook zijn oogleden dreigen dicht te vallen. Gisteren had hij de lange trek gemaakt van het noorderlijkste puntje in Aosen naar Ayami River. Het was al laat in de avond toen hij voet zette in de rivier, en hij had geen energie meer gehad om verder te gaan. Blijkbaar is hij uiteindelijk in slaap gevallen onder een fruit struik aan de oever, waaronder hij nu ontwaakt is. Vincent komt traag en laag grommend overeind, niet in staat de zeurende pijn in zijn ledematen zomaar te negeren. Wegens zijn pijnlijke verkrampte spieren slaat hij het rekken en strekken over en loopt hij naar de oever van de rivier. Hij verlaagt zijn hoofd naar het water en drinkt er enkele seconden van. Tevreden en vol heft hij zijn druppende hoofd van het water op. Zijn neus richt hij hoog in de lucht waar een onmiskenbare geur hangt. Ijzerachtig, prikkend in de neus: bloed. Op trage tred volgt Vince zijn neus richting het bloed wat naar zijn inschatting vrij vers is. Aangekomen op de plaats delict, vestigt hij zijn blauwe ogen op het hert. Overduidelijk nog een jong hert, een ree. Slim van het prooidier om juist het jonge dier uit te zoeken. Aan de sneeën en de plaatsing daarvan kan Vince concluderen dat het een wolf geweest moet zijn. Het opvallende is, dat deze op de een of andere manier zijn prooi niet heeft meegenomen. Vince bestudeerd de sporen op de grond en ontdekt tekenen van een ander, tweede, gevecht. Een tweevoetige versus een wolf. Vincent negeert de sporen die dieper het bos in leiden en kijkt een beetje misselijk naar het bloedende hert. 'Het is nu toch al dood.' 'Zonde om het gewoon te laten rotten.' 'Nu kan het alsnog voortleven in een ander'. Zijn enkele gedachten van Vincent over het hert en zijn innerlijke tweestrijd. Uiteindelijk zet hij zijn slagtanden in het nog verse vlees en sleept het vervolgens mee richting de oever.

Ongeveer een half uur later ligt Vincent tevreden onder dezelfde struik als waar hij wakker was geworden. De weg van de oever naar het bos is rood gekleurd, en aan het water ligt een karkas van wat vermoedelijk ooit een hert was. De zon kruipt omhoog en omhoog en hoewel er een lekkere wind staat, is de temperatuur beduidend gestegen sinds vanmorgen. In gedachten verzonken staart Vincent naar zijn vacht die normaal wit hoort te zijn maar nu bestreken is met rode strepen. Vincent heeft een hekel aan zichzelf wassen in dieren gedaante en dus, kiest hij voor de meer eenvoudige versie. Soepeler als vanmorgen komt hij overeind en zet hij al dravend koers voor de watervallen. De watervallen zijn vergeleken met Aosen-Ayami River, op steenworp afstand. Slechts Ayami-River aflopen en je bent er. Het kost Vincent een uur om van punt A naar punt B te lopen, waar naarmate hij dichter bij punt B komt het gedonder van water hem warm verwelkomt. De wind lijkt toe te nemen en draait en danst nu stevig door zijn vacht heen, een gevoel van onrust creërend. Zonder angst staart Vincent de diepte in, naar waar de waterval zich in een poel uitmondt. Als hij vanaf hier zou springen zou hij te pletter vallen maar de optie is erg aantrekkelijk, aangezien de andere optie de steile afdaling is. Tijd of dood, lijkt me een eenvoudige keuze. Zonder lang te twijfelen is Vincent al aan de afdaling begonnen, zijn klauwen in de grond zettend ter ondersteuning van zijn lichaam.

Het kost ongeveer 10 minuten en inspanning van zijn voorpoten voordat hij onderaan is, waar de watervallen in een diepe poel storten. Vincent loopt traag naar een lage waterval aan de rand en loopt met tegenzin het koele water in. Zwemmen als een tijger is lastig, je zou zeggen dat het instinct is maar dat blijkt toch niet helemaal waar te zijn. Vincent heeft daarbij sowieso een lichte aversie voor water, cats will be cats? Poot-trap-poot-trap-poot-trap, is het ritme wat tijger Vincent in zijn hoofd herhaalt. Het water voelt verkoelend aan op zijn brandende spieren en maakt zijn vacht sneller schoon dan hij gedacht had. Bij een ongenodigd geluid drukt hij zijn ronde oren diep in zijn hals. Het geluid en de geur van een demon. Niet nu. Hij is niet behendig genoeg om iets af te weren in het water. Voor hij het geval kan aankijken schiet er al een intense pijn door zijn rug heen. Vincent brult luid, kort daarna luid grommend. Hij háát zwemmen. Zo snel als zijn ongetrainde zwempoten het toestaan probeert hij een weg naar de kant te baden. Ondertussen heeft de demoon met vleugels hem nog een aantal keren belaagd. Uitgeput sleept hij zich op het droge, zijn klauwen gebruikend om hem aan de oever te trekken. De demoon neemt plaats voor hem, zijn zwarte priemende ogen Vincent uitdagend aankijkend. Vincent gromt dreigend maar kan geen kant op. Zijn rug licht open en zijn lichaam is te  uitgeput om zo'n demoon af te weren. Is dit zijn vervroegde einde?  

[Save my little fishie] 

Vreemd hoe dingen soms kunnen gaan. Het ene moment loop je nog niets vermoedend langs de watervallen naar beneden, neem je een duik in het verfrissende water en het andere moment lig je op de kade te bloeden, te wachten op de dood. Een zuchtje wind doet Vincent's vacht van voor naar achteren waaien waardoor korte pijnlijke steekjes door zijn ruggengraat schieten. Als een verzopen kat ligt hij verstijft op de kade zijn dood - of in ieder geval nog meer pijn- af te wachten. Wie had ooit gedacht dat dit misschien zo zijn einde zou worden? Hijzelf niet, zijn moeder niet, niemand niet. Nee. Hij zou niet opgeven nu, niet na al die jaren vol ellende. Als hij nu zou sterven zou er chaos ontstaan binnen Synergy, dan zou er een nieuwe leider gekozen moeten worden wegens afwezigheid van een Duke. Vincent's hoofd begint alleen al bij de gedachte er aan te duizelen. Hij zou niet opgeven.

Een stem vanuit de verte bereikt zijn gevoelige gehoor, een meisjesstem hoog en helder. Haar woorden waren vol haat en andere negativiteiten. Gericht op wie? Op hemzelf? Nee, haar ogen waren gericht op de demoon enkele meters voor zijn neus. Op een beschuldigende toon gaat het meisje verder tegenover de demoon. Vincent twijfelt nauwelijks een moment en nadat de verwarring plaats heeft gemaakt voor verheldering, springt hij overeind; zijn vacht uitschuddend. Waar was ze mee bezig? Ze leek zo zeker van zichzelf. Vincent's blauwe ogen glijden voorzichtig over haar smalle lichaam heen, zo klein, zo breekbaar. Vincent kneed de natte grond tussen zijn klauwen in, waarna hij een luide brul loslaat. Hoe durft het wezen voor hem. Het zal boeten. Met grote sprongen dendert Vincent op de demoon af. De afleiding die het meisje voor hem gecreeërd hard zou hij niet zomaar aan zijn neus voorbij laten gaan. De demoon had hem op een slecht tijdstip getroffen, een kat is niet thuis in het water. Op de grond overigens... Vincent overbrugt de laatste meter en bijt zijn tanden vast in het gevederde dier, zijn hoofd ruw heen en weer schuddend. Medogenloos bijt Vincent door vlees en botten heen tot er niets meer van het dier over lijkt te zijn. Het is klaar.

Vers bloed sijpelt langs Vincent's kaken naar beneden, de grond bevuilend met onjuist verkregen bloed. Er zal hier de komende tijd niets groeien, geen boom of gras, aangezien het demonenbloed te berooft is van energie om leven te geven aan iets nieuws. Even lijkt Vincent in gedachten verdwenen te zijn, in de wolken zoals je dat noemt. Een bekende en toch geheel onbekende geur brengt hem uit zijn gedachten. Het rook, anders. De energie was anders. De bomen, de wind en de zon vertelde hem hetzelfde. De energie was niet juist hier, en het leek te komen door de aanwezigheid van het meisje voor hem. Vincent neemt voor haar neus plaats, zijn oren naar achteren gericht. Wie was ze? En waarom rook ze anders als een ander die hij ooit gezien had? Onder zijn adem door begint Vincent te grommen, zijn houding aanvallend of juist beschermend. Hij wilde haar vertrouwen maar zowel de onrust in de wind als de onrust in zijn hart vertelde hem dat er iets mis met haar was. Wie ben je. Wil hij vragen maar hij vergeet dat hij in zijn dierenvorm zit. Hij liet het zo, beter om klaar te zijn voor een strijd als te kunnen praten maar weerloos te zijn. Gemixte gevoelens racen door zijn lijf heen bij het observeren van het meisje voor hem. Hij wilde haar bedanken maar weigert zichzelf te ontspannen voordat ze duidelijk maakt wie of wat ze is. Was hij nu gered geworden om gevangen te worden door een ergere vorm van gevaar? Wat een grap.
[laat-heiddd, en haha ik ben blij dat je zoveel inspiratie kon vinden hihi
volgende postje wordt beter I promise.]