Close your eyes [open]

''We're all searching for something,
We're always looking for something.
But sometimes you just have to close your eyes and rest.

Merle was zoekende. Niet naar een plek of persoon. Naar een doel. Een lotsbestemming.
Zijn hele leven - alles wat hij dacht te weten - alles wat hij geloofde. Poef.
Alles was weggevaagd, sinds het grootste deel van zijn tribe gestorven was.
Gestorven door water, hoe ironisch in een water tribe. Maar omdat noch Merle, noch de sjamaan aanwezig was op het moment dat het mis ging was er nauwelijks iets aan te doen geweest. De twee sterkste magiërs waren afwezig, het dorp was ernstig getroffen.
Merle had ze zien sterven, jongens en meisjes van zijn leeftijd. Hij had het hart van een twaalfjarig meisje doorboord omdat ze hem grauwend met een dolk aan probeerde te vallen, bezeten door een duisternis die bekend stond als een demon.

En dat was het ergste. Want dat had nooit mogen gebeuren. Zij waren zuiver, hun Tribe was zuiver. Geen zondes, respect voor de natuur en elkaar. Dan zouden ze veilig zijn. Zijn moeder was de beste, puurste persoon die hij kende. En toch was zelfs zij met moordlustigheid gevuld op hem af gekomen. Dat ging tegen al zijn aangeleerde overtuigingen in. Was het dan niet waar? Waren de demonen almachtig? Wat had het dan nog voor zin om te vechten? De wereld was verloren.. Of was zijn moeder zondig geweest? Hij wist het niet. Wilde het niet weten. Merle wilde er niet over nadenken, maar zijn gedachten trokken steeds terug naar het moment dat hij beseft had dat zijn moeder niet meer zichzelf was.

Merle schopte de blaadjes en takjes weg van de bemoste ondergrond voor hij zijn
spullen neerzette. Allereerst maakte hij een klein vuurtje, waarop hij geurige kruiden worp, die zachtjes smeulend hun aroma verspreidden door het bos. Het was een mengsel dat hij zelf gemaakt had, licht verdovend, het hielp om in een zekere trance te raken. Dan pakte hij een veldfles en met een beweging van zijn hand trok hij er een sliert uit, waarmee hij een ruime cirkel om zich heen afbakende. Dat zou genoeg moeten zijn. In kleermakerszit nam de jongen plaats, sloot zijn ogen. Zijn ademhaling vertraagde, zijn spieren ontspanden zich. Langzaam werd hij zich bewust van het leven om zich heen, het water dat in de grond en de lucht aanwezig was. Hij zag niets, maar nam o zo veel waar. Zachte motregen daalde neer op zijn huid, een deel ervan veranderde in vederlichte sneeuwvlokken, die om hem heen dansten. Eekhoorntjes keken met hun kraaloogjes toe vanuit de boomtoppen, maar durfden niet naderbij te komen. Wijsheid die sommige nieuwsgierige mensen wellicht niet bezaten. Zodra er een takje kraakte schoven een aantal mistdruppeltjes van de vochtige grond naar boven. Zodra er een wezen over de barrière heen bewoog opende Merle zijn ogen, al zag hij niet veel, nog half in trance.

Dat was ook niet nodig. Zijn hand schoot met de staf naar voren en gaf het commando aan de vochtige ring om omhoog te schieten en een ijzige verrassing te vormen voor de indringer. ''Wie is daar?'' Merle's stem klonk kalm, maar niet als de zijne. Een van zijn voorouders was hem te hulp geschoten, versterkte zijn magie, maar nam ook een deel van zijn bewustzijn in momenteel. Als hij geen antwoord kreeg was het een bezeten ding en zouden de vlijmscherpe ijskristallen diens leven genadig te beëindigen.

Zachtjes mopperend ploeterde Arely voort. Haar boog had ze over haar schouder, de koker met pijlen op haar rug. Ze had ze netjes opgepoetst en voorzien van een klein beetje gif op de puntjes, daardoor zouden de dieren die geraakt werden vrijwel pijnloos sterven. Dan moest ze echter eerst een goede plek vinden om te wachten tot een onschuldig konijn in haar avondeten zou kunnen veranderen. Helaas voor haar was het halverwege begonnen met miezeren, waardoor het meisje nu tot op het bot doorweekt was. Even keek ze naar de zon, of de plek waar deze zou moeten staan. Het enige wat ze kon bekennen was een vaag licht achter de grijze wolkenmassa.
En daar had je hem, die ideale spot die ze al die tijd al had gezocht. Een kleine verbreding van het zanderige pad met aan de rand een hoop bomen. De bladerenmassa was moeilijk te doorzien, maar dat zou van binnenuit vast anders zijn. Arely snelde naar een brede boom, wist er in te klauteren, en nestelde zich op een brede tak. Waar de tak aan de boom was verbonden, zat een holletje waar ze zich in wist te proppen. En na wat wrikken bleek het nog best fijn te zitten. De boog en pijlenkoker hing ze aan een takje naast haar. Ze keek neer op de licht doorweekte grond, waar ze geen heel verse sporen kon bekennen. Langzaam dwaalde haar gedachten af naar de boerderij, want was het wel zo goed geweest deze open en bloot achter te laten? Ze dacht aan de koe, die gestolen kon worden, of de kippen die uit hun hokken konden ontsnappen. Als ze pech had kwam er een draak en brandde haar boerderij plat! Ze zag het al helemaal voor zich, de rode vuurmassa die zich een weg door haar huisje vrat. En met dat beeld viel ze in slaap, de aardappel.

Een vage, kruidige geur drong haar neus binnen. Het rook niet slecht, ze werd er rustig van. Maar wacht eens even... Waar kwam die geur vandaan?
Arely opende haar ogen, hapte naar adem en verloor haar evenwicht, waardoor ze met een hoop gekraak van de tak viel. De tak waar ze een tijdje geleden in slaap was gevallen. Met een plof viel ze op de grond, waar ze een stukje naar beneden rolde omdat de boom op een heuveltje had gestaan. Toen ze tot stilstand was gekomen kreeg ze niet eens de kans verdwaasd rond te kijken toen ze een jongen vlak naast haar hoorde praten. ''Wie is daar?'' Ze ging langzaam zitten, wreef even over een schaafwond op haar knie en tikte tegen zijn onderbeen. De jongen stond met zijn rug naar haar toe, wat niet al te snugger was. "Arely hier. Goede.." Ze keek even naar de lucht. "..avond." Ze tilde haar benen op, draaide zich met haar handen om en keek op naar de jongen. Hij was groot, knap, waarschijnlijk heel snel en hij was een magieër, zag ze aan zijn staf. Misschien vond ze hem wel leuk.. Maar het was maar een kleine misschien!

~Sorry Ems dat ik je dit meteen je eerste topic al aandoe, but.. just look at that cutiepie : D

Hij draaide zich snel om, liet verschrikt zijn blik over haar heen glijden en leek vervolgens wat rustiger te worden. ''Wat zei je? Arverly? Ben je in orde- eh, hoe kom je hier?'' Hij was helemaal van de waps.
"Arely" Verbeterde ze hem glimlachend, voor ze haar hoofd omdraaide en naar de boom wees. Er lagen een hoop takjes en bladeren onder en een zichtbaar spoor leidde naar haar. Ze keek langzaam weer terug, zag dat hij uit een veldfles aan het drinken was, en liet haar arm zakken. Het viel haar op dat een van haar pas opgelopen wonden weer was opengegaan. Gelukkig was het maar een klein sneetje, dus na wat zuigen was dat probleem ook weer opgelost. Afwezig haalde ze een takje uit haar haar en bedacht zich hoe dom ze was geweest. In slaap vallen in een bóóm, dan vraag je gewoon om problemen.
''Wil je ook wat?''
Verrast keek ze op, misschien een beetje vergeten dat de jongen er ook was. "Oh, eh.. Ja hoor" Stamelde ze, lichtjes van slag door zijn lachje, dat om op te eten was. De jongen rommelde wat in zijn tas terwijl hij zich voorstelde. ''Het is trouwens muntthee en ik heet Merle.'' Merle.. Die naam kende ze niet.
"Ben je een reiziger? Ik heb je hier nog nooit gezien" Klonk dit niet teveel alsof ze in dit bos woonde? Want dat was helemaal niet zo! Ze woonde dan niet in een dorp, of in een tribe, maar nog steeds nogal afgelegen. Iets wat soms behoorlijk eenzaam en saai kon zijn.

De jongen haalde twee houten bekertjes tevoorschijn. ''Ja, klopt. Ik ben pas kort in deze streek. Woon je hier in de buurt?'' Antwoordde hij haar vraag. Even keek Arely om haar heen, om daar locatie een beetje te bepalen. "Ik denk het wel.. Niet meer dan een uurtje lopen in ieder geval." Ze zag dat Merle nadacht en sloot tenslotte zijn ogen. Lag het aan haar of had het water eerst niet gedampt?
Ze pakte het mokje aan, knikte kort na zijn waarschuwing en wiebelde even ongemakkelijk, tot ze in een acceptabele kleermakerszit zat. Ze blies even in haar thee, waardoor de frisse geur van mint haar neus binnendrong. Van boven de rand van haar bekertje flitsten Arely's ogen over de omgeving, waardoor ze een jong haasje zag.
Haar boog! Snel zette ze haar houten bekertje neer en sprong op. "Zo terug" Wist ze nog net te roepen terwijl het meisje struikelend naar de boom rende. Ze bleef er onder staan, keek even rond en kwam tot de conclusie dat er maar één gebroken pijl lag. Haar blik vloog omhoog, vestigde zich op haar wapen dat nog steeds aan hetzelfde takje hing. De tak waar zij op had gelegen was echter grotendeels afgebroken, en er was ook geen tak naast waar zij op zou kunnen staan. "Uh" Klonk haar geniale oplossing. Het meisje beet kort op haar lip, bedacht zich toen iets en ging opzoek naar een lange tak. Deze vond ze al vrij snel. Arely wist de boog nét te raken toen ze op haar tenen stond, dit was echter niet genoeg. Ze sprong een beetje, maar veel verder dan het schudden van haar wapen kwam ze niet.
Ze kreunde even, want nu zou ze wel magie moeten gebruiken. En daar had ze haar staf voor nodig. Klein probleempje, die zat in haar pijlenkoker en ze had geen idee waar die was.
Aarzelend draaide ze zich om, zocht de blik van Merle en glimlachte voorzichtig. "Heb jij soms mijn pijlenkoker gezien?" Vroeg ze, hard genoeg dat de jongen het een eindje verderop nog zou kunnen horen.

Hij vond het ding veel te snel. Na een minuut rond te hebben gekeken hield hij een leren koker vast. ''Zocht je dit, m'lady?'' Hij leek behoorlijk trots met zijn vondst. Ze knikte enthousiast, rende op hem af en griste de koker uit zijn handen. Ze telde de pijlen, ontdekte dat ze er maar twee was verloren, en griste vervolgens haar 30 cm lange stokje uit de zak. De toverstaf was van een licht hout en een patroon van takjes en blaadjes was rond de stok gekerfd. Ooit was het van haar oma geweest, en omdat dit ook het enige was wat het meisje ooit van de vrouw zou zien, beschermde ze het met haar leven.

Oké, nu ze deze had, moest ze bedenken hoe ze haar boog uit de boom zou kunnen halen*. Als ze een platform uit de aarde zou laten rijzen, zou ze er zo bij kunnen. Dat zou haar dan wel meteen heel veel energie kosten, en dat terwijl er vast andere manieren waren.
Ze kon een stenen slang maken! Die zou dan via de boom omhoog kruipen en de boog naar beneden gooien, om vervolgens zelf uit elkaar te vallen. Het was makkelijk en zou zo gepiept zijn. Het meisje richtte haar staf op de grond, waar bijna meteen iets begon te bewegen. Even later kwam er een bruine slang uit de aarde gekropen. Hij keek haar verwachtingsvol aan met zijn stenen kop, en volgde haar vinger toen ze naar de houten boog boven haar wees. Het beest liet zijn tong even naar buiten glippen voor hij langs de stam van de boom omhoog kroop. Hij kwam behoorlijk snel boven en wipte de boog van het takje, waarna Arely hem ietwat stuntelig wist te vangen en vervolgens werd bekogeld met haar zelfgemaakte steentjesregen. Ze hief de boog, sprong in de lucht en kwam neer met een of andere superhelden move. "Yes!"

*Hij hing er nog steeds hoor XD
En een beetje opscheppen mag wel, vind ik :3

Ze had nog maar net haar evenwicht hervonden toen de stem van Merle achter haar klonk. ''Oh, hey, aardmagie!'' Ze keek op, knikte enthousiast en glimlachte breed. ''Van wie heb je het geleerd?'' Haar gezicht betrok bij deze vraag. "Van.. Mijn moeder.." Gaf ze als aarzelend antwoord. "Het was niet heel leuk of zo.. Nogal saai" Dat laatste probeerde ze met een nonchalant lachje te eindigen, wat ook leek te lukken. Het was niet saai, het was afschuwelijk. Maar het was ook wel nuttig, toch wel.. Arely stopte haar staf in de koker, gooide deze over haar schouder en wipte ongemakkelijk van de ene op de andere voet. Stiekem was ze wel benieuwd naar deze jongen. Wat hij allemaal had gezien en geleerd in zijn reizen, waar hij vandaan kwam, wat zijn lievelingskleur en eten was.
"Maar ik ben nu stiekem wel benieuwd naar waar je allemaal heen bent gereisd." Het was de bedoeling dat Merle dit als een vraag op zou vatten. Het zou namelijk behoorlijk gênant zijn als hij iets als 'Oké' zou antwoorden.

~Ik zou toch zweren dat ik las dat hij in de boom hing XD
En omg, wat nou als Merle friends wordt met een bezeten persoon? : O

''Saai? Jammer. Die slang zag er wel leuk uit hoor,'' Een onbekende verlegenheid borrelde omhoog, maar gelukkig vertelde Merle rusitg verder. Hij wilde naar een of andere bron met heilig water. Ze schudde langzaam van nee. "Het klinkt mooi.." Merkte ze oprecht op.
En hoppakee. Alsof de bron zich boven hun bevond en zich kenbaar wilde maken, begon het plots te stortregenen. Bakken water vielen uit de hemel en doorweekte alles in zijn weg. Ook het hoopje dat nog op de open plek lag. "Je spullen!" Gilde ze, terwijl het meisje naar het midden stormde en zo snel ze kon alles bij elkaar begon te rapen.

Merle schoot een jas aan, die hem heel even droog zou kunnen houden. ''Ehm- Jij kent de omgeving, schuilplaatsen?'' Shit. Ze kende deze plek amper.. "Eh.. Misschien kunnen we beter even onder die boom daar gaan staan." Arely stak haar vinger uit naar een boom met vrij veel bladeren, en snel wandelde erheen. Een hele tijd geleden had ze geleerd zich op de grond te gaan focussen. Ze kon trillingen opvangen, maar ook holle plaatsen voelen. Misschien kon ze op die manier een grotje vinden.
Bespaar je de moeite Het meisje liep stug door, wachtend op een negatief antwoord. Ze kreeg echter een tip. Tussen de wortels van deze boom zit de ingang van een ondergronds gangenstelsel Het beeld van een behoorlijk oude eik doemde voor haar op. "Volgens mij heb ik iets gevonden!" Arely stapte op de boom af, speurde tussen de wortels naar een hol, en vond er daadwerkelijk een. Ze keek even snel om naar Merle en knielde toen neer, om langzaam in het gat te glijden.
"Oof" Met een zachte plof viel ze op de aangestampte aarde. Het licht van boven wierp een zwak schijnsel op haar omgeving. Er was niet veel bijzonders te zien, maar het was een behoorlijk grote ruimte. Je zou er zo in kunnen wonen. "Hier kunnen we wel schuilen!" Riep ze naar boven, voor het meisje snel een eindje wegkroop.

Uiteindelijk keek ook Merle lichtelijk verblind door de ruimte. Hij leek echter al snel aan het donker te wennen. ''How cozy,'' Merkte de jongen ietwat sarcastisch op. "Anders ga je weer buiten staan, als je dat zo graag wil." Gaf ze mokkend als antwoord. Dan zou de jongen echter wel een weg naar boven moeten vinden, en hier was die niet.. De ronde opening bevond zich een meter of drie boven hun hoofden. Dus tenzij Merle haar naar het gat wilde tillen en zelf zou achterblijven kwamen ze er hier niet uit. Een enorme trap van aarde zou immers te veel moeite kosten, ze zou zelfs bewusteloos kunnen raken!
"Laat maar.." Arely zakte via de muur omlaag. Vanaf de grond speurde ze met haar ogen de muur tegenover haar af, op zoek naar een geheime deur of misschien uitstekende rotsen via waar ze konden klimmen. Misschien dat ze dat wel zou kunnen doen, het kostte niet vele moeite. Alleen of ze via een paar stomme rotspuntjes omhoog zou kunnen klimmen was de vraag.