Carpe Diem

Shay Heather

"Hate is the closest I'll ever come to love."

Met een geconcentreerde blik op haar gezicht stond Shay in het water. Ze stond muisstil, de puntige stok in haar handen geheven, wachtend op het juiste moment. Het bulderende geluid dat de waterval produceerde overstemde alles, en de zo'n brandde op haar schouders. Ze kwam hier wel vaker om te vissen. Het was een geschikt plekje, aangezien de vissen niet goed konden ontsnappen en bewegingen niet snel werden opgemerkt door de waterval. De stok die ze gebruikte was echter nieuw. Ze had de hele ochtend gebruikt om de punt goed te slijpen, en het was nu een aardig scherp ding. Eerst had ze nog even getwijfeld of ze misschien haar dolk eraan had moeten binden, maar uiteindelijk was ze tot de conclusie gekomen dat haar dolk daar te kostbaar voor was. Het was haar voornaamste wapen en werktuig, en ze kon het niet riskeren om hem te verliezen. Dus stond ze nu met een vlijmscherpe stok in haar hand, wachtend op een vis. Een schittering in het water kondigde de komst van een vis aan, en geduldig maar gespannen bleef het meisje wachten. Nog even... nog heel even.. Nu! Met een krachtige beweging stootte ze de stok in het water, en een tevreden blik verscheen in haar ogen zodra ze de stok uit het water haalde. Een niet al te grote vis, precies genoeg voor haar alleen, was haar prooi geworden. Rustig baande ze haar weg door het water, naar de kant, waar ze zich op het droge hees. Voldaan begon ze het dier schoon te maken met haar dolk, die ze nu wel tevoorschijn had gehaald. Dit was een goede dag voor haar.

{Open}    

Shay Heather

"Hate is the closest I'll ever come to love."

Het was grappig hoe een elf als zij zich zo in haar werk kon verliezen. Als ze echt lekker bezig was, kon ze even alles vergeten. Alles wat er was gebeurd. Met haar vader, haar broer... Dingen waar ze liever niet meer overnadacht, maar er altijd waren. Behalve als ze goed bezig was. Zoals nu. Geschrokken en ietwat geïrriteerd keek Shay op van de vis, toen een stenen kooi zich om haar heen sloot. Wat kregen we..? Een paar meter verderop stond een meisje, ongeveer even oud als zij. Ze keek boos, en was waarschijnlijk een Wizard. Hoe moet je die kooi anders verklaren? "Doe je dat vaker? Vissen stelen uit andermans net." Gromde het meisje boos. Vragend trok Shay één wenkbrauw op. Wat had ze nu weer misdaan? 'Als ik had geweten dat jouw netten hier lagen, had ik dat inderdaad wel gedaan, maar deze heb ik echt met mijn eigen handen gevangen. Of wil je soms beweren dat deze hele vijver jouw "net" is?" Kaatste ze kil terug, ietwat rebels. De Wizard bleef haar wantrouwig aankijken, terwijl ze haar netten leeghaalde. Wat een kreng. Dat ze een Wizard was betekende niet dat ze zomaar iedereen kon opsluiten in één of andere stenen kooi. Boos bleef Shay met haar armen over elkaar staan, terwijl de dolk nog steeds in haar handpalm rustte. Een stem van een jongen deed haar omkijken, en geïrriteerd rolde ze met haar ogen. Het was hier net zo lekker rustig... "Doe jij dat vaker? Mensen opsluiten in een kooi." Sprak de jongen kalm. Misschien zou ze hierom moeten lachen. Misschien zou ze hem dankbaar moeten zijn. In plaats daarvan negeerde ze hem, en klemde de elf haar handen om de stenen tralies van de kooi. 'Het spijt me zeer als ik je stoor, maar zou je me misschien kunnen vrijlaten?' Zuchtte Shay, haar stem een beetje boos. De situatie begon haar behoorlijk te irriteren...