I'm just a teenage dirtbag, baby [open]

"Whaaaaa!" Een harde klap met het handvat van zijn zwaard bracht het witte dier uit balans. Kirito zag de ogen in hun kassen rollen. Mooi, hij was buiten bewustzijn. Hij wilde het dier niet doden. Het wist niet waar het mee bezig was. Kirito stak zijn zwaard weer in de schede op zijn rug. De wolf had hem wel wat wondes na gelaten, maar dat zou vanzelf wel weer helen. De jongen draaide zich om en vervolgde zijn weg. Hij was niet echt op weg naar iets, maar toen hij de rivier hoorde, had hij toch daar naar toe koers gezet. Hij ging op zijn knieën aan de oever zitten en vulde een fles met water. Hij dronk wat en waste zijn wonden in de rivier. Hij moest niet hebben dat het zou ontsteken. De zwart harige jongen zuchtte en sloeg zijn ogen ten hemel. Hij liet zich op zijn rug vallen en keek naar de wolken. Waar zou zijn familie zijn? Zouden ze nu wel om hem geven? Maakte het hem iets uit? Kirito schudde zijn hoofd. Hij moest niet aan zijn familie denken. Hij was alleen. Zelfs vrienden maken kon hij niet. Een sul, dat was hij. Maar hij vond het prima, om alleen te zijn. Hij had niemand nodig.

Het was zomer, het was warm. Gelukkig was zijn witte haardos het ideale wapen tegen de felle middagzon. Er was dus geen enkel excuus om niet verder te trekken. Merle hees zijn rugzak verder omhoog en bond de leren band om zijn bovenlijf, zodat alles goed vast zat. Hierin zaten de meest essentiële spullen voor een paar nachtjes in de wildernis. Hij nam afscheid van de twee kinderen die voor de tent zaten en vertrok.

Eerst moest hij een stukje door de wildernis lopen, maar algauw voelde hij het stromen. Het signaal schoot door zijn voetzolen naar boven. Water. De rivier was die kant op. Met een opgeluchte grijns sprong hij van het kleine afgrondje af, landend op een glibberige steen. Maar Merle hield zijn balans, door zijn staf in het water te plaatsen. Splash, splash. Met elke stap schopte hij wat water op, lopend langs de ondiepe rand van de rivier. Hij zag iemand liggen, even schoten de beelden van slechts maanden geleden door hem heen. De zieke mensen, die zo levenloos op de grond gelegen hadden. Dit figuur was echter niet dood. Merle sloop naderbij, op zijn hoede, aangezien je in de huidige tijd nergens meer zeker van was. Alles kon je zomaar opeens naar de keel grijpen. Met een vlugge haal porde hij richting de zij van de liggende jongen. ''Slaap je?''

Hij merkte de verandering in het gebied. Misschien was het deels de wolvenzintuigen die hij in zich had, dat hij het merkte. Kirito luisterde goed, maar kon niets horen dat op hem afkwam. Hij zuchtte en sloot vermoeid zijn ogen. Ineens deed iets hem zijn ogen openen. Hij zag de houten staf op zijn zij afkomen en pakte het ding snel met zijn handen tegen. Daarna keek hij omhoog, naar de witblonde jongen die boven hem stond. Wat moest die nou weer? "Slaap je?" vroeg de jongen. Kirito trok zijn wenkbrauw op. "Lijkt het daarop?" zei hij. Oke, misschien niet al te aardig. Kirito stond op en keek de jongen aan. "Sorry, je liet me gewoon schrikken. Ik ben Kirito." hij stak zijn hand uit.

-Sorry dat ie zo kort is...-

Merle was al zo lang alleen, hij kon zich de laatste ontmoeting die hij had met een normaal persoon nauwelijks herinneren. Maar dat kwam nog wel. Hij geloofde er heilig in. Zijn doel was om de bergen te bereiken, waar het zonlicht in de avond over de bergtoppen streek en wijsheid gewoonweg in de lucht hing. Daar zou hij meer te weten kunnen komen over zijn doel, zijn lotsbestemming. Voor nu was het gewoon hij en zijn gedachten. En het water, dat prettig over zijn blote voeten spoelde. Lekker fris.

Hij had zo te zien een nogal chagrijnig persoon wakker gemaakt. Uit een middagdutje wellicht? Een schoonheidsslaapje? Merle was geen sociaal genie. Maar hij had wel door dat de jongen al wakker was geweest voordat hij hem prikte. Toch stelde hij de vraag, omdat hij zich dat af had gevraagd. Het was vervelend dat de zwartharige niet zo lief reageerde, iets wat Merle van de vredige watermagiërs niet gewend was. Maar hij herstelde zich gauw. Of het er zo uit zag? ''Hmmnee, nu niet meer. Sliep je?'' Met een smalle grijns keek Merle de ander aan, leunend op zijn grote trots, zijn staf. Hij was vastbesloten om zijn dag niet te laten verpesten door een beetje vijandigheid.

Dat de ander zich voorstelde was al iets wat hem veel beter beviel. Hij nam de hand aan, hoewel hij zich onmiddellijk afvroeg of dat wel schoon, zuiver, goed was. Nu er niemand was om het aan te vragen besloot hij het nu te laten, straks kon hij zijn handen wassen.''Merle Neyobo, sorry, ik sluip nu al weken rond zonder een mens tegen te komen, het is een beetje een gewoonte geworden.'' En als de keuze lag tussen stil zijn of een dozijn grauwende demoon-beesten aantrekken was Merle's keuze gauw gemaakt.

Kirito liet zijn blik even kort over de witblonde jongen gaan, die op zijn staf geleund stond. Wie was hij, wat deed hij hier, en, belangrijker, waarom had hij de moeite genomen Kirito wakker te willen maken? Het eerste wat de zwartharige jongen opmerkte, is dat de jongen tegenover hem wel een watermagiër kon zijn. Waarschijnlijk was dit dan ook zo. "Dit lijkt me geen slimme omgeving om te gaan slapen. Dus nee, ik sliep niet." antwoordde Kirito. De jongen nam zijn hand aan en stelde zich voor. Merle dus. "Tja, niet iedereen merkt je op als je rondsluipt." Kirito was gewoon niet in een hele beste bui. Misschien had hij vandaag gewoon zijn dag niet. Of begon hij langzaam depressief te worden. Hij wist het niet, maar het maakte ook niet zo veel uit. Op deze manier maakte hij natuurlijk geen vrienden, maar Kirito was zelf van mening dat hij geen vrienden nodig had. Hij kon toch zeker wel zijn eigen boontjes doppen? En daarbij, als hij niemand vertrouwde, kon ook niemand hem pijn doen. Want daar was hij inmiddels wel klaar mee.

Het was geen slimme omgeving om in slaap te doezelen nee. Daarin had Kirito groot gelijk. Maar Merle had nog geen bewijs dat de ander slim was, wat in slaap vallen toch een mogelijkheid had gemaakt. Maar dat was een eindeloze, nutteloze discussie. Het punt was dat Kirito niet geslapen had, hij had hem dus niet wakker gemaakt, enkel gestoord in zijn zo te zien vredige dagdroom.

Voor Merle was al maanden niets echt meer echt vredig, behalve de momenten waarop hij mediteerde en contact zocht met de wijsheid van zijn oude leermeesteres. Oh, en banjeren door de rivier was voor Merle ook een waar plezier, waterfreak die hij was. Maar verder moest hij altijd op zijn hoede zijn, was hij altijd alleen met de last van de dood van iedereen die hij ooit gekend had op zijn schouders. Het was niet zijn schuld geweest, maar hij had ze niet kunnen helpen. Zelfs zijn moeder had hij zien sterven, iets wat geen enkele tiener zou moeten doormaken. En allemaal door die demonen. Zuiverheid, dat moesten ze brengen. En in plaats daarvan hadden ze zich aan zijn moeder vergrepen. Het had al zijn overtuigingen omver gegooid, waardoor de tiener nogal met zichzelf in de knoop was.

Nu deed hij echter vrolijk, hopend dat het zijn gedachten voor even zou verplaatsen naar iets leuks. "Tja, niet iedereen merkt je op als je rondsluipt." Hij grinnikte kort, niet helemaal oprecht. ''Dat is ook niet nodig, ik voel hen wel aan.'' Het was waar, mensen en dieren waren voor een groot deel wandelende watertanks, wat ervoor zorgde dat hij op een kleine radius leven kon aanvoelen. Het precies lokaliseren was lastiger, maar hij had nog altijd zijn ogen. ''Ben jij ook helemaal alleen?'' vroeg hij luchtig, neerploffend op het gras als een uitnodiging voor een wat langer gesprek. Hij wilde niet alleen zijn.

Ergens was Kirito verbaast dat Merle de moeite nam om een gesprek met hem te beginnen. De meeste mensen liepen de zwartharige jongen gewoon voorbij. Misschien omdat hij zelf stil was. Hij sprak niet zo snel andere mensen aan. Daardoor werd hij al gauw als verlegen bestempelt, maar hij was gewoon geen sociaal persoon. "Dat is ook niet nodig, ik voel hen weer aan." Kirito keek de jongen aan. "Dat zou bijna beangstigend kunnen klinken." grinnikte de zwartharige jongen. "Ben jij ook helemaal alleen?" vroeg Merle toen. De witharige jongen ging met een plof op het gras zitten. Kirito was even overdonderd door de vraag. Hij schudde ongemerkt zijn hoofd en ging naast Merle zitten. "Ik heb niemand nodig." zei hij na een tijdje. En mocht hij wel iemand nodig hebben kon hij nog altijd interessante gesprekken aangaan met zijn wolvenvorm. Oftewel; met zichzelf. Die gesprekken konden diep gaan, vergis je daar niet in. Maar hij wist ook wel dat hij vrienden nodig had. Hij vond het nu wel even lekker alleen, maar hij had vaak genoeg gehad dat hij zich eenzaam voelde. "Oke, misschien is dat niet helemaal waar. Er zijn gewoon zoveel arrogante mensen. Ik wil geen vrienden die zich later tegen me keren." Dat ging hem niet nog een keer gebeuren. "En jij dan, waarom ben jij alleen?"

Zwart - wit. Yin en Yang. Kirito was de wat zwijgzamere, maar Merle begreep dat ook wel. Ook hij moest best veel moeite doen om een normaal gesprek te voeren, na zo lang alleen te zijn geweest. Daarom probeerde hij zijn verwachtingen laag te houden, gewoon te praten. Dan kon het ook nooit tegenvallen.

Kirito zei niemand nodig te hebben. En voor zover Merle het wist betekende dat eigenlijk dat hij wel iemand nodig had, maar niemand er voor hem was. Alleen zijn was niet iets wat je vrijwillig deed, zonder reden. Toch? Hijzelf had in ieder geval nooit langer dan een paar dagen genot van complete verlatenheid. Tja. Wellicht was dat persoonlijk Wat wist hij er ook van. Merle was gewoon een zeventienjarige jongen, geen psycholoog.

Wat arrogant precies inhield wist Merle niet. Hij herkende het woord vaag, maar de term werd in zijn omgeving nooit gebruikt. Dus knikte hij maar vaagjes. Merle wist overduidelijk precies waar hij mee bezig was kuchkuch. ''Mja, ja, vertrouwen is belangrijk..'' Hij had puur op zijn omgeving vertrouwd voor zijn wereldbeeld, zijn visie jegens de demonische plaag. Dat was niet bepaald fantastisch afgelopen. ''Ik- nouja.. Alle mensen waarmee ik opgroeide, bijna iedereen dan, stierf nadat onze waterbron vergiftigd was.'' Waarschijnlijk had er op de bodem een door demonen geinfecteerd lijk liggen rotten, wat giftige afvalstoffen in het drinkwater had gebracht. ''Behoorlijk ironisch voor een water tribe.'' Het was een bittere verzuchting, maar hij voelde zich een stuk mismoediger dan zijn stoere, droge opmerking voorspiegelde. De tranen die in zijn ooghoeken brandden probeerde hij terug te dringen, water was zijn vriend, niet zijn vijand. Zijn handen grepen de randen van zijn blauwe trui ruw vast, proberend de frustraties binnen te houden. Er kwam een onverstaanbaar gemompel uit zijn mond, terwijl hij zijn hand stevig tegen zijn gezicht drukte, zich verbergend als een panikerend kind. Hij voelde dat de dammen in zijn lichaam elk moment konden breken. Maar hij wilde het niet. Niet huilen, niet stressen. Kom op. Wees sterk.

[Suddenly sadness. Sorry dat ik Kirito daarmee opzadel x'D]

De kalmte die de jongen naast hem uitstraalde, drong langzaam bij Kirito naar binnen. Merle had iets mysterieus. Wat hield deze jongen achter? Welke geheimen had hij onder zijn mysterieuze, maar kalme voorkomen? Kirito had het recht niet om het te weten, dat wist hij ook wel. Maar hij dacht er wel over na. Iedereen had wel dingen die hij achter hield. Verborg onder een masker. Of iets.

Een vergiftigde waterbron? Maar Merle was een watermagiër. Dus zijn familie was dat waarschijnlijk ook geweest. Had niemand dan iets gemerkt. "Oh, ik.. Sorry." mompelde Kirito. Hij wilde de jongen niet aan zijn verleden herinneren als dat moeilijk voor hem was. En zo te zien was dat het. Ironisch. Ja, misschien was dat het juiste woord. Kirito zag dat het Merle frustreerde; zijn hele houding veranderde. Wat onwennig zat de zwartharige jongen naast hem, niet goed wetende wat hij moest doen. "Krop emoties niet op, uiteindelijk komt het eruit." sprak hij enkel. Ineens hoorde hij iets, en Kirito veerde overeind. Zijn ogen speurden snel het bos af. Er was iets. Iemand. Nee, geen mens. Een dier. "Er komt iets aan. Kun je het voelen? Kun je voelen wat het is?" siste Kirito naar Merle. Maar voor de jongen antwoord kon geven kwamen er 5 wolven uit het bos, dreigend op hun af. Dit kon niet waar zijn. Hij was een van hen. Hij was ook een wolf. Maar deze waren bezeten, duidelijk. Even aarzelde Kirito. Kon hij zomaar veranderen, waar Merle bij was? Hij moest wel, het was misschien de enige kans om dit te overleven. Kirito veranderde dus in de zwarte wolf. Merle zou het wel snappen. Misschien had hij het ook al wel gemerkt.

-Even wat actie erin, hope you don't mind-

De reis naar de heilige bergen was zo goed begonnen en geëindigd in een nachtmerrie waarin hij zijn moeder had zien sterven, door demonen geteisterd. Het was verschrikkelijk, nog had Merle er nachtmerries over. Hij probeerde het wel te verwerken, maar in een wereld als deze had je nooit echt rust. Nooit echt een moment om terug te kijken en alles eens goed af te sluiten. Met een smalle glimlach bedankte hij Kirito voor zijn advies, veegde ruw langs zijn betraande ogen. Het was fijn dat er tenminste iemand was die een poging deed hem te helpen. Zijn dankbaarheid was wellicht niet echt duidelijk, maar de kans om iets te zeggen kreeg hij ook niet.

Merle's grip op zijn staf werd intenser, net een paar seconden voordat ook Kirito opschrok. Hij voelde het, maar erg lastig was het niet, omdat de wolven nou niet echt een poging deden om zich te verbergen. Grauwend en dreigend stapten de wolven op hen af. Vijf. Vijf moordlustige wezens. Hoe gingen twee magere jongens dat nou weer oplossen? Merle kwam vlug overeind, schoof richting de rivier. Zijn blauwe ogen zochten angstig Kirito, maar vonden een wolf. Even dacht hij dat de zwartharige gewoon de benen had genomen, maar algauw was duidelijk dat het anders zat.

De ene wolf was namelijk pikzwart, waar de rest grauw grijs was. Lichtvoetig verplaatste Merle zich tot zijn hielen de modderige kade van de rivier raakten. Met de houten staf zocht hij balans, slikte even en bereidde zich voor. Een van de wolven vond de moed om op hem af te springen, maar Merle stapte opzij en schoot een waterstraal op de wolf af. Niet zo bedreigend nog, maar het verwarde zijn aanvaller wel. Een sierlijke beweging volgde, wat een golf water over drie van de wolven gooide. Vlak voor de waterdruppels de vacht raakten bevroor Merle ze, waardoor scherpe punten de huid van de wezens indrongen. Gejank klonk, de witharige watermagiër hoopte dat de demonen af zouden druipen. Aanvalsmagie vroeg veel energie van zijn magere tienerlijf, waardoor hij een gevecht zoals deze liever ontweek.

Kirito schrok van de waterstraal die ineens uit de rivier kwam, en een van de wolven bij Merle vandaan duwde. Het duurde even voor de zwartharige jongen in wolfvorm zich bedacht dat Merle dat zelf deed. Een golf volgde, en net voor het water de wolven raakten, vormden zich ijspegels, die zich in de vacht van drie van de wezens boorden. Gejank en gegrom klonk, terwijl er twee afdropen. Kirito was verbaast. Merle kon deze wezens veel sneller en makkelijker aan dan Kirito ooit zou kunnen. De zwarte wolf schudde zijn kop. Hij moest focussen. Hij sprong op een wolf af die Merle wilde aanvallen. Kirito gooide hier dier op de grond, zette een van zijn voorpoten op de schouder, en beet hard in de nek. De wolf kon niet bij hem komen, maar dat gold niet voor de andere. Hij werd volledig verrast door het zware gewicht op zijn rug, en liet de andere wolf los. Hij voelde een harde beet in zijn schouder en jankte. Hij maakte een rare sprong en wierp de wolf zo van zijn rug af. Hij draaide een rondje om zijn as om te kijken waar de drie wolven nu nog uithingen. Maar zijn aandacht vestigde zich meteen op één van de dieren. Die weer op hem afsprong. En weer had hij te laat gereageerd. Hij werd op de grond geduwt, en het dier had hem zo dat hij niets tegen hem kon doen. Kirito wilde opstaan, maar het lukte niet. Hij voelde tanden in zijn schouder bijten. Shit, dit kon hij niet alleen.

Vijf, op zich was dat niet veel. Vijf druiven? Dat is niets. Vijf druppels water, dat verdampt zonder je dorst te lessen. Maar vijf wolven? Dat was behoorlijk wat, tegenover twee magere tieners. Gelukkig hadden allebei de jongens nog wat trucjes achter de hand, Kirito poefte weg in een wolvenvorm. Shapeshifting, iets wat hij nooit echt gezien had. Hij wist wel wat het was dankzij zijn studiejaren onder de water sjamaan. En dat was dan gelijk zijn voordeel: Hij was een magiër en nog behoorlijk sterk ook. Natuurlijk kostte het hem veel energie, maar hij kon tenminste wat uithalen om zichzelf te verdedigen. Als Merle alleen geweest was had hij zonder aarzeling de rivier als ontsnappingsroute gebruikt, desnoods bevroor hij het kort om over te steken.

Maar Kirito was er nu ook en hij kon hem niet in de steek laten, omdat deze wolven geen medelijden zouden tonen voor een soortgenoot. Ze waren geen wolven meer, ze waren duivels addergebroed. Hoewel er twee van de demonen duidelijk niet gesteld waren op water, was de dreiging nog niet voorbij. Hoewel Kirito zich aardig staande hield in een één op één gevecht was het probleem nu dat hij telkens in zijn rug aangevallen werd.

Merle aarzelde geen moment en zette zichzelf af. Met de onderkant van zijn staf ramde hij keihard in de ribbenkast van de wolf bovenop zijn medemens. Gekraak klonk, waarna bloed zijn kostbare bezitting bezoedelde. Maar hij had zo te zien iets vitaals geraakt, want de wolf jankte en probeerde weg te strompelen, kwam niet echt ver voor hij ineen stortte. Het bloed maakte Merle misselijk maar het maakte de wolven hongerig. ''F*ck... Ehm, kan jij zwemmen?'' vroeg hij dan zachtjes. Anders zouden ze er nog twee moeten bevechten, wat gevaarlijk was. Adrenaline gierde door zijn lijf en hij trok weer terug naar zijn thuisbasis, de rivier. Daar gebruikte hij een dunne laag water als een schild voor hem (en Kirito als die in de buurt is). Het was niet erg indrukwekkend en hij moest al zijn concentratie gebruiken om het bijeen te houden, maar de demonische aanvallers waren nogal verward door deze verschijning. En die verwarring gaf hen wat extra tijd om na te denken en op adem te komen.

Ineens klonk er een hard gekraak en gepiep, en de wolf werd met een klap van Kirito's rug geslagen. Verbaast keek de zwarte wolf naar de staf naast hem, en besefde dat Merle hem was komen helpen. Maar Kirito zag ook meteen dat Merle het ook niet lang meer zou vol houden, en er waren hier nog steeds twee demonen. Toen Merle dan ook vroeg of hij kon zwemmen veranderde Kirito terug. Hij ging achter Merle in het water staan, en keek gefascineerd naar het schild. "Nou, ik heb het niet echt op water, maar ik denk niet dat we nu een andere keus hebben." zei hij. Als hij niet in zijn schouder was gebeten had hij nu gewoon als wolf snel over het land kunnen rennen. Maar nu, met zijn gewonde schouder, was dat geen optie meer. Kirito merkte dat de demonen nu door hadden dat het schild alleen een schild was, en verder niets deed. Nog even en ze zouden weer aanvallen. "Heb je een idee?" Kirito had namelijk geen idee wat Merle van plan was. Hij zag de dieren langzaam dichterbij komen en legde zijn hand op het gevest van zijn zwaard.

-Sorry! Ik had niet door dat je al gereageerd had...-

Tja, wolven en katten en beesten hielden soms niet zo van nat worden, maar Merle zelf was als een vis in het water, al van jongsafaan speelde hij in de rivier of zwom zelfs hele stukken. Daardoor had hij ook redelijke pezige spieren gekweekt, wat handig van pas kwam bij het overleven in de wildernis.
Een plan. Had hij een plan? Oh hell no, geen plan. Maar ook geen betere optie. Synchroon sprongen de twee wolven naar hen toe, geremd door het schild, maar ultiem niet gestopt. ''Whaa, geronimo!''

Hij gooide zichzelf naar achteren, zo snel mogelijk, hopend dat Kirito zijn leiding zou volgen. De jongen viel en net voor hij het water raakte maakte hij de oppervlakte spanning iets hoger met zijn magie, waardoor het haast elastisch werd en de klap op werd gevangen. Als een soort kleinschalige trampoline op de grote rivier. Dat probeerde hij vol te houden, zichzelf en Kirito naar de overkant leidend. Af en toe zakte hij wel iets weg, het laatste stukje waadde hij door de rivier. ''Lukt het?'' riep hij naar Kirito, over het geraas van de rivier heen.

De wolven voor hen leken een besluit te hebben genomen. Ze sprongen tegelijk naar voren. Het schild remde ze alleen maar. Kirito sprong onmiddelijk naar achter, net als Merle. Kirito verloor zijn evenwicht en verwachtte nat te worden, maar het water duwde hem weer omhoog. De zwart harige jongen had even nodig voordat hij doorhad dat dit Merle's werk was. Zo snel als hij kon zorgde hij dat hij aan de overkant op het land stond. "Lukt het?" riep Merle naar hem, over het geraas van het water. Kirito was al een paar keer bijna gevallen, en weer overeind geveert. Eindelijk berijkte hij de overkant. "Dat doe ik dus nooit meer." mompelde hij. Maar de wolven aan de overkant waren hun niet gevolgd. Gelukkig. En de dieren leken slim genoeg om zich niet in de rivier te wagen. Kirito keek een beetje beteuterd naar de wolven. In feite waren ze half familie. Wat deden de demonen deze wezens aan. De jongen zuchtte. "Laten we gaan, ik wil die dingen niet meer zien." En voordat de twee nog meer roedelleden zouden halen. Merle en hij moesten zo wie zo maar eens vertrekken.

Demonen waren gevaarlijke vijanden. Niet omdat ze onmenselijk sterk waren of magische krachten bezaten. Nee, omdat de bezetene nauwelijks pijn meer ervoer, bloeddorstig probeerde om enkel meer dood en verderf te zaaien. Enkel sommige 'gelukkige' mensen wisten half bewustzijn te behouden, konden nog enkele zelfstandige beslissingen maken. Dan had je nog een kansje.

Maar zoals nu, met vijf wolven, zat er niets anders op dan vluchten. Dat gebeurde op een nogal komische manier, ware het niet dat de situatie bloedserieus was en hun levens op het spel stonden. Merle zou het nog wel volhouden om de stromingen te bevechten en de kant op te komen, maar van Kirito wist hij niet of die in staat zou zijn de diepe rivier over te steken. Vandaar dus deze improvisatie, een watertrampoline. En het werkte!

"Dat doe ik dus nooit meer." Die opmerking liet Merle even zachtjes lachen. Hij stond uit te hijgen met zijn handen op zijn knieën leunend, z'n staf stond tegen een boomstam aan. Nou, zo had hij zijn dagelijkse magietraining ook weer achter de rug.. Vlug schroefde hij zijn trouwe bidon open en goot een straal kruidenwater naar binnen. ''Hmm, goed idee. Links of rechts?'' De jongen controleerde even of hij alles had en liep dan een stukje van de rivier weg. ''Dus, je verandert in een wolf? Hoe ehh.. voelt dat?''

Kirito hoorde Merle zachtjes grinniken. "Ik hoop niet dat je me nu uitlacht." zei Kirito met een zucht. Maar hij kon het wel begrijpen. Hij was geen water mens, en nu was hij gedwongen op een water... trampoline - serieus, dat kón toch niet? - te springen. Ongelovelijk. Hij schudde zijn hoofd. "Euh, laten we maar naar rechts gaan." zei Kirito toen hij beide kanten op had gekeken. De rechter kant was meer open. Als er nog demonen waren, konden ze die via die kant eerder aan zien komen. [i]"Dus, je verandert in een wolf? Hoe ehh... voelt dat?" Kirito stond de jongen even verbaast aan te kijken. "Huh? Euhh. Weet ik veel. Ik doe het gewoon. Het gebeurt gewoon. Je moet je gewoon voorstellen dat je ineens vier poten hebt. En een staart en... Oh damn dat is best raar eigenlijk. Maar geloof me, het voelt beter dan een watertrampoline." mompelde Kirito. Hij grinnikte kort en schudde toen zijn hoofd. "Dit is echt het raarste wat ik ooit heb meegemaakt." grinnikte hij toen. "Heb je ergens een huis ofzo, of niet echt? Want anders kunnen we gewoon doorlopen. Naar the middle of nowhere. Niet dat we daar nog niet zijn..." Kirito was spraakzaam geworden. Dat kwam niet vaak voor. Het was vooral opluchting, dacht hij. Straks zou hij wel weer normaal doen.

Toen Kirito iets over uitlachen zei schudde hij gauw zijn hoofd. ''Nee, nouja, ik ken niemand die niet van zwemmen houdt eigenlijk,'' bekende hij. Daarom was het wat vreemd dat niet iedereen water fijn vond. Alleen van katten wist hij dat ze watervrees hadde meestal, maar in hun kamp werden er zelfs kittens gevonden die graag badderden. Het zat in de lucht daar. Vroeger. Nu hing er de geur van dood en verderf.

Een spraakwaterval werd over hem uit gestort, wat hij alleen maar fijn vond. Zo kwam hij een beetje op adem en leerde nog wat bij ook. Tja, met zijn aspiraties om sjamaan te worden moest hij veel, heel veel weten. ''Een staart, dat lijkt me echt bizar. Sowieso moet de wereld er heel anders uitzien, en je gehoor natuurlijk..'' Ja, hij was er nogal geïnteresseerd in, hij was een kenniswolf, die graag alles wist. Merle kon met watermagie wel verlengingen van zijn eigen lichaam maken, die hij ook bewegen kon, maar het was toch anders als je opeens een heel ander dier was. Vreemd, maar handig, als je geluk had met je shift vorm. ''Nouja, ik heb een stukje verderop wel een kamp opgezet, met een tentje en dergelijke, als dat voldoet.''

''Nee, nouja, ik ken niemand die niet van zwemmen houdt eigenlijk,'' zei Merle. Kirito haalde zijn schouders op. "Ik weet ook niet waarom ik er niet van hou. Ik hou er gewoon niet van. Best raar als je half wolf bent." zei hij met een grinnik. ''Een staart, dat lijkt me echt bizar. Sowieso moet de wereld er heel anders uitzien, en je gehoor natuurlijk..'' zei Merle. Kirito lachte. Ja, het was ook heel bizar. "Je raakt er vanzelf aan gewend eigenlijk hoor." zei Kirito. "Maar in het begin is het inderdaad wel raar. Ik veranderde op de meest random momenten, had er totaal geen controle over." zei hij eerlijk. Dat was als kind, hij kon totaal niet bepalen wanneer hij veranderde. Heel vervelend was dat. ''Nouja, ik heb een stukje verderop wel een kamp opgezet, met een tentje en dergelijke, als dat voldoet.'' zei Merle. Kirito richtte zijn ogen even omhoog. Aan de zon te zien was het laat in de middag. Misschien moest hij zelf ook maar een slaapplek gaan zoeken. En aangezien Kirito niet aan tenten deed, moest hij een beschutte plek gaan zoeken. "Het is al laat, een aangezien het herfst is, moet ik maar alvast een slaapplek gaan zoeken. Het was leuk je te ontmoeten, Merle." zei hij. Hij wachtte nog even op een reactie voor hij wegging.

Wat Kirito had met zijn dierlijke vorm had Merle natuurlijk meegemaakt met de wispelturigheid van zijn magie. Dan was hij als klein jochie in z'n eentje aan het spelen, wist plotseling iets fantastisch te produceren. Als hij het dan echter aan iemand wilde laten zien lukte het niet. Op zich was die vluchtigheid niet slecht, het bleef hem verrassen en kon voor willekeurige momenten van grandiositeit zorgen. Dat was mooi. Gelukkig had hij met de jaren een stuk meer kennis en beheersing over zijn magie, waardoor hij altijd wel controle had.

Merle moest even zijn teleurstelling wegslikken toen Kirito aangaf dat hij een slaapplek moest gaan zoeken. Het was waar, in dit jaargetijde kon het weer erg wisselvallig zijn en het werd eerder donker. Maar ergens had hij toch gehoopt nog wat langer met iemand op te kunnen trekken. Natuurlijk had hij geen hartstochtelijke vriendschap verwacht, ze hadden elkaar één keer ontmoet. Toch had hij dolgraag verhalen uitgewisseld met Kirito of gewoon in een kampvuur gestaard, in stilte de nacht begroetend. Het zei zo, nu aandringen had ook geen zin. Merle knikte, schuchter lachend. Afscheid nemen was niet zijn specialiteit, dus wilde hij het zo gauw mogelijk afsluiten. ''Nou, eh, succes ermee. Ik zie je nog wel, misschien.'' Hopelijk. Hij hield de hoop vast dat als de goden hem goedgezind waren hij Kirito nog wel eens zou ontmoeten, vroeg of laat. ''Benedicta,'' fluisterde hij zachtjes, waarbij een licht ijzige damp zijn mond verliet. Het was een gelukswens, waarvan hij geloofde dat die iemand tegen onheil kon beschermen. En dat gunde hij Kirito zeker.

Met een hoofd vol gedachten draaide hij zich richting het zuiden en begon sjokkend de weg naar zijn geïmproviseerde thuisbasis af te leggen.