Hyōka Izukai
Posts : 255 Tokens : 46
Character sheet Leeftijd: 16 years Soort: Human Partner: The story of life is quicker than the wink of an eye, the story of love is hello and goodbye... until we meet again..
| Subject: Hyōka Izukai Sat Oct 25, 2014 11:01 am | |
| WILL IT END WHEN IT ALL BURNS DOWN? character basics character basics character basics character basics Full name: Hyōka Izukai
Hyōka. Deze naam is hem gegeven door zijn biologische ouders, maar dat is dan ook echt het enige wat hij zich kan herinneren van ze. De achternaam 'Izukai' heeft hij overgenomen van degene die hem heeft geadopteerd. Of eerder gedwongen te nemen omdat hij 'niet gewoon Hyōka kon zijn'.
Nicknames: Hyo Current age: 16 years Date of birth: 21st of December Tribe: Banned from them all Lifestyle: Solitary Affiliation: Human Sexuality: Asexual Face claim: Hitsugaya Tōshirō // Bleach IF ONLY I COULD FIND THE STRENGHT TO KILL THE MEMORIES question and answer question and answer question and answer Likes:
▪ Sneeuw, ijs en alles wat met de winter te maken heeft ▪ Stormen met voornamelijk wind en bliksem ▪ De nacht ▪ Rust en stilte ▪ Heldere sterrenhemel ▪ ▪ ▪ ▪ ▪
Dislikes:
▪ Temperaturen boven de 20 graden en zomer over het algemeen ▪ 'Domme blondjes' of zoals hij ze graag noemt: 'dodo's' ▪ Insecten ▪ Drukte ▪ Mensen en andere menselijke wezens over het algemeen ▪ Demonen ▪ Tribes ▪ ▪ ▪
Strengths:
▪ Close combat ▪ Snel in het oppikken van nieuwe kennis en vaardigheden. ▪ Goede reflexen ▪ Flexibel ▪
Weaknesses:
▪ Ranged combat ▪ Begrijpen van bepaalde emoties die andere kunnen tonen ▪ Voorbereidingen treffen/plannen ▪ Alle haat en duisternis diep binnenin hem ▪
Fears:
▪ Vastgepakt worden door anderen.
Het is een angst die zich heeft ontwikkeld in zijn kindertijd en hoewel de angst voornamelijk ligt bij het vast worden gepakt, kan een simpele aanraking ook al een geschrokken en soms zelfs agressieve reactie uitlokken. Vastpakken kan vaak resulteren in paniek of een flinke klap in je gezicht (met een beetje pech gebruikt hij zijn zwaard of mes in plaats van zijn vuisten). Vroeger -en nu nog steeds- heeft hij namelijk weinig fysiek contact gehad in, bijvoorbeeld, de vorm van een omhelzing. In plaats daarvan werd hij vaak geslagen als hij iets verkeerd deed en genegeerd wanneer er niets aan de hand was of wanneer hij iets goed deed. Hierdoor is aanraking voor hem iets negatiefs geworden. Het laatste zetje die zijn angst voor vastpakken veroorzaakte was toen de mensen uit zijn tribe het teken van verbanning hardhandig op zijn rug branden (meer hierover is te vinden bij appearance en history). Bij heel goede vrienden en familieleden heeft hij echter minder last van deze angst en zolang je hem maar niet laat schrikken of vastpakt is er geen enkel probleem.
▪ Verliezen van dierbare
Veel dierbare heeft hij niet gehad in zijn leven en ze zijn daarom ook belangrijker dan wat dan ook in de wereld voor hem. Hierdoor kan hij wat té beschermend zijn jegens diegene. Tot nu toe zijn er maar twee personen geweest die hij als dierbaar beschouwd, maar één daarvan is inmiddels overleden. ▪
Desires:
▪ Wat meer mensen hebben die hij kan vertrouwen ▪ Zijn verleden vergeten ▪ Een nieuw thuis vinden, ondanks dat hij er wel van houdt om rond te zwerven.
YOU TRIED TO BRING ME TO MY KNEES, BUT NOW I'LL STAND AND WATCH YOU CRAWL personality personality personality personality personality Positive traits: Betrouwbaar // serieus // alert // zorgzaam // avontuurlijk // luisteraar // geduldig // beschermend // Negative traits: Onverschillig // sarcastisch // gesloten // ongevoelig // koud // bot // chaotisch // koppig
Personality overview:
De meeste positieve eigenschappen die Hyōka heeft zijn pas redelijk laat echt naar boven gekomen. Ze zijn er altijd al geweest, maar werden vaak onderdrukt door negatieve eigenschappen, maar merendeels omdat hij ze gewoonweg niet mocht tonen van zichzelf. Het is ook een gewoonte geworden voor hem om dit te doen en hij sluit zich daarom ook af voor zijn omgeving. Hierdoor kan hij op het eerste gezicht erg koud, onverschillig en bot overkomen. Zijn gewoonte om met sarcasme te reageren op bepaalde dingen helpt hier ook voor geen meter bij. Als je hem beter leert kennen zul je echter zien dat, ondanks zijn manier van doen, hij meestal alleen maar goede bedoelingen heeft. Zijn echte zachtaardige kant is echter alleen weggelegd voor zij die hij volledig vertrouwd en alleen voor hen zal hij zich wat meer openstellen. Verwacht alleen niet dat hij je alles zal vertellen, want zijn verleden, geheimen en problemen zal hij niet delen. Ook is hij meer het luisterende type dan het type dat steeds aan het woord is. Als vriend is Hyōka betrouwbaar en iemand waar je ten alle tijden op kan rekenen. Hij is bereid voor je door het vuur te gaan en hoewel hij het niet zo op vreemde heeft, wil dit laatste ook nog wel eens bij hen voorkomen. Dit komt alleen meer voort uit een poging zichzelf te bewijzen of om mogelijk nieuwe vrienden te maken. Niet dat hij dat ooit hardop zou zeggen en toegeven. Hij kan nog altijd vreselijk koppig zijn. Tegenover mensen die hij absoluut niet mag of compleet niet vertrouwd kan hij echt heel koud en bot zijn. Als hij dan in een gevecht springt zal hij ook heel ongevoelig zijn en zelfs meedogenloos. Hij projecteert dan al zijn haat jegens mensen op je en is dan ook in staat je leven te nemen zonder twee keer na te denken. Hiervan is echter niets te zien op zijn gezicht omdat die dan altijd van emoties is ontdaan. Vergeven en vergeten is ook niet iets wat hij heel makkelijk kan. Schend zijn vertrouwen één keer en je krijgt het nooit meer terug. Er is heel veel voor nodig als je dit wel terug wilt. Hyōka is altijd serieus en kan grappen maar moeilijk waarderen. Ook al zijn ze goed bedoeld, hij zal ze eerder ontvangen als pesten en ze persoonlijk opnemen. Het hele concept van 'plagen' is hem ook niet bekend, omdat hij alleen pestgedrag heeft ervaren en nooit vriendelijke en leuke plagerijtjes. Toch kan hij een poging doen ergens wat humor in te gooien, omdat hij wel heeft gemerkt dat het leuk kan zijn. Of je hem nou goed kent of niet, emoties zijn bij hem altijd erg lastig te lezen en hij lacht zelden. Het is al een wonder als er een glimlach op zijn gezicht staat. WE ARE THE FACELESS, THE NAMELESS AND THE HOPELESS, UNTIL WE HAVE FACES appearance appearance appearance appearance Hair: Opvallend is dat Hyōka -voor nog onbekende redenen- redelijk dik sneeuwwit haar heeft. Vroeger heeft dit voor veel pesterijen gezorgd en mensen een reden gegeven om hem op een afstandje te houden. Hij heeft veel verschillende dingen geprobeerd om het minder wit te laten lijken, maar ondanks dat veranderde de situatie niet. Nadat Keegan hem had geadopteerd begon hij zich echter steeds minder zorgen te maken over die witte kleur. Zijn haar is ook altijd een groot rommeltje geweest en staat vrij warrig naar achteren, buiten een aantal lokken die over de linkerkant van zijn gezicht vallen. Eyes: Zijn ogen zijn turquoise van kleur, maar kunnen blauwig of compleet groen lijken bij bepaald lichtinval. Height: 1.63m Build: Hij is redelijk slank gebouwd en heeft nooit een heel grote spiermassa gehad. Door zijn trainingen is dit wel wat veranderd, maar omdat hij zo slank is oogt hij vaak fragiel en zwak, vooral als hij dunne kleding draagt. Zijn slanke bouw maakt hem echter wel heel lenig en snel en hij weet hoe hij dit goed moet gebruiken tijdens gevechten. Scars:
Hyōka heeft een aantal littekens zijn lichaam sieren, van zowel gevechten als andere ervaringen in zijn leven, maar die op zijn rug heeft de grootste impact op zijn leven. Dit is het litteken dat overbleef nadat de mensen uit zijn tribe het teken van verbanning op zijn rug hadden gebrand. Grotendeels hoorde het bij het ritueel dat de mensen hadden om leden te straffen en te verbannen, maar er hangt ook een betekenis aan; het betekend dat hij een van zijn stamleden heeft vermoord en vormt meteen ook een waarschuwing voor andere tribes dat ze hem niet moeten accepteren. Ook geeft het aan dat, mocht iemand het zien, ze hem meteen mogen doden. Hyōka weet dit maar al te goed en gaat tot grote lengtes om het litteken verborgen te houden. Zelfs zijn adoptie vader wist hier niets vanaf en zijn stiefzus is zich hier nog steeds niet van bewust.
- Picture:
Side note: Ik weet dat het niet op een echt litteken lijkt dat afkomstig is van een brandwond, maar ik weet alleen hoe ik dit soort littekens ongeveer moet tekenen zonder refs. En als ik refs ga gebruiken heb ik snel de neiging ze zo realistisch mogelijk na te tekenen en dat wil ik jou en mezelf niet aandoen xD Brandwonden kunnen er echt gruwelijk uitzien namelijk. Of die op Google tenminste.... Btw, volledige tekening is door mij gemaakt dus hands off. Wel een ref gebruikt tho en het ontwerp van het litteken is niet door mij bedacht.
IS THIS WORLD JUST A BROKEN PROMISE, YOUR LOVE JUST A DROP OF RAIN? history history history history history history history Hometown: The word 'home' is in it, meaning it's a place where one can always return to. I don't have such a place. Not anymore. Current location: Alivar
Parents: Keegan Izukai - Human - Adoptive father - † Real parents are unknown Siblings: Sage Scarlet - Vampire - Stepsister - 16 years Real siblings are unknown Relationship with family:
De relatie met zijn biologische familie is in één woord slecht. Hij haat ze, ondanks dat hij zich nog maar weinig van ze kan herinneren. De relatie met zijn adoptie familie is echter weer een heel ander verhaal. Het waren de eerste mensen met wie hij echt een goede band heeft op kunnen bouwen, hoewel dit van tijd tot tijd niet altijd zo leek te zijn. Vooral in het begin had hij moeite met het vertrouwen van Keegan en had vaak ruzie met de man, maar gaande weg leerde hij hem te vertrouwen. Ruzies bleven echter nog wel voorkomen, maar na een paar uur of de volgende dag was alles zonder een woord weer vergeven en vergeten. Toch herhaalde hetzelfde riedeltje zich weer toen Sage werd opgenomen in de familie, maar het duurde niet lang voor hij ook met haar een hechte band kreeg en haar als een echte zus is gaan zien. History overview:
Dat zijn ouders nooit van hem hebben gehouden bleek al snel, maar waarom is altijd een mysterie gebleven voor de jongen. Eentje die hem echter niet deert. Het punt is dat zijn bloedeigen ouders hem achter hadden gelaten. Zonder er ook maar even bij na te denken. Een klein kind van vijf jaar oud, dat niets afwist van de wereld, alle gevaren die erin schuilde niet kende, moest het allemaal zelf maar uitzoeken. Je zou met bijna honderd procent zekerheid kunnen zeggen dat het kind ten doden was opgeschreven, maar wonder boven wonder wist hij het een week lang alleen vol te houden, hoewel niet zonder slag of stoot. Uitgedroogd, hongerig en smerig strompelde hij per toeval het kamp van een vrij kleine tribe binnen. Sommigen schoten hem meteen te hulp, andere vertrouwde het onbekende kind niet. Zijn plotse verschijning was al verdacht genoeg voor de mensen, maar zijn witte haar en turquoise ogen wekte alleen maar meer argwaan op. Het was onnatuurlijk en moest wel te maken hebben met kwade geesten, dachten ze. Waarom zou een klein kind anders in zijn uppie ronddwalen en het ook nog eens overleven met al die bezeten dieren in het woud? In de ogen van het stamhoofd was dit echter allemaal onzin en de jongen werd na flink wat overleg en protest opgenomen in de tribe. Een beslissing waar ze spijt van zouden krijgen.
Hyōka leerde in de tribe al snel dat hij zijn emoties zo goed mogelijk moest verbergen. Gedeeltelijk was het iets dat de stam van jongens en mannen verwachte, dat ze mentaal en fysiek sterk waren, maar na een jaar werd het voor hem noodzaak. Samen met zijn uiterlijk waren zijn emoties vaak een reden tot pesten voor de andere kinderen in de tribe. Met name Daisuke, zoon van het stamhoofd, maakte hier maar al te graag misbruik van. In tegenstelling tot de andere kinderen van de stam, die het meestal hielden bij woorden, ging Daisuke vaak over tot geweld. Niemand deed er ooit iets aan. Aller eerst omdat hij een hoge status had in de stam, maar ook omdat iedereen hem zag als een behulpzame jongen die, bij wijze van spreken, nooit een vlieg kwaad zou doen. Gelukkig voor Hyōka nam het meeste pestgedrag na twee jaar in de tribe wat af, hoewel het nooit geheel verdween. Ondanks dat niet iedereen hem vertrouwde, leerde ze de jongen wel hoe hij moest overleven in het woud. Ze leerde hem hoe hij moest jagen, vissen met speren en hoe een vuur moest worden aanlegt. Hij leerde welke planten eetbaar waren door de vrouwen van tijd tot tijd een handje te helpen, en welke planten dodelijk waren. Het eerste leerde hij puur door observatie, alleen het tweede werd hem verteld. Na drie jaar zichzelf proberen te bewijzen voor de stam, leek hij eindelijk een plekje gevonden te hebben, maar het geluk stond nooit echt aan zijn zijde.
Het begon allemaal als een normaal, niet veel betekend uitstapje. Geen vuiltje aan de lucht en een rivier bomvol zalm. Samen met twee andere kinderen en Daisuke ging de jongen erop uit om ze te vangen. Een van zijn favoriete bezigheden, want vis vindt hij namelijk het lekkerste wat er is. Maar het eindigde heel anders. Hoe het precies heeft kunnen gebeuren weet hij niet. Het ging allemaal zo snel dat zijn geheugen hem faalde. Het ene moment sta je op het punt een zalm uit het water te plukken en het andere moment lig je tegen de vlakte. Daisuke die met een lege en duister blik in zijn ogen op je neer kijkt, een speer tussen zijn ribben gestoken. Jouw speer. Geleid door geschrokken kreten in de buurt, arriveerde de eerste stamleden al snel. Wat er werkelijk was gebeurd is nooit aan het licht gekomen. Ze zagen maar één ding, kregen maar één ding te horen van de twee getuigen en hoe je het ook wende of keerde, het was allemaal Hyōka's schuld. Zijn verhaal interesseerde niemand. Niet dat hij door zijn schrik überhaupt een woord over zijn lippen kreeg. Hij had Daisuke, zoon van het stamhoofd, aangevallen zonder reden. Hij had Daisuke vermoord. Het was allemaal zijn schuld. De tribe werd getroffen door gemixte emoties van woede en verdriet die hen al verblinde. Dit kon niet ongestraft blijven. Die witharige duivel moest hiervoor boeten! En boeten zou hij zeker. De gewone straf die werd gegeven voor moord was echter niet goed genoeg voor de tribe. Het was te makkelijk. Hij zou te makkelijk van zijn misdaad verlost worden. Nee, in plaats daarvan moest hij lijden. Diezelfde avond nog voerde ze het ritueel voor verbanning uit en brandde hardhandig het teken op zijn rug. Hij zou voor altijd op de vlucht moeten zijn. Altijd in een zekere angst moeten leven en altijd alleen zijn.
En Hyōka’s diepe haat voor al het menselijks was geboren.
Een paar dagen nadat de tribe de jongen had verjaagd, liep hij een chagrijnig uitziende man tegen het lijf: Keegan. Dat het kind voor hem verschrikkelijk veel pijn had was wel duidelijk, maar waarom was echter de vraag. De man deed een poging erachter te komen, zowel vriendelijk als niet zo vriendelijk, maar wat hij ook probeerde, het kind weigerde het te vertellen of de man toe te staan er zelf achter te komen. Ondanks dat bood hij hem onderdak aan, hoewel aanbieden een groot woord is. Hij dwong Hyōka bij hem in te trekken. Het was net als bij de verweesde draakjes die de man opving. Die vroeg je niet mee te komen, die dwong je. Anders zouden ze sterven. Zodra de wond op zijn rug minder pijn begon te doen en te helen, bleek het kind echter een stuk lastiger te zijn. Zodra hij de kans kreeg ging hij er vandoor om vervolgens weer mee terug gesleurd te moeten worden naar de blokhut waar de man woonde. Het duurde een goed aantal maanden voor Hyōka deze streken eindelijk liet vallen en de man wat vertrouwen gaf. Dit was ook de periode waarin hij flink wat ruzie maakte met Keegan. Sommige dingen zinnig, andere gewoonweg idioot. Toen de man eindelijk zijn vertrouwen had gekregen begon hij hem te trainen in vechtkunsten. Eerst in martial arts -waar hij zeker de lenigheid voor had, maar niet bepaald de kracht- daarna met messen en uiteindelijk met een katana. Het zwaard gebruikte de jongen het liefst dus gingen de trainingen daar dieper op in. In de daarop volgende jaren begon Hyōka de man te helpen met het verzorgen van de jonge draakjes. Ook adopteerde Keegan nog een kind. Een meisje dit keer met de naam Sage. Het was een tijd geleden dat Hyōka iemand anders dan Keegan had gezien, maar met alles wat er in zijn verleden was gebeurd, ontstonden de zelfde problemen weer die hij ook met de man had gehad; het bot en soms zelfs agressief reageren op bepaalde situaties en/of vragen, geen interesse tonen haar leven en haar interesses en van tijd tot tijd zelfs haar hele bestaan totaal negeren. Nadat hij wat meer wende aan haar aanwezigheid veranderde dit langzamerhand en begon hij een band met haar te creëren. De band die nu zo sterk is.
Een half jaar nadat Sage was geadopteerd, sloeg het noodlot weer toe. Voor Hyōka was was het een déjà vu moment. Alles gebeurde even plots, met dezelfde lege en duistere blik in de ogen van Keegan, maar alles verliep minder snel en dit maal wist hij wel wat er aan de hand was; de man was bezeten door een demon. Was Daisuke hetzelfde overkomen al die jaren geleden? Er was geen tijd om daarbij stil te staan. De twee kinderen probeerde van alles te verzinnen om de demon uit het lichaam van hun adoptievader te krijgen, maar niets scheen te werken. Er was maar één manier om hun vader te bevrijden en die manier deed Hyōka meer pijn dan alles wat hem ooit was overkomen; ze moesten hun vader, die vaak chagrijnig was, maar altijd alles goed bedoelde en voor hun zorgde, doden. Als de jongen niet zo goed was in het uitbannen van emoties en zonder de hulp van Sage, had hij nooit het leven van hun vader kunnen nemen.
Nadat Keegan was begraven veranderde veel. Sage maakte bekend wie- of eigenlijk wat ze werkelijk was na het zo lang verborgen te houden en hoe kwaad hij ook op haar wilde zijn, hij kon het niet. Misschien omdat hij zelf ook zo zijn geheimen had, maar ook omdat hij het moeilijk had met de dood van hun adoptie vader. Sage was nu nog de enige die hij volledig kon vertrouwen en liefhad. Dat kon hij gewoon niet verpesten door boos te zijn over zoiets onbenulligs. De twee gingen uiteindelijk toch ieder hun eigen weg nu hun vader weg was gevallen. Hyōka bleef nog wel een maandje hangen rond de blokhut om voor de draakjes te zorgen, proberende ze wat voor te bereiden op een zelfstandig leven, maar uiteindelijk moest hij ook daar vanaf zien. De jongen verliet de blokhut en trok de wereld in. Hij veranderde toen veel. Hij kreeg weer een klein beetje vertrouwen in mensen, maar zo nu en dan werd daar ook weer misbruik van gemaakt. Toch realiseerde hij zich dat niet iedereen zo vreselijk was als zijn oude stam. Hij ontmoette ook mensen waar hij fatsoenlijk mee kon praten, maar hoeveel hij er ook tegenkwam, hij vormde nooit zulke sterke banden als hij met Keegan en Sage had. Ook bleef hij nooit lang bij die mensen en hield toch altijd een zekere voorzichtigheid bij hen in de buurt. Ook weigerde hij zich heel open naar die mensen te gedragen. Na een jaar alleen rond te hebben gezworven kwam hij in Alivar aan, waar hij ook Sage weer tegenkwam. Extra:
▪ Tijdens zijn trainingen heeft hij Keegan bijna een keer zwaar verwond, omdat de man hem zonder waarschuwing bij de pols vastpakte. Op dat moment had Hyōka zijn katana in de hand. ▪ In zijn oude tribe zijn er wel mensen geweest waar hij het mee kon vinden, maar hij kreeg nooit echt de kans om een band te scheppen met hen omdat de wat minder vriendelijke mensen er altijd tussen wisten te komen. ▪ Daisuke was, zoals Hyōka later vermoedde, bezeten door een demon, maar door alles wat meteen erna gebeurde durft hij dit nog steeds niet met zekerheid te zeggen en geeft hij toch zichzelf de schuld van Daisuke's dood. ▪ De katana die hij nu meedraagt was eigenlijk van Keegan. ▪ Hyōka komt van een ander forum af en in het verleden wat ik daar voor hem had, was Daisuke diegene die hem heeft geholpen te overleven op straat, maar ik had een naam nodig dus is hij hier omgetoverd tot de jerk van de stam. ▪ In de tribe heeft Hyōka een keer een poging gedaan zijn haarkleur te veranderen met bessensap. Het resultaat was spectaculair. ▪ Ik begrijp het als je dit niet helemaal wilt lezen. Zo lui ben ik namelijk ook. I'M SO MAD. OUT OF ALL THE UNIVERSES WE COULDA GOT PUT IN, WE GOT STUCK IN THE DOMESTIC/HIGHSCHOOL AU the roleplayer the roleplayer the roleplayer the roleplayer Alias: Zie profiel~ Age: Alweer 17 jaartjes Timezone: Lijkt me wel logisch welke. Roleplaying experience: Ummm... zo'n 6 jaar denk ik? Misschien iets meer of iets minder.. Other characters: Heb ik wel, maar ik kan ze niet echt actief noemen o3o Contact details: PM | |
|