Fire? // R O B I N

faye Met een glimlach bereikte ze de bovenkant van de vulkaan, totaal geen vermoeidheid of hitte voelend. De meeste dachten dat deze vulkaan dood was, maar het was toch echter erg heet. Voor een ander iemand dan zij dan, natuurlijk. Blij keek ze op toen ze een ander rook, was er nog iemand als zij? "Hallo?" Riep ze, het enthousiasme duidelijk te horen in haar stem.   tagged: robin stone notes: xx code: sophia

Ik heb graag SPT omdat ik weinig tijd heb ^_^

Er waren maar weinig plekken waar iemand zich lekker terug kon trekken. Overal liepen wel van die rare schepsels rond die je dood wilde hebben of wilde vangen om welke reden dan ook. Verder was hij al zijn vertrouwen in vreemden compleet kwijt door de vreselijke jeugd die hij in zijn geboorteland had door gemaakt. Gelukkig was dat zijn zusje bespaart gebleven die hij achter gelaten had in een elven dorp. Verder probeerde hij elk contact met mensen zo min mogelijk te maken. Van de kou had hij weinig last doordat kleine vlammentjes die buiten 100 meter afstand nauwelijks zichtbaar waren hem warm hielden. Maar hier bij de vulkaan voelde hij de welkomen warmte zich verspreiden. Een grot aan de zijkant van de vulkaan mogelijk gegraven geweest door een vuurdraak, maar Robin rook dat de drakenlucht zo schraal was dat hij er met goede moet naar binnen kon lopen. Voor elk mens of anderes ras zou zulke hitte ondragelijk zijn, maar voor hem was een heerlijke welkoming waardoor Robin het vuur dat hem omgeven had liet doven. De geuren die hier hingen vulde zijn longen en Robin was overtuigt dat hier niemand komen zou, misschien moest hij maar hier een plekje op bouwen voor zichtzelf? Het was hier prima vertoefen. Toen de wind die er zachtjes, maar aangenaam door heen woei nam het zijn geur mee via de krater, want de grot kwam uit op een groot open stuk waar ooit eerder nog lava had gestroomt. Robin liet zich op zijn hurken zakken en ging daarna zitten. De ondergrond en de rest om hem heen was een heerlijke gevoel. Maar bij het horen van een stem keek hij geschrokken op. Ver boven hem stond een persoon en meteen schakelde hij in de verdediging en krabbelde snel overeind en wilde de grot weer in duiken.
( Hij is nogal mensen schuw.) XD

Voetstappen kwamen zijn kant op. Weliswaar vanachteren, maar dat maakte zijn dierlijke ingeramde instinken niet minder ageresief. Robin draaide zich resoluut op zijn hielen om en bleef in een verdedigende houding staan. De stemmen van brute menselijke trainers galmde door zijn hoofd, maar Robin voelde dat zijn oude verweerde en versleten halsband nog om zijn lange hals hing. Zolang die om bleef kon hij meer weerstand bieden aan die posttraumatische herinneringen, maar zoiets was in deze tijd nog niet vast gestelt. Niet tot zo ver Robin wist. Het bleek een meisje te zijn die vrolijk deed, maar Robin veranderde niet van houding. Een ieder ander zou haar vast allang anders zijn gaan staan en vriendelijk tegen haar doen, maar toen ze vroeg hoe hij het hier uit kon houden consentreerde hij zich op de hitte die door de rotsten heen kwamen. Zijn kenners blik voor brandbare vloeistoffen of poeders had hem allang laten merken dat er kleine adertjes aan branndbare mineralen door en over de rotswand liepen. Dat vatten vlam toen Robin de hitte daarop consentreerde en het vuur door de lucht liet zweven naar zijn handen. Even vormde zich daar twee perfecte vuurbollen voor ze weer opeen vielen en over zijn lichaam danste als kleine vlammentjes. Het was hem altijd verboden te spreken tot op sommige momenten na. ‘Als het u behaagt of wilt u meer bewijs?‘ zijn woorden waren altijd met de grootste zorg uit gesproken zodat het nooit of bijna nooit beledigend was, maar zijn ogen leken net zo te branden als het vuur waar Robin zoveel mee deed. Het liefste zou hij gewoon in de lava willen springen om zichzelf daar dan mee te wassen, maar dat vond hijzelf ook een beetje vaan de gekken. Lava was net als het vuur van een vuurdraak. Zeer nauw moest je daarmee om gaan of het werd je dood. Zelfs voor iemand die vuur kon sturen met of zonder magie.

faye Geïnteresseerd keek ze naar de vuurmagiër, waarbij ze gelijk haar maag voelde rammelen. Ze werd er blij van om nog iemand te zien die veel kon met vuur, maar de drang om het te eten was op het moment heel groot. "Nee, dat is genoeg, gezien dat ook mijn reden is." Grinnikte ze, kou en hitte tegen beide kon ze makkelijk. De hitte zat gewoon in haar dus als er nog meer was had ze er geen last van en van kou maakte ze zelf hitte. "Dus, vuur magiër hè? Hoe heb je het geleerd?" Vroeg ze nieuwsgierig, benieuwd of hij misschien dezelfde redenen had als zij of totaal niet. tagged: robin stone notes: xx code: sophia

Verwaring begon zich meester van hem te maken. Dit voor het eerst zins jaren toen hij verward naar zijn ouders had staan kijken toen hij hen liet zien wat hun zoontje met vuur doen kon. Robin liet zijn verdediging iets daardoor zakken. Voor zo ver hij wist tenminste vanuit zijn geboorteland uit wist waren bender of wie anders dan mens was niet geliefd of sprong je daar mee om alsof je goede vrienden waren. “Sta daar niet zo! Ze is een bedreiging voor je! Vernietig dat kind!!!‘ Zulk soort stemmen van oude herinneringen bleven door zijn hoofd spoken telkens wanneer een nieuwe ontmoeting plaatst vond. Maar dit meisje was anders. Ze was opvallend vrolijk en leek een oprechte interessen in hem te hebben. Robin probeerde de boze stemmen van zijn voormalige trainers uit te bannen, maar dat werd ruw bestraft door een zweepslag. Het gebeurde niet echt, maar de herinnering daaraan waren bijzonder levendig en daardoor ook heel pijnlijk. Nooit sloegen die lui je recht van voren, maar altijd vanuit de rug. Haar vraag die Robin had willen beantwoorden ging daardoor verloren en kreunde hij middelmatig. Ook deed Robin een paar passen achteruit om zijn evenwicht te bewaren. ‘Ik ben ermee.... Urgh! Geboren...‘ Robin had meer willen zeggen, maar zijn denken en spraak werd door die zeurende en bevelende herinneringen nogal bemoeilijkt. Wat moest die griet wel niet denken???

faye Wachtend op een antwoord vulde haar hoofd zich echter met verwarring, de jongen begon te kreunen en te doen. Hij leek lijn te hebben, wat haar toch licht bezorgd maakte. Ze wist niet wáárom ze bezorgd was, ze kende deze gast niet eens. Maar tot nu toe heeft hij niks kwaads gedaan, plus, hij kon vuur besturen, wat toch een soort intresse in haar op beurde. Een frons kwam verscheen op haar gezicht toen hij begon te spreken en hoewel ze het heel bijzonder vond dat hij ermee gebóren was liep ze zonder angst naar hem toe om een hand op zijn schouder te leggen. "Hey gaat het wel?" De bezorgdheid die door d'r heen gierde was licht te horen in haar stem, alert hoefde ze niet te blijven gezien het feit dat als hij zou uithalen ze het gewoon zou opeten, ergens had ze we, trek.   tagged: robin stone notes: xx code: sophia

Het meisje leek zich grote zorgen om hem te maken. Hij wilde zich nog terug trekken, maar het lukte niet echt van harte, maar Robin probeerde die vreselijke herinneringen uit te bannen, maar dat ging niet zo gemakkelijk. De halsband die begon te jeuken maakte dat Robin zich nog vreselijker voelde. Hij had niet door dat ze zo dichtbij was gekomen, maar toen haar hand zijn schouder legde schrok hij door haar aanraking, maar viel haar niet aan. Zijn verstand was nog niet compleet overgenomen door zijn overlevings instinkt over genomen, maar het zat er wel heel erg dichtbij. Hij schudden zijn hoofd en voelde zijn opgekropte woede groeien. Woede die hij al 9 jaar achter een had opgekropt en die er enkel uit kwam zodra die halsband af ging. Dan zag hij geen enkel verschil meer wie hem nu wel of niet goed gezint was en viel iedereen aan die in zijnbuurt kwam. Enkel goede vrienden of zijn 9 jaar jongere zusje. 'Niet... echt.' hakkelde Robin en schudden zijn hoofd even om zijn gedachten te ordenen, maar deze bleven komen al werdhet wel iets minder. Robin voelde zich langzaam aaan beter worden, maar had niet door dat het een beetje door het andere meisje haar bezorgheid kwam.

faye Verward maar nog steeds met een frons bleef ze hem aankijken, moest ze iets doen? Kon ze iets doen? Hij had net bevestigd dat het niet met hem ging. Haar ogen vielen op zijn halsband, zich af bragend of dit het probleem was. "Dit ding?" Vroeg ze wijzend naar de halsband die om zijn nek zat, ze zocht gewoon naar een antwoord en vroeg daarom maar wat er als eerst in haar hoofd kwam.  tagged: robin stone notes: xx code: sophia

Ze leek iets te zoeken, maar Robin wist eerst niet wat ze zocht. Het was niet zo dat het meisje hem echt kon helpen of ze moest de beelden van zijn verschrikkelijke jeugd kunnen wissen? Maar of dat zo verstandig was wist Robin zelf ook niet. Het lag niet echt in zijn aard door al die brute en extreme handelingen van zijn ex trainers om andere om hulp te vragen. Hij ging voor alle zekerheid op de warme rotsachtige vloer zitten tot ze naar zijn halsband wees. Als gestoken door een wesp keek hij haar verschrikt aan. Hoe kon zij... Nee dat kon ze niet weten hij kende haar immers niet net zo als dat Robin haar niet herkende van de vele gevechten die hij had gevochten in zijn geboorteland. Met een geheimzinnige blik in zijn ogen keek hij weer van haar weg. 'Nee niet Dat.' hij zei het rustig, maar je kon duidelijk de klemtoon op het laatste woord gelegd horen worden. Robin had het liefste een das of zo ergens gevonden of kunnen pikken om dat vreselijke versleten ding te verstoppen, maar die kans had hij tot nu toe nog niet verkregen.

Ze had het gevoel dat er tegen haar gelogen werd, waardoor ze toch een pruillipje opzette. Normaal zou ze er gewoon mee door gaan, maar op het moment... Was het anders. Ze negeerde gewoon zijn woorden en ging verder over het ding. "Moet ik het vernietigen?" Glimlachte ze naar de jongen terwijl ze een vuist balde. "Fairy Tail magiërs zijn namelijk gespecialiceert in dingen vernietigen."

Eerst gingen zijn gedachtes naar vroeger uit, maar wat viel daar eigenlijk nog aan te ontdekken? Het was een vreselijke periode geweest waar Robin liever nooit meer mee te maken zou willen hebben, maar hij had voor een maand geleden wel een paar mannen gespot die uit zijn geboorteland waren, maar het was geen gewoon groepje, maar speciaal opgeleide mensen om weglopers zoals Robin te vangen en weerr mee terug te nemen, maar Robin had ze tot nu toe steeds voor weten te zijn en of af te schudden op voor mensen onherbergzaame plekken zoaals nu ook weer de vulkaan. Maar toen het meisje al glimlachtend aan hem vroeg om zijn versleten halsband te vernietigen werd Robin accuut weer naar de realiteit terug getrokken. Ze was wel erg dichtbij voor zijn gevoel. ‘Ben je nu helemaal betoeterd! Als je Dit ding vernielt dan....‘ Nee hij kon het niet verklappen niet op zo‘n rustige plek en hj kon er voor kiezen het niet met haar te delen. Bij zijn woedende uitval van woorden was Robin op gesprongen, maar dat kwam hem duur te staan. Uit ervaring wist de jonge bender wel dat hij na zo‘n vreselijke herinnerings aanval nooit gelijk en kort daarna zo snel op moest springen. Een dreunende flauwte gevoel stormde door zijn schedel heen waardoor zijn ogen niet lang woedend stonden, maar verward en zwak. Zo voelde hij zich tenminste. Als ze de halsband vernietigde dan zou zijn gespleten en furieuse kant boven komen. Wat Robin zelf ook wel zijn duisterekant noemde. Hij deed voor de zekerheid een pas of twee achteruit om weg bij dit meisje. Zolang niemand het touw dat aan zijn halsband pakte hoefte hij ook niet per slot van rekening alles uit te leggen nog trouw te zijn...
XD (Ben erg benieuwd naar Faye‘s reactie hierop? ;D)

Verward keek ze naar de jongen waarvan ze nog geen naam wist, hij leek woedend maar ze bleef kalm staan toen hij naar haar begon te schreeuwen. Dan... "Dan wat?" Vroeg ze verward en zag hoe zijn emotie veranderde naar een soort van... Bang? Hij zette passen achteruit, ze hoopte dat hij niet weg zou gaan. Ze had toch niets verkeerds gedaan? Ze had dat ding nog niet eens áángeraakt. "Ach laat maar. Ik zou hem niet aanraken." Sprak ze kalm, waarna ze achterom keek en zag hoe de rots uitliep in een soort bankje. Rustig ging ze zitten en slikte even de brok slijm die in haar keel zat door. "Mijn naam is Faye. Hinomaru Faye." Sprak ze met een glimlach, hopend dat een ander onderwerp hem kalmer zou krijgen.

Hij durfte haar niet aan te kijken en keek dus ook weg van haar naar de grond tussen zijn blote voeten. Het meisje zei dat ze al niet meer aan zijn halsband kwam en ging zitten op een natuurlijk uit ziend bankje. Robin slikte even hij was normaal nooit zo snel kwaad te krijgen, maar hij was dan niet perse woedend, maar eerder beschermend. Het liefste beschermde hij iedereen tegen zichzelf, maar Robin wist ook dat dat nooit ging werken. Hij leunde met een hand tegen de warme rostwand en de andere hield hij lichtjes voor zijn gezicht in de hoop dat zijn hoofd niet meer ging draaien. 'Geloof me dat wil je niet weten... Het is beter van niet.' zei Robin en ontweek haar blik. 'Zo Zielig! Had haar gewoon die band af laten doen dan waren we meteen van dat geouwehoer af geweest!' hoorde Robin een duister stemmetje achter zich fluisteren. Niemand zou het kunnen horen buiten Robin zelf, want het was zijn duistere kant waar hij wel vaker mee ruzie'de. 'Hou je kop, je bent niet meer dan een schim!' fluisterde Robin bijna onhoorbaar, maar schrok op toen het meisje zichzelf Faye noemde. Hinomaru Faye. Hij keek haar met een schele blik aan van duizeligheid. 'Aangenaam Faye... Mijn naam is Robin Stone.' zei Robin en hij voelde zich weer iets beter worden, maar nog een beetje aangedaan van net die duizeligheid. Hij ging iets van het bankje af zitten om zichzelf nog iets meer te kunnen laten uitrusten. Zijn blik gleed even in haar richting, maar toen hij haar zag kijken keek Robin weer snel weg. Hij wilde dat hij dapperder was beter voor zichzelf op kon komen, maar hij was eigenlijk daarin verpest door hard handig bij gebracht te zijn dat Robin niet meer dan een slaaf was voor de gewone mens.

Als hij het niet wou vertellen vond ze het best, ze wou niet dat hij zich nóg hysterischer zou gedragen. Haar ogen wiebelde bij het horen van een geluid, hij was aan het fluisteren en ze hoorde het perfect. Een normaal mens zou dat niet kunnen maar iemand met het gehoor van een draak zeker wel, waardoor ze toch even verdrietig naar de grond keek. Niet meer dan een schim? Waarom zei hij het niet gewoon tegen haar? Ze keek verward toen hij gewoon aardig aangenaam zei en zich voorstelde. Robin Stone... "Zeg. Robin." Zei ze toch een beetje pissed waarna ze opstond. "Ik ben dus niet meer dan een schim maar je blijft toch aardig doorspelen? Wat ben je van plan..." Ze had geen stap naar hem toe gezet maar balde vuisten in frustratie, wat dacht hij wel niet??


--HEHE

Oh shit! Had ze dat gehoort? Robin had het niet eens tegen haar gehad. Hij moest echt gaan op passen wanneer er andere in de buurt waren... ‘Ach heeft ze ons gesprekje door jouw incompatentheid toch gehoort.‘ zei zijn duistere kant en grinnikte nog even na. Robin zag hoe woedend ze was en kon zich niet er toe brengen uit te leggen waarom en tegen wie hij het had gehad, maar zijn halsband begon erg ongemakkelijk te schuren toen hij zijn blik in haar richting draaide iets probeerde te zeggen, maar het er niet uit kwam om vervolgens weer van haar boze blik weer weg te draaien. Robin zuchten en probeerde het nog eens. ‘Dat was niet tegen jouw... Mijn... Ik...‘ Robin wilde zijn verschrikkelijke geheim wel vertellen, maar door de extreeme harde manier waarmee hij de rest van zijn jeugd mee was op gegroeit verboden het hem. Hakkelend stopte hij dan ook in zijn zin. ‘Wat zeilig! Echt ik had meer van je verwacht watje!‘ klonk het kil in zijn hoofd. Ergens was Robin maar wat blij dat niemand anders zijn duistere kant horen kon. ‘Vervloekt mormel hou verdomme je bek dicht!!!!‘ Gromde Robin inwendig naar Raven, want zo noemde hij zijn duistere zijde die hard en vruchteloos begon te lachen. Robin keek weer even richting Faye, maar lang was het niet. Eerder onderdanig dan wat voor andere blik je had kunnen verwachten van hem, al deed Robin nog zo zijn best. Hij kon het niet op brengen lang iets anders te doen dan dat.
[Nieuwschierig)

Nieuwsgierig naar zijn excuus keek ze zijn kant op, hoewel hij het blijkbaar niet aan durfde om terug te kijken. Er kwamen echter geen woorden uit, waarna ze toch wat bozer werd. Dus er was geen excuus? Na zijn woorden kwamen er vlammen rondom haar vuisten, dit ook nog?! Hij had wel lef. "Temê..." Sprak ze uit, waarna ze zich in een ruk omdraaide en de vlammen zichzelf doofde. Woest liep ze langs hem en duwde hem weg, waarna ze toch nog even stopte en achterom keek. "Kusokurae." Sprak ze kortaf en liep de grot uit, boos, benieuwd, verward.


Hehehe!

*temê = asshole
* kusokurae = eat shit... well x'3

Haar reactie was niet meer dan normaal omdat hij niet wist uit te leggen hoe en wat, maar ze had vast een excuus van hem verwacht. Iets waar Robin helemaal niet goed in was. Haar woorden kende Robin niet en hij keek haar dan ook even vragend aan, maar ze duwde hem weg toen ze langs hem heen liep. Woede begon zich in hem op te borrelen. Woede over dat hij het niet gewoon zei wat erop stond. Nooit had hij dat mogen doen en nu hij eigenlijk vrij was buiten die halsband om kon hij het nog steeds niet. Maar hij wilde het zo graag, maar vond het lef er voor niet. Bang de ander te kwetsen of ze zo boos op hem te laten worden dat ze hem wat aan konden doen? Hij wist het niet. Hij viel achterover en landen hard hem zijn schouders tegen de rotswant waardoor de geps die best wel gevoelig was bij een bepaalde aanraking waardoor het ding open sprong. De halsband gleed af en viel met een doffe plof op de rostachtige vloer. Robin probeerde nog recht te gaan zitten, maar voelde zijn opgekropte woede door zijn aderen vloeien. Het lege gevoel aan zijn hals liet hem enigzins schrikken en hij keek even naar de halsband die daar werkeloos op de grond lag. 'He he dat werd weer eens tijd!' hoorde Robin Raven zeggen en nam de controlle over. Robin greep naar hoofd en kreunde niet lichtjes. Hij wilde niet dat Raven het van hem overnam daar was geen rede voor. Er was geen gevecht dus hoefte die niet aanwezig te zijn nu... 'Euhg. Nee niet nu!' kreunde Robin en voelde dat zijn grip op de controlle van zijn lichaam aan het verliezen was. Raven sloot zijn ogen even en schudden zijn armen even uit om de Robin eerder zo krampachtig tegen zijn hoofd gedrukt had. "Ah heerlijk!"zei hij en stond op. De halsband weg schoppend in de richting naar waar Faye heen gelopen was. Het ding was te licht om haar te raken, maar zijn snelle schreden maakte dat het meisje hem niet hoorde. "Nou klein schaap hij had het niet zo zeer tegen jouw daar net, maar tegen mij." zijn stem was kil en lijzig. Raven was niet voor niets Robin's duistere kant. Alle negatieve invloeden en energie'en waren daarin opgekropt tot de halsband af ging. "Dat is ook de reden waarom hij dat ding droeg." grinnikte Raven vals en de grijns die op zijn lippen verscheen was niet vrolijk te noemen, maar als een grijns van een maniak!

' : Wanneer Raven in Robin's gedachten spreekt.
" : Wanneer Raven Robin's lichaam over genomen heeft.

Let's play. ;D

Verward keek ze om toen ze iets hoorde maar ze niet zo goed wist wat. Iemand anders? Nee.. Zo klonk het niet. Woede was nog steeds opgekropt in haar lichaam waardoor ze niet eens schrok toen ze een stem hoorde. Ze rolde even met haar ogen en keek verward toen ze nog steeds Robin zag, maar zo.... Anders? "Schizofrenia?" Vroeg ze niet zo zeer tegen hem maar tegen zichzelf waarna ze de totaal andere gast in de ogen keek. "Ik kan je geen pijn doen. ROBIN, KOM TERUG!" Het was nog steeds het lichaam van degene die ze toch wel aardig vond, stel dat hij midden in het gevecht zichzelf weer werd?

Het was altijd vermakelijk hoe andere naar hem keken. Eerst hadden ze de slappe volgzaame jongen gezien. Die zich altijd aan de regeltjes hielt die hem jaren lang extreem geweldadig erin geslagen waren. Robin had totaal geen zelf vertouwen dat wist Raven maar al te goed. Eigenlijk was hij nog steeds Robin, maar dat vond hij maar een slaven naam. Raven hoorde wat ze zei en grinnikte spottend waarna hij zich van de rotswand af duwde. “Gemakkelijker voor mij!“ zei Raven met een vreselijk sarcasme in zijn stem. Dat andere zo voor iemand op konden komen die zich het liefste verstopte dan onder de mensen te komen kwam niet echt in
het goede blaadje bij Raven. Maar Robin hoorde haar en probeerde als nog de macht over zijn lichaam weer terug te krijgen. Eerder had Raven het waakvlammetje datRobin onbewust altijd gaande hield flink op gestookt en die dansde hoog over diens lichaam heen, maar toen Robin zijn uiterste best deed Raven van de troon te stoten doofte die vlammen al snel. Raven merkte het en gromde zachtjes, maar gaf zich nog lange niet gewonnen en bleef op Faye af lopen. Maar op twee meter na bleef het linkerbeen stijf op de plaatst staan. “Wel verd... !“ grauwd Raven buuks en de vlammen sloegen ineens weer hoog op, maar het innerlijke gevecht liet ze opreizen en weer dalen tot nauwelijks zichtbare vlammentjes. Raven en Robin streden om het behoud van de lichamelijke controlle, maar Robin merkte dat Raven sterker van wil was dan hij. Toch lukte het hem om even de macht totaal terug te krijgen. Echter zou dat van korte duur zijn en moest hij wel zijn grootste geheim verklappen. De halsband droeg daar de grootste rol in, maar uitleggen in die korte tijd zou onmogelijk wezen. ‘Snel.... Urgh! De halssband... Om... doe he... Hijg! bij.... me om!‘ kwam het er hakkelijkt over zijn lippen. De kilheid en sarcasme was verdwenenn, maar wel rilde Robin als een rietje om de controlle te behouden. Maar hij zakte al door zijn knie‘en en zocht steun op handen en knie‘en. Hij beet op zijn tanden en kneep zijn ogen stijf dicht. Dus Robin kon niet zien of Faye de halsband pakte?
XD

Verward keek ze zonder enige angst naar de jongen. Hij leek het moeilijk te hebben, maar ze had nog geen tijd gehad om alles te verwerken. Toen hij begon te spreken sprongen haar ogen open, wat had hij te zeggen? Halsband? Juist! Dát ding. Dat was wat hij miste. Met een aanloop tegen de rots muur sprong ze stevig over hem heen, het in een sprint zettend naar de geur die de halsband droeg.

Raven grauwde luid en zorgde dat Storm de controlle weer geheel verloor. Een explosie van vuur sprong rond zijn lichaam af. "Niet dat vervloekte ding weer. Ik ben eindelijk weer eens aan de macht!" riep hij woest en stond op. Hij moest eerder bij die halsband zijn dat die griet. Robin voelde zich hulpeloos, maar toch probeerde hij zich weer meester te maken. Al was dat nu ijdele hoop, want als Raven kwaad werd was hij bijna onstuitbaar voor hem. Raven rende achter haar aan in de hoop eerder bij de halsband te komen dan haar...

Toen de halsband in zicht was wist ze zich daar volledig op te focussen, de voetstappen negeren. Het ding glinsterde als een gek in het donker, wat haar stiekem wat harder deed rennen. In een soepele beweging kwam ze tot stilstand, en soort sliding deed haar op tijd de halsband pakken. Maar nu zou het pas beginnen... Hoe zou ze dat ding om moeten krijgen?

Net voor hij zijn haar kleding kon vast grijpen glipte het stof door Raven's vingers. Eigenlijk was het wel leuk om kat en muis te spelen. Zo kon hij aftasten hoe goed en sterk Faye was. Raven voelde dat Robin zich op de achtergrond hield om even bij te komen van de inspanningen die hij eerder nog gelevert had, maar dat was een zorg voor later en als het hem lukte kwam Robin misschien wel nooit meer aan de macht. Raven zag hoe ze de halsband van de grond greep en tot stilstand kwam. Een manikale grijns gleed over zijn lippen. Dit ging nog leuk worden! 'Gooi dat ding maar in de lava dan zijn we daar tenminste van af.' er klonk duidelijk spot door in zijn stem, maar Raven stopte een meter of twee bij Faye vandaan. Ze mocht heel wat in huis hebben mocht ze dat ding uit haar eigen weer om de hals van hem en Robin krijgen zonder bemoeienissen van die slappeling...

( Sorry internet lag plat bij ons, maar nu kan ik weer online. ) ^^

Ze grinnikte naar de jongen, lava? Really... "Waarom pak je hem niet gewoon af? Dan kan je het toch lekker zelf toen?" Ze grijnsde naar Robin, of, wat er op het moment in hem zat.

2 zinnen omdat idk?!!