Looking for...

De ochtend was aan gebroken en zijn lichte slaap werd verstoord door de vroege vogels. Storm opende zijn ogen wat normaal was, maar zijn rechteroog zou nooit meer beeld geven. Dat vond Storm nog steeds jammer, maar hij was er inmiddels wel aan gewent. Hij rekte zich uit en duwde de deken van zich af. Zijn huisje was met wat hulp van andere gebouwt nog voor het echt koud zou worden, maar het was wel al frisjes zelfs binnen de muren aan het worden. Met rustige passen liep hij naar de kleine ruimte achter zijn slaap vertrek. Daar had hij een tobbe staan. wel is waar met steen koud water, maar toch was het beter dan eerst vuur aan te maken en dan te wachten tot deze warm zou worden en zich daarna te wassen. Zo had hij het al jaren gedaan dus waarom zou Storm het nu anders doen. Koppig en eigenwijs was hij zeker, maar ook leergierig. Zeker als het om de tribe ging. Storm zag ze ook als een soort roedel. De roedel waar hij jaren geleden in geleefd had voor hij weer vertrok om demonen te gaan jagen, maar ze werden hem te veel en ook nog eens te slim. Daarom had Storm ook de Tribe op gezocht om samen met hen tegen die monsters te vechten. Maar die rede kende de Duke ook anders was die hier vast ook niet gekomen, maar wie was hij om dat te bepalen. Zijn taak was het nu om voedsel voor de tribe te vinden. Zowel wilde groentes als fruit en welligt vlees. Al werd dat laatste minder gegeten dan Storm verwacht had. Niet gek ook met al die demonen die alles wat leefde doden. Na zich gewassen te hebben en af gedroogt kleden hij zich aan en pakte zijn wapens weer op en stak ze in hun rechtmatige plekjes. Daarna verliet hij het huis. Een stel manden die naast zijn huis stonden moest gevult worden. Hij veranderde zich in zijn wolf en dook onder het eertse stel manden door die aan elkaar gebonden waren met een dikke tak er tussen. Met rustige schreden stapte Storm als wolf de poort door. Naar de velden die iemand hem op een provisorige kaart had aan gewezen. Zijn toch zou vast de hele dag duren met heen en weer sjouwen, maar zijn zintuigen stonden op scherp en hij was alert op elk verdacht geluidje.

(Vaine)

Met wat moeite hield de paarsharige vrouw de volwassen man in bedwang. Een van haar zwepen was twee keer om de nek van de man gedraait. Ze moest al haar kracht gebruiken. Na een flinke worsteling viel de man op zijn knieën. Enkele seconde later viel hij voorover. Vaine checkte of hij nog leefde. Geen hartslag, mooi die was dood. Het was zijn eigen schuld. Hij was het die haar aanviel. Vaine ging de uitdaging niet uit de weg, ze vocht met het zelfde doel als de man. De ander doden. En háár lukte dat beter dan de man. Zonder verder naat het lijk om te kijken liep ze verder. Al na een klein stukje loper veranderde ze in een zwarte panter om haar weg in een drafje te vervolgen. Het zwarte dier spitste haar oren bij het geluid van naderende voetstappen. Al snel vielen haar magenta ogen op een wolf. Hij had een stuk hout met aan beide uiteindes een bak over zijn nek. Het was dus hoogstwaarschijnlijk een shapeshifter, net als zij. De panter gaf een lik over haar zwarte vacht. De blikken van de dieren kruiste elkaar al snel. "Wat doet een shapeshifter hier zo alleen? De meeste shapeshift wolven gaan bij een roedel."

Het was een flink eind lopen en tot nu toe was het rustig geweest. Nou ja zijn term van rust dan. Want ondanks dat hij hier en daar wat dieren zag was er geen gevaar te bespeuren. Gevaar van kwaadaardige wezens tenminste. Maar goed ook. Storm drukte zijn poten met een ontspannen, maar toch een alert loopje tegen de bos grond. Hij had eerder alwat veen en kruisbessen gevonden en geplukt in kleiner apart mandjes die in de grotere manden stonden. De wilde groentes had hij echter nog niet tegen gekomen, maar voor op de terug weg wel wat fruitbomen gespot. Zijn blik viel op een groot zwart dier die zijn vacht een lik gaf, maar bij hun oogcontakt verried het dat het geen gewoon dier was. Maar aan de stem kon Storm horen dat het om een jonge vrouw ging. Hij stopte en zetten de manden op de grond. Kwam er onderuit en schudden zijn vacht los. ‘Dat zou kunnen, maar ik ben nu op weg om voor de Tribe te gaan oogsten.‘ zijn stem bleef de ruwe ondertoon houden, maar je kon een beetje horen dat Storm zijn best deed vriendelijk te zijn. Zijn goede oog bekeek haar tot zo ver Storm kon, maar zijn verminkte melkwitte oog bewoog automatisch mee.