An autumn meeting

Een eenvoudig hutje had hij geconstrueerd, maar eens zou dit beter geïsoleerd moeten worden. Het was nu nog warm en zonnig, maar zoals ieder mens wist Merle dat het niet voor altijd zo kon blijven. De herfst kwam eraan, de tijd van vallende bladeren en geruststellende luwte. En wanneer je het nauwelijks meer verwachtte zou plotseling de winter opduiken om gure winden en sneeuwstormen over de vlaktes van Alivar te zenden. De barre omstandigheden zouden het overleven lastig maken, als je geen schuilplaats en voorraad had dan. Merle was een kind van de lente, maar de winter was zijn favoriete seizoen. Toch moest ook hij zich goed voorbereiden.

Hij had gisteren een paar vallen gezet, die hij nu leegde. Merle was geen echte vleeseter, maar in de winter waren eiwitten belangrijk en gedroogd vlees was makkelijk te bewaren. Met een geprevelde spreuk bracht hij het konijn in een vredige slaap, waarna hij het ritueel slachtte. Respect voor je prooi, die zijn leven gaf om als voeding te dienen. Dat was belangrijk. De konijnen vilde hij, net als de kalkoen die hij te pakken had gekregen. Het vlees sneed hij in dunne reepjes, die hij licht zoutte om ze dan op een oud stuk keer te drogen te leggen.

Het was geestdodend werk, maar je moest voorzichtig zijn om je niet te snijden. Dan zou het zout namelijk enorm prikkelen. Omdat het een routine klusje was had hij echter wel alle tijd om na te denken over het leven. Dat klonk ontzettend diep en filosofisch, maar het kwam erop neer dat hij zijn opties af ging. Of hier de winter doorbrengen, alleen, of terug gaan naar zijn oude dorpje en daar overwinteren. Of zoeken naar de tribe, waarover hij geruchten gehoord had. Er waren wel meer tribes in Alivar, maar deze was bezig met nieuwe leden te zoeken, volgens de roddels dan.

Aan de ene kant was hij bang om toenadering te zoeken bij een nieuwe tribe, bang dat hij zijn moeder dan vergeten zou. Maar hij wist ook dat het de winter beter zou maken. Hij zou gezelschap hebben, een gemeenschap. Misschien kon hij zelfs het laatste restje van zijn basisopleiding van hun sjamaan volgen, in plaats van het zichzelf te leren met de aantekeningen van zijn oude leermeesteres. Misschien, misschien. Maar dan moest hij ze eerst tegenkomen. Hier ergens langs deze rivier zou hun kamp staan, maar zelfs de riviergoden wilden hem niet verklappen of hij de goede kant uit ging.

Iets leidde hem af en met zijn mes kliefde hij een flinke snee in zijn vinger. "Auw!" klonk het luid, meteen stak hij zijn vinger in z'n mond om de wonde van zout te wassen. Met zijn andere hand rommelde hij in zijn spullen tot hij een kommetje vond wat hij vulde met water en enkele kruiden. Gelukkig was de snee niet al te diep, dus hij zou geen al te ingewikkelde processen te hoeven doorlopen. Toch was bet een goede oefening. Nadat Merle een zegenende spreuk over de kom uit had gesproken nam hij zijn kruiden mengsel en liet zijn vinger erin weken om het te desinfecteren en te zien was hoe het grotendeels geneest werd door de helende krachten. Als laatste omwikkelde het dan met een paar gekneusde, in het water gedoopte bladeren. Ziezo, dat was ook weer klaar. Vrolijk fluitend ging hij weer aan de slag om zijn klusje af te maken.

[Eerste post gereserveerd voor Levi Heichou, andere mensen mogen reageren, maar het uiteindelijke doel van dit topic is om Merle Synergy in te krijgen als sjamaan, dus er sterk van afwijken wordt niet gewaardeerd c:]

Het begon kouder te worden en dat werd zelfs Levi gewaar, dus had hij besloten een plek te zoeken voor een kleine hut of hol te maken voor zichzelf dat geheel aan zijn noden zou voorzien. Sowieso hield hij al niet van viezigheid dus het hol zou misschien wat te lang duren om geheel proper te krijgen, dus dan werd het maar een hut, een simpele kleine hut. Maar voorlopig wilde hij eigenlijk gewoon rondlopen, rondkijken, voor hét perfecte plekje. In zijn wolvenvorm trippelde hij rond, de omgeving bekijkend. De bomen verloren hun bladeren die ondertussen waren verkleurd in plaats van het frisse groen dat ze eerst droegen. De bomen maakten zichzelf klaar voor de winter die ging komen. En zo moest Levi maar ook eens gaan jagen om zo eventueel een voorraad van bessen en voedzame planten die niet zouden gaan dorren. Vreselijke periode, winter, hij haatte het om te jagen achter de grotere beesten die carnivoor waren. Maar hij had nu een belangrijke positie in de tribe Synergy, dus de prooi moest ritueel gedood worden, dus hij verbleef nu het meeste van de tijd in zijn mensenvorm, zorgde ervoor dat het dier de minst pijnlijke en snelle dood kreeg dat het verdiende sinds het ging dienen als maaltijd. Levi moest eerlijk toegeven dat hij er altijd snel de zieke prooien uithaalde die geen gevaar zouden vormen voor zijn eigen welzijn. Dus hij deed de dieren een ‘gunst’ zoals hij het noemde. Een grom verliet zijn lichaam toen hij weer in zijn menselijke vorm veranderde.
 
Levi nam een jong plantje en bekeek het, het was een bessenplant die met genoeg warmte in zijn hut bessen zou voorzien in de winter. Hier zou hij voor terugkomen, als hij zijn plek had gevonden. Zijn beide handen gleden kort over de handvaten van zijn zwaarden en hij wandelde verder, het gebied waar hij de bessenstruik had gevonden, memoriserend.

Hij merkte dat hij niet meer alleen was in deze omgeving, zijn grijze ogen vielen op een witharige jongen, verderop, die vlees aan het snijden was en zichzelf een snede bezorgde in zijn vinger. De jongen leek afgeleid en Levi besloot dichter te komen, tot hij voor de jongen stond en hem aankeek. “Ik zou de wond gaan uitwassen voor hij gaat ontsteken,” zei Levi met een emotieloze blik in zijn ogen, kijkend naar de wonde op de vinger van de jongen. Of hij nou zou luisteren of niet, hij had hem advies gegeven, dat volstond, voor nu.


//beetje kortjes, sorry :[

Met een pijnlijk gezicht zoog hij op de wond, terwijl hij zocht naar een schaaltje. Kom op, hier ergens moest toch iets liggen.. Aha, hebbes. Uit een tas trok hij een houten kommetje, waar hij voorzichtig wat kruiden in deponeerde. “Ik zou de wond gaan uitwassen voor hij gaat ontsteken.” Nieuwsgierig richtte de witharige tiener zijn blik omhoog, nam de ander in zich op. ''Oh, eh, ook hallo,'' begroette hij diegene vriendelijk. ''Bedankt voor je advies, ik ben al bezig.'' Hij gaf een klein knikje richting het schaaltje, waar hij nu wat water en kruiden gemengd had. Elke beweging die hij maakte was weloverwogen, hij moest geen haast maken. De snee was niet al te diep, maar toch druppelde er gestaag bloed uit. Nadat Merle een zegenende spreuk over de kom uit had gesproken liet hij zijn vinger erin weken om het te desinfecteren en te zien was hoe het grotendeels geneest werd door de helende krachten. Als laatste omwikkelde het dan met een paar gekneusde, in het water gedoopte bladeren. Ziezo, dat was ook weer klaar.

''Kan ik je misschien ergens mee helpen?'' vroeg de jongen dan met een behulpzame glimlach, terwijl hij kalm zijn karwei afmaakte om de laatste stukjes vlees te snijden en in te zouten. Merle was een vrijgevig figuur, altijd bereid om mensen te helpen.