waterways (Merle)

Neer stromende regen echt iets voor de herfst om zich zo te gedragen. Met de mantel ver over zijn hoofd getrokken stapte een eenzaam figuur langs de Ayamy rivier. Men leerde altijd dat er dorpen langs het water gebouwd werden en een levende ziel was nu net wat hij nodig had. Het voordurende gejaagd en gereis werd in de maanden als deze of de winter bemoeilijkt. Toch kon Storm zich er niet toe brengen ergens voor langere tijd vast te zetten. Hij was rusteloos op dat gebied. Wl verbleef hij dan in een dorp of ergens waar het warmer was tot de lente zich weer aanbood, maar voor nu was een dorp het dichste bij voor hem. Zijn blik vernauwde zich toen hij voelde dat er iets hem volgde. Zijn gehoor ving het nog niet op, maar voelen deed hij het zeker. Storm had in die 5 jaar een soort zesde zintuig voor achtervolgers en demonen gekregen. Het voelde altijd vreselijk alsof ze probeerde in je te kruipen, maar dat zou Storm niet toe laten. Echter liet een dreigende grom hem stoppen, zijn kap aftrekken en zich naar de dreiging toe draaien. Zijn linker blauwe oog staarde naar een groepje dieren die enkel in een roedel voor kwam. Kennelijk hadden de demonen hun trek gevonden in een roedel die Storm goed gekent had. De markeringen herkende hij meteen. Woede borrelde in hem op en Storm trok zijn beide zwaarden. Het gevoel dat een van de weinige vrienden die hij had gehad al waren ze dierlijk nu door hem gedood moesten worden. Dit ging hem meer pijn doen dan de wolven die hem langzaam aan, aan het omsingelen waren. Die monsters zouden eens wat te zien krijgen, ze zouden eens moeten onthouden dat Storm Thundercloud hen eens flink nat zou laten gaan! Normaal vocht hij wel tegen hen met een zekere boosheid, maar deze keer was zijn kwaadheid erger. Bijna net zo erg als toen hij zijn vader vermoorde omdat hij gewoon genoeg van die kerel kreeg. De eerste viel aan en Storm zetten zich schrap en haalde met zijn zwaard uit. Dieren konden vaak maar 1 ding en dat was vooruit zeker wanneer ze aanvielen. Ze zouden zelden opzij springen daar waren ze te dom voor. Demonen waren net ietsjes slimmer, maar vaak lieten de dierlijke demonen het net zo goed afweten. Ze wilden hun slachtoffer doden of gevangen nemen om ze voor hun eigen plezier te martelen, maar Storm liet zich niet zo maar meenemen. De eerste lijken vielen al snel uit een groep van 20 wolven. Storm draaide zijn hoofd vaker rond dan een mens of shape shifter zou doen met goede ogen. Sommige wolven konden hem raken met hun klauwen of met een beet. Maar Storm haalde zonder enige uitstraling van pijn naar die bezeten dieren uit. Pijn dat zat tussen je oren en als je die onder controlle had dan kon je helder vechten. Natuurlijk voelde Storm zijn wonden branden of bloeden, maar hij schonk er geen aandacht aan. De bezeten wolven hergroepeerde zichzelf en probeerde nu gezamelijk aan te vallen. Toch ontweek hij ze met enige moeite door zijn vewondingen, maar Storm zetten door en haalde zijn wapen langs de halzen van de gedemoniseerde dieren waardoor hij hun luchtpijpen door sneed. of als hij een lucky shot had recht in hun harten. Storm zag verschillende lijken liggen en zwarte rokerige schaduwen uit de karkassen stijgen en oplossen. Of andere dat ook konden zien wist Storm niet, maar hij kon het wel al zag hij geen vaste figuren. Na de laatste aanval was Storm trager dan gewoonlijk en de neer gutsende regen hielp ook zijn toch al slechte zicht in dit weer niet te verbeteren. De wolf die nog over was, was de alpha wolf en trouwste van de roedel geweest. Zijn ademhaling ging zwaarder en ook deze besmetten wolf heeg zwaar. Beiden hadden ze veel geleden en droegen verwondingen. Storm herpakte zich en schraapte de nodige energie bij elkaar. Demonen bevechten was geen licht werkje en hij onderschatten ze nooit. De wolf stormde op hem af en Storm herkende al wat van een schein aanval, maar deed niets en draaide met hem mee om het besmetten dier in de gaten te houden. Storm was echter net ietsjes te laat met reageren en het dier beet Storm in zijn schouder. De pijn explodeerde in zijn lichaam, maar hij hielt zijn zwaard tussen de wolf en zijn hoofd in zodat deze hem niet in zijn hals kon grijpen. Met zijn andere zwaard boorde Storm diep in de borstkast en doden de besmetten wolf. Het lijk viel van hem af boven op de andere die er al lagen. Zijn ademhaling ging zwaar en Storm veegde rustig zijn wapens schoon voor hij ze weg stak. Met moeite kon hij nog op zijn benen staan, maar uiteindelijk sloeg zijn enkel om en viel hij in de rivier. Zijn bewustzijn zakte weg ontdanks het koude water. Gelukkig wist hij hoe zich te laten drijven, een van de goede dingen die zijn tiranieke vader hem geleerd had, maar ondanks dat dobberde hij stroom afwaards af.

(Merle)

Hij was druk in de weer met het schrobben van stof over een geïmproviseerd wasbord. Het kleine stukje zeep dat hij had gebruikte hij schaars, verder moest vooral het water de viezigheid oplossen. Merle had niet veel bezittingen, zeker geen kleren. Dat was enkel extra bagage. Maar de simpele stukken die hij had verzorgde hij goed, omdat het toch best duur was om een stuk stof te kopen. Vooral de vetvlekken waren hardnekkig. Een ogenblik overwoog hij vals te spelen en zijn magie in te zetten, maar hij wilde niet te afhankelijk raken. Sommige basis dingen moest je gewoon zelf doen, met de hand, hoe veel moeite dat ook mocht kosten.

Dat er om hem heen regen neerdaalde deed hem niet zo veel, hij hield met zijn magie de regendruppels weg, zodat hij niet kletsnat en koud zou worden. Het was een geweldige spreuk, een soort koepel waar het water van af gleed, een onzichtbare paraplu.
Zo was hij lekker bezig toen zijn blik op een wel erg vreemde boomstam viel, die door de rivier meegesleurd werd. He, dat was een lichaam! Of diegene nou dood was of nog in een gevecht was om te overleven zocht hij later wel uit, zonder te aarzelen sprong hij op en rende de stroom achterna, staf in zijn hand geklemd. Met een gil probeerde hij de drenkeling's aandacht te trekken. ''HEY, let op!''
Er kwam namelijk een grote bocht aan, waar hij af zou kunnen snijden om de ander in te halen.

Dat lukte maar net en Merle sprong zonder aarzelen naar voren, waardoor hij op zijn buik op het randje van de oever lag. Hij stak zijn staf uit, probeerde daarmee de ander het water uit te vissen. Met wat magie probeerde hij de stroming te beïnvloeden, maar al te makkelijk ging dat niet op zo'n snel stromend stuk. Hij hoopte maar dat de ander nog bij bewustzijn was, dan kon hij zich vastgrijpen aan de uitgestoken reddingsboei.

Duisternis deed hem niet veel. Vroeger was hij vaak genoeg in een donker hok gepropt door zijn vader. Wel vroeg hij zich af welke kant hij op moest, maar daar kwam snel verandering in. Ineens viel hij doordat de vloer onder zijn voeten verdween. Gillen of schreeuwen zou je Storm nooit snel horen doen tenzij het naar een vijand was. Zijn goede oog spotten een duistere gedaante hem aan wilde vallen, maar mist door de snelheid van Storm zijn val. Er verschenen er meerdere, maar hij kon zich niet bewegen. Wat was dit? opeens klonk er heel ijl in de verte het geluid van snel stromend water, maar dat werd steeds luider en de schimmige figuren verdwenen. Een stem klonk door, maar Echt wakker was hij nog niet... De kou begon tot Storm door te dringen net als de nattigheid. Al kreunend probeerde hij zijn hoofd te schudden, maar kreeg enkel een klodder ijskoud water in zijn gezicht. Wat hem de adem benam. Storm spartelde wild naar zich naar boven werkend, maar zakte net zo hard weer terug. Zijn wonde deden voor even en door de kou geen pijn. Door zijn linkeroog kon Storm vast stellen dat hij uitgegleden moest zijn en in de rivier moest zijn beland. Een jonge man reikte op zijn buik een lange stok naar hem. Helemaal bij greep Storm naar de stok en probeerde die vast te houden. Ook de stroming was niet zo sterk meer. Met een paar trappen in het water en zich aan de stok vast houdend kwam hij hopelijk weer op het droge...

Met een enorme krachtinspanning sleepte hij de drenkeling naar de kant, die zich gelukkig goed vast hield. Op de oevers was het modderig, maar Merle had gelukkig geen schoenen aan. Hij sprong de kleine rand af en landde bij de druipnatte jongen. Daar sloeg hij zijn armen onder diens oksels en begon te slepen, tot ze een stukje van de razende rivier weg waren. Sinds de hevige herfstbuien stroomde het water stukken sneller en stond het ook hoger. Het begon echt gevaarlijk te worden, je sloeg zo kapot op de rotsblokken als je de controle verloor. Voorzichtig legde hij zijn hand op het voorhoofd van de jongen, om diens temperatuur te schatten. IJskoud natuurlijk, hoe kon het ook anders na een tochtje in de kolkende rivier.

Gelukkig voelde hij nog wel een polsslag, dus hij was niet te laat geweest. ''Kan je me horen? Je moet wakker blijven.'' Hoe verleidelijk het ook zou zijn, als je ijskoud in slaap viel raakte je in shock en was er weinig hoop. Ok, wat nu? Zijn allereerste patient, zo zag Merle het. Hij moest rustig en professioneel te werk gaan. ''Ehm, die koude kleren moeten uit..'' mompelde hij nadenkend. Zijn spullen lagen ruim tweehonderd meter verderop en hij wilde de drenkeling niet zomaar alleen laten, aangezien die er niet al te goed aan toe leek te zijn.

Gelukkig kon die andere jongen hem mee helpen aan de kant te komen. Storm probeerde zijn ademhaling onder controle te houden, maar door de kou bibberde hij hevig. Nu had hij geen warmte van een oude roedelvriend. Die had hij nog niet zo lang geleden moeten doden door de besmetting. De jongen man greep hem onder zijn oksels, maar hoewel Storm zich slapjes voelde bleef hij zichzelf dwingen om door te lopen. Door het bloedverlies dat hij geleden had was zijn lichaam ook mede door de kou aan het uitschakelen. Zijn oren werkte niet naar behoren, maar Storm hoorde dat er wel tegen hem gesproken werd. Het was dof en klonk ver weg. Even schudden Storm zijn hoofd en wilde niet eens gaan zitten. De jongen wilde hem helpen, maar Storm was gewent om voor zichzelf te zorgen. Een kreunend gegrom ontsnapte uit zijn mond toen Storm zich van hem probeerde te ontdoen en een paar wankele stappen alleen deed. Hij voelde dat zijn benen het wilde begeven dus wilde Storm zich opvangen met zijn linkerhand tegen een van de vele bomen, maar een pijnscheut schoot door zijn lichaam als een elektroshock. Een luide kreun ontsnapte zijn mond en hij klapte door en belanden met zijn gewonde schouder tegen de boom aan. Opnieuw een pijnscheut die onverwachts door zijn lichaam heen schoot waardoor Storm bijna out ging. Hij schudden hevig zijn hoofd om helder te blijven, maar door de kou en het vele bloed dat hij verloren had hielp dat niet echt. Zijn linkerschouder begon opnieuw te bloeden door dit voorval. 'Eurh! Je hebt vast niets om het bloeden te stelpen?' vroeg Storm. Hij wilde niet onbeleefd zijn, maar hij was het nu eenmaal gewent om dingen zelf op te lossen.