Memories ║ Levi

Twee bruine ogen bleven naar de damp kijken. De witte slierten, die bijna tegen het grijze aanzaten, kringelde langzaam omhoog, gevolgd door een nieuwe reeks van kringelende stoom. Haar ogen waren iets groter dan normaal en eigenlijk keek ze helemaal niet naar de kringelende damp. Ze keek niet.. Ze had haar ogen open, maar keek niet. Ze was te diep in gedachte verzonken om te kunnen zien.
Haar benen waren opgetrokken en haar handen waren eromheen geslagen, terwijl haar hoofd op haar knieën rustte. De rode verf op haar gezicht leek precies dezelfde kleur te hebben als de randen rond haar ogen. Haar ogen waren omringd door een rode rand, waar je niet van hoefde te vragen waarom ze die had, de vochtige ogen die er middenin lagen zeiden genoeg. Ze had gehuild en het was meer dan mogelijk dat ze weer zou gaan huilen. Haar tanden stonden op haar onderlip, maar niks wees erop dat ze er kracht op zette. Ze leken er eerder boven te zweven.
Ze was hier niet zomaar, ze was hier met een goede reden. Ze had – zoals elke nacht – een nachtmerrie gehad. Hij was niet anders geweest dan de andere nachten, ook was er niks anders aan de uren na de nacht. Halverwege de dag was er alleen een steek door haar heen gegaan. Ze had zich alleen gevoeld en meteen waren haar gedachtes naar haar broer gegaan. Ze miste hem. Daarom was ze hier. Hoe lang ze hier zat wist ze al niet meer. Hoe lang ze hier nog zou zitten, wist ze net zo goed niet.
Ze hoorde de dingen om haar heen niet en kon dus ook niet doorhebben dat ze niet meer alleen was.

Levi had het zichzelf vorige avond gemakkelijk gemaakt door gewoon een simple plek te zoeken om e slapen, hij moest eerlijk toegeven dat hij enorm lui was geweest en zichzelf hierdoor maar een schaarse maaltijd had kunnen bieden. Deze dag zou zijn jachtdag worden, dus was hij in zijn wolvenvorm gaan jagen in de bossen van Alivar. Natuurlijk wilde hij eerst wat genieten van het landschap en hij besnuffelde de vegetatie van de plek voor hij besloot te gaan zoeken voor een prooi sinds zijn maag begon te rammelen. Uiteindelijk na vijf minuten gesnuffel en pootafdrukken volgend, had de wolf zijn prooi gevonden en hing hij laag over de grond, toekijkend naar een kudde herten waarvan er eentje gewond was, dat was zijn doelwit en zijn witte vlijmscherpe tanden likte hij verrukt naar het jonge hertenjong dat zich had bezeerd aan zijn achterpoot. Levi voelde de adrenaline door zijn lijf jagen, het voelde heerlijk wanneer hij zijn prooi besprong van achteren en het zo doodbeet in één simpele beweging zonder dat de andere herten hem vertrappelden in paniek.
 

Na de heerlijke maaltijd had hij de nood aan ontspanning en deze ging hij opzoeken aan de hotsprings. Nog steeds in wolvenvorm sprintte hij door de bossen, over kleine bergen tot hij uiteindelijk zichzelf aan de hotsprings bevond. Levi veranderde in zijn menselijke vorm, deed zijn shirt uit omdat het hier snikheet was. Zijn grijze ogen stonden emotieloos, evenals zijn gelaat, maar hij voelde zich meteen weer ontspannen door de hitte die deze plek afgaf. Even wandelde hij rond om dan iemand te zien zitten die hij maar al te goed kende, zijn blik ging over haar lichaam en hij besloot nog even naar haar te kijken, waarom wist hij niet, voor hij naar haar toe te gaan en naast haar te gaan zitten, wetende dat ze zich niet goed voelde, dat kon hij zien aan haar houding. Zijn hand ging langzaamaan richting haar schouder voor hij er even kort op tikte, zijn aanwezigheid bekend makend terwijl hij naar haar keek met zijn emotieloze grijze ogen, afwachtend of er werkelijk enige reactie zou komen.


//Subletly level: Levi

Als kleine kinderen waren zij en haar broer onafscheidelijk geweest. Als hij in een boom klom, moest en zou ze hem volgen. Als hij ergens heen liep, wilde ze weten waarom en hoe. Ze liep soms als een zombie achter hem aan, maar ze had er altijd op vertrouwd dat hij wist wat goed was. Hij was ouder en in haar ogen wist hij dus ook meer. Het had haar altijd weinig kunnen schelen wat andere zeiden of dachten, als ze bij hem was, voelde ze zich veilig en zeker. Hij had dit ook meer dan eens verzekerd. Ze kon zich herinneren dat ze een jaar of zes was en hij haar had gezegd dat haar niks zou gebeuren, wat ze ook dacht.
Ze wilde dan ook niet geloven dat hij vrijwillig weg was gegaan. Hij had misschien nog meer moeite gehad met het overlijden van hun vader, maar hij was er voor haar geweest. Had haar getroost als dat nodig was en had haar in slaap gesust als ze bang was voor de schaduwen. Hij had haar ’s ochtends laten slapen en had ervoor gezorgd dat er iets te eten was als ze wakker werd.
Nee, hij zou nooit vrijwillig weg zijn gegaan, toch? Misschien was hem iets overkomen.. Maar iets zei haar dat ze versteld zou kunnen staan van waar hij toe in staat was. Ze hield teveel van hem en miste hem teveel om hem te beschuldigen van haar in de steek laten.
Nu zat ze hier, als een zombie. Dit keer niet omdat iemand anders het deed, maar omdat ze simpelweg niet wist waar ze anders heen zou moeten. De verstikkende warmte en de slierten witte damp die haar het zicht ontnomen, dreven haar gedachtes weg. Weg bij het hier en nu en terug naar het verleden.
Toen er op haar schouder getikt werd, reageerde ze niet meteen. Ze had de dubbele tijd nodig om tot het besef te komen dat ze aangetikt was. Ze draaide zich geschrokken om, terwijl haar arm langs haar ogen ging in een poging de nog niet gevloeide tranen weg te vegen. ‘Levi..’ Ze wende ongemakkelijk haar blik af. ‘Hey.’ Kwam er zachtjes uit haar mond.

Levi kon het niet laten om eens goed te jagen, de adrenaline in zijn lijf te voelen, het heropleven van de jagersinstincten van de wolf. Het voelde geweldig om weer eens even te vergeten dat hij ook een menselijke kant had. Dit gebeurde een half jaar geleden toen hij er nog enorm mee zat dat hij zijn tribeleden had zien doodgaan door een stomme fout van hem om zijn vroegere beste vriend niet te doorzien, dat hij een koelbloedige moordenaar was. Een grom stootte hij uit zijn bek en hij ontblootte zijn tanden bij het gedacht en hij vond na vijf minuten toch zijn prooi en hij at het op nadat hij het had gedood door middel van de aorta gelegen bij de nek van het dier compleet aan stukken te bijten.
 

Ba de maaltijd had Levi zich begeven naar de hotsprings, voor wat ontspanning. Maar toen hij eenmaal daar was, zag hij dat hij niet alleen was, Cainen was hier ook. Uit haar houding was af te leiden dat ze met iets zat, dus besloot hij naar haar toe te gaan, haar op haar schouder te tikken tot ze na een minuutje reageerde. “Levi..” begon ze, haar gezicht van hem afwendend alsof ze zich ongemakkelijk voelde “Hey..” zei ze vervolgens en Levi’s slanke vingers gingen naar haar rood omrande ogen. “Je hebt gehuild” constateerde hij terwijl hij zijn vingers de grond liet raken en hij ging zitten naast haar. “Waarom?” vroeg hij terwijl hij naar een van de warmwaterbronnen keek.

Ze had geen hekel aan warmte, al zorgde het ervoor dat ze totaal breinloos was. Als ze haar gedachte nodig had, haar verstand nodig had, moest ze dit soort dingen niet doen. Ze zou de meest stomme dingen uithalen zonder er zelf bij stil te staan. Al kon haar dat op dit moment weinig schelen.
De pijn door haar borst was herkenbaar, maar ze wilde het niet kennen. Ze wilde dat gemis niet voelen. Ze wilde zichzelf niet constant wijs maken dat er niks was om druk over te zijn. Het kon alleen niet anders. Om welke reden haar broer haar ook in de steek had gelaten, er was geen goede optie. Of hij het vrijwillig gedaan had en haar echt alleen had gelaten, aan haar lot overgelaten had, of dat hem iets overkomen was en ze hem waarschijnlijk nooit meer zou zien. Bij dat eerste was er een kleine kans, hoe klein ook, maar bij die tweede was er totaal geen kans. Hoe dan ook, wat ook de waarheid was, ze zou het waarschijnlijk nooit weten en misschien was dat beter ook. Nee, de pijn van het gemis was niet fijn, maar ze wist niet of dat erger was dan het verraad dat ze zou voelen als hij haar in de steek gelaten bleek te hebben.
Het liefst zou ze nu in een van de kokende kraters springen. Dat zou ze niet doen, maar de neiging was er. Om het kokende water haar huid te laten verteren, verbranden, verdampen. Die witte wolkjes hadden nergens last van.. Het waren een aantal monoculen die samen een kringelende damp vormde. Een damp die toevallig haar aandacht trok, voor zover die nu te trekken was.
Het tikje op haar schouder drong niet direct tot haar door, maar toen het tot haar doordrong, draaide ze haar hoofd. ‘Levi..’ Zei ze, waarna ze haar blik ongemakkelijk afwende. ‘Hey.’ Zei ze zacht. Levi’s slanke vingers gingen naar haar roodomrande ogen. “Je hebt gehuild” Zijn vingers raakte de grond en hij ging naast haar zitten. Ze beet zacht op haar lip en weigerde haar ogen vast te haken in de zijne. Ze wilde hem niet aankijken. “Waarom?” Haar ogen gleden langzaam naar zijn gezicht, waarna ze weer naar de kringelende witte slierten gleden. Haar hoofd ging langzaam heen en weer, van links naar rechts en weer naar links. Schuddend, ontkennend en tegelijkertijd als antwoord. Ze wilde ontkennen dat ze had gehuild en tegelijkertijd wilde ze hem duidelijk maken dat hij gelijk had, maar dat ze het hem niet wilde vertellen. ‘De warmte.’ Dat was werkelijk de slechtste leugen die ze had kunnen bedenken. Ze wilde zichzelf voor haar hoofd slaan, had hiermee bewezen hoe ontzettend klunzig ze was. ‘Moe..’ Werkelijk? Kon ze haar mond niet houden? Kon ze niet gewoon haar hoofd schudden en zeggen dat het niks was waar hij zich zorgen om moest maken? Tot overmaat van ramp was haar mond alweer los gegaan voordat ze het doorhad. ‘Slechte dag.’ Ze kneep haar ogen dicht en vloekte zonder geluid, in haar hoofd. Geweldig, alsof er nu nog iets van te geloven was..
Ze opende haar ogen en schudde langzaam haar hoofd. ‘Niks bijzonders.’ Het trillen van haar stem maakte duidelijk dat ze loog en de snik was nog steeds deels in haar stem te horen. Een beetje geïrriteerd aan zichzelf stond ze op. Ze wist niet hoe lang ze gezeten had, maar het was duidelijk langer dan ze had gedacht. Haar spieren leken wel een vreugde dans te maken toen ze gestrekt werden. Haar hoofd leek er echter anders over te denken. Kleine zwarte en half doorzichtige stippen danste voor haar ogen, haar handen trilde lichtjes en op precies datzelfde moment stopte ook de spieren in haar benen met hun vreugde dansje. Alsof de spieren uren lang overbelast waren geweest, voelde ze alle kracht eruit trekken en zakte ze erdoorheen.

Levi had op haar schouder getikt, ze had laat gereageerd en dat deed hem vragen stellen vanbinnen. Waarom die late reactie en waarom had ze gehuild? Want zodra het meisje haar hoofd had opgeheven, had hij opgemerkt dat ze had gehuild vanwege de rood omrandde ogen. ‘Levi..’ Zei ze, waarna ze haar blik ongemakkelijk afwende. ‘Hey.’ Zei ze zacht. Levi’s slanke vingers gingen naar haar roodomrande ogen. “Je hebt gehuild” Zijn vingers raakte de grond en hij ging naast haar zitten. Ze wendde haar blik af en keek uiteindelijk weer naar hem toen hij vroeg waarom ze had gehuild. Ze wilde het niet zeggen en liet het duidelijk blijken met hoofdgeschud. Een zucht ontsnapte zijn mond toen ze loog over dat het de warmte was, dan zei ze dat ze moe was en dan zei ze vervolgens: ‘Slechte dag.’
‘Niks bijzonders.’ Zei ze en hij reageerde er op, zonder enige emotie: “Alle vier, fout. En ik weet dat ik daarover juist zit”
Ze snikte, er was dus duidelijk wel wat mis en dat was maar duidelijk genoeg op haar gezicht af te lezen. Ze besloot op te staan, maar zakte meteen weer door haar benen. Levi was snel genoeg om haar op te vangen, zodat ze niet met haar hoofd de stenen ondergrond raakte. Zijn gezicht maar centimeters van dat van haar verwijdert, kijkend met zijn grijze ogen naar haar ogen, zijn emotie was nog altijd niet af te lezen van zijn gezicht, maar hij voelde wel iets vanbinnen, iets onbekend... Misschien was het zo’n vriendschappelijk gevoel?

Smoesjes. Stuk voor stuk smoesjes. Hoe had ze de waarheid tegen hem kunnen zeggen toen hij haar had gevraagd waarom ze had gehuild? Hoe? Niet. Dat kon ze niet. Hoe kon ze hem vertrouwen? Hoe kon ze ook maar iemand vertrouwen met zoiets? Oké, ze had betere leugens kunnen bedenken. Zo slecht was ze niet in liegen.. Al begon ze te twijfelen door deze actie. Misschien was ze minder goed in liegen dan ze altijd had gedacht.
“Alle vier, fout. En ik weet dat ik daarover juist zit” Reageerde hij zonder enige emotie. Ze beet op haar lip, zou het niet toegeven. Ze stond op, een reactie die niet geheel onverwachts kwam, aangezien ze altijd liever liep dan stil stond of zat als ze onder iets uit probeerde te komen. Haar lichaam maakte alleen snel duidelijk dat ze opnieuw een niet al te slim besluit had genomen. De vlekken voor haar ogen, het gevoel dat wegtrok uit haar benen.
Toen ze door haar benen zakte, verwachtte ze de stenen ondergrond te raken en haar spieren spanden zich al aan, zich klaar makend voor de klap. Die klap kwam alleen niet. Haar lichaam raakte de harde grond niet. Ze werd opgevangen. Levi’s gezicht was maar enkele centimeters van de hare vandaan en geen enkele emotie was te zien op zijn gezicht. Niet eens de frustratie bij het zien van de zoveelste onhandige actie van haar. Haar adem stokte en haar ogen waren groot geworden, terwijl ze haar wangen warm voelde worden en wist dat ze langzaam rood kleurden. Een vreemd gevoel vormde zich in haar buik, een gevoel dat ze eerder had gevoeld, maar had geprobeerd te negeren.
‘S..sorry..’ Haar stem trilde en ze probeerde zichzelf los te wurmen. Schaamtevol wende ze haar blik af. Ze wist dat haar hoofd rood gekleurd was en dat haar ogen nog steeds ietsje groter waren dan normaal, maar daar was ze nog niet eens op aan het letten. Het gevoel in haar buik trok haar aandacht. Een gevoel dat haar irriteerde. Haar ogen gleden langzaam naar de zijne, waar ze bleven hangen. Ze wilde ze afwenden, maar het lukte haar niet. Zijn grijze ogen leken haar gevangen te houden. De warmte merkte ze niet eens meer op, de warmte van haar wangen leek langzaam te vervagen, haar ogen namen hun normale stand weer aan en alles op haar heen leek in een diep donker gat weg te vallen.

Ze loog, iets wat hij niet van haar had verwacht, natuurlijk had hij gehoopt dat ze eerlijk zou zijn en gewoon zou zeggen wat er was. Het maakte hem geïrriteerd, boos en teleurgesteld, emoties die hij liever niet voelde. Natuurlijk was er nog altijd niets op zijn gezicht af te lezen terwijl hij zei dat alle vier haar smoesjes leugens waren en ze stond op. Levi had verwacht dat ze ging weglopen, maar in de plaats daarvan zakte ze door haar benen en kon Levi haar net op tijd nog opvangen, zodat haar hoofd de stenen ondergrond niet zou raken. Levi’s gezicht hing maar centimeters boven het hare en hij zag hoe ze begon te blozen. Een enorme brok begon zich in zijn keel te vormen en zijn hart begon sneller te slaan waardoor hij wat besefte, zijn grijze ogen konden niet van haar bruine ogen afwijken. Zijn grijze emotieloze ogen keken haar aan, tot op een gegeven moment hij haar langzaamaan losliet en besloot zichzelf af te koelen door naar de lucht te kijken. Op de 'sorry' had hij zelfs niet eens meer gelet. Een soort van afleiding had hij gevonden in de wolken in de lucht, zijn hart begon weer op het normale ritme te slaan. Dit was iets vreemds, iets wat hij niet aangenaam vond. Hij wilde weten wat dit gevoel was en hij besloot er over na te denken. Zijn ogen werden groot wanneer hij besefte wat het was. Hij zorgde ervoor dat Cainen zijn ogen niet kon zien en hij vloekte in zichzelf. Als Duke kon hij niet verliefd worden, hij had veel te veel verantwoordelijkheid om plaats te maken voor liefde of iets in die aard.

Liegen, het was een manier om zichzelf te beschermen. Waartegen? Geen idee. Ze had alleen wel wat beter haar best moeten doen. Nu leek het wel of ze zichzelf voorschotelde op een gouden bord. Hier heb je je voedsel, smakelijk. Super, echt. Ze was zichzelf aan het uitlachen en tegelijkertijd aan het vervloeken. Stomme, hele stomme actie. Was het werkelijk zo moeilijk? Ja dus..
Voordat ze opstond had ze niet kunnen zien aankomen wat er zou gebeuren, toen haar spieren het begaven, had ze er net zo min aan kunnen doen. Ze was Levi dankbaar dat hij haar opgevangen had, wilde niet weten hoe hard de ondergrond was geweest. Maar het hem vertellen? Nee, echt niet. Was dat trots? Waarschijnlijk.
Het enige wat er uit haar mond kwam was een sorry. Toen hij haar losliet, was er iets in haar dat een vreugdedansje maakte, nu hoefde ze tenminste niks te zeggen, kon ze het bedankje ook achterwege laten of het op zijn minst uitstellen. Een ander deel, een deel dat het vrolijke deel vrijwel volledig overschaduwde en de vreugde terug drong in een donker hoekje van haar hoofd, was er niet blij mee. Het was helemaal niet zo erg geweest. Zijn gezicht zo dichtbij.. Ze beet bestraffend op haar tong. Ze had het bijna hardop gezegd, dat ze baalde dat hij haar los gelaten had, maar ze zou zichzelf behoorlijk voor schut zetten.
Hij keek haar misschien niet meer aan, maar toch bleven haar ogen nog even op hem hangen, voordat ze haar blik afwende en een van de witte wolkjes ineens ontzettend interessant vond. Toen het witte wolkje opgegaan was in de blauwe lucht, sloot ze haar ogen en haalde ze diep adem, maar het gevoel ging niet weg. Het gevoel dat ze eerder had gehad.
Haar ogen gleden heel langzaam en twijfelend weer naar hem toe, haar witte tanden boorden zich zachtjes in haar onderlip en haar nagels lieten afdrukken achter in haar handpalmen.
Nee.. Nee, nee, nee.
Dat was wat ze tegen zichzelf bleef zeggen. Ze probeerde dat eerste, blije gevoel terug te krijgen. Dat gevoel leek op een pasgeboren kind dat nog niks zelf kon en de bescherming nodig had van zijn ouders. Dit kleine kind had die bescherming alleen niet en werd bedreigd door een veel grotere emotie.
‘Levi..’ Bracht ze zacht uit. Haar nagels stopte met het martelen van haar handpalmen en haar lip werd ook bevrijd uit de witte martelgreep. Uit haar ogen straalde meer rust dan normaal, terwijl haar hart in haar keel klopte. Haar stem had kalm geklonken en niks wees erop dat het voelde alsof haar hart elk moment uit haar borst kon springen. Haar linkerhand zette ze naast zich neer, terwijl haar rechterhand langzaam naar zijn wang ging. Het was niet de eerste keer, maar de vorige keer dacht ze dat hij geslapen had, dat was wel eens waar niet zo geweest, maar daar was ze naderhand pas achter gekomen. Nu was hij klaarwakker. En toch deed ze dit met haar volle verstand, ze wist precies wat ze deed en dat maakte het misschien nog lastiger, want daarom zou ze er straks niet over kunnen liegen.
Haar vingertoppen gleden over zijn wang heen, richting zijn oor en baande hun weg boven zijn oor langs, door zijn haren heen. Haar ogen bleven hem met diezelfde blik aankijken, terwijl haar gezicht langzaam naar de zijne ging. Haar vingertoppen bleven net iets boven zijn oor stil hangen en haar handpalm werd nu ook tegen zijn gezicht gelegd, deels onbewust, deels om zichzelf meer steun te geven. Vlakbij zijn gezicht bleef haar hoofd even stil hangen. Ze kon zijn adem met alle gemak van de wereld voelen, misschien zelfs ruiken. Ze lette er alleen niet op. De seconde die haar hoofd stil bleef hangen, leek eeuwen te duren in haar hoofd. Die ene enkele seconde die haar lichaam nodig leek te hebben voordat haar lippen de zijne raakte.

Liegen, Levi haatte het, maar toch wist hij goed genoeg dat het een soort van bescherming was, iets waarmee je de barre waarheid mee kon verhullen in een mooier jasje zodat niemand het ooit zou weten. Dat was, als je er goed in was tenminste. De jongeman had het meteen al doorgehad dat Cainen aan het liegen was van het moment dat ze haar mond nog maar opendeed. De vier leugens die ze had gesproken had hij ook meegedeeld dat hij goed genoeg wist dat het smoesjes waren, smoesjes om de pijnlijke waarheid te verhullen.
 
Ze was door haar benen gezakt, Levi had haar opgevangen, als een soort van beschermende reflex, eentje die hij altijd al had gehad bij iedereen die hij mocht. Maar dit was anders, zodra hij haar in zijn armen had opgevangen, voelde hij hoe zijn hartslag versnelde, hoe zijn gezicht met de seconde dichter kwam en hoe zijn lippen op millimeters van haar gezicht was verwijdert. Even leek de drang om zijn gezicht tegen dat van haar te drukken te groot. Zijn grijze ogen boorden zich haast in haar bruine, prachtige ogen, seconden die uren leken te duren. Op de sorry had hij niet gelet, hij liet haar lichaam los, zette haar voorzichtig op de grond voor hij zijn blik afwendde, lichtjes blozend, maar zolang ze het niet kon zien, liet hij het zichzelf toe die emotie los te laten. Zijn grijze ogen, gefocust op een van de wolken, proberend uit te zoeken wat hij exact voelde op dit moment. Zijn ogen werden groot wanneer hij besefte wat het was. Hij zorgde ervoor dat Cainen zijn ogen niet kon zien en hij vloekte in zichzelf. Als Duke kon hij niet verliefd worden, hij had veel te veel verantwoordelijkheid om plaats te maken voor liefde of iets in die aard.
 
“Levi..” zijn naam werd gezegd en Levi draaide zich om, richting Cainen, die zijn naam had uitgesproken, “Wat is er Cainen..?” begon hij zachtjes en hij bevroor onder haar aanraking. Haar hand bevond zich nu aan zijn kaak en wegdeinzen deed hij niet, wellicht omdat hij helemaal was verstijfd geraakt door haar aanraking. Nog steeds was hij het niet gewend om aangeraakt worden. Cainen’s vingertoppen gleden over zijn wang terwijl zijn grote grijze geschokte ogen haar aankeken, nog steeds niet in staat om te bewegen, weg te kruipen zoals de vorige keer. Haar handpalm raakte zijn kaak aan en ze kwam langzaamaan dichter. Hij slikte, voelde haar zoete adem door zijn neusgaten dringen en enkele seconden laten voelde hij haar lippen op de zijne en zijn brein schakelde van zichzelf gewoon uit.
 

Zijn ogen sloten zich automatisch en met zijn beide handen nam hij haar gezicht lichtjes vast, om zijn lippen nog wat steviger tegen de hare te drukken. Levi zelf had geen controle meer over zijn lichaam, zijn emoties namen het compleet over. Levi’s linkerhand gleed van haar kaak, langzaam naar haar rug, haar aaiend terwijl zijn tong zachtjes haar lippen raakte, verkennend, plagend.


//OOC: His first kiss, how does he know all this? o_o Natural talent xD

Haar leugens had ze beter kunnen doen, daar was geen twijfel over mogelijk. Het zou alleen geen verschil hebben gemaakt. Haar hoofd stond er niet naar om te liegen. Ze was allang blij geweest als hij er niks over gezegd had gehad. Dat bleek alleen teveel gevraagd te zijn.
Alsof dat nog niet genoeg was geweest, zakte ze door haar benen toen ze op was gestaan en werd ze opgevangen. Ze voelde zich rood worden, kon er niks aan doen dat haar wangen warm werden en bijna leken te koken.
Het dubbele gevoel liet haar deels twijfelen. Het gevoel dat het grootste gedeelte in beslag nam, had ze eerder gevoeld, bij hem.. Ze had eerder de drang gehad haar vingertoppen over zijn wang te laten glijden. Ze had het toen gedaan, in de hoop dat hij sliep. Slapen.. Juist.. Had hij dat toen maar gewoon gedaan. Dan was het nu misschien net zo makkelijk. Net zo makkelijk? Vergeet het. Natuurlijk zou het niet net zo makkelijk zijn als toen. Zelfs als hij toen echt geslapen had, was hij nu klaarwakker en zou hij precies weten wat ze deed. En toch.. Toch kwam haar lichaam in beweging. Langzamer in haar beleving dan in werkelijkheid.
‘Levi..’ Kwam er zacht uit haar mond. Levi draaide zich naar haar toe. “Wat is er Cainen..?” Een kleine glimlach trok haar mondhoeken omhoog, amper waarneembaar. Haar vingertoppen gleden over zijn wang en haar ogen twinkelde even toen ze zag dat hij verstijfde. Normaal gesproken had ze haar hand terug getrokken zodra ze had gemerkt dat hij het niet prettig vond, maar datzelfde gevoel dat haar hiertoe aangezet had, dwong haar door te gaan. Niet dat ze er echt problemen mee had. Haar hersenen leken enkel nog door te geven dat ze door moest gaan, niks anders. Zijn geschokte ogen bleven op haar gericht. Ze besefte dat haar ogen twinkelde en dat de glimlach iets duidelijk was geworden, al was die nog steeds niet erg duidelijk.
Haar vingertoppen vonden hun weg over zijn wang, deels door zijn haren tot ze hun eindpunt, vlak boven zijn oor, hadden bereikt. Daar bleven ze hangen. Haar handpalm legde ze nu op zijn wang om zichzelf houvast te geven. Haar gezicht kwam dichter naar de zijne toe en bleef voor een enkele seconde stilhangen, voordat haar lippen de zijne raakte.
Ze wist niet precies wanneer haar ogen zich hadden gesloten, maar ondanks dat was de aanraking van zijn handen niet onverwachts. De beantwoorde kus misschien wel deels, al was er niks in haar lichaam dat erover klaagde, zelfs het kleine, pasgeboren kind – zoals ze het gevoel eerder genoemd had – was nergens meer te bekennen, was verslonden door het andere gevoel. Zijn linkerhand gleed van haar kaak, langzaam naar haar rug. De aanraking zond kleine stroompjes door haar lichaam en haar mondhoeken trokken zich kort op in een grijns. Ze voelde hoe zijn tong zachtjes haar lippen raakte en bijna onbewust ging haar mond een stukje open.
Haar linkerhand haalde ze van de grond af en legde ze, bijna zonder zijn huid aan te raken, op zijn borst, terwijl de vingertoppen van haar andere hand hun weg verder vonden door zijn haren. Alles wat ze deed ging bijna gedachteloos, maar er was een klein sprankje onzekerheid stroomde door haar lichaam. Ze had een paar minuten geleden nog gelogen over waarom ze gehuild had.. Aan haar handelingen was alleen niets te merken.

Ze had gelogen en dat was gewoon dat. Levi had niet verder gevraagd achter uitleg, als ze het zo graag wilde omhullen, dan deed ze dit ook gewoon. Meer uitleg hoefde hij niet, hij zei alleen maar dat hij wist dat ze loog, dat hij het goed genoeg doorhad. Ze was door haar benen gezakt, hij ving haar op, zijn lippen millimeters verwijdert van haar gezicht, een vreemd gevoel ontstond in zijn lichaam, waar hij nu een onvermijdelijk antwoord op wist zodra hij haar had neergelegd en naar de wolken had gestaard met een lichte rode blos op zijn wangen. “Levi..” sprak Cainen zacht en Levi keek om, zijn grijze ogen kijkend naar het meisje waarvoor hij zijn gevoelens zou verdringen. “Wat is er Cainen?” vroeg hij haar en ze reageerde er op met een simpele kleine, haast onwaarneembare glimlach, maar toch had Levi het opgemekt, hij had oog voor detail en dit leek alleen maar te verergeren met de seconde, zijn ogen liet hij over haar lichaam gaan, één bepaald punt vermijdend natuurlijk sinds hij wist dat meisjes dat niet leuk vonden als jongens daar naar keken. Ze kwam dichter en dichter, uiteindelijk had ze haar vingertoppen zijn kaak laten aanraken. Meteen onder deze aanraking bevroor hij, was hij niet meer in staat om nog maar een spier te bewegen. Zijn geschokte ogen bleven op haar gericht terwijl haar handelingen verder gingen en verder. Uiteindelijk bleef haar gezicht voor enkele seconden stilhangen terwijl Levi slikte en Cainen drukte zachtjes haar lippen op de zijne. Levi’s brein schakelde zichzelf meteen uit en dit waren pure emoties die handelden. Zijn ogen sloten zich automatisch en met zijn beide handen nam hij haar gezicht lichtjes vast, om zijn lippen nog wat steviger tegen de hare te drukken. Levi zelf had geen controle meer over zijn lichaam, zijn emoties namen het compleet over. Levi’s linkerhand gleed van haar kaak, langzaam naar haar rug, haar aaiend terwijl zijn tong zachtjes haar lippen raakte, verkennend, plagend. Ze deed haar mond lichtjes open en dit was een soort van uitnodiging voor hem en zijn tong ging langzaam haar mond binnen, haar helemaal verkennend, passievol. Levi voelde hoe haar andere hand zijn borst raakte en haar andere hand door zijn ravenzwarte haren gingen. Natuurlijk reageerde hij hierop door zijn tong terug te trekken en zijn lippen haar kaak en dan haar nek te laten verkennen, zachtjes beet hij in het vel van haar nek terwijl zijn handen nu haar schouders masseerden.

Ze kon niet ontkennen dat het haar blij maakte dat hij zich naar haar omdraaide en vroeg wat er was. Ze zei er alleen niks van, het enige waaraan te zien was dat ze er blij mee was, was de amper waarneembare glimlach rond haar lippen. Ze zag hoe zijn ogen over haar lichaam gleden, maar lette er niet genoeg op om echt te zien waar hij op lette. Haar vingertoppen gleden over zijn wang, terwijl ze haar gezicht dichter naar het zijne bracht. De hele weg naar zijn gezicht ging bijna onbewust. De enkele seconde die ze stil hing, was echter wel bewust. Het was een seconde waarin ze nog even kon twijfelen, al gebeurde dat niet. Haar gedachtes leken over een onzichtbare lijn te komen, maar telkens werden ze weggetrokken en moesten ze opnieuw beginnen. Die oneindige strijd stopte toen haar lippen zachtjes de zijne raakte. De onzichtbare lijn verdween en alle gedachtes die zo hun best gedaan hadden om haar bij hem weg te trekken, gingen in rook op.
Ze wist niet precies wanneer haar ogen zich hadden gesloten, maar ondanks dat was de aanraking van zijn handen niet onverwachts. De beantwoorde kus misschien wel deels, al was er niks in haar lichaam dat erover klaagde, zelfs het kleine, pasgeboren kind – zoals ze het gevoel eerder genoemd had – was nergens meer te bekennen, was verslonden door het andere gevoel. Zijn linkerhand gleed van haar kaak, langzaam naar haar rug. De aanraking zond kleine stroompjes door haar lichaam en haar mondhoeken trokken zich kort op in een grijns. Ze voelde hoe zijn tong zachtjes haar lippen raakte en bijna onbewust ging haar mond een stukje open. Zijn tong ging langzaam haar mond binnen. Haar handen vonden beide een nieuwe plek op te rusten. Haar linkerhand kwam van de grond en werd op zijn borst gelegd, zijn huid amper aanrakend voor haar idee. De rechterhand gleed door zijn zwarte haren. Als reactie trok hij zijn tong terug, waarna zijn lippen een weg vonden naar haar kaak en over haar hals. Ze voelde hoe hij zachtjes in haar nekvel beet en hoe zijn handen haar schouders masseerde. Haar ogen gingen open en haar blik bleef even op een en hetzelfde punt hangen, waarna ze haar hoofd lichtjes terug trok. Haar rechterhand bleef stil hangen en ze beet zacht op haar lip. ‘Levi.’ Zei ze zachtjes. Iets in haar wilde dat hij door ging, maar een ongemakkelijk gevoel brokte zich op in haar buik en liet haar weten dat ze dit misschien niet wilde. ‘Levi..’ Zei ze nogmaals, dit keer nog zachter.

Cainen kuste hem, iets wat hij niet geheel had verwacht, zijn brein kon het niet aan en het schakelde zichzelf uit. Hij kuste haar terug, liet zijn tong haar lippen raken tot ze uiteindelijk deze lichtjes opende, goed genoeg om zijn tong de binnenkant van haar mond te laten verkennen. Zijn linkerhand gleed naar haar rug, om daar haar te aaien voor een korte tijd tot hij zijn tong terugtrok en langzaamaan haar in haar nek begon te bijten, zachtjes, liefdevol. Zijn handen begonnen haar te masseren tot ze zijn naam begon te fluisteren. Hij stopte en keek haar aan, een beetje geschrokken dat ze niet verder wilde gaan dan alleen maar een gewone simpele kus. Hij keek haar een beetje ticked off aan voor hij gewoon verder ging, mompelend: “Shut up and enjoy, I’m doing this for you. Damn...” hij hijgde lichtjes, beseffend dat er wat aan de hand was met zijn lichaam. De vlinders in zijn buik verspreidde zich terwijl hij haar weer kuste, lichtjes, terwijl zijn handen door haar haren gingen. “You make me crazy...” mompelde hij tegen haar lippen voor hij weer ophield en haar aankeek met zijn grijze ogen die haar afwachtend aankeken. “What’s wrong Cainen...” zei hij zachtjes terwijl hij zijn blik afwendde en keek naar de hotsprings die compleet verlaten waren.

Alles wat ze deed ging bijna automatisch. Vanaf het moment dat haar lippen de zijne hadden geraakt, was alles in een waas gegaan. Het was geen waas waarin niks meer duidelijk was, maar een waar waarin alles automatisch en deels onbewust ging. Van het openen van haar mond tot het strelen van zijn haren. Elke aanraking liet prikkels achter die door haar hele lichaam gingen. Aangename prikkels.
Toen haar hand door zijn haren gleed, reageerde hij hierop door zijn tong terug te trekken en zijn lippen een weg te laten vinden over haar kaak en haar nek. Zachtjes beet hij in haar nek. Haar ogen gingen langzaam open toen het ongemakkelijke gevoel groter werd. Zachtjes sprak ze zijn naam. Hij stopte met het masseren van haar schouders en keek haar aan. Zijn blik was geschrokken. “Shut up and enjoy, I’m doing this for you. Damn...” Zei hij terwijl hij weer verder ging. Ze hoorde hem lichtjes hijgen. Hij kuste haar weer lichtjes, terwijl zijn handen door haar haren gingen. Iets in haar lichaam wilde zich terug trekken, iets anders wilde dat hij door ging. “You make me crazy...”
Ze schudde haar hoofd. ‘Levi.’ Zei ze nogmaals, dit keer weer wat harder. Zijn grijze ogen keken haar afwachtend aan. “What’s wrong Cainen...” Ze slikte en schudde haar hoofd, blij dat hij eindelijk luisterde. Ze twijfelde en ze wilde niet twijfelen. ‘Dit is niet goed..’ Ze wende haar blik af en beet op haar lip. Ze slikte en zuchtte zacht. Ze besefte zich dat hij in eerste instantie niet had willen luisteren, ze hoopte alleen dat dit genoeg was en dat hij nu wel luisterde. Dat was wat ze hoopte althans.

Alles ging zo smooth, alsof alles perfect zou verlopen. Dat ze voor eeuwig gelukkig zouden zijn samen, zo leek het, net een sprookje dat aan hem werd verteld elke avond toen hij klein was. Ze kusten elkaar, Levi had zijn brein compleet moeten uitzetten voor hij degelijk kon reageren. Uiteindelijk wanneer ze haar hand door zijn haar haalde, lostte hij de kus en begon hij zachtjes in haar nek te bijten en haar schouders te masseren. Ze sprak zijn naam, hij reageerde maar pas op de tweede keer door terug te trekken en een beetje pissed off te reageren: “Shut up and enjoy, I’m doing this for you. Damn...” Zei hij terwijl hij weer verder ging. Zachtjes hijgde hij, voelde hoe zijn hele lichaam compleet gek werd. Maar zij leek er niet echt bepaald blij mee te zijn. “You make me crazy...” mompelde hij toen hij zich terugtrok zodra ze weer zijn naam sprak, nogmaals, alleen wat harder. “What’s wrong Cainen...” Ze schudde haar hoofd en zei tenslotte dat dit niet goed was. Levi keek haar aan, zijn grijze ogen weer emotieloos maar als je naar beneden keek, zag je goed genoeg wat er met hem aan de hand was. Hij had besloten het te negeren. “Wat is er nu” zei hij, deze keer wat botter en afstandelijker terwijl hij zijn armen voor zijn borstkas vouwden.

Alles ging vanzelf, elke beweging. Toch kon ze niet ontlopen dat het ongemakkelijke gevoel in haar buik groter werd. Ze kon dit niet. De twijfel was er en dat betekende dat ze hoe dan ook beter kon stoppen. Ze probeerde hem een halt toe te roepen door zijn naam te zeggen, maar de enige reactie die ze kreeg was: “Shut up and enjoy, I’m doing this for you. Damn...” Ze hoorde hem zachtjes hijgen, maar lette er op het moment niet zoveel op. Ze was in tweestrijd, wilde dat hij doorging en tegelijk dat hij stopte.
“You make me crazy...” Nogmaals zei ze zijn naam, dit keer iets luider. Eindelijk trok hij zich terug en kon ze een deel van haar gevoel los laten, eindelijk hield hij op en kon ze toegeven aan die twijfel. “What’s wrong Cainen...” Ze schudde haar hoofd. ‘Dit is niet goed..’ Dat was hoe ze het voelde. Zijn grijze ogen werden weer emotieloos en een steek ging door haar heen. Ze had eindelijk die emotieloze blik van zijn gezicht gekregen en nu kwam die net zo snel terug.
“Wat is er nu” Zei hij wat botter en afstandelijker, terwijl hij zijn armen voor zijn borst sloeg. Haar mond stond iets open en een twijfelend piepje kwam over haar lippen heen. Ze schudde haar hoofd. ‘Dat.. zei ik net..’ Ze beet op haar lip, wist niet goed wat ze verder most zeggen.