Living hasn't be so great anyway...

Subject: Living hasn't be so great anyway... Sun Sep 28, 2014 9:37 am

"Ah! Pas op!" "Nee, nee vertrouw me!" Newt's lag schalde over het gebied, terwijl hij het water bevroor en zo de andere twee leidde. Hij keek achter zich en greens. Ze hadden plezier. Niemand zou het weten van hem. Hij sprong op het gras en liet het ijs ineens stoppen. De twee jongens belandden dus ineens hard op het gras. "Ahh, Newt, damnit." zei een van hun half lachend, half kreunend van de pijn. Newt grinnikte en sloeg zijn armen over elkaar. "Wat, kunnen jullie daar niet tegen? Doet dat pijn?" zei hij met een grijns. Een van de jongens schudde lachend zijn hoofd. "Hoor eens, we moeten maar weer eens gaan, het wordt al laat. Onze ouders wachten waarschijnlijk ook." zei een van de twee. Newt kreeg een wat sombere blik in zijn ogen, maar herstelde zich snel weer. "Tuurlijk, ik zie jullie wel weer." Hij keek ze na en zuchtte. Nu was hij weer alleen. Aan de ene kant vond hij het fijn om alleen te zijn, aan de andere kant was het altijd weer een steek als zijn vrienden weggingen. Newt draaide zich om en liep het kasteel weer in. Het was zijn vaste plek geworden. Hij rende de trappen op en kwam op een uitkijk punt terecht. Hij keek omlaag en zuchtte. Het was nu een jaar geleden dat hij het geprobeert had, geprobeerd om zichzelf te doden. Hij was er gewoon vanaf gesprongen. Maar hier stond hij nog steeds, met een geblesseerd been. Newt zuchtte, ging zitten en legde zijn hoofd in zijn handen.

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Sun Sep 28, 2014 10:49 am

Het lege gevoel in haar maag werd maar niet beter. Ze wilde zo graag haar eigen eerste prooi vangen om haar pleegvader trots op haar te laten zijn. Ze wist dat hij in de buurt was, maar toch voelde Kay zich alleen niet zo op haar gemak. Gelukkig was het herst en was het weer minder heet, maar eigenlijk toch nog te warm voor haar doen, want het liefste had ze ijzige koud om in te leven dan voelde ze zich op haar best. Kay sloop naar voren om een kudde herten die ze samen hadden gevonden met Buster. Gelukkig stond de wind haar kant op dus roken de dieren haar niet. Kay voelde zich slapjes worden en wist zich even geen houding aan te geven, maar vermande zich en sloop verder. De kudde leek rustig te staan grazen en ze wachten geduldig. Normaal was ze ongeduldig en wilde Kay te snel aanvallen,maar Buster had het al vaak genoeg voor gedaan. Maar zij hoefte geen klauwen of sterke tanden te gebruiken, maar haar dolkje en haar water sturing. Het veldflesje dat Kay altijd bij zich had bedroeg het water dat ze altijd gebruikte. Het was een kleine hoeveelheid, maar kon erg dodelijk zijn zodra ze het goed gebruikte. Maar nog voor Kay de kurk van de veldfles had kunnen wurmen sprong de kudde ineens uiteen. Een grote wolf met gemene rode ogen joeg de herten op en doden die in de buurt van zijn muil kwamen. Kay verstijfde van angst. Ze had ooit wel eens een demon gezien, maar toen was haar pleeg vader bij haar. Een van de herten waar de bezeten wolf achterna zat rende recht op haar af en sprong net over Kay heen, maar de bezeten wolf rook haar en koos een andere richting. Haar richting!!! Kay was zo bang voor deze wezens dat ze niet anders kon dan al struikelend weg rennen. Ze probeerde afstand te scheppen tussen haar en de demon, maar het beest leek helemaal geen afstand te willen maken en kwam enkel dichterbij. Kay wilde de kurk van de fles halen, maar door de zeeuwen en angst kreeg ze hem niet los. De wolf gromde en hapte naar haar benen, maar miste tot nu toe. Kay dook weg en sprong over een boomstam en hoorde een doffe bons. De bezeten wolf had zich vol tegen de omgevallen boomstam gebotst, maar dat verzorgde voor een beetje tijd. zonder dan ze een keuze had dan naar een dorp toe te rennen. Ze kwam voorbij vele huizen en keek eventjes om en zag de bezeten wolf weer aan komen stuiven. Gelukkig waren alle bewoners binnen voor omdat het wat aan de late kant was. Die nog buiten waren schrokken zich een hoedje en sloegen de deur dicht. Kay wilde wel aankloppen, maar dat zou nu juist betekenen dat dat besmetten beest haar gelijk zou kunnen grijpen!!! 'Help! Kan niemand me dan helpen?' Riep ze met een stem vol angst. Kay struikelde en schoof nog enige meters over de grond. Ze was bang, maar wist niet of iemand haar wel wilde helpen???

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Mon Sep 29, 2014 12:29 pm

Newt hoorde iemand roepen, in het dorp wat voor hem lag. Aangezien het laat was, was er dus niemand. De jongen hief zijn hoofd en keek naar het dorp. Wat was er aan de hand? 'Help! Kan niemand me dan helpen?' hoorde hij schreeuwen. Newt sprong meteen van de muur, toen hij door had dat dat te hoog was. "Shit!" hij rukte zijn handen omhoog en trok zo het grondwater uit de grond, maakte en golf waar hij op landde. Hij zette zichzelf weer op de grond en rende zo snel mogelijk naar het geluid toe. Hij zag een meisje een paar meter over de grond schuiven, vlak voor hem. Newt keek haar verbaast aan, maar zag toen de bezeten wolf achter haar. "Wow, shit." mompelde hij. Hij hief zijn handen weer en trok daarmee het grondwater uit de grond. Hij liep snel om het meisje heen en ging voor haar staan. Hij maakte van het water twee lange octopus tentakels om zijn armen, waarmee hij de wolf terug duwde. Hij sloeg hard op de kop. Maar aangezien het water was deed het geen pijn. Newt deed het nog een keer, maar vlak voordat het water de kop raakte, liet hij het in ijs veranderde. De wolf piepte en draaide zich om. Dit was sneller dan verwacht. Newt draaide zich om naar het meisje en keek haar aan. Eigenlijk had hij hier helemaal geen zin in. Newt wilde alleen zijn. Hij zuchtte en stak zijn hand uit om het meisje overeind te helpen.

OOC: Hij is eh... Niet erg spraakzaam xD

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Mon Sep 29, 2014 2:06 pm

Een grijns sierde het gezicht van de zwartharige jongen die in een donker hoekje van het kasteel zat, hij had elk moment van deze ene jongen in het oog gehouden, zonder opgemerkt te worden. Geweldig toch? Wachtend op een zwak moment van de jongen die nu moederziel alleen zich bevond in het oude grote kasteel, alleszins, dat was wat de jongen dacht. De jongen ging neerzitten en je zag wel degelijk hoe miserabel de persoon zich voelde en dit vond de zwartharige jongen werkelijk geweldig om te zien. Deze jongen had vast een hoop problemen en wilde er vast een einde aan maken. Misschien dat hij hierbij wel een handje kon helpen? Of kon hij beter eerst de hoop hoog houden en hem dan breken? Het tweede plan leek hem ideaal om uit te voeren, jep dat ging het hem worden.

Sasuke zat in het donkerste hoekje, hoorde een kreet om hulp en kon het niet laten om eens te grijnzen toen de emo in actie schoot om te gaan helpen. Ook Sasuke stond recht zodra de jongen over het muurtje was gesprongen. Sasuke besloot het zichzelf makkelijk te maken en maakte een trap met de stenen die hij uit de grond liet komen met de soepele beweging van zijn handen. De zwartharige jongen had hier jarenlang op getraind en hij noemde zichzelf meester in het aardesturen. Zo kon Sasuke nu op de muur raken en sprong hij er af zonder ook maar enige moeite te hebben zijn benen weer te strekken.

Kennelijk had de emotionele jongen zijn hand uitgestoken naar het meisje, de wolf was al jankend weggerend en Sasuke kon het niet laten om een rots te bewegen en de wolf nog een duwtje op zijn achterste te geven, hij wilde zelf een demon zijn, dus waarom de demons doden? Hij kruistte zijn armen en keek naar de jongen en het meisje met zijn rode ogen, afwachtend hoe ze zouden reageren op zijn aanwezigheid.

(Care if Sasuke jumps in? :3)

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Thu Oct 02, 2014 9:21 pm

Kay draaide zich om en probeerde in blinde paniek haar mentale gedachten te orderen, maar het lukte voor geen meter. Ze was dit soort situaties niet gewent! Opeens verscheen er een jongen voor haar hij was zeker groter dan haar, want ze leek de grote van een doorsnee 9 jarig meisje te hebben. De besmette wolf viel aan en de jongen versloeg hem met water sturen. Misschien kon ze wat van hem leren? Maar of hij dat wilde was een tweede. Kay voelde haar angst weg ebben, maar wist zeker dat haar pleegvader haar ook gehoort moest hebben, maar ze moest leren voor zichzelf te vechten dat wilde Buster haar leren. Toen de jongen haar de hand reikte nam ze die nog bij komend van dit angstige fenomeen. Kay trok zich aan hem op en bibberde nog op haar benen. 'Bedankt. Ik... wist even niet wat te doen.' bedankte ze hem en voelde de aanwezigheid van een ander persoon. Kay keek om en zag een knaap met rode ogen naar hen staren. Ogen die niet veel goeds in de zin hadden...

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Fri Oct 03, 2014 4:29 pm

"Bedankt. Ik... wist even niet wat te doen." zei het meisje. Ze nam zijn hand aan en trok zich op. Newt glimlachte. Nu hij in haar buurt was had hij zijn vrolijke masker weer opgezet. "Geen probleem, ik kon je moeilijk laten opeten he?" grinnikte hij. Newt voelde andere ogen naar hen kijken en keek om zich heen, tot hij de rode ogen zag. Maar dan ook écht rood. Iets wat je niet zo snel zag. "Ben je hier alleen?" Newt richtte zich weer tot het meisje. Als de persoon met de rode ogen zich bij hen wilde voegen was hij vrij dat te doen. Maar Newt ging zich niet opdringen. "Want er zijn veel demonen in deze tijden. En er zal niet altijd iemand in de buurt zijn, mocht het fout gaan." zei Newt met een knipoog, maar wel serieus. Newt wilde dat het meisje besefte dat ze zichzelf moest trainen. Of laten trainen. In ieder geval dat ze wist dat ze sterker moest worden.

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Fri Oct 03, 2014 8:26 pm

Ze hadden hem beiden ontdekt, het meisje keek hem even aan en de jongen had hem ook opgemerkt al had Sasuke niet echt op de emotie gelet in de ogen van beiden. Ze hadden een soort van gesprek aan de gang dus besloot Sasuke zich erbij te voegen en hij hoorde net wat de jongen zei: "Want er zijn veel demonen in deze tijden. En er zal niet altijd iemand in de buurt zijn, mocht het fout gaan."
“Veel te veel, ze groeien als paddenstoelen uit de grond om eerlijk te zijn,” zei Sasuke terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak. “Meisje, kan je niet best iemand zoeken die je kan trainen zodat je die demonen afkan?”

Natuurlijk was ze zwak, ze had een slank lichaam en Sasuke had haar zo ter plekke kunnen afmaken maar nu de jongen erbij was kon hij dit niet, hij had gezien hoe deze water stuurde en zijn stenen waren er niet echt bepaald tegen opgewassen. Zijn rode ogen keken beide aan, kijkend of een van de twee het zwakste doelwit was. Hij gokte de jongen, dus hier ging hij zijn plan uiteindelijk mee voortzetten. Een innerlijke grijns, wat binnensmonds gelach dat niet hoorbaar was. Zijn plan was geniaal. “Mijn naam is Sasuke, Sasuke Uchiha,” een glimlach verscheen op zijn gelaat, hij leek natuurlijk, maar was geforceerd en dat kon je alleen zien als je hem echt door en door kende.
En niemand kende hem zo goed als hijzelf.

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Sat Oct 04, 2014 8:15 pm

"Geen probleem, ik kon je moeilijk laten opeten he?" grinnikte hij. Kay voelde een lichte blos op haar wangen komen. Nee dat was natuurlijk ook weer niet de bedoeling. 'Daar heb je gelijk in.'zei ze verlegen. Newt voelde andere ogen naar hen kijken en keek om zich heen, tot hij de rode ogen zag. Maar dan ook écht rood. Iets wat je niet zo snel zag. Kay keek mee met zijn blik, maar vond die andere jongen maar niets. "Ben je hier alleen?" Newt richtte zich weer tot het meisje. Kay knikte eerst half, maar toen schudden ze haar hoofd. Kay floot zachtjes en hoorde een luide grauw wat aangaf dat haar pleegvader eraan kwam. Een beetje schuldig voelde ze zichzelf wel. Als die vreemde jongen zich bij hen wilde voegen was hij vrij dat te doen. Maar dat had ze liever niet, al zou het niets opleveren als ze zich bezwaren zou natuurlijk. "Want er zijn veel demonen in deze tijden. En er zal niet altijd iemand in de buurt zijn, mocht het fout gaan." zei Newt met een knipoog, maar wel serieus. Newt wilde dat het meisje besefte dat ze zichzelf moest trainen. Of laten trainen. In ieder geval dat ze wist dat ze sterker moest worden. De woorden van de jongen voelde hard aan voor haar. Okay Kay was op het moment niet sterk, maar gewoon bang geweest. 'Dit was mijn eerste keer met een demon alleen.' zei ze iets wat verlegen, maar ook lichterlijk opstandig. Buster kwam de struiken uit gesprongen en draafte in hun richting. Gelijk begon de grote witte leeuw zijn pleeg kind te inspecteren en probeerde uit te vissen of ze nog gezond en wel was. Daarna na dat zo bleek te zijn richten hij zijn grote kop op de jongen die haar gered had en zijn grote amberen ogen boorde zich diep in die ogen van de redder. Daarna boog hij lichtjes zijn hoofd als dank. Daarna keerde Buster zich om naar de ander die dichterbij gekomen was. “Veel te veel, ze groeien als paddenstoelen uit de grond om eerlijk te zijn,” zei Sasuke terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak. “Meisje, kan je niet best iemand zoeken die je kan trainen zodat je die demonen afkan?”
De stem van deze jongen stond haar en Buster niet aan. De ogen van de leeuw vernauwde zich, maar verder deed de leeuw niets. Kay voelde zich schuldig dat ze niet harder haar best had gedaan. Trainen was zo saai! 'Mijn pleegvader traint mij, maar zoals ik net al zei was dit mijn eerste keer met een echte demon!' haar stem klonk nu bozer dat die gozer hen zo of liever gezegd haar zo kleineerde, want zo voelde het voor kay. Ze zag de ogen van de jongen tussen haar en haar redder gaan heen en weer alsof hij iemand zocht om nog verder te kleineren! “Mijn naam is Sasuke, Sasuke Uchiha,” een glimlach verscheen op zijn gelaat, hij leek natuurlijk, maar was geforceerd en dat kon je alleen zien als je hem echt door en door kende. En niemand kende hem zo goed als hijzelf.
Buster bromde zachtjes, maar ging zitten en sloeg zijn staart om Kay's voeten. 'Kay Morgenstar, wat brengt een pestkop als jouw hier heen?' vroeg ze iets brutaler dan ze zelf in haar hoofd had gehad...

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Wed Oct 08, 2014 7:13 am

"Nee, daar heb je gelijk in." zei het meisje. Newt glimlachte. Toen hij vroeg of ze hier alleen was knikte ze, maar schudde daarna haar hoofd. Newt keek haar even niet begrijpend aan, maar toen floot het meisje. Newt wilde bijna vragen waar dat voor was, toen hij een grom hoorde. Geschrokken draaide hij zich om, en zag de grote witte leeuw. Wauw. Toen hij het meisje zei dat er veel demonen waren in deze tijden, voegde de andere jongen zich bij hen. "Veel te veel, ze groeien als paddestoelen uit de grond om eerlijk te zijn." zei hij. Newt moest toch even grinniken. "Als het paddenstoelen waren geweest was het een stuk makkelijker geweest." zei hij. Paddenstoelen konden niet bewegen. Dat zou toch echt een stuk schelen. "Dit was mijn eerste keer met een demon alleen." zei het meisje. Newt richtte zijn aandacht weer op haar. "Ik bedoelde het ook niet beschuldigend. Neem het mee als tip, hij zal er ook niet altijd zijn." zei Newt, en hij knikte richting de leeuw. Toen hij oogcontact maakte werden de ambere ogen diep in de van Newt geboord. De jongen keek rustig terug toen de leeuw zijn kop boog. Newt knikte richting de leeuw, als teken dat het niets was. Toen de jongen hetzelfde zei keek Newt het meisje weer aan. Newt zag meteen dat zowel het meisje als de leeuw die woorden verkeerd oppakten. Mijn pleegvader traint mij, maar zoals ik net al zei was dit mijn eerste keer met een echte demon!" Riep het meisje boos tegen de jongen. Newt voelde de rode ogen even over hem heen gaan, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Toen stelde de jongen zich voor. "Ik ben Newt Woods." zei hij tegen beide, proberende nog een beetje kalmte te bewaren. Hij wist niet hoe Sasuke zou reageren. "Kay Morgenstar, wat brengt een pestkop als jouw hier heen?" Newt keek haar even met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Sasuke geeft je ook alleen advies, Kay. Die grote leeuw van je heb ik namelijk niet gezien toen ik die demon wel zag." zei Newt kalm, maar vriendelijk. Het zou misschien hard aankomen, maar ze moest weten waar ze stond. De jongens probeerden het meisje alleen advies te geven. Aangezien ze dat wel nodig had.

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Wed Oct 08, 2014 12:06 pm

Sasuke was al een tijdje het gesprek tussen het meisje en de jongen, het meisje had hem vreemd aangekeken en dit kwam vast door zijn bloedrode ogen, ervan uitgaan dat mensen zo waren vanwege hun uiterlijk. Sasuke’s uiterlijk was ruw, ruig en alles wat niet goed leek. Dus eigenlijk kon hij haar wel begrijpen, maar ach, mensen moesten maar eens leren niet te vooroordelen, al had het kind enorme gelijk, hij was niet te vertrouwen? "Veel te veel, ze groeien als paddestoelen uit de grond om eerlijk te zijn." zei hij en daar had hij gelijk in toen hij zich bij de jongen en het meisje voegde. De jongen grinnikte en reageerde dat paddenstoelen een stuk makkelijker waren geweest. “Daar heb je gelijk in, maad paddenstoelen kweken snel, en demonen ook,” zei Sasuke met een glimlach die hij werkelijk haatte, maar toch moest hij het doen, het vertrouwen van de jongen winnen. "Dit was mijn eerste keer met een demon alleen." zei het meisje en Sasuke’s blik ging richting het fragiele meisje waarvan net de leeuw was verschenen. "Ik bedoelde het ook niet beschuldigend. Neem het mee als tip, hij zal er ook niet altijd zijn." zei Newt, en hij knikte richting de leeuw. Sasuke keek stilzwijgend toe naar het trio met zijn armen gekruisd over zijn borst, luisterend met een glimlach naar hen allemaal. Sasuke besloot zichzelf voor te stellen en iedereen deed dat ook, de jongen noemde Newt Woods en het meisje noemde Kay Morgenstar, ze besloot hem de pestkop te noemen en zijn bloed begon te koken vanbinnen, maar vanbuiten stond hij er nog altijd met een glimlach, zeker omdat Newt hem verdedigde, dit zou goedkomen, ja, het vertrouwen van Newt was er al, dat was zeker. “Inderdaad Kay, ik wou je alleen maar wat advies geven mocht je beschermer er niet zijn, want hij is vast diegene die je beschermt door dik en dun,” zei Sasuke op een vriendelijke toon die natuurlijk gespeeld was. Sasuke glimlachtte terwijl hij twijfelde of ze wel degelijk getraind werd, ze leek zo zwak en zo hulpeloos zonder dat grote lompe dier van haar, een makkelijk doelwit om de nek van om te wringen zonder dat hij er zelfs moeite voor zou moeten doen.

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Fri Oct 10, 2014 6:47 pm

KAy snapte wel dat Newt het goed bedoelde, maar bij die Sasuke had ze zo'n raar voorgevoel. Je kon zeggen dat ze het aan haar water voelde dat er iets niet klopte met die knaap met zijn rode oogjes. Buster was het daarmee helemaal eens en zetten zijn rugharen rechtovereind. Haar pleeg vader wilde dat ze het op eigen kracht leerde zo had hij het zelf ook moeten leren. De wereld was hard en liet geen ruimte voor fouten toe. Zeker niet met die demonen in de buurt. Die zoals die Sasuke al zei als paddenstoelen uit de grond schoten. Kay had de meeste tijd van haar leven door gebracht samen met Buster en een dierlijk gevoel voor schepselkennis had ze dus daarmee opgebouw waardoor ze zich ongemakkelijk bij die gast voelde. Newt daarin tegen voelde anders wel op zijn hoede, maar niet zo... zo... Kay wist het niet uit te leggen hoe dat voelde, maar ze wilde eigenlijk liever niet in zijn buurt zijn. Ze voelde zich bedreigt door hem. 'Misschien, maar Buster leert me juist hoe het moet en dat van net zal niet nog eens gebeuren.' zei Kay wiens stem steeds sterker en vastberadener werd. De leeuw duwde haar lichtjes aan dat ze dat goed gezegd had, maar nu moest zij zich consentreren op andere zaken. Zaken die voor het hier en nu belangrijker waren. De ambere ogen van Buster bleven Sasuke scherp en nauwlettend aankijken terwijl zijn oren net als die van Kay op hun omgeving gericht waren.

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Sat Oct 11, 2014 5:37 pm

Newt zuchtte alleen toen hij merkte dat Kay toch koppig bleef. Hij merkte ook dat ze Sasuke totaal niet vertrouwde, maar dat was niet zijn probleem. "Maar paddenstoelen kunnen zelf niet bewegen. Als dat met Demonen zo zou zijn, zou het toch wel iets schelen. Maar ja. Het zijn geen paddenstoelen. Niets aan te doen." zei Newt met een grinnik tegen Sasuke. “Inderdaad Kay, ik wou je alleen maar wat advies geven mocht je beschermer er niet zijn, want hij is vast diegene die je beschermt door dik en dun,” zei Sasuke tegen het meisje. Newt keek haar aan. "Misschien, maar Buster leert me juist hoe het moet en dat van net zal niet nog eens gebeuren." zei Kay. Newt schudde even licht zijn hoofd. "Kay. De demonen groeien alleen maar in aantal. Het zal niet lang duren voor ze in elke hoek zitten, opzoek naar de makkelijkste prooi. Nu maak je wel een sterke indruk met die leeuw van je, maar als je alleen bent... Dan lijk je een makkelijk doelwit. Dus tenzij je een pijnlijke dood wilt sterven, volg je de zojuist gegeven raad op. En zo niet... Ja." Newt haalde zijn schouders op en keek even naar het meisje. Toen naar de leeuw. Hij zuchtte en draaide zich toen om. Hij had geen zin in gezelschap.

OOC: Hij is het topic nog niet uit

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Sat Oct 11, 2014 7:35 pm

Sasuke wilde het wicht haar nek nu al omwringen, ze was zwak maar overschatte haarzelf toch, kende haar zwakheden niet en wilde er niet aan toegeven. Het was vervelend en irritant om tegen zo iemand te blijven praten en dat wilde Sasuke haar duidelijk maken, maar dit deed hij toch maar niet. Met zijn linkerhand ging hij door zijn ravenzwarte haren en zijn rode ogen keken richting Newt, die zuchtte. “Inderdaad Kay, ik wou je alleen maar wat advies geven mocht je beschermer er niet zijn, want hij is vast diegene die je beschermt door dik en dun,” zei Sasuke tegen het meisje, die het kennelijk niet begreep en daar ergerde hij zich dood aan en hij wilde zichzelf verraden, maar besloot zichzelf in te houden voor meer plezier later. "Misschien, maar Buster leert me juist hoe het moet en dat van net zal niet nog eens gebeuren." zei Kay en Newt reageerde hoofdschuddend en begon dan te praten: "Kay. De demonen groeien alleen maar in aantal. Het zal niet lang duren voor ze in elke hoek zitten, opzoek naar de makkelijkste prooi. Nu maak je wel een sterke indruk met die leeuw van je, maar als je alleen bent... Dan lijk je een makkelijk doelwit. Dus tenzij je een pijnlijke dood wilt sterven, volg je de zojuist gegeven raad op. En zo niet... Ja."
Dat had hij wel gewillen, dat ze hier ter plekke zou ondervinden hoe het was tegen een demoon te staan, maar dat was hij voorlopig nog niet, dus hij hield zich koest. Newt haalde zijn schouders op, keek naar zowel het meisje en de leeuw en stapte op, Sasuke stak zijn hand op als teken dat hij Newt ging volgen en hield Newt na een tijdje tegen. “Scheelt er iets met je Newt?” de vraag die uit zijn mond kwam leek oprecht bezorgd, al was dit allemaal gespeeld. Maar ach, niemand die het voorlopig zou weten.

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Sat Oct 11, 2014 9:29 pm

Ze bedoelde het goed dat snapte ze ook wel, maar toch ze deed haar best en vond alleen trainen nogal saai. Ze had niemand om zich tegenover te bewijzen. Ze keek Newt na die weg liep. Ze vond dat wel jammer ook omdat ze hem wat verschuldigt was. Buster voelde dat er iets knapte in Kay. Zijn blik bleef nog even op Sasuke liggen tot deze ver genoeg weg was om zijn pleegkind aan te kijken. Hij zag een duidelijke vastberadenheid in haar oogjes liggen. Ze hhad de wil van een leeuw als Kay tenminste er eenmaal voor ging. Haar lichaampje trilde van ingehoude woeden. Ze wist dat ze meer kon. De fijne bewegingen waarmee ze haar kunst hoog in de ijsgrotten in hun grot had gemaakt, maakte al dat ze het wel kon, maar grotere hoeveel heden waren juist het probleem. Steeds wanneer Kay lekker bezig was nam haar angst om te falen juist weer toe. Ze moest niet twijfelen aan zichzelf daar lag het punt dat Kay onder ogen moest komen! Maar Kay wilde niet langer twijfelen of bang zijn waardoor ze zwakte toonde. Buster drukte zijn snuit tegen haar wang. Kay was nog klein genoeg om de leeuw de kans te geven om dat te doen zonder dat hij zich uit moest rekken. Kay voelde haar maagd weer rommelen
‘Laten we gaan jagen Papa.‘ zei ze me vastberaden stem. Kay wist dat ze haar eigen prooi moest vangen zonder zijn hulp, maar ze was daar toe bereid tot nog veel meer. Kay wilde harder gaan trainen dan ze tot nu toe gedaan had.. Niet langer zou ze zich tot kleine hoeveel heden beperken tot het nodig was.

(Kay is nog niet uit het topic. Ze zal hen nog wel tegenkomen. c;)

Subject: Re: Living hasn't be so great anyway... Sun Oct 12, 2014 4:36 pm

Newt haalde een hand door zijn haar heen en zuchtte, terwijl hij verder liep. Hij wilde net een golf onder zich maken, om zo sneller voort te kunnen bewegen, toen hij tegengehouden werd door Sasuke. "Scheelt er iets met je Newt?" vroeg deze bezorgd. Newt trok even zijn wenkbrauw op en greens toen. "Wat zou er moeten zijn? Ik had gewoon geen zin meer om haar te proberen te overtuigen. Want dat lukt toch niet. Vrouwen..."[/i] hij zuchtte en richtte zijn ogen kort op de lucht. [b]"Hoelang zou het duren denk je?" vroeg hij toen, uit het niets. Het was natuurlijk een vraag waar Sasuke niets mee kon. "Tot de demonen zo in aantal zijn gegroeid dat ze overal zijn, bedoel ik." vervolgde Newt na even stilte. Het hield hem bezig, ja. Natuurlijk hield het hem bezig. En door het te zeggen, zou Sasuke denken dat dat de reden was waarom Newt een beetje afwezig was.