Forest of Talking Trees~

Een zacht geneurie, zoet en vloeiend als warme karamel, kwam voort uit haar stembanden terwijl haar blote voeten haar over het gras van het bos brachten. Er klonk zacht geritsel onder haar, van de gedroogde herfstbladeren en van boven klonk er nog meer geritsel. Dat waren de bomen die dansten op de liederen van de wind en daarmee hun eigen bijdrage leverden aan de zachte oktoberwind. De geluiden van de natuur, Delia kende niets beters. Haar opvoeding in het kleine boshutje aan de andere kant van de wereld had haar verliefd gemaakt op het bos en op de wonderen van de natuur - ook al deed ze moeder natuur vaak pijn.

Ietwat ontevreden keek ze even om naar een boom, waar één of andere klootviool van een Tribe een markering in had gemaakt. Ze kon de vorm duidelijk zien, het was ook duidelijk met preciezie gedaan: twee gekruiste zwaarden. Van welke Tribe het symbool was wist ze niet, maar dachten ze nou werkelijk dat ze een stuk van het bos konden claimen? Cordelia dacht van niet, dus liet ze haar hand naar de leren riem om haar heupen gaan en trok een mes uit een schede - welke ze allebei gestolen had van een heel erg ongelukkig persoon, oftewel haar ''maaltijd''. Met een ietwat ondeugend glimlachje zette ze het mes in de boom en begon lekker in te hakken op het symbool, het compleet te verpesten door er verscheidene keren over heen te krassen, gaten te boren en gewoon ervoor zorgen dat het niet eens meer zou lijken op twee zwaarden. Het resultaat was mooi, er was niets meer te zien van het symbool, alleen had ze de natuur weer gepijnigd.
'Het spijt me, moeder.' fluisterde ze zacht met haar handpalmen tegen elkaar, alsof ze aan het bidden was. Het was geen bidden, ze bood haar verontschuldigingen aan aan de natuur, zoals ze bij elk dood dier of plant moest doen.

OPEN

Stappen, rustig en beheerst slopen ze over de aarde. Het was midden op de dag en er scheen een zonnetje boven de bomen, het bos ademde en leefde zoals altijd. Alleen ondangs dat de zon scheen, begon het alweer koud te worden, want de herfst kwam er al snel aan. De zomer was voorbij, de warme dagen vol voorspoed en blije mensen. Zomerfeesten en vieringen mochten in een doos worden getrapt om ze er vervolgends het komende jaar er weer uit te halen. Bladeren werden door zwarte kisten verplaatst over de bosgrond. De kisten waren van Drake, een man met lange zwarte jas, aravat sjaal en diep zwart haar. Hij had zijn kap op en keek duister voor zich uit. Het werd herfst, winter.. je zou verwachten van iemand zoals hij dat de winter zijn favoriete seizoen zou zijn. Dat was niet het geval, want hij had een hekel aan kou, nattigheid en regen. In de zomer hoefde je minder moeite te doen voor kleren en onderdak. Alleen het probleem kou, was iets wat hem nu minder dwars zat. Al vele jaren, zijn leven lang kende hij haar. Hij wist wie ze was, hoe ze was en genoot van de manier waarop ze de wereld zag. Hij wreef over zijn kin waar zich een baardje had gevormd. Hij snoof in de lucht, opeens viel het hem nu op. Een geur van een andere levensvorm. Het leek, mens.. maar er zat een extra luchtje aan. Wolf leek het, Drake grinnikte even. Wolven, daar kon hij goed mee opschieten, als hing het af van de persoon naar wie ze veranderde. Hij volgde het spoor, Drake had verder toch niks meer te doen vandaag. De zoom van zijn jas waaide op en hij keek met zijn vurige ogen voor zich uit, hij had zijn handen in zijn zakken gestopt. Toen hij zo liep, besloot hij een sigaret op te steken en genoot van de geur die zijn binnen drongen.

Even later merkte hij ook een andere geur van iemand, vrouwlijk. Uiteindelijk zag hij twee personen staan, Drake nam ze even observerend op, totdat hij naar ze toe liep. ''Well, hello mortals, such concidence.'' sprak Drake smalend, een trekje van zijn sigaret nemend. Hij deed zijn kap af, waardoor zijn zwart haar nu meer zichtbaar was langs het bleke gezicht. Hij keek naar wat de vrouw blijkbaar had 'verpest.' Hij keek er even onderzoekend naar. ''Yeah.. the marking of the new tribe it was, I gues.. I heard of it indeed.'' Vervolgend ontsnapte er een spottend lachje.

---
Can I join this, to make it even more intresting? >)

Mensenvlees was niet bepaald haar lievelingsgerecht, maar het was zeker wel het makkelijkst te halen. Dierenvlees had qua smaak haar voorkeur, maar mensen waren zoveel makkelijker te vangen. Ze waren zo onhandig op die twee paaltjes die ze 'benen' noemde. Die onhandige dingen waar ze niet goed mee om wisten te gaan maakte ze vaak slungelig en slecht gebalanceerd. Ze maakte het op die manier zo makkelijk om ze op de grond te krijgen. En eenmaal op de grond, bleven ze op de grond.
Via de bomen gleed ze bijna slangachtig van tak naar tak en volgde ze het. Het 'ding' wat voor haar geen naam kende, iets waar ze emotioneel dood naar was. Het enige wat ze het kon noemen was 'maaltijd', als ze had kunnen praten tenminste. En als ze het fenomeen 'woorden' had gekend. Maar dat deed ze dus niet.
Haar lichaam gleed verder terwijl haar blik op het ding gericht bleef. Elke beweging die ze maakte was soepel en beheerst, stil als een muis. Ze was hongerig, maar het water dat nu wel in haar mond liep maakte haar niet overhaast in haar handelingen. Ze was te ervaren om te weten dat geduld essentieel was tijdens een jacht. En dat geduld zou beloond worden met een gevulde maag, áls ze het goed deed.

Het kwam tot stilstand. Leek te reageren op geluiden waar zij geen aandacht aan schonk. Het waren simpele geluidjes geweest, te ver bij haar vandaan om gevaar te kunnen betekenen. Of tenminste, voor haar dan. Zij moest zich nu focussen op haar wandelende eten, niet op elk takje dat kraakte en zich daarna afvragen wat ervoor had gezorgd dat het dat geluid had gemaakt.
Vanaf de tak waar ze op dat moment zat nam ze een nieuwe houding aan. Haar bovenlichaam kwam van het hout af en haar benen positioneerde haar wat meer in een gehurkte houding. Een houding die het makkelijker zou maken om met volle vaart op haar prooi af te springen en er met een goeie slag meteen een einde aan te kunnen maken. Vandaag zou ze niet gaan spelen met haar prooi, daarvoor was ze te hongerig.
Klaar voor haar sprong trok haar lichaam zich wat verder in, zodat ze van de tak af kon veren en haar tanden in haar verse maaltijd kon zetten. Maar het moment werd verpest. Iets anders mengde zich in het bos, een andere 'het', gehuld in duisternis. Ze liet haar houding zich wat ontspannen en hield zich weer stil in de boom. Eerst observeren wat zou gaan gebeuren, voordat ze zou gaan handelen.

‘KOM DAN, PUPPIES,’ brulde haar stem door het bos. Het woord puppies duidde op de wolven die haar omsingeld hadden, waarschijnlijk weer domme beesten die bezeten waren door demonen of zo. Het kwijl liep ze over de lippen, hun ogen waren rood en het diepe gegrom stopte niet. Velen zouden dit als intimiderend opvatten, maar de vrouw die te midden stond van deze bloeddorstige dieren leek nog erger dan hun: ze kwijlde nog net niet en haar ogen waren dan blauw in plaats van rood.
Echter was de honger naar een gevecht erg groot bij haar en overduidelijk aanwezig. Er kwam dan ook een grote: HA, over haar lippen wanneer de eerste wolf toesloeg. Ze zette een voet naar achteren en haalde haar gebalde vuist naar achter – waarna ze hem een harde klap tegen zijn snoet gaf. Velen zouden denken dat ze een vampier was of wellicht zelf een demon dankzij deze kracht: maar het was kracht die ze zelf had ontwikkeld door jaren lang hard te trainen. Haar ontblote gespierde armen sloegen de ene na de andere wolf weg, maar ook haar benen mochten meedoen: trappen was leuk en gaf veel meer voldoening dan slaan.

Ze was gewoon een overdreven gespierde bender, eentje die ook nog een misplaatst element had. Het ruige gesteente had veel beter bij haar gepast dan het zachte water, maar ze kon er altijd haar eigen ding van maken: hard en scherp ijs. Toch gebruikte ze momenteel veel liever haar brute spierkracht dan dat ze ging spelen met water.
Steeds meer wolven bleven levenloos op de grond liggen, alsof die parasiet van een demon het lichaam als te zwak had aangezien en het zomaar had achtergelaten. Als afgedankte kleren die uitgegooid waren lagen ze daar op de grond: vieze vodden. De laatste paar wolven werkte ze ook zonder enige moeite tegen de grond, maar er was er eentje die overbleef. Uitdagend keek ze hem aan. In haar hoofd ging het van: doe het, doe het, doe het. Maar hij deed het niet. De lafaard draaide zich om, koos het hazen pad. ‘O NEE MOOI NIET -’ riep ze, waarna ze de achtervolging inzette.

Snelheid was helaas niet haar beste punt, natuurlijk kon ze wel goed rennen – maar een wolf inhalen was onmogelijk. Gefrustreerd brulde ze naar het beest, hoopte dat hij door de schrik om zou vallen, maar het haalde niks uit. Dus draaide ze maar de veldfles bevestigd aan haar riem open en stuurde het water naar buiten – al rennend natuurlijk. Soepel bewoog ze het water naar achteren, waarna ze het een soort van vastpakte. Ze haalde uit, gebruikte het water als een soort van zweep, wist het om een van de achterpoten van de wolf te wikkelen en te bevriezen. Snel bewoog ze hem de lucht in waarna ze hem hardhandig naar voren gooide.
Het water werd weer kundig de veldfles terug in gedaan waarna ze naar de plek toerende waar de wolf moest zijn geland. De andere mensen op de plek totaal negerend liep ze door het ‘kringetje’ heen en hurkte ze neer bij de wolf. Een vage glimlach kwam op haar gelaat bij het zien van de wolf: hij was zo hard tegen de boom op geknald dat zijn rug gebroken was. De bek was open, met een slappe tong die eruit hing en bloed dat er langzaam uitstroomde. Trillerig ademde ze in door haar mond, waarna ze haar knieën op de grond plaatste zodat ze haar armen om haar middel kon slaan. ‘Fuck yea…’ kwam er zachtjes uit haar mond.
Man wat voelde dat goed.

Haar bloedrode ogen openden zich weer toen ze haar verontschuldigingen had uitgesproken aan de natuur, een gewoonte waar ze niet van af was gekomen. Het zou niet veel veranderen aan de situatie en de krassen zouden ook niet verdwijnen, maar markeringen in bomen graveren was bijna als het markeren van je territorium zoals dieren deden. En alleen dieren mochten dat doen, hadden daar het recht op. Mensen van die stomme Tribes niet.

Ze deed een paar stappen achteruit op haar blote voeten en stopte het mes terug in de schede aan haar riem. Nu dat zaakje geregeld was, kon ze weer verder. Het had haar de hele reis lang geïrriteerd als ze het symbool niet weg had gekrast, dus nu was het weer goed. Net toen ze zich wilde omdraaien, rook ze iets. Een geur... Menselijk, maar gemixt met een ondertoontje welke ze niet zo uit kon vogelen. Als ze het moest beschrijven, zou de beschrijving ''natte hond'' zijn. Waarschijnlijk een wolf dus. 'Een vreemde man in een dorpje vertelde verhalen over hoe wolven en vampiers tegen over elkaar stonden en altijd in strijd met elkaar waren, hoe ze elkaars bloed wel konden drinken en hoe ze elkaar af slachtten...' vertelde ze in een heldere stem, waarna ze zich naar de jongen toe draaide en langzaam in zijn richting liep. Haar gezicht stond kalm, maar er lag een akelig ondertoontje in. 'Denk je dat die man maar wat aan het bazelen was of--' Ze stopte midden in haar zin en stopte daarmee ook met lopen. Demoon. Ze rook hem al van kilometers afstand. Net zoals shapeshifters hadden demonen hun eigen geur en man, wat vond Delia ze akelig ruiken. De demoon kwam al snel tevoorschijn in de vorm van een man, donker haar, vurige ogen. Hij sprak ze aan, alsof hij hier iets te doen had, en noemde ze ook nog eens ''mortals''. Bah, dat demoon-zijn was hem duidelijk naar het hoofd gestegen. Delia's felrode ogen volgden hem, maar uiteindelijk verscheen er een poeslief glimlachje op haar gezicht.

'Eigenzinnige Tribes, denken dat ze territorium kunnen claimen. Je zou bijna denken dat ze net zo hebberig en machtlustig zijn als de... demonen.' Ze wierp even een blik op de zwartharige, maar liet niets van haat zien. Ze wou hem diep van binnen gewoon te lijf gaan, zodat er gelijk een demoontje minder op deze wereld stond, maar dat was niet hoe ze het aan wilde pakken. Waar de meesten voor waren gevallen, was verleiding en aantrekking van Cordelia's kant. En nou ja, op de momenten waarop ze het minst opletten, vloog er een hoofd van een romp.
Nu vloog er echter plotseling een wolf langs hen heen. Delia trok een wenkbrauw op en keek om naar de wolf, die stil tegen een boom aan lag. Vanachter hoorde ze een aantal voetstappen, waarschijnlijk degene die de wolf weg had geworpen.
Het was een vrouw. Een gebruinde gespierde vrouw, en nog niet eens een vampier of een demoon, die een hele wolf had vermorzeld. Damn. Delia vergat de twee jongens al en ging op de vrouw af, die op haar knieën voor de wolf zat en helemaal high leek door de sensatie. Ze knielde bij de dode wolf neer en trok haar wenkbrauwen op in bewondering. Ze tuitte haar lippen en floot even een hoog toontje. 'Waaaauw, wat een kracht. Ik ben onder de indruk. Je zou bijna zeggen dat je een demoon of vampier bent.' zei ze en keek om naar de vrouw die er bijna uit zag als een bodybuilder. 'Maar dat ben je niet, hmm?'

De man keek de twee figuren even aan. Het was voor hem simpelweg grappig om te zien hoe de haat en moordlust bij allebei hoog was tegenover hem, om wat hij was. Hij zag de jongen gespannen staan kijken, maar de witharige vrouw nam een andere taktiek aan. 'Eigenzinnige Tribes, denken dat ze territorium kunnen claimen. Je zou bijna denken dat ze net zo hebberig en machtlustig zijn als de... demonen.' Drake keek op en grinnikte, hij bewoog met zijn hand in de lucht, een sinistere grijns op zijn smoelwerk. ''Oh, stahp. You are flattering me girl.'' best leuk, dat hij het opvatte als compliment. Dat was nou eenmaal hoe de man was. Uit de hoogte, arrogant en erg vol van zichzelf. Niet dat hij dat werkenlijk was, hij vond het zelf gewoon. Verder zei de jongen niks tegen hem, maar keek Drake de hele tijd strak aan, tot hij er wat moe van werd. ''Kun je het zien?'' was zijn retorische vraag. In de toon van Drake zat niet echt iets wat leek op vriendelijkheid.

Alleen op dat moment kwam er opeens iets vreemds tussen beide, iets onverwachts. Het was een wolf die hem voorbij suisde en tegen een boom op knalde, Drake zijn gezicht vertrok pijnlijk, je hoorde het bot knakken en kraken, tot het brak in enkele seconden. Niet veel later kwam er een meisje achteraan gerend, was blijkbaar de oorzaak van het tomult, Drake trok zijn wenkbrauw op. Hij had niet zien aankomen dat er nog iemand achteraan achteraan zou komen. Drake zag hoe de vreemde vrouw met het witte haar er bij kwam zitten. Drake draaide met zijn ogen, tot hij een vreemde kracht voelde in zijn handen en een soort zacht gegrauw uitbracht. Hij zag de verschijning van de wolf nu staan, over het lichaam van de dode heen. Het was niet meer dan een schim die hem strak aankeek. Drake keek hem aan als in het idee 'dit was niet mijn schuld', en rolde met zijn ogen. Met zijn handen maakte hij het luchtgebaar van een pentagram. ''Aqua, aer, ignis, terra. Hic spiritus ducit ad inferos.'' fluisterde de man bijna onverstaanbaar. De wolf vervaagde, en Drake keek weer de kring rond. Niemand anders had dit gezien, het was niet bestemd voor de andere levensvormen die zich hier bevonden. Drake snoof even, keek wat verveeld rond. Opeens merkte hij op dat er zich iets of iemand anders zich nog leek te verbergen. Hij ging er alleen niet op in, liet alleen zijn vurige blik kruisen met die gene. Het was een zootje hier, maar daar kon hij eigelijk ook wel weer om lachen.