Sometimes sharing is good

Met haar kin een stukje omhoog en haar ogen gesloten zat het meisje met haar lila haren tegen een boom. Ze dacht over wat er de vorige keer mis was gegaan. Het duurde niet bijzonder lang voor ze er op kwam dat ze niet geloofwaardig genoeg was. De man had niet gelooft dat zij bij Synergy zat. Hoewel ze als kind er wel had bij gezeten wist ze niet veel meer over hoe het er aan toe ging. Het duurde niet lang voor de man door had dat ze aan het liegen was. Daar moest ze dus duidelijk aan gaan werken. Geld had ze niet en werken was nou niet bepaalt haar ding. Ze moest wel als ze eten wilde hebben. Het erge was dan nog dat ze het ook nog eens leuk vond. Oké geloofwaardigheid dus, eerst maar op zoek naar iemand om mee te oefenen. Natuurlijk zonder dat de ander het zou weten. Soepel stond Vaine op, ze begon een willekeurige richting op te lopen. Boven te toppen van de bomen kon je een grote boom zien staan. Het ding was zo groot dat je het amper een boom kon noemen. Dat ze die boom zag betekende dat Vaine in het gebied van de elfen was. Een goede plek om wezens te zoeken om mee te praten. Het enige probleem zou dan nog kunnen zijn dat de elfen haar als bedreiging zouden aan zien. Ja oké dat was ze dan misschien ook wel, maar op het moment moest dat even niet opvallen. De blik van haar roze ogen gleed langs de bomen tot deze plotseling op iets roods stuitte. Rustig liep Vaine naar het rode ding toe dat nu wat meer oranje kleurde. Eenmaal dichtbij genoeg zag ze dat het om een meisje ging dat een paar kalkoenen aan het plukken was. Vier van die beesten voor een meisje, dat was dan nog geen slechte prestatie. "Hallo," zei Vaine zo vriendelijk mogelijk. Haar rechterhand rustte tegen de boom naast haar terwijl haar andere slapjes langs haar lijf hing. Nu was het een kwestie van vriendelijk blijven doen. Iets wat niet al te gemakkelijk voor haar was.

Een tikkeltje verwilderd keek het meisje haar aan. Het duurde even voor het roodharige meisje iets zei. ''Hoi?'' Was dan ook maar alles, was dit persoon überhaupt wel geschikt om een gesprek mee te voeren? Al had ze nog amper iets tegen het meisje gezegd wist ze al dat dit persoon niet vaak mensen zag. Waarom moest ze nou per se iemand tegen komen die waarschijnlijk niet eens een goed gesprek kon voeren. ''Wat is er met je haar?'' Vroeg het meisje na haar een tijdje te hebben aangestaard. Vaine trok een wenkbrauw op, er was niets bijzonders met haar haren. Ze hadden een lila kleur wat niet al te vaak voor kwam. Dat zou het waarschijnlijk zijn dat het meisje raar vond. "Het heeft een andere kleur dan het jouwe," zei ze met een iets te vrolijke glimlach op haar gezicht. Hopelijk zou het meisje haar vriendelijke houding geloven. Ach het moest er dan maar mee door. "Ik ben Vaine, wat is jouw naam?"

''Is niet blind hoor, dat ziet ik.'' Zei het meisje gebrekkig met een geërgerde blik in haar ogen. Vaine was er nu helemaal zeker van, dit meisje was een wild kind. Niet gewoon tussen de mensen opgegroeid maar waarschijnlijk ergens in het bos. ''Voska.'' Stelde het roodharige meisje zich als voor. Vaine knikte, ze had dus in ieder geval een naam. Dat was al een goed begin, toch? ''Voska.. Vaine..,'' hoorde ze het meisje mompelen. Ze had al veel gezien maar verwilderde meisjes was niet iets dat je dagelijks tegen kwam. Haar handen waren ongeveer de zelfde kleur als haar haren door al het bloed. "Zal ik helpen?"

Het duurde even voor Voska reageerde, waarschijnlijk wist ze niet zeker wat ze moest doen. Gelukkig gaf ze na een tijdje een van de vogels aan. ''Hier,'' zei het roodharige meisje kortaf terwijl ze de vogel aanreikte. Voor amper een seconde kneep Vaine haar ogenleden tezamen. Rustig pakte ze de bebloede vogel aan en ging naast Voska zitten die een stukje was opgeschoven. ''Waarom?'' Vroeg het meisje, vanuit haar ooghoeken keek Vaine haar aan. "Gewoon, vriendelijk," zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Rustig plukte ze de veren uit de vogel. Niet iets wat ze nog niet eerder had gedaan, kalkoen was een prima dier om te eten.