All it is is a memory ~

Subject: All it is is a memory ~ Mon Sep 22, 2014 4:43 pm

Opgekruld lag een diertje te slapen, door twee dikke boomwortels omhelst. Het was net een holletje, warm en beschut. De boombladeren hielden de zacht tikkende regen tegen, haar vacht hield de kou buiten. Aan de zacht zwierende pluisstaart te zien was het diertje innig tevreden, verborgen in een heerlijke dromenwereld. Het was waar, Voska's droom was haar lievelingsdroom, die herhalend terug kwam. Korte fragmenten zonder geluid, vage gezichten en zachte aanrakingen. Haar familie, dingen die ze onbewust op had geslagen en in moeilijke tijden gebruikte om zichzelf tegen verdriet te beschermen.

Zodra het ochtendlicht zich met moeite tussen het bladerdak door hadden gewrongen werd het vossenmeisje wakker. Gapend ontblootte ze haar scherpe tanden en zachtroze tongetje, waarna ze zich uitrekte, hevig met haar staart zwiepend en aan de bosgrond krabbelend. Haar oortjes vingen geluiden op en haastig kroop ze de boom in. Het was gek, maar Voska kon klimmen, iets wat meestal enkel grijze vossen deden. Ongeveer 4 meter hoog zat ze, verstopt tussen de bladeren te gluren. Oh nee! Ze voelde het kriebelen, probeerde zich nog te verzetten, maar het zat er al aan te komen. Het gebeurde de laatste tijd steeds vaker en ook nu zat ze tot haar grote ergernis in menselijke vorm in de boom. Wat eerst een ruim plekje was paste nu niet zo goed meer, waardoor haar benen aan beide kanten van de tak omlaag staken, haar blote voeten net zichtbaar. Stom mensenlichaam.

[Gereserveerd voor Haru, anders enkel met toestemming]

Subject: Re: All it is is a memory ~ Tue Sep 23, 2014 8:13 pm

Onbewust speelde Haru met de ketting rond zijn nek terwijl zijn ogen op het dichte bladerdak boven hem waren gericht. Kleine regendruppels sprongen van het ene op het andere nog groene blaadje en maakte zo langzaam hun weg omlaag naar de bosgrond. De duisternis van de nacht had een fikse regenbui met zich meegebracht, maar gelukkig leek het zo langzamerhand over te waaien en was het nu niet meer dan een miezeurbui. Hij hield niet zo van regen. Het maakte dat het woud er triest en verlaten uitzag, niet vredig en levendig zoals hij het graag zag.
Hij slaakte een zucht en zakte iets verder onderuit tegen de boom waar hij al een tijdje onder zat. De jongen sloot zijn ogen en deed een poging nog wat slaap te pakken, want daar had hij deze en afgelopen nacht niet veel van gekregen. Nachtmerries hadden hem keer op keer weer gewekt. Het gebeurde zo vaak dat hij op een gegeven moment weigerde ook maar een oog dicht te doen. Hij slaagde erin het een uur vol te houden, minstens, maar nu begon de vermoeidheid hem toch te veel te worden.

Dit maal was het niet een nachtmerrie die hem wekte, maar de eerste zonnestralen die zich een weg tussen de bomen door wisten te banen. Een lichte nevel zorgde ervoor dat die stalen prachtig zichtbaar werden en het hele woud een mysterieuze sfeer gaven. Haru geeuwde en rekte daarbij zijn stijve spieren wakker. Allang blij dat hij nog een beetje slaap had gekregen besloot hij maar weer verder te gaan naar het volgende gebied. Of het nou grasvlakte of moeras gebied was deerde hem niet, zolang hij maar niet verging van de kou vond hij alles prima.
Rustig lopend door het woud, verzamelde hij zo nu en dan wat voedsel dat hij tegenkwam. Vroeg gevallen noten bijvoorbeeld, of de wortels van planten waarvan hij zeker wist dat ze eetbaar waren, maar geen van die dingen smaakte momenteel echt goed. Vooral de noten bezaten weinig smaak en sommige waren zelfs lichtelijk bitter. Als hij niet had geweten dat ze eetbaar waren dan had hij ze binnen een mum van tijd weer uitgespuugd. Terwijl hij kauwde op een tamme kastanje, lette Haru maar weinig op wat er in zijn omgeving gebeurde. Dat was tot iets vreemds zijn aandacht trok. In de eerste instantie dacht hij dat hij door zijn vermoeidheid dingen begon te zien, maar na een nadere inspectie kwam hij tot de conclusie dat het geen illusie was. Daar, boven in de boom, zag hij twee blote voeten tussen de bladeren uitkomen. De eigenaar van de voeten was echter niet te zien. "Umm.. Hallo?" riep hij, niet helemaal zeker wat hij moest verwachten.

Subject: Re: All it is is a memory ~ Wed Sep 24, 2014 3:15 pm

De ruwe boombast schuurde langs haar blote benen, bij elke beweging die ze maakte. Een paar vliegjes vlogen om haar heen en met wapperende handen probeerde ze die weg te jagen. Daarbij moest ze echter oppassen haar evenwicht niet te verliezen. Plotseling heel erg bewust van de hoogte en haar instabiele houding probeerde ze wat naar achter te schuiven, sloeg haar armen om de stam van de boom heen. "Umm.. Hallo?" Even dacht ze dat het de boom was, die haar omhelzing niet goedkeurde, maar algauw registreerde ze het feit dat het geluid van beneden gekomen was.

Begroetingen waren maar lastig, dus dat wees ze maar af. ''Nee. Help.'' Twee woorden, die er paniekerig, pieperig uit kwamen, waardoor haar stem een stuk kinderlijker klonk dan normaal. Voska probeerde een weg naar beneden te ontdekken maar zo te zien was dit een klimtocht die ze enkel in haar vossenvorm maken kon. ''Heeelp,'' klonk het nu nog klageriger.

Subject: Re: All it is is a memory ~ Tue Oct 07, 2014 4:30 pm

Een vreemde ontmoeting was het zeker. Hij had wel eens eerder vreemde ontmoetingen gehad, maar dit sloeg echt alles. Tenslotte kwam je mensen meestal niet tegen in een boom. Tenzij... "Nee. Help." De twee paniekerige woorden onderbraken zijn gedachtegang. Zijn spieren spande zich automatisch aan en al zijn zintuigen stonden op scherp. "Wat is er? Ben je in orde?" riep Haru naar de vreemdeling in de boom. Zoals gebruikelijk ging hij uit van het ergste, een aanval van een demon bijvoorbeeld, maar hij besloot dit maal toch niet al te hard van stapel te lopen.
De vraag om hulp kwam nog een keer, ietwat dringender dan voorheen, maar hij had absoluut geen idee wat hij moest doen. "Geen zorgen. Ik kom!" Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Vluchtig keek de jongen om zich heen, opzoek naar iets dat hij kon gebruiken om de boom in te klimmen. Hij vond echter niets. Plots kwam hij op een idee. Hij mocht dan wel geen goede klimmer zijn, maar misschien kon hij een poging wagen omhoog te springen in zijn dierlijke vorm. De kans was klein, al helemaal met het gebrek aan concentratie vanwege alle vermoeidheid, maar proberen kon altijd, toch?
Haru nam de vorm aan van een witte hyenahond en creëerde een goede afstand tussen hem en de boom. Op hoop van zege, mompelde hij in gedachte en nam de aanloop. Met een krachtige sprong wist hij bij de eerste tak te komen, waar hij snel weer zijn menselijke gedaante aannam. Anders kon hij zich namelijk niet vasthouden.

OOC: Niet erg veel inspiratie...
Btw, excuses voor het lange wachten xc