[SPT] Travel Trouble (Silica)

In zijn dierlijke vorm was alles zoveel makkelijker. Lange afstanden afleggen gebeurde in een mum van tijd, voedsel zoeken was met een goed reukvermogen geen enkel probleem en je hoefde nooit een kamp op te zetten. Je zocht gewoon een mooi plekje op en plofte daar neer. Het enige nadeel wat hij zo kon verzinnen was dat hij niet zo dreigend overkwam op andere roofdieren als in zijn mensenvorm. Helemaal niet als ze groter waren.
De grote poema die voor hem stond maakte een schijnaanval, maar die interpreteerde Haru als een echte aanval. Meteen maakte hij zich uit de voeten -of in dit geval poten- en rende een willekeurige richting op. Even over zijn schouder kijken om te zien of de poema hem nog volgde, bleek uiteindelijk toch niet zo'n goed idee te zijn toen hij op volle vaart tegen iets of iemand aan knalde en in het water van een rivier stortte.

OOC: Eerste spt ooit xD
Btw, hij is een witte Afrikaanse wilde hond (nog wel met de zwarte tekeningen, maar wat bruin hoort te zijn is bij hem ook wit)

Dorstig boog het meisje haar hoofd richting het koele water naar voren. Rustig nam ze kleine slokjes van het koele water totdat haar dorst volledig was gestild. Daarna greep ze met haar hand naar het leren zakje ook wel drinkzak genaamd en vulde deze met het heldere water. Tevreden zuchtend stond ze weer op terwijl ze haar haar achter haar oren deed. Ze moest maar weer eens verder gaan met waar ze mee bezig was geweest, jagen. Haar voeten kwamen al in beweging toen er iets hard tegen haar op knalde, wankelend gilde ze verschrikt. Geschrokken stak ze haar handen uit, maar het was al te laat, met een harde klap kwam haar hoofd neer op de stenen aan de oever. En het licht ging uit.

Hij wist niet hoe snel hij weer uit het water moest komen en al helemaal niet nadat hij kopje onder was gegaan, maar nog voor hij de kans kreeg zichzelf op de oever te hijsen, vielen zijn ogen op een gedaante vlak voor hem. Een meisje? Haru hees zichzelf uit het water en schudde zijn vacht uit voor hij haar een tweede keer bekeek. Lag ze nou te slapen of... Hij was toch niet tegen haar opgeknald of wel? Shit, dacht hij en overwoog om hem te smeren, maar hij kon haar ook niet zomaar achterlaten... dan maar wakker maken.
Hij stapte voorzichtig dichterbij en maakte een paar hoge, piepende geluidjes. Vervolgens kwam hij op het idee haar een lik in het gezicht te geven. Dat werkte meestal, maar toen hij zijn gezicht voelde gloeien zag hij af van dat idee. Uiteindelijk tikte hij haar een paar keer aan met zijn poot.

Ze was niet lang buiten bewustzijn, want door gepor in haar buik werd ze al snel gewekt. Kreunend opende ze langzaam haar ogen, maar pas na een paar keer knipperen kon ze iets scherper zien. Waarom draait alles zo? Silica probeerde op haar ellenbogen steunend overeind te komen, maar het hevige gebonk in haar hoofd wat alleen maar erger werd als ze bewoog werd alleen maar sterker. "Auww.." klaagde ze terwijl haar handen langzaam naar haar hoofd gleden. Ze voelde de warme vloeistof op haar vingers toen ze deze vlak langs haar linkeroor liet streken. Nee hè, ze moest het snel verbinden, anders zou ze te veel bloed verliezen. Opnieuw zachtjes kreunend kwam ze een heel klein stukje omhoog, waar haar blik viel op een soort hond. Bang kroop ze in een reflex naar achter, wat niet zo'n goed idee was aangezien ze haar hoofd hierdoor moest bewegen. Angstig keek ze naar de hond, terwijl ze met haar handen naar haar stafje zocht en zich ondertussen probeerde te herinneren wat er was gebeurd.

Van simpel aantikken was hij al bijna overgegaan op zachtjes bijten, maar toen het meisje begon te kreunen maakte hij een instinctieve sprong opzij, een metertje bij haar vandaan. Daar bleef hij staan en keek toe hoe ze een hand richting haar voorhoofd bracht. Oké, ze was wakker, maar blijkbaar niet echt in orde. Haru deed een paar stappen in haar richting met de intentie om haar hulp aan te bieden, maar in hondenvorm ging dat niet zo makkelijk. Niet dat hij zich daar bewust van was tot het meisje hem opmerkte en angstig achteruit krabbelde. Terwijl ze dat deed leek ze naar iets op zoek te zijn. Misschien iets wat ze had laten vallen.
Haru keek om zich heen en zag uiteindelijk een stafje op de grond liggen. Was dat waar ze naar opzoek was? Plots realiseerde hij zich iets, schoot op het stafje af en pakte deze tussen zijn kaken beet in de wetenschap dat ze die mogelijk kon gebruiken om hem te verwonden. Als zijn vermoeden klopte tenminste en ze een wizard was.

Waar was dat ding nou? De paniek kwam nu naar boven, zonder dat ding kon ze niets beginnen. Na een tijdje gaf ze het op, dat ding lag niet binnen handbereik en zich verplaatsen kon ze niet. Wat haar verbaasde was dat ze nog niet aan stukken was gebeten door die hond, of was hij niet bezeten? Langzaam boog ze haar hoofd omhoog, waar haar blik al snel het wezen vond, met... haar stafje in zijn mond! "Hé..." Wist ze uit te brengen. Hoe kon dat beest nou zo slim zijn om net haar stafje te pakken? Of wacht eens... natuurlijk! Dat was een shapeshifter, een shapeshifter die net tegen haar was op gebotst. Wat verontwaardigd keek ze hem aan, maar besefte zich toen dat ze helemaal geen tijd had om boos te zijn, ze moest haar wond verbinden! "Ik ehm... Zou je me kunnen helpen?"

"Hè..." hoorde hij haar verbaast uitbrengen toen ze haar ogen legde op het stafje tussen zijn kaken. Haru keek haar scheef aan. Had ze echt nu pas door dat hij dat ding had gepakt? Toen ze hem ineens verontwaardigd aankeek legde hij het stafje voor zijn poten neer. Hij was niet van plan het terug te geven. Nog niet althans. Niet totdat hij zeker wist dat ze hem niets aan zou doen, maar ze leek er niet blij mee te zijn dat hij het vasthield. Gaf haar ook eens ongelijk. "Ik ehm... Zou je me kunnen helpen?" vroeg ze plots en Haru wist dat ze door had gekregen dat hij een shapeshifter was. Daarom veranderde hij maar terug naar zijn menselijke gedaante. Gedeeltelijk ook zodat hij een reactie kon geven op haar vraag. "Helpen?" vroeg hij zodra hij rechtop stond en de mogelijkheid tot spraak weer had. "Waarmee?"

Verwonderd keek ze toe hoe de jongen terug veranderde naar zijn menselijke gedaante. Hij had wit haar en leek iets ouder dan dat zij was. Ze vond hem er wel schattig uit zien. "Helpen?" Vroeg hij vrijwel meteen toen hij daar het vermogen tot had. "Waarmee?" Voorzichtig bracht Silica haar rug naar boven en steunde op haar ellenbogen, het lukte. "Met het verbinden van mijn wond." Spak ze zachtjes. "Zou je misschien mijn tas kunnen pakken?"

"Umm.. Tuurlijk," was zijn antwoord op haar vraag en hij keek om zich heen, opzoek naar haar tas. Hij vond het op de oever vlak naast hem en pakte de tas op. Vervolgens liep Haru ermee naar het meisje toe. Met een plof ging hij naast haar op de grond zitten in kleermakerszit en reikte het meisje haar tas aan. Een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. "Ik wil niet in je privé zaken neuzen," grinnikte hij en wreef daarbij een beetje ongemakkelijk met een hand door de witte haren op zijn achterhoofd. Nee, hij was niet echt het type dat graag door de spullen van andere keek.

"Ik wil niet in je privé zaken neuzen," Hij reikte haar haar tas aan. Ondanks de pijn glimlachte Silica en nam haar tas aan. "Dankjewel." sprak ze zachtjes. Gelukkig had ze altijd wat verbandspulletjes mee. Ze voelde nog eens aan de wond, wat pijn deed, maar nodig was. Gelukkig, hij was erg oppervlakkig, ze zou het niet hoeven hechten of iets dergelijks. Waar ze zich wel zorgen om maakte was het feit dat ze nog steeds duizelig was.. Hopelijk ging dat snel weg. Ze rommelde wat in haar tas opzoek naar haar verbandzakje en het duurde niet lang tot ze die had gevonden. Ze scheurde het in het hopelijke juiste formaat. Ze bracht het al naar haar hoofd, maar bedacht nog net op tijd dat de wond natuurlijk wel moest worden schoongemaakt! Aarzelend keek ze naar haar lege waterzak en toen naar het water, waar ze net niet bij kon. "Zou jij misschien.. Wat water kunnen halen?" Vroeg ze blozend aan de jongen terwijl ze haar waterfles naar hem toereikte. Silica haatte het om hulp te vragen, maar soms kon ze niet anders.

Nadat ze haar tas had aangepakt keek Haru toe hoe het meisje er in rommelde, opzoek naar iets voor de wond op haar voorhoofd. Hij kon de wond zelf niet zien door de zwarte haren die ervoor hingen, maar het bloed dat omlaag rolde gaf het weg. Hij voelde zich schuldig dat hij tegen haar aan was gerend. Als hij beter uit zijn doppen had gekeken was het wellicht nooit gebeurd, maar hij kon het niet meer terug draaien. In gedachten was zijn blik een beetje opzij gedreven, tot het meisje op het punt stond haar hoofdwond te verbinden. Op het laatste moment bedacht ze zich. "Zou jij misschien.. Wat water kunnen halen?" Haru keek van de waterzak in haar hand naar de rivier en weer terug. Vervolgens pakte hij de zak aan, maar in plaats van water te gaan halen zoals ze vroeg, legde hij het naast zich neer. Hij ging op zijn knieën zitten en kwam iets dichterbij. Met een hand veegde hij voorzichtig de zwarte lokken haar opzij zodat de wond zichtbaar werd. Hij glimlachte vriendelijk. ”Ik denk dat schoonmaken niet nodig is,” sprak hij en liet de lokken haar weer op hun plek terugvallen. ”Kan ik?” vroeg hij met de intentie om haar te helpen de wond goed te verbinden.